دانلود

در خیابان‌های شب

جایی برای قدم زدن من نمانده.

چشمانت

تمام گستره‌ی شب را اشغال کرده‌اند!

این یادداشت خیلی خوب بود برادر. بعد از آن قضایای روزنامه راستگرا که بنده هم از صحنه گردانان آن بودم!! این که هیچ گلایه ای نکرده بودی و فقط یه جا اسم روزنامه را گفته بودی عالی بود که همه چیز معلوم شد. عتابی اگر بود و گلایه ای از جهت قدر عزیزت پیشم بود جان تو و صمیمانه عذر می خواهم. پوستر بنجامین باتن هم شاهکار بود ؛ فیلم را آنچنان دوست ندارم اما با دیدنش دلم تنگ شد برای هر جا که تاراجی . پی. هنسون توی بنجامین باتن هست. چقدر قشنگ تمام آن پرده های " باکره ی مقدس و نوزاد" به تمامی وارونه شده از نوزادش که پیر است و باکره ی مقدسش که سیاه. آخر آنکه توی آن معدن "ساوند ترک" اگر ساوند ترک "مکالمه" هست که خوش به سعادتت که من همه جا گشتم و پیدایش نکردم.

امیر: نیست رفیق. ولی خوشحالم که اسم تاراجی پی هنسن را آوردی... 

سلیف کیتا یه خواننده‌ی ۶۰ ساله‌ی پاپ آفریقاییه اهل کشور مالی. آهنگهاش هم از موسیقی اسپانیایی و کوبایی و پرتقالی تأثیر گرفته. http://www.africahit.com/news/article/playlist/mandingue/3888/

امیر: تقلب کردی یا واقعا می‌دونستی؟ حالا یکی بگه توی کدوم فیلم مایکل مان از ترانه‌هاش استفاده شده.

1-آخ که چه حالی داره به فیلمهای تیم برتون فکر کنی و انتخابشون کنی.مثه اینکه گرسنه وارد یه شیرینی فروشیه معرکه شدی و می خوای از بین شیرینی های خامه ای یه توی یخچالش یکی دوتا رو انتخاب کنی اوووم.... من که "اد وود" و" ادوارد دست قیچی" رو می خوام واااای "ماهی بزرگ"... 2-کنسرت رضا یزدانی+دیدن فیلم فرمان آرا با برو بچه های سینمای ما میتونن بهونه های خوبی باشن واسه اینکه آخر هفته رو بیایم تهران. (البته دومیش بستگی داره به اینکه بشینم و ببینم شانس باهام هست و اسمم توی اون لیست میاد والا که ...گور پدر دل ما دل شما شاد باد....مال کدوم فیلم بود؟) 3-واسه بار دوم دارم "به خاطر یک فیلم بلند لعنتی" رو می خونم اونم با دقت (چقدر مهمه این دقت ها... زده پدر صاحب بچه رو درآورده) ولی عجب رمانی یه ها..... 4-امیر از دوشنبه قرار شد پخش فیلمهای دانشگاه رو استارت بزنیم قرار شد از سینمای امریکا شروع کنیم بر اساس کارگردان بریم جلو (اونهای که حالا یه جورایی حق بیشتری دارن) کلی با بچه ها بحث کردیم که با کی شروع کنیم و بعد یهو یادمون افتاد که به یاد "آقای کیمیایی" و کارگردانش که جلسات کانون فیلممون رو استارت زدن ازت بخوایم یه بار دیگه مارو سرافراز کنی و تو بگی که با کی شروع کنیم؟ کی رو پیشنهاد میکنی؟

امیر: سوته دلان - میلوش فورمن - بیا تهران، برای شما جا هست. عوض اون کتاب هم برو سر وقت یه موضوع دیگه. همین مقاله خوب بود رامین جان.

برای نظرسنجی بهترین فیلم های تیم برتون: 1- ادوارد دسته قیچی 2- ماهی بزرگ 3- اد وود با احترام به اسلیپی هالو و بیتل جویس ( مریخ حمله می کند رو ندیدم )

امیر: چه شاهکاری رو هم ندیدی.

