| | |
سینمای ما- محدثه واعظی‌پور: سومین فیلم سینمایی نیکی کریمی تجربه‌ای تازه در کارنامه سینماگری است که میکوشد بین دغدغه‌هایش و مختصات سینمای حرفه‌ای پل بزند. نیکی کریمی در فیلم سینمایی "سوت پایان" پا به عرصه‌ای گذاشته که اگر چه نشان دهنده نگاه و دغدغه‌هایی است که پیشتر و در فیلم‌های قبلی این کارگردان دیده بودیم اما نمایانگر رشد و پختگی این کارگردان در تکنیک کارگردانی و روایت قصه هم هست.
فیلم مانند دو تجربه قبلی این کارگردان، واکاوی درباره وضعیت زنان در جامعه است، بعد اجتماعی این فیلم بیش از دو فیلم قبلی کریمی است و او با انتخاب موضوعی که در سال‌های اخیر، سوژه بسیاری از گزارش‌های مطبوعات بوده تلاش کرده تماشاگر را متوجه وضعیت دشوار افرادی کند که درگیر این مشکلات هستند.
کریمی در روایت این قصه ساده که چندان اوج و فرود ندارد و بیش از هر چیز، نمایش یک موقعیت اندوه‌بار و تراژیک است، مانند دو فیلم قبلی‌اش از قصه‌گویی به شیوه مرسوم فاصله می‌گیرد و با نزدیک شدن به مختصات سینمای واقع‌گرا میکوشد با الهام از واقعیت زندگی، دشواری موقعیت را نشان بدهد. "سوت پایان" ترکیبی از سینمای قصه‌گو و مینی‌مالیستی است که کریمی دلبسته آن است اما هنوز او در ساختار به نتیجه یکدست و بدون کاستی نرسیده است.
در عین حال که در هدایت بازیگران حرفه‌ای مثل شهاب حسینی و اشکان خطیبی موفق است و می‌تواند از بازیگران جوانی که سابقه بازی دارند درست و به نفع فیلمش استفاده کند، هنوز مهارت کار با نابازیگر را ندارد، ضرباهنگ فیلم جاهایی افت می‌کند و کوتاه کردن بعضی سکانس‌ها مثل سکانسی که سحر (نیکی کریمی) و مزدک (اشکان خطیبی) دنبال مرادی در خیابان‌های شلوغ می‌روند و از بازار می‌گذرند می‌تواند به ضرباهنگ فیلم کمک کند.
کریمی تلاش کرده در "سوت پایان" از واقع‌گرایی صرفی که در "یک شب" بود فاصله بگیرد، حتی از فرم‌گرایی "چند روز بعد" هم پرهیز کرده و کوشیده به سینمایی برسد که رگه‌هایی از قصه‌گویی دارد و به دلیل استفاده از بازیگران حرفه‌ای می‌تواند برای مخاطب عام هم جذاب باشد، مسئله اصلی کریمی به عنوان کارگردان این بوده که امکان اکران برای "سوت پایان" به وجود بیاورد و این دغدغه مهمی است، اما استراتژی او برای رسیدن به این نتیجه هنوز کامل نیست و کریمی نیاز به تجربه‌های بیشتری در این زمینه دارد.
فیلمبرداری قرار است فضای ملتهبی را به تماشاگر منتقل کند که سحر درگیر آن است، اما گاهی دوربین روی دست و حرکت‌های دوربین آزاردهنده می‌شود، نماهای بسته از مردانی که می‌خواهند خودروی سحر را خریداری کنند و تکرار این نماها چندان جذاب نیست. اما بعضی طفره رفتن‌های فیلم از نمایش بعضی صحنه‌ها (مثل اعدام زن) خوب از کار درآمده و با حس و حال فیلم همخوانی دارد.
"سوت پایان" نسبت به دو فیلم قبلی کریمی فیلم کامل‌تری است هر چند در "یک شب" و "چند روز بعد" هم لحظه‌های خوب و دوست‌داشتنی وجود داشت. اما مهارت کریمی در کارگردانی نسبت به "چند روز بعد" رشد داشته است. مهم این است که او بتواند دغدغه‌هایش در زمینه فرم‌گرایی را کنار مسائلی بگذارد که باید با سینمای حرفه‌ای و مسئله اکران داشته باشد، پختگی در فرم می‌تواند کریمی را به آنچه از سینما مدنظر دارد نزدیک کند، هر چند قصه‌گویی و روایت هم نباید از سینمای او حذف شود.
|
