Print

پدیده جشنواره (نگاهی به فیلم تنها دوبار زندگی می کنیم)

سينماي ما - امیررضا نوری پرتو:این اثر بهنام بهزادی که سابقه ساخت چند فیلم کوتاه دارد، از آن دسته فیلم هایی است که تا مدت ها ذهن بیننده پیگیر و علاقه مند را درگیر خود می کند. فیلم داستان سیامک انتصاری پور (علیرضا آقاخانی) است که دانشجوی اخراجی رشته پزشکی بوده است و سالیان سال است که راننده مینی بوس می باشد. او که از درد شدید و فلج کننده کمرش رنج می برد به توصیه پزشک از رانندگی بر حذر داشته می شود اما به کارش ادامه می دهد و در اثر یک حمله عصبی می میرد. او این بار از قبر بیرون می آید و سعی می کند تا کارهایی را که سالها حسرت انجام ندادن آنها را داشته به سرانجامی درست برساند. در این میان او به قصد انتقام یکی از کسانی که سبب اخراج او از دانشگاه شده است، می رود و قصد کشتن او را می کند. اما آن مرد را مستاصل تر از خود می یابد و پس از خودکشی مرد از تصمیم خود برای انتقام منصرف می شود. به سراغ یکی از دوستان دوره دانشگاهش- منیژه احمدی- می رود و از عشق خاموش خود به او می گوید. او حتی قصد کشتن شوهر منیژه را می کند اما در لحظه آخر منیژه او را از این تصمیم منصرف می کند و از او می خواهد تا از زندگی اش بیرون رود. در این بین سیامک بر سر یک کوله پشتی با شهرزاد (نگار جواهریان) آشنا و عاشق او می شود. شهرزاد که خود را یک شاهزاده از جزیره ای دوردست می پندارد، پس از کش و قوس هایی سیامک را رها می کند. سیامک پس از مرگ دوستش، ناصر (رامین راستاد)که در کارهای خلاف است میتی بوس خود را به آتش می کشد و به دنبال شهرزاد که با او تماس گرفته . به او ابراز علاقه کرده، به روستایی مرزی در دل کوهی برفی می رود. بهزادی این روایت سر راست را با شکست های زمانی تامل برانگیز و درگیرکننده و تمهیدات بصری نظیر دوربین روی دست (نه به سبک آماتوری باب روز)، چامپ کات های به جا و ظریف و نیز دکوپاژ و میزانسن مستندگونه اما متناسب با لحن سرد فیلم، به اثری متفاوت و دوست داشتنی بدل کرده که یادآور سبک درخشان آثار ژان لوک گدار و کوئینتین تارانتینو است. فیلم بیننده را به یاد شاهکار پرویز شهبازی، نفس عمیق، می اندازد. شباهت های بصری و نزدیکی لحن این دو فیلم به یکدیگر و نوع رابطه دو شخصیت این فیلم که برای بیننده تداعی کننده کاراکترهای منصور، کامران و آیدا در اثر شهبازی است، همه و همه دست به دست هم می دهند تا فیلم را یک نفس عمیق دیگر بنامیم. اما باید جانب انصاف را رعایت کرد و تلاش بهزادی را برای خلق یک اثر ماندگار و تامل برانگیز و مستقل از آثار مشابه ستایش کنیم. تنها دو بار زندگی می کنیم سرشار از لحظات و دیالوگ ها و نگاههای معرکه ای است که باید روی جز به جز آن ساعت ها نشست و بحث کرد. بازی علیرضا آقاخانی بسیار درخشان است . او با طرز نگاه و سکوت و ایستادن و راه رفتنش بیننده را مجذوب خود می کند. نگار جواهریان، با آنکه ما را به یاد مریم پالیزبان در نفس عمیق می اندازد، اما بهترین نقش کارنامه بازیگری خود و یکی از بهترین بازی های چند سال اخیر را در سینمای ایران انجام داده است. خنده ها و نگاههای شیرین اش در تقابل با سیامک بهترین لحظات فیلم را خلق می کند و هنگامی که سکوت اختیار می کند، صحنه را با همین بی صدا بودن اش زیر سلطه خود در می آورد. فیلم یک رامین راستاد عالی و سرزنده نیز داشت که اجرای ظریفی از نقش ناصر را ارائه کرد. بهنام بهزادی عزیز! خستگی یک هفته نوشتن و فیلم دیدن با ساخته پربارت از تن به در شد. بی صبرانه منتظر اکران فیلمت هستیم. تشویق حاضرین در سالن موید این نکته بود که کارت را متفاوت و با انرژی شروع کرده ای. ای کاش خیلی از ما قدرتی مثل قهرمانان داستانت، سیامک و شهرزاد، داشتیم تا وقتی به آفتاب فکر می کردیم، زندگی تکراری و کسل کننده مان از این تیرگی خارج می شد. بدون شک تنها دو بار زندگی می کنیم پدیده جشنواره بیست و ششم است.


Print
منبع خبر : سينماي ما
شنبه,20 بهمن 1386 - 15:55:42