سلام به همگی مخصوصا آقای قادری.... آقای قادری، یادته قبلا یه نظر سنجی راه انداخته بودی که: "بهترین فیلم تاریخ ایران، بهترین کارگردان، بهترین بازیگر مرد و بهترین بازیگر زن" رو به نظر سنجی عموم گذاشته بودی و استقبال بی نهایت بی نهایت زیادی شده بود؟!؟! میخوام بدونم چرا نتیجش رو اعلام نکردید؟! چرا بعد این همه مدت نتیجش اعلام نشد اون نظر سنجی؟! آیا به علت گستره ی فراوون نظرات، و وقت نداشتن شماست!؟ یا دلیل دیگه داره؟! دلیلش اینه که شما وقت ندارید اون نظر های بسیار بسیار زیاد رو بشمارید یا دلیل خاصی داره اعلام نشدن نتایج؟! خوشحال میشیم دلیلش رو بگید...... یا علی مدد.

امیر: قبل از جشنواره فجر بود و مشکل همین بود که گفتی حسین جان: «به علت گستره ی فراوون نظرات، و وقت نداشتن ما». لینک‌اش رو بفرستم، کسی هست که دست به کار بشه؟

میلوش فورمن. عجب پیشنهادی خداییش .... نفست حق

پرواز بر فراز آشیانه فاخته،والمونت،رگتایم...حقشه دستت و بوسید واسه نوشتن همچین اسمی.

خوب بود؟ گیر کرده بود تو کلم این رمانِ .

این اوتیس تیلور چیکار کرده!معتوم نیست این "دشمن مردم" می خواد با ما چیکار کنه؟!

آقا یک پیشنهاد از این به بعد هر هفته یک فیلم را بعنوان خوراک هفته و هر ماه یک کتاب را بعنوان سالاد ماه معرفی کنید. حالا این معرفی می تونه دسته جمعی باشه یا خودتان معرفی کنید.

امیر: بسیار عالی. هر کس پیشنهاد خودش. از همین هفته شروع می‌کنیم.

براي تيم برتون:

بين ماهي بزرگ و ادوارد دست قيچي و ادوود چندان نمي توانم فرق بگذارم كه هركدامشان در يك بحري سرآمدند. در رده بعد سويني تاد و چارلي و كارخانه شكلات سازي را مي گذارم كه بسيار محترمند. و البته انيمشن هاي استاپ موشن اش كه جاي سوايي دارند براي خودشان، مخصوصا كابوس پيش ار كريسمس و عروس مرده. (و البته من هم مريخ حمله مي كند رو هنوز نديدم با عرض شرمندگي).

خيلي خوبه كه ميخواي به روزي روزگاري بپردازي كه واقعا شاهكار مهجوري است بايد اين بي توجهي رو جبران كنيم. توي اين سريال اون سكه خارجي رو كه ديدي چطور بين آدما دست به دست شد و سرآخر صاحاب آخريشو به درك واصل كرد و باز رفت به سرنوشت نامعلومش. ويا بخش مورد علاقه ام جايي كه يكي از ياران باوفاي مرادبيگ در غيابش ميخواد براش يار جمع كنه و هر دفعه براشون شير ميريزه و توضيحاتي ميده و تا گير كار يا مشكلو ميگه بهشون جامپ كات رفتنشون به تاختو مي بينيم. اين سكانس عاليه.

ضمنا يه سوال فني؛ شما نويسنده اي حرفه اي طول مقاله رو چطور اندازه مي گيرين؟ منظورم همون تعداد كلماتشه، يكي كي كه نميشمارين! فقط چند جمله در جهت اينكه چطور طول مقاله رو مديدرت كنيم راهنمايي كن.

