| | |
سینمای ما-
یک
کم کم دارم یاد می گیرم از هر فیلمسازی به اندازه خودش توقع داشته باشم. بعضی قضاوت هایم باید واقعی تر شود. شرایط فیلمساز هم مهم است بالاخره. اتفاق خوبی نیست ولی چاره ای هم نیست.
خب یکی دوست دارد اینجوری فیلم بسازد دیگر. توانش همینقدر است. پولش را هم دارد، زورش هم زیاد است. خودش هم فکر می کند همینجوری خیلی هم خوب است و همینطوری درست است. خب ما بیاییم چه بگوییم؟ فکر آن بنده خدا را می توانیم عوض کنیم؟ اصلاح کنیم؟ تصویرش را از خودش وکیفیت اثرش می توانیم واقعی کنیم؟ می توانیم مشکلات ابتدایی اثرش را به او یادآوری کنیم؟ نه نمی توانیم. پس چیزی نگوییم بهتر است.
حق هم نداریم به کسی بگوییم فیلم نساز. باید بسازد دیگر. خواستیم می بینیم، نخواستیم نمی بینیم. اما به شرطی که او هم بی خیال ما شود. نمی شود که هر وقت دلش خواست چماق فروش میلیاردی را برای منتقد بلند کند و بگوید نقد و منتقد برای من مهم نیست و هروقت دلش برای تایید کارشناسان تنگ شد، توقع داشته باشد منتقد، زورکی از فیلمش تعریف کند. اینطوری که نمی شود. یا خدا یا خرما. هستند البته منتقدانی که بلدند از کارهای اینجوری دفاع کنند. برود سراغ همان ها. فیلم «ضعیفِ شعاریِ پرفروشِ تحت حمایت» ساختن هم هنری است بالاخره. بقیه ندارند، او دارد. ظاهراً خود ایشان معتقد است؛ این چیزها مجوز نمی خواهد، جگر می خواهد. بقیه ندارند، او دارد. ناز شستش، نوش جانش.
اینکه حالا دارد سنگ کسانی را به سینه می زند که سال ها قبل جور دیگری با آنها برخورد می کرد، اینکه او دارد قضاوت کردن دیگران را به نقد می کشد در حالی که خودش سالها خلق الله را بدفرم قضاوت می کرده، اینکه دارد ترویج چیزهایی را می کند که برای خودش تا دیروز پریروزها قباحت داشت در حد لالیگا و ... دیگر به ما چه؟ ما که مسئول استحاله مردم نیستیم. ما ناظریم فقط. شاهدیم. شاکریم. همین که ابزار دستش شده دوربین، شاکریم. والله.
|
