دانلود

کاش، کاش می شد ما هم می تونستیم تو اختتامیه جشنواره برلین شرکت کنیم. همیشه همینطوره ،نصفه گندیده سیب نصیبمون شده. سهم ما از رضا ناجی اختتامیه جشنواره فجر میشه که می آد و میگه باورم نمیشه از دست علی نصیریان جایزه بگیرم،اینکه معده ام پیچ خورده بود و مجیدی کمکم کرد و از این حرفها. نه این انصاف نیست. باید تو برلین و موقع خواندن اسم رضا ناجی می بودیم و همگی یک صدا می گفتیم ،شیره. باید لحظه راه رفتن غرور آمیز او از کنار بزرگان سینما تا گرفتن خرس نقره ای را می دیدیم .مطمئنم که اگر من آنجا بودم بیشتر از این حرفها احساساتی می شدم.نمی دونم،شاید پا می شدم و می رفتم جلوی دانیل دی لوئیس و با انگشت دستم بهش اشاره ای می کردم.به هر حال آنقدر تفاوت بین دنیای ما هست که این حرکت منو بذاره به حساب پیروزی بعدی خودش و آرزوی موفقیت من برای کارهای بعدی او. به قول امیر قلعه نوعی وقتی توانسته ایم به انرژی هسته ای دست پیدا کنیم چرا نباید از مربی خارجی دست بکشیم و از مربیان فهیم داخلی استفاده کنیم. این نکته به سینمایمان هم قابل تعمیم است.برلین که جای خود دارد با این شرایط باید جایزه بهترین فیلم اسکار را آن خود کنیم.چرا که نه؟فقط کمی خود باوری لازم است.کاش آواز گنجشکها در اسکار هم بود.جورج کلونی که در اظهار نظر اخیرش در مقابل دی لوئیس خود را از پیش بازنده دانسته .بی شک در این میان جایزه اسکار به ناجی می رسید.سالها ست که بازیگران وطنی در جشنواره بین المللی فیلم فجر گوی سبقت را از ستاره های اجنبی ربودند، وقت آن رسیده که در جشنواره های مطرح دنیا هم این اتفاق بیفتد.حیف که طی این سالها این خودباوری وجود نداشت و از کلی جایزه اسکار و کن و ...دور ماندیم. دلم می خواد باز هم فریاد بزنم شیره ، رضا ناجی.

1.این روزا همش حواسم به جیب عقبه شلوارمه.از روزی که آواز گنجشگها رو دیدم و بعدش حرفهای مهرجویی که هر کی فیلم قاچاق سنتوری رو ببینه حرومه و اله وبله ،بدجوری وجدان و اخلاق گرایی یقمو چسبیده. راستش چند روز پیش رفته بودم ویدیو کلوپ محلمون و چندتایی فیلم (مجاز!) برداشتم.هر دو دقیقه یک بار فروشنده می گفت سنتوری هم دارما. یه مدتی مقاومت کردم و خودمو زدم به نشنیدن.اما نشد که نشد.نتونستم خودمو از لذت دوباره و چندباره دیدن فیلم محروم کنم.اما حروم و حلال چی ! دو هزار تومن ناقابل بالای فیلم دادم و یه دو هزاری هم همون لحظه (مثل رضا ناجی آوازگنجشکها) از بقیه پولهام جدا کردم و گذاشتم تو جیب عقبم که چند روز دیگه با قبض موبایلی که می آد یه دفعه برم بانک و بریزم به حساب جناب مهرجویی و فرازمند. این روزا همش نگرانم که نکنه یه وقت حواسم نباشه یا پول کم بیارم و این دوهزار تومنی رو از جیب عقبم خرج کنم و بلایی مثل آواز گنجشکها سراغم بیاد .شاید اونوقت هواپیمایی چیزی از آسمون درست تو سرم سقوط کنه. نه،انگار همین فردا باید برم بانک.ولی اگر هم تا فردا برام اتفاقی افتاد خیالی نیست ،چند باری تو این روزا سنتوری دیدم و آخر عمر خوبی داشتم.

2.هانیه: اگه بخوایم گام عوض کنیم چکار می کنیم؟
علی:خرک هارو پس و پیش می کنیم
هانیه:وسط اجرای قطعه؟
علی:نه،خب از قبل یه فکری واسش می کنیم
هانیه:انگار یه ذره سازه محدودیه؟ مثلا چی بهش میگن...این شور..
علی:شور...شور
هانیه:مثلا بخوایم از شور بریم توی اصفهان یا مثلا ماهور چکار می کنیم؟
علی:وسط اجرای قطعه؟
هانیه:بله
علی:خب می زنیم تو سر خودمون

" به تمامی واژه ها سوگند،به تمامی فریادها،گامها،آواره گی ها
پابلو،رفیق،ما مردان این قرن پر از تردیدیم
که در آن حتا بامها،و فرازها را ثباتی نیست
و بر فراز تپه،آن که گمان می بریم سپیده است،در کار دمیدن:
نور بالای ماشینی است در افق دوردست.
مردان شبیم ما و شعله خورشید را در جای خویش می بریم
که می سوزد و در ژرفای هستی مان انتشار می یابد
چندان در تاریکی گام زدیم که دیگر توانی در زانوانمان نمانده
و هرگز به دنیای ((خواهد شد)) نرسیدیم
(لویی آراگون)


وقتی از عشق حرف می زنم ،از هیچ چیز حرف نمی زنم. از نور بالای ماشینی حرف می زنم به وقت انتظار سپیده در سیاهی شب.از نرسیدن به دنیای"خواهد شد".



شما هم بنويسيد (2)...