در آستانه چند سالگی یا این گروه خشن ( همین جور برای شارژ شدن این تیتر را گذاشتم ) /////// تذکر جدی: در هنگام خواندن اسامی موسیقی متن فیلم دسته سیسیلی ها را اجرا کنید////////// . . ..... و با حضور : . ابراهیم ..... آرمین ابراهیمی ..... علیرضا احمدی ..... کاوه اسماعیلی ..... حامد اصغری ..... کاوه افتخاری ..... الهام ..... محمدجواد امیرآبادی ..... ساسان امیرکلالی ..... امین ..... مصطفی انصافی ..... علیرضا اویسی ..... حامد ایمانی ..... محمدحسین آجورلو ..... فواد آرام ..... شهرزاد آریانا ..... سیاوش آقارضی ..... خاطره آقائیان ..... آلفردو گارسیا ..... احسان ب ..... فرهاد بامداد .... .بختیاری ..... بردیا ..... بهرنگ ..... رضا بهروز .....سیاوش بیات.....سیاوش پاکدامن.....مهدی پورامین.....پوریا پورزند.....فرهاد ترابی.....سارا ترابی.....الهه تقی زاده.....تلخ زبون.....تونی راکی مخوف.....تیکران.....ماندانا جباری.....امید جعفری.....حمید جعفری ( دست قیچی) .....امیرحسین جلالی.....مصطفی جوادی.....پیمان جوادی.....ح.گ.ح.....علیرضا حسن خانی.....سعید حسینی.....حمید رضا.....رضا خاندانی.....خشایار.....علی خطیبی.....بهروز خیری.....محسن دراگون.....حمید دهقانی.....فرید ذاکری.....رضا رادبه.....مهدی رحمن.....احسان رحیم زاده.....محسن رضازاده.....جواد رهبر.....ریحانه.....هوتن زنگنه.....سارا.....مهتاب ساوجی (مانا) .....سجاد.....سرپیکو..... سعیده.....جمشید سعیدی.....حنانه سلطانی.....سمیرا.....سوفیا.....سهند خانم.....سینا.....شوجی.....شیده.....علیرضا شیرنشان.....شیوا.....صالح.....امیر صباغ.....حامد صرافی زاده.....علی طهرانی صفا(عطص) .....سجاد عابدینی.....پویان عسگری.....عشق سگی.....عقیق .....م. عمرانی.....غزاله.....نوید غضنفری.....امید غیائی.....ف.م.ا.....فرزاد.....هومان.....فرزادیگانه.....فرشید.....فواد.....امیر قادری..... وحید قادریحمید قدرتی.....سید آریا قریشی.....بهروز قهرمانی.....عقیل قیومی.....رضا کاظمی.....سمیرا کردنیا.....شقایق کسرایی..... ویدا کوهی.....آریان گ. .....ح. گ. .....حسین لامعی.....مریم م. .....امیر م. .....امین م. .....مازیار.....متین.....مرمر.....مزدک.....علی مظفری.....حامد مظفری.....منگ.....ندا میری.....رضا نبی زاده.....صوفیا نصرالهی.....نقاش خیابان چهل و هشتم.....علی نواصرزاده(ارتش سایه ها) .....امیررضا نوری پرتو.....محمد نیک نهاد.....علی نیکنامی.....نیما.....وحید.....احسان ه.....هادی.....احسان هاشمی.....سعید هدایتی.....سحر همایی.....محمدهنردوست.....یحیی.....7.....david.....farshid.....hamed.....محمدjuve.....kid.....mebzo.....mouse.....Ramtin..REZA.....siavash.....wall_e..... Z_is_dead و......... همه کسانی که ما را در ساخت این کافه یاری کردند.

امیر: از اینی که نوشتی خیلی بیش‌تر بودیم توی این نزدیک به سه سال. این کمیته رو هم حفظ کن. این کافه لازم داره

نکاتی چند درباره کامنت بالا:

1- در نوشتن اسامی هیچگونه حب، بغض، تنگ یا گشادنظری وجود ندارد و سعی شده تا از همه کسانی که از اولین روز افتتاح کافه به اینجا رفت و آمد کردند، یاد کنیم لذا هرگونه جا افتادن اسامی سهوی بوده میباشد.

