|
حتي اگه اين نظريات فيلسوفانه نيز در مورد فيلم مطرح نشه بايد گفت كه الحق و والانصاف فيلمي كه پيمان قاسم خاني نوشته و رامبد جوان كارگرداني كرده و رضا عطاران و بقيه بازيگرائي مثل ويشكا آسايش و ماني حقيقي بازي كردند واقعا آدمو مي خندونه و براي 2 ساعت فراموش مي كني كه چه مشكلاتي داري و بايد از سالن كه ميري بيرون با چه مسائلي دست و پنجه نرم كني! البته اين نوشته هم نقد خوب و جالبيه و نكات مفيدي رو در خصوص نوع خاصي از طنز معرفي ميكنه. مرسي از نويسنده ضمنا درسته كه سينماي ما به فيلمهاي فاخري مثل جدايي نادر ا ز سيمين و ... افتخار مي كنه و خاطرات افتخاراتش هميشه تو ذهن آدم مي مونه اما در اين دوران پر از استرس و آشفته بازار كمبود فيلمهاي كمدي كه قوي باشن و از طنز به سمت هزل و هجو و لودگي پيش نرفته باشن، وجود يه همچين فيلمايي كه به شعور مخاطب احترام مي ذاره و به هر قيمتي درصدد خندوندن تماشاگرهاش نيست، واقعا نعمت بزرگي به شمار مي ره. بايد قدر اين نويسنده ها و كارگردانا رو دونست و از بازيگراش حمايت كرد تا ديگه شاهد حضورشون تو فيلماي دم دستي(البته ببخشيد كه همچين واژه اي رو به كار ميبرم) نباشيم.
|
