نگاهی به فیلم "یکی از ما دو نفر" ساخته تهمینه میلانی
زنان مقابل مردان؛ شبیه دیگر فیلم‌های میلانی
سینمای ما- فیلم سینمایی "یکی از ما دو نفر" مانند بیشتر آثار تهمینه میلانی درباره رویارویی زنان و مردان و تفاوت نگاه آنان به مسائل زندگی است. فیلم تازه تهمینه میلانی عناصر آشنای آثار این کارگردان را دارد، سارا (السا فیروزآذر) شخصیت اصلی فیلم که دختری جوان، تحصیل‌کرده و آداب دان است در فضای حرفه‌ای اش با مشکلاتی مواجه می‌شود که برای زنان بسیار آشنا است، اجحاف و انتظارهای بیهوده از زنان در محیط‌های کاری و برخوردهای ناعادلانه در فیلم "یکی از ما دو نفر" از نکاتی است که میلانی به آنها پرداخته است.
برای میلانی سینما ابزاری برای آگاه کردن جامعه نسبت به مشکلات و مسائل مختلف است، در "یکی از ما دو نفر" هم او در قالب قصه‌ای آشنا و ساده بدون آنکه به پیچیده‌گویی دچار شود، دغدغه‌های همیشگی را مطرح می‌کند، رویارویی زنان و مردان که معمولا ریشه در باورها و سنت‌های اشتباه جامعه دارد تم اصلی فیلم است. بابک (بهرام رادان) نمونه تیپیکال مردانی است که ثروت و شهرت باعث می‌شود زنان را کالایی برای سرگرمی خود بدانند، تلاش سارا این است که تصویر ذهنی بابک را تغییر بدهد و جالب این است که موفق نمی‌شود.
اما شاید یکی از مشکلات عمده فیلم "یکی از ما دو نفر" این باشد که شخصیت بابک زیاد از حد منفی و متفرعن است، علاقه سارا به چنین شخصیتی معقول به نظر نمی‌رسد، مگر این که او هم مثل اغلب زنان و دختران اطرافش به دلیل ظاهر و موقعیت حرفه‌ای و مالی دلبسته بابک شده باشد! که با شخصیت‌پردازی او همخوانی ندارد و واقعی نیست. رابطه بابک و سارا و درگیری‌های لفظی‌شان خوب از کار درآمده و اگر طنز بیشتری چاشنی آن بود، این کل کل‌ها شیرین‌تر از کار در‌می‌آمد. اما میلانی ترجیح داده فیلمش رویکردی کاملا جدی داشته باشد.
"یکی از ما دو نفر" بر خلاف کمدی "آتش بس" پایان امیدوارکننده‌ای ندارد، هرچند بابک به دنبال سارا می‌رود، اما به نظر نمی‌رسد در دیدگاه و فلسفه زندگی او تغییری پیدا شده باشد، حتی جدایی از سارا هم خللی در نوع رفتار و سلوک این مهندس جوان و خودشیفته نداشته است، کاش میلانی فیلم را جایی تمام می‌کرد که سارا اتفاقی بودن دیدارشان را به بابک یادآوری می‌کند و او را در عمارت تاریخی تنها می‌گذارد، لازم نبود این حس را به تماشاگر منتقل کند که این دو شخصیت کاملا دور از هم می‌توانند آینده‌ای مشترک داشته باشند.
"یکی از ما دو نفر" از لحاظ داستان کمبودهایی دارد و مصالح داستانی بیشتر و جذاب‌تر می‌توانست فیلم را گرم‌تر نگه دارد، بازی‌ها در نقطه کاملی نیست و میلانی می‌توانست انتخاب‌های بهتری داشته باشد. اما اگر مانند کارگردان، سینما را بیشتر از آن که ابزاری برای تفریح و سرگرمی بدانیم، رسانه‌ای آموزشی و هشداردهنده بدانیم، "یکی از ما دو نفر" فیلمی است که دختران جوان را به مبارزه کرده ترغیب می‌کند، تا سهمی برابر در محیط های کاری به دست بیاورند و خانواده‌ها را تشویق می‌کند روابطشان با فرزندانشان را تحکیم کنند.
اگر این اتفاق بیفتد به نظر می‌رسد میلانی به مهمترین هدفی که از ساخت این فیلم داشته رسیده است.