تبصره یک: گرچه باید اذعان کرد که بودند کسانی که گذری رد شده اند و دیگر پیدایشان نشد، به تشخیص شخص کمیته امور اعضا و حضور و غیاب!! اسمشان در لیست نیامد.

تبصره دو: کمیته امور اعضا و حضور و غیاب آماده پذیرش هر گونه اعتراض احتمالی میباشد.

2- کمیته فقط امیدوار است که به علت مشکل ابدی و گویا ازلی کافه، فاصله ها و اینترها از بین نرود و یکدفعه اسامی مختلط نشود و مجبور شویم برای ادای پاره ای از توضیحات به کهریزک سفر کنیم.

3- فکر کنم فهمیدن اینکه اسامی به ترتیب حروف الفبای نام خانوادگی است زیاد سخت نباشد وطبیعی است کسانی که فقط نام کوچکشان موجود بود وسط نامهای خانوادگی بُر خوردند.

تبصره یک: افرادی که از اسامی انگلیسی استفاده کردند هم جریمه شان این است که ته صف بایستند.

با تشکر

کمیته امور اعضا و حضور و غیاب کافه

5- الان خوندم که فیلمنامه نویسش فرهاد صفی نیاست .

قطعه موزیک «فردا» در فیلم «علی»، مال سلیف کیتاست.

بهتر نبود نظر سنجی رو برعکس میذاشتی ؟! من تقریبا همه رو غیر از سویینی تاد دوست دارم ولی بهر حال اینها رو بیشتر دوست دارم:

1)Edward Scissorhands

2)Big Fish

3)Mars Attacks!

4)Ed Wood

در مورد ترجمه هم که پرسیده بودی راستش دوست دارم ولی الان دارم واسه ارشد میخونم و دیگه وقت واسه کار دیگه ندارم به همین خاطر هم واسه همکاری تو اون روزنامه اعلام آمادگی نکردم چون میدونستم نمیتونم. روزی یک ساعت میام اینترنت تا فقط از قافله عقب نمونم همین البته هیچ علاقه یی به ادامه تحصیل تو رشته ی خودم ندارم ولی گاهی وقتا برای فرار از بعضی چیزا مجبوریم کارهایی بکنیم که دوست نداریم

سلام امیر . کافه نشریه مجازی هنر هم راه افتاد . یک سری بزن . www.artmag.blogfda.com

1) امیدوارم هم شما از این به بعد به موقع سر قراراتون حاضر شید و هم ما کافه نشینان.

2) متأسفانه تو این جلسه ی خاک آشنا نمی تونم حضور داشته باشم. چون تهران نیستم. ایشالله جلسات بعدی. درباره ی الی که حسابی بهمون حال داد.

3) اعتراف می کنم علی تنها فیلم مایکل مانه که دوستش ندارم. نمی دونم چرا. ولی به دلم نمی شینه.

4) سلیف کیتا رو که خداوکیلی نمی شناسم. ولی با این توضیحاتی که فاطمه داد و این همه علاقه ای که شما تو این روزنوشت به فیلم علی نشون داده اید، نیاز به هوش بالایی نداره که بشه فهمید موسیقیش تو چه فیلمی استفاده شده! البته احتمال خیلی کمی هم هست که تو وثیقه هم استفاده شده باشه. ولی 99 درصد علی!

5) این میلوش فورمنتان معرکه بود. چه کارگردانی رو هم انتخاب کردید!

6)درباره ی جمله ی تامسون من فکر می کنم اتفاقاً کاپولا شکست خورد. حتی در آخر قسمت دوم هم من بیشتر عظمت قدرت رو به یاد میارم تا عواقب قدرت رو. تا حالا کسی به این نکته فکر کرده که تصویر مایکل که در یک باغ بزرگ به تنهایی نشسته، چقدر رؤیایی و دور از دسترسه. این تنهایی رو اتفاقاً من دوست دارم! ما که همه تنهاییم. حداقل اگه قرار آدم تنها باشه، مثل مایکل کورلئونه تنها باشه. با همه رنج ها و مصائب وحشتناکش. بی خود نیست که می گن دنیای پدرخوانده ها، دنیای تناقض هاست!

