| | |
سینمای ما - آرش خوشخو:
1- مهم ترين اتفاق هفته را نمي توانم برايتان بازگو کنم. نمي شود. جراتش را ندارم. حداقل در ابتداي مطلب نمي توانم. اوضاع را که مي بينيد. همه آن چيزهايي را مي گويند که شنونده و خوانندگان شان انتظار دارند. اين طرز تلقي رايج از افکار عمومي است. پس به من هم حق بدهيد که در ابتداي اين مطلب معدود خوانندگان اين ستون را نااميد نکنم. در يک ستون هفتگي آن هم در روزنامه يي سياسي خواننده چه انتظاراتي دارد؟ برايتان مي گويم؛ حاشيه نگاري از صحبت هاي موسوي و کروبي، نيش و کنايه به وزارت ارشاد درباره نمايشگاه کتاب، داستان «رکسانا- قبادي» ، شکايت هاي بهمن فرمان آرا و...
اگر هم بخواهم سطح فرهنگي- بين الملل- ماجرا را رعايت کنم بايد از کن بنويسم و سينماي زيرزميني. آخرين فيلم تارانتينو يا اجراي پوسي کت دالز از ترانه ميليونر زاغه نشين و قدرت نمايي منچستريونايتد.
اما بدبختي اينجاست که مهم ترين و عجيب ترين اتفاق هفته ربطي به هيچ کدام از اين ماجراها ندارد. اتفاق آنقدر بزرگ و تکان دهنده است که همه اين اتفاقات و اخبار جلوي آن پيش پاافتاده به نظر مي رسند و عجيب آنکه حتي اشاره به اين اتفاق مي تواند به عنوان نشانه يي از «اوت بودن»، «فالش خواندن» و پرت و پلا گفتن نويسنده محسوب شود. اما صبر کنيد. چند خطي صبر کنيد.
2- براي آنکه انتظارات آن خواننده هاي صبور را تا حدي برآورده کنم بگذاريد حداقل چند خطي را در حاشيه، يک ماجراي نسبتاً دندانگير تا قبل از افشاي آن اتفاق بزرگ بنويسم. يک خرده گوشه کنايه و کمي هم نيش و نوش.
بهروز افخمي در گفت وگويي خواندني با ده نمکي باز هم همان صراحت، نکته سنجي و تلاش- گاه نافرجام- براي خلاف جهت آب شنا کردن را به نمايش گذاشته است. او در اين گفت وگو پشت فيلم اخراجي ها درآمده و مخالفان فيلم را حسابي نواخته است. هسته حرف هايش روي اين مي گردد که مخالفان فيلم ناخواسته به محدودشدن بيشتر عرصه سينما کمک مي کنند و خطوط قرمزي را ترسيم مي کنند که کل سينما از آن لطمه خواهد ديد. انصافاً حق با افخمي است. اما نکته جالب تهييج مدام ده نمکي از سوي افخمي براي محکم برخورد کردن با منتقدان و خبرنگاران است. (آن هم به فيلمسازي که حداقل «محکم برخورد کردن» را به نوعي بلد است). افخمي با ادبياتي پدرسالارانه که انگار شاگرد بازيگوشش را راهنمايي مي کند ده نمکي را دلداري مي دهد، تشويق مي کند و در جملاتي شبه حکيمانه (افخمي متخصص اداي اين نوع جملات است) در نقش داناي کل پرده از راز مخالفان فيلم برمي دارد و آنها را به چند دسته تقسيم مي کند؛ حسود، حسودهاي ديگر، گروهي ابله و باز هم چند تا حسود متفرقه.
خواندن اين مصاحبه قاعدتاً براي گفته هاي افخمي و نه نظريات ده نمکي خواننده را با لبخندي بر لب دچار نااميدي رقيقي مي کند. و لعنت به اين زمان که مي گذرد و همه چيز و همه کس را با خود مي برد.
3- حالا پس از کمي طنازي ژورناليستي مي خواهم اين چند خط را براي خودم بنويسم. از آن اتفاق عجيب اين چند هفته ياد کنم که گويي هيچ کس آن را نمي بيند. مي خواهم از بهار بگويم؛ بهاري که در غريب ترين جلوه نمايي خود، يک ماه است تهران را تسخير کرده؛ در بازي خورشيد و ابر، نور و سايه، تگرگ و باران.
در جلوه گري کوه هاي بلند تهران و در تلون و لطافتي که سال ها بود از بهار تهران نديده بوديم. در اين آتشبازي بزرگ طبيعت، همه چيز را مي توان علي السويه در نظر گرفت. بهار اين روزهاي تهران نشانه يي است از اتفاقي بزرگ تر، بسيار بزرگ تري که در جلوي چشمان مان در جريان است و از شدت مهابت و عظمت آن را نمي بينيم. همچون صداي مهيب گردش زمين. کاش سعدي خود را داشتيم تا حکيمانه برايمان از بهار بگويد و ورق گل و گذر عمر.
4- در کتاب منظر پريده رنگ تپه ها نوشته کازوئو ايشي گورو دختر جوان دو رگه ژاپني- انگليسي که در تکاپوي زندگي آزاد در لندن نمي تواند اندرزهاي حکيمانه مادر خود را درک کند، رو به او مي کند و مي گويد؛ «آخر تو فکر مي کني به جز ازدواج و بچه پس انداختن، چيز مهم ديگري در زندگي نيست.»
و مادر که پاسخش را نه براي فرزند پرشور و ياغي، که آرام براي خواننده کتاب زمزمه مي کند؛ «جرات نداشتم بهش بگويم نه، سر و تهش را که نگاه کني، چيز مهم ديگري نيست.»
|
