وقتی عادل فردوسی‌پور جور رسانه ملی را در قبال فاجعه زلزله آذربايجان می‌کشد: چهار میلیون و دویست هزار پيامك «به یاد و احترام قربانیانِ زلزلۀ آذربایجان»
مردی برای تمام فصول و امتیازهایی که هرگز کهنه نمی‌شوند
سينماي ما- محدثه واعظی‌پور: عادل فردوسی‌پور دوشنبه شب ۲۳ مردادماه در حالی بخش قابل توجهی از برنامه «نود» را به یاد قربانیان زلزله دلخراش آذربایجان اختصاص داد که عملکرد صدا و سیما در روزهای نخست این حادثه انتقادهای فراوانی را به همراه داشت. چهار میلیون و دویست هزار نفر، "به یاد و احترام قربانیانِ زلزلۀ آذربایجان" به برنامه نود پیام کوتاه ارسال کردند كه در كنار آمار چهار ميليون و پانصد هزار پيامك "به ياد ناصر حجازي" ركورددار آمار اس ام اس برنامه نود هم هست...
سکوت رسانه ملی در شنبه و یکشنبه به واقعه‌ای که مردم سرزمین‌مان را عزادار کرده بود، عجیب و غیرمنتظره بود. آن‌قدر عجیب که بی‌توجه‌ترین شهروندان به فضای رسانه‌ای داخل کشور را به پرسش درباره این موضوع وامی دارد که چه واقعه‌ای می‌تواند بیشتر و مهم‌تر از زلزله‌ای با این حجم و گستردگی باشد تا مسئولان صدا و سیما را ترغیب کند پوششی واقعی، لحظه به لحظه و منصفانه از این رویداد داشته باشند؟
اما فردوسی‌پور که پیش‌تر و در ماجراهایی مانند دریافت اسکار توسط اصغر فرهادی یا درگذشت ناصر حجازی که صدا و سیما با بی‌توجهی تعمدی از کنارشان گذشته بود، نقش خود را به عنوان یک فعال رسانه‌ای مستقل، هوشیار و آگاه بازی کرده بود، «نود» را تبدیل به برنامه‌ای کرد که در کنار اطلاع رسانی درباره وضعیت روز فوتبال ایران از جمله بحران تیم بزرگ پرسپولیس و حاشیه‌های تمام نشدنی‌اش، مخاطبان میلیونی‌اش را به ابراز همدردی با قربانیان زلزله آذربایجان و تقویت روحیه ملی و انسان دوستی ترغیب کرد، رسالتی که برعهده رسانه‌ای است که صفت ملی را یدک می‌کشد و قرار است عامل پیوند نژاد‌ها و اقوام ایرانی باشد.
فردوسی‌پور با این گونه واکنش‌های به موقع اعتبار خود و برنامه‌اش را به عنوان یک برند قابل اعتنا و پویا بیشتر می‌کند، «نود» دیگر تنها یک برنامه انتقادی و روشنگر ورزشی نیست، می‌توان انتظار داشت که او هر بار و با هر تمهیدی مرزهای تلویزیون را کنار بزند، به خطوط قرمز نزدیک شود و بی‌توجهی رسانه به مسائل مهم اجتماعی، فرهنگی و سیاسی را جبران کند. اتفاقی که مجریان دیگر برنامه‌های تلویزیون قادر به انجامش نیستند. به این دلیل که منتقدان تلویزیون سرنوشتی تلخ داشته‌اند، یا ممنوع التصویر شده‌اند یا فرصت حضور در برنامه‌های پرمخاطب را از دست داده‌اند، فردوسی‌پور از معدود مجریانی است که به دلیل محبوبیت بالای برنامه‌اش توانسته مقابل هجوم فشار‌ها بایستد و بیش از یک دهه در تلویزیون دوام بیاورد. آن‌چه او در موقعیت‌های حساس و بزنگاه‌های تاریخ اجتماعی نشان داده، نه تنها مرز محدودیت‌ها در تلویزیون را کمرنگ کرده، جسارت و توانایی‌اش به عنوان یک برنامه‌ساز را بار‌ها اثبات کرده است. برنامه‌سازی مستقل که نماینده جامعه است، پرسش و بازخواست از مسئولان درباره وظایف‌شان را از یاد نمی‌برد و فراموش نمی‌کند که رسانه تاثیرگذار رسانه‌ای است که آینه جامعه و منعکس کننده مشکلات و دردهای مردم باشد.
راز ماندگاری «نود» و این‌که پربیینده‌ترین برنامه تلویزیون است را باید در همین ویژگی‌ها دانست، امتیازهایی که هرگز کهنه نمی‌شوند.