7) چه جالب که بعد از برادران کوئن نوبت به تیم برتون رسید. فیلم سازانی که از قضا در یک دوره از همه شان خوشم اومد. از تیم برتون اون قدر فیلم ندیدم که بخوام انتخاب کنم. ولی از میان اونایی که دیدم: 1) ماهی بزرگ 2)بیتل جویس 3)اد وود 4)اسایپی هالو 5)سوئینی تاد و...!

8) دشمنان مردم رو دیدی؟ دیدید استاد هنوز محکم سرجاش وایساده؟

مدتها دنبال نسخه خوبي از بليد رانر مي گشتم واز ريدلي اسكات سه فيلم را دوست دارم 1. بيگانه 2. بليد رانر با آن سكانس شگفت انگيز پاياني هر چند كه رويكرد فيلم به آندروئيد ها در ست برعكس نظر فيليپ كي ديك بود. 3. باران سياه الوكيشن ين يكي آخري(تمام كمال يك فيلم دهه هشتادي) مي تواند محلي باشد كه در آنجا تجسم واقعي فضاي بليد رانر را ببيني توكيوي سياه وكثيف.حيف كه ريدلي اسكات اين سالها فقط آشغال ساخته . در مورد دنياي قشنگ نو هم آيا هاكسلي همانند جرج ارول با تقليل دادن زندگي بشر به يك جنبه( جنسيت) خود مانند همان يكسويگي فضاي اثرش نشده است؟ ميلان كوندار جايي گفته كه در همان دوران هاي تاريك مردم عاشق شدند لطيفه هاي ممنوع گفتند و حاكميت كمونيسم را و لو در خفا به سخره گرفتند آيا در 1984 كه زندگي انسان فقط داراي بعد سياسي است اثر به همان روش حاكماني كه توضيح داده روي نياورده است؟

امیر: کی می‌گه در 1984 اثر تنها دارای بعد سیاسی است؟ بعد هم این که «دنیای قشنگ نو» کجا و 1984 کجا. کتاب هاکسلی بسیار بسیار به نظرم اثر بهتری است.

سلام امیرجان چند وقتی بیمارستان بودم نتونستم بیام و در فضای فضای کافه شناور بشم حیف ولی حالا اومدم درود بر تو که با این سایت هنوز جریان نشاط رو توی عشاق سینما نگه داشتی همه روزنوشت یک طرف پوستر بنجامین این طرف شکر در کف موندم انشا الله تو اکران خصوصی خاک آشنا ببینمت یا علی

همین امروز یعنی شنبه "تهران امروز" رو که با تغییر گرافیک اسمش "امروز" خونده میشه خریدم البته اول فکر کردم روزنامه جدیدی دراومده و واسه همینم بود که کنجکاو شدم بخرمش! گرافیک زیبایی داره شبیه به مجله مردم و جامعه اما جذابیت متنی اش اگه بخوایم از صد نمره بدیم...عدد نمیگم چون نمره قبولی رو میگیره و این واسه شروع خیلی خوبه!

امیر جان اگه میتونی همون طور که گزارش اکران ایران رو تو شماره امروز کار کردی واسه سینمای جهان هم همینجوری هر هفته یه گزارش بدین. از نظر ترجمه خیالم راحته چون اینطور که خودتم گفتی هم جواد رهبر کنارته هم حامد مظفری که هر دو نفرشون نثر زیبا و روونی دارن..پس زودتر بخش خارجی رو راه بنداز که وقت تنگ است و ...

