نسخه چاپی
ارسال به دوستان
در سال های اخیر بیشتر فیلم هایی که جایزه اسکار بهترین فیلمبرداری را گرفته اند، فیلم هایی با جلوه های ویژه سنگین بوده اند. بسیاری از این فیلم ها همچنین دارای حرکت های شدید دوربین و نورپردازی های پیچیده بوده اند. امسال اما انتخاب های اسکار کمی غافلگیر کننده است و نامزدها بیشتر در میان فیلم هایی قرار دارند که به تکنیک های سنتی فیلمبرداری متوسل شده اند، فیلم هایی مثل «هتل بزرگ بوداپست» و «آقای ترنر».
اما شاید عجیب ترین انتخاب آکادمی درام لهستانی زیبای «ایدا» باشد که به صورت سیاه و سفید و در ابعاد تصویر 1.33 توسط «لوکاس زال» و «ریزارد لینزوسکی» فیلمبرداری شده است. انتخابی که به ما ثابت می کند ترکیب بندی می تواند چه ابزار قدرتمندی در قصه گویی بصری باشد.
ida (لینک دانلود تریلر ایدا)
گاهی چیدمان قابی سرشار از سکون و ایستایی می تواند آدم را به وجد بیاورد. قاب های «ایدا» اکثرا چنین هستند. 90 درصد فیلم روی سه پایه فیلمبرداری شده است، توسط دوربین Arri Alexa و لنزهای اولترا پرایم Zeiss. در دورانی که این همه ابزار برای حرکت دادن دوربین (دالی، اسلایدر، کرین و ...) فیلمسازان را احاطه کرده، تماشای فیلمی که تعمدا به سکون روی آورده و از آن به زیبایی هر چه تمام تر استفاده کرده، تجربه ای فرح بخش است.
هر نما چیز جدیدی را در مورد شخصیت اصلی آشکار می کند. احساسات، طرز فکر، و فراز و نشیب های داستانی نه به وسیله کلمات که به کمک موقعیت دوربین و شیوه نورپردازی بیان می شوند. گاهی شخصیت ها آنقدر به پایین رانده شده اند که بیشتر قاب را آسمان خاکستری لهستان پر کرده، انگار تمام بار این سرزمین نفرین شده را قرار است مردم آن به دوش بکشند. دوربین فاصله خود را با شخصیت ها حفظ می کند و هیچ گاه به درون زندگی آنها سرک نمی کشد. ایدا و واندا در فضای قاب کوچک و تنهایند، گمشده در جهانی که وسعت و خالی بودن آن را می شود در قاب حس کرد. تعدادی از این نماهای زیبا و ساکن را در تصویر زیر ببینید:
نویسنده: فاطمه براتی (فیلمچی)
منبع: filmchi.net- VashiVisuals.com