| | |
سینمای ما-دیوید او. راسل از آن دست کارگردان‌هایی است که باید گفت مخاطبش را ناامید از سینما بیرون نمی‌فرستد، هر چند که هیچ‌وقت هم در روز افتتاحیه فیلم‌هایش قرار نیست صفی کیلومتری جلوی سینما‌ها شکل بگیرد. تازه‌ترین فیلم او «کتاب بارقه امید» نخستین درخشش را در جشنواره تورنتو رقم زد، همان‌جا خیلی از منتقدان فهمیدند که با فیلم جدی روبه‌رو هستند. فیلمی که تا همین امروز هم در اروپا با استقبال بیشتری در میان منتقدان روبه‌رو شده است، در واقع باید گفت این فیلم در آمریکا تا اندازه‌ای قربانی ترافیک اکران شده است.
مردی در آستانه فروپاشی عصبی تلاش می‌کند زندگی خودش را سر و سامان بدهد و همسرش را که از زندگی با او ناامید و سرخورده شده دوباره به دست بیاورد. مرد معلمی است که به تشخیص پزشکان دچار نوعی جنون ادواری است و چند ماهی را در کلینیک روانپزشکی بستری بوده و حالا بعد از برگشتن برای زندگی خانه پدر و مادرش را انتخاب کرده. اما انگار او چاره‌ای ندارد، حالا که برگشته متوجه شده همسرش همان نخستین ماه‌های بیماری او ترکش کرده و خیال برگشتن هم ندارد. اما در این میان از راه رسیدن زن جوانی به نام پت ماجرا را دشوار‌تر می‌کند.
آسیب‌شناسی بیماران روانی و فروپاشی زندگی آدم‌ها در زندگی مدرن بر اثر بحران‌های روحی حرف تازه‌ای در سینما نیست، اما بازی درخشان برادلی کوپر و جنیفر لارنس و فیلمنامه قوی‌ای که براساس رمان ماتیو کوییک نوشته شده است این فیلم را تبدیل به اثری تاثیرگذار کرده است. در عین‌حال راسل تمام پازل فیلمش را با بازیگران شناخته شده پر کرده است، بازی درخشان رابرت دونیرو در این فیلم یکی از نکات قابل اتکای کارگردانی این فیلم است، او قدر دنیرو را در این فیلم می‌داند و با این‌که نقش فرعی را به او سپرده، حسابی از او بازی گرفته است. جنیفر لارنس بازیگر نقش زن این فیلم می‌گوید: «بازی در مقابل دوربین او. راسل برای من تجربه تکان‌دهنده‌ای بود.
او دست ما را باز می‌گذاشت، یک سکانس را می‌گذاشت آن‌قدر جلو بروی تا برسی به آن‌چیزی که خودت از آن راضی هستی و بعد تازه خودش را به عنوان کارگردان نشان می‌دهد.» و این صمیمت در بازی‌های بازیگران فیلم خودش را به‌خوبی در این اثر نشان می‌دهد. رفاقت او. راسل و دنیرو هم انگار در ساخت این فیلم تاثیر گذاشته است. او در این فیلم یکی از بهترین نقش‌هایش را در نقش پدر بازی کرده است. پدری که خودش هم سخت دچار اختلال و وسواس فکری است. اما در نهایت او نقش یک پدرخوانده حسابی را بازی می‌کند که قرار است بحران‌هایی که یک خانواده خوشبخت دچارش شده‌اند را حل و فصل کند. در واقع چیزی که این فیلم خوش‌ساخت در نهایت نصیب تماشاگرانش می‌کند، یک بی‌ثباتی بی‌‌‌نهایت است که اغلب آدم‌های این فیلم دچارش هستند. آدم‌های این قصه هر یک به نوعی درگیر و دار بحران‌های روانی خودشان را می‌بازند.
|