«من تنها می‌خواستم آن طور که در کنه وجودم بود زندگی کنم. چرا این کار این قدر سخت بود؟»

امیر: از کجا یادت اومد این جمله هسه رو؟ و این که قبلا هم گفتم. بالاخره یه نقد به سنتوری داریوش مهرجویی می‌نویسم و این جمله رو می‌ذارم بالاش.

1_ ماهی بزرگ(شاهکار.صحنه ای که البرت فینی تو وان نشسته و جسیکا لانگ میره بغلش وحشتناکه.یه مدت پیش با یکی از بچه ها حرف میزدم بعد قاطی کردم که ادوارد بلوم شخصیته فیلمه یا دنیای واقعی)ادوارد دست قیچی(یه دوره افسردگی داشتم که به مدت یک هفته هر شب ادوارد دست قیچی رو نگاه می کردم و هر وقت میرسید به اونجا که ادوارد از یخ مجسمه میسازه و کیم توی تراشه های یخ میرقصه و وقتی که کیم تو خونه به ادوارد می گفت بغلش کنه نمیتونستم گریه نکنم.توصیه اش می کنم.فیلمه تو اون دوره شدیدا جواب داد)اد وود(وای اون صحنه که اد با اورسن ولز روبه رو میشه.ولز بهش میگه که باید رویاهای خودمون رو بسازیم چون رویاها ارزش جنگیدن رو دارن.یادمه این تیکه رو برای داداشم گذاشتم وقتی دید گفت فیلمای تیم برتون همش درباره ساختنه رویا هاست؟نه؟گفتم چاکریم دیگه به هر حال)بیتل جویس و اسلیپی هالو و بازگشت بتمنش هم خدان.من سویینی تاد و سیاره میمون ها و چارلی رو هم خیلی دوست دارم. 2_"تو خود را در پشت کسوف,روح و زیرکی شیطان پنهان می کنی تا سعادت تو ما را زجر ندهد!اما این کار بیهوده است چون تقدس از اعماق نگاهت می درخشد"اینو دیشب خوندم و سریعا یاده پل نیومن عزیزم افتادم. 3_ سلیف کیتا ساند تراکا علی رو خونده.من سم کوک رو هم خیلی دوست دارم.اونی که 10 دقیقه اول یه اهنگی رو تو کافه همزمان با اماده شدن علی داره میخونه.علی میگه من بهترین بوکسورم سم کوکم بهترین خواننده است.دنبال البوماش بودم.یه البومشو پیدا کردم که خوب نبود متاسفانه.کلا علی خداست ولی تا اونجا که قهرمان میشه(فکر کنم 22 دقیقه اول میشه) سطحش از شاهکار بالا تره.60 بار تا اونجاشو دیدم.اون رقصه پاهاش با اون اهنگه وحشتناک.عجب پوسته خوشرنگی داره ویل اسمیت .کاکائوییه.اون لحظه که انگار حرکت اهسته اس و دوربین عکس میگیره و تصویر اون یکی بوکسوره رو نشون میده و بعد اون دهنیه از دهنش میفته و علی می فهمه قهرمان شده یعنی خداست.مو به تنه ادم سیخ میشه.الان یه مدته فیلمش دستم نیست ندیدم این تیکه هاشو.یا اون تیکه که تو زئیر دارن باهاش درباره همون مزخرفات صحبت می کنن و علی داره به رقص یه سری جلو روش نگاه می کنه و یه کم که میگذره دیگه صدای اونا شنیده نمیشه و علی هم داره با اونا میرقصه.وحشتناکه....

امیر: _"تو خود را در پشت کسوف,روح و زیرکی شیطان پنهان می کنی تا سعادت تو ما را زجر ندهد!اما این کار بیهوده است چون تقدس از اعماق نگاهت می درخشد" عالیه. از کجا آوردیش.و این که آره. تا اون جاش که شاهکاره فیلم.

