"سینمای ما" منتشر می‌کند: جمع‌بندی‌های تازه از واکنش منتقدان پس از نمایش افتتاحیهٔ «گذشته» در فستیوال کن
فرهادي اومانیست بزرگي است/ بهترین‌های بخش‌های «جدایی نادر از سیمین» + بدترین بخش‌های «درباره الی»/ نمونهٔ درخشانی از تسلط کامل بر سینما
سینمای ما –
فرهادی یک‌بار دیگر نشان می‌دهد که اومانیستی بزرگ است و توانایی ویژه‌ای در خلق شخصیت‌هایی دارد که انگیزه‌های روان‌شناسانهٔ پیچیده‌شان همیشه به شکلی نوآورانه و هراس‌انگیز موثق است. او به درستی تفاوت بین آن‌چه آدم‌ها می‌گویند با آن‌چیزی که مقصود واقعی‌شان است را می‌فهمد و پیش‌گویی می‌کند، هنر این‌که چطور گفتگو با کسی که دوستش داری (یا قبلاً دوستش می‌داشته‌ای) می‌تواند به میدان مینی از معانی بیان [و کاربرد زبان] تبدیل می‌شود و چطور ارتباطات انسانی چیزی نیست جز تکرار اطلاعات پیش و پا افتاده از یک نفر به شخص دیگر. -- دیوید جنکینز Little White Lies
از یک نظر گذشته بهترین بخش‌های جدایی نادر از سیمین با بدترین بخش‌های دربارهٔ الی ( که بیش‌تر هیستریک بود و کم‌تر کنترل شده) را دوباره کنار هم می‌گذارد. فرهادی به خوبی می‌تواند انتظارات اولیه ما از شخصیت‌ها و موقعیت‌ها را معلق کند و داستانش را با حال‌وهوایی از مالیخولیا و نور شفق درآمیزد. اگرچه زیاده‌روی در پرگویی و جر و بحث بین شخصیت‌ها در جاهایی که نباید، تأثیر کار خالص و نابش را خنثی می‌کند. به علاوه، اتکای به مرور فزایندهٔ فیلم بر موقعیت‌های حاد آن بخش ظریفی از کار فرهادی که متکی بر تبادل نگاه‌ها و جزییات بیان فیزیکی شخصیت‌هاست را بی‌ثمر می‌کند. -- دیوید کلهن «تایم‌آوت»
چیزی که فیلم کم دارد آن پیچیدگی و مخاطرهٔ نظام قضایی، سیاست و مذهب است که پس‌زمینهٔ جدایی را به وجود آورد و آن را به باله‌ای از اتهام‌زدن و اتهام خوردن تبدیل کرد، نکته‌ای که فیلم را از سطح ماجرایی خانوادگی فراتر می‌برد. گذشته نمونهٔ درخشانی است از تسلط کامل فرهادی بر [رسانهٔ] سینما، ولی جا به جای فیلم ستایش ما از هنر فرهادی و بازیگرانش مانع از دیدن این واقعیت می‌شود که داستان فیلم چندان پی و ریشه‌ای ندارد و بیش‌تر برای ایجاد تأثیرات دراماتیک طراحی شده است. -- لی مارشال «اسکرین»
ترجمه: سایت "سینمای ما"