سینمای ما- ایمان زینعلی: این جور وقت ها نادر ابراهیمی در کتاب «عاشقانه های آرام»اش می گفت: «دیگر هیچ معجزه ای رُخ نخواهد داد!». و چقدر این جمله مناسب حال و روز سینمای ایران و سی امین دوره جشنواره فیلم فجر است وقتی دبیر محترم جشنواره این گونه از برنامه هایش برای مهمانی بزرگ سینمای ایران در برنامه «هفت» و مصاحبه هایش سخن می گوید. آن هم نه حرفهایی که از رویکردی پوپولیستی برخاسته باشد بلکه بیشتر به فقدان شناخت درست نسبت به فلسفه برگزاری فستیوال ها ی هنری و مشخصا ًسینمایی بر می گردد ؛ این که بعد از سی سال هنوز اندر خم کوچه شناخت مانده باشیم، خیلی بد است. اینکه سی سال تجربه کردیم تا سر آخر دبیر جشنواره در برنامه زنده تلویزیونیحوزه ی اختیاراتش را نادیده بگیرد و از اهدافش برای «تزریق امید در سینما» و «حمایت از فیلمساز خوب» (؟) خبر بدهد. این ها همه مصداق بارزِ در جا دویدن است.
بیشتر به سر مهمانداری می ماند که در جشن عروسی برای مدعوین از ضرورت کاهش رشد نرخِ طلاق حرف می زند یا راهکارهای زندگی زناشویی موفق را برشمارد! نه او مُصلح اجتماعی و هنری است و نه جشن میدانِ این کارها. مراسمهای این چنینی مِن بابِ شیرینی و گپ و گفتهای خودمانی و احیاناً شام آخر شب است ! آنچه که قرار است در یک فستیوال سینمایی اتفاق بیفتد هم تماشای فیلم های روز سینمای کشور و بحث های آکادمیک برای محافل و مجامع و رسانه های سینمایی است. اصلن مگر «شعار»ی مهم تر از «با هم و در کنار هم بودن» در نفس هر جشنی نهفته است؟ ( به مراتب اصیل تر از شعاری است که فیلمی به واسطه ی آن پر رنگ تر از دیگری جلوه کند.) یا مگر از این وظیفه مهم تر هم هست که جناب محمد خزاعی و همراهانشان اتمسفر معمولِ یک فستیوال یا میهمانی بزرگ را با کم ترین حواشی و بهترین شرایط فراهم کنند؟ آن وقت است که همه چیز خودش اتفاق می افتد: کشف پدیده های نو ظهور سینمایی، تجسس در سینمای بین الملل، حکمرانی اخلاق و ترغیب فیلمسازان بزرگ برای شرکت در جشنواره و کلی اتفاق خوب دیگر... وقتی همه چیز سرجای خودش باشد دیگر کم پیش می آید که داوری جشنواره تا این اندازه از معیارهای آکادمیک دور باشد و سبب اختلاف شود. فکر می کنم استقرار چنین نظمی در سطح جشنواره، منصفانه ترین و مهمترین توقعی است که می شود از چکیده تجربه سی سال برگزاری یک فستیوال بین المللی داشت.
آن چه تا به امروز در جشنواره فجر اتفاق افتاده، درست عکس این را اثبات می کند. بیشتر از آن که تجربه های پیشین محور عملکرد میزبان جشنواره ی فجر قرار گیرد، متفاوت بودن یا شکل دیگر شدن نسبت به گذشتگان در تصمیم های اجرایی هر ساله جشنواره خود نمایی می کند و ندر نهایت مثلاً نتیجه اش می شود: اضافه یا کم کردن بخش هایی چون «نوعی نگاه» (!) بی توجه به این که همه این سال ها تقریباً با معضل اساسی «بی نظمی» رو به رو بوده ایم. حتی در پیشِ پا افتاده ترین چیزها مثل برنامه اکران فیلم های حاضر در جشنواره. حالا شلختگی های حاکم بر کنفرانس مطبوعاتی و در ادامه اش بی حرمتی دو طرفه ی ژورنالیست و هنرمند_که خود حدیث مفصل است_ به کنار.
اینکه جناب خزاعی از منتقدان یا صنوف سینمایی برای ارائه پیشنهاد در رابطه با جشنواره پیش رو دعوت می کنند، جای تقدیر دارد اما نکته تاسف برانگیز این جاست که ما یک گام قبل تر از پیشنهاد، درخانه سو تفاهم درباره فلسفه ی برگزاری جشنواره و عوامل نظم ایستاده ایم. ای کاش ، یک بار هم که شده، پیش از طرح هرگونه شعاری که بعد عاملی برای خط کشی میان فیلم ها و فیلمسازها یا اضافه کردن بخش بیهوده ای چون «نوعی نگاه» باشد، آن چه را که هست و داریم، درست میزبانی و پذیرایی کنیم.