سلام می خواستم بحث قبلی رو ادامه بدم

من موافق با آقا یا خانم من در بعضی از قسمتهای کامنتش هستم نه همه به و با بخش نقد شخصیت آقای قادری موافق نیستم در حقیقت با یکسری بحث در مورد هویت ایرانی نه توضیح شخصیت فرد دیگر

بحث خوبی شد اتفاقا در مورد مطلب آقای قریشی باید بگم همون بحث کلی خیلی بهتره اصلا کار سینما هم همینه که نگاه ما رو عوض کنه و ما رو به نتایج کلی برسونه و چون بحث کلی آدمو به یک جاهایی میرسونه ولی واسه بحثهای جزئی خیلی میشه مطلب نوشت تا دلتون بخواد همین درگیری شدن تو جزییات ما رو به اینجا رسونده و اینکه توجه به جزییات هم لازمه اما به وقتش همین اول جای کلمه بی هویتی رو با کلمه دور شدن از فرهنگ ایرانی با اجازه آقا یا خانم من عوض کنم چون شبهه های زیادی ایجاد می کنه و تا حدودی کلمه کلی هستش و شاخه های زیادی رو شامل میشه که ذهن انسان رو به خیلی سمتها می بره و اینکه کامنت آقا یا خانم من رو فقط شامل اینجا نمی دونم بلکه اون رو میشه به جامعه تعمیم داد و فرهنگ . و حالا برسیم به دوری از فرهنگ ایرانی که امروزه با یک نگاه مختصر میشه به اون رسید و ترس آدم وقتی بیشتر میشه که شما گفتید : پس تف به این هویت. من بی هویتی رو به چنین هویتی ترجیح می دم! این نگاه فکر منو به یک جا می بره که چقدر راحت گذشتید از این هویتتون و ایران و فرهنگ ایرانی رو مقایسه کردید یا فیلم اخراجی ها و اون رو زیر سوال بردید و زحمت تمام هنرمندان را زیر سوال بردید !! همین کشور ایتالیا رو نگاه کنید با اینکه توش جدیدترین فن آوری و نداشتن دین واحد که خود جای بحث دارد که چرا ما شیفته آنها شدیم ولی باز هم می بینیم از هویت بومی شون و اعتقاداتشون ذره ای عقب نشینی نمی کنن و نمیذارن خدشه ای به اون وارد بشه و به خوبی حفظش کردن در عین حالیکه از تکنولوژی هم عقب نیفتادن و حتی این فرهنگ رو به همه جهان نیز انتشار می دن ولی شما می گید که من بی هویتی رو به چنین هویتی ترجیح می دم! چه زود پایین اومدید از هویتتون در حالیکه اونا با چنگ و دندون حفظش کردن چرا ما نقش یک مادر ایرانی رو تو فیلم مثلا به همین سادگی باور نمی کنیم و حس همذات پنداری ما رو بر نمی انگیزه ولی با یک بازیگر خارجی همذات پنداری می کنیم به نظر شما چون فیلم به همین سادگی فیلم خوبی نیست فکر نکنم دلیش این باشه به نظرم تنها شیفته سینمای غرب شدن است چون اونها رو بیشتر و بهتر از خودمون قبول داریم و حتی اگه یک فیلم بد هم به خورد ما بدهند باز هم از آن تعریف می کنیم چون دچار یک بیگانگی فرهنگی شدیم و از مطرح کردن فرهنگ خودمون می ترسیم همون کاری که کشورهای دیگه نترسیدنو انجامش دادن و حالا به خودشون می بالن چرا ما هر روز بیشتر به سمت فرهنگ غربی می ریم و اونو توی زندگی خودمون آوردیم در حالیکه اونها فرهنگ نه چندان خوشایندشون به عقیده خودم رو حفظ کردن دلیل های مختلفی می تونه داشته باشه یکیش اینکه دیگه ذهن ما توانایی خلق کردن و آمیخته کردن اون رو با فرهنگ خودمون نداره دیگه نمیشه توی هنر، مخصوصا سینما دست به خلق فیلمی مطابق با فرهنگ خودمون بزنیم چون اینقدر