یک گفتگوی دیگر با هنرمند فقید درباره رکوردها و تمام حرف و حدیث‌هایی که درباره‌اش وجود داشت: خدا را شکر که زنده‌ام
از وقتی خبر فوت پیمان ابدی رو شنیدم منم مثل خیلی ها تو شوک و ناباوری فرو رفتم . مدام این جریان رو تو ذهنم انکار می کردم تا اینکه بالاخره با دیدن عکس های مراسم تشییع پیکر این انسان راستین ، باورم شد که پیمان ابدی به ابد پیوست . تا الان داشتم افسوس می خوردم برای مرگ این هنرمند ، برای جوونیش ، توانایی هاش ، استعدادش و تمام داشته های بسیارش ، اما وقتی خوب فکر می کنم می بینم که پیمان نیازی به دلسوزی من یا کس دیگه ای نداره . چه جایی برای دلسوزی وجود داره وقتی تو همین عمر کوتاهش تونست به تمامی خواسته های قشنگش برسه و جوری زندگی کنه که دلش می خواد ؟ پیمان ابدی در همین عمر کوتاه به لحاظ ورزشی و حرفه ای و تحصیلی و از همه مهم تر شخصیتی به چنان حد بالایی رسید که اکثر ما ، تا پایان عمرمون هم حتی به یکی از این ابعاد نمی رسیم . پیمان ابدی رویا هاشو باور کرد ، اونا رو به واقعیت تبدیل کرد و مهم تر از همه اینا کمک کرد تا خیلی های دیگه جرات پیدا کنن رویاهاشونو زندگی کنند. پیمان ابدی عزیز ، تو نیازی به دلسوزی نداری . این ما هستیم که باید زنده بودن و زندگی کردن رو از تو یاد بگیریم و به حال خودمون دل بسوزونیم. از ته دلم برای خانواده و شاگردان تو عزیز صبر آرزو می کنم و شک ندارم که هیچ کس نمی تونه غم اونها رو درک کنه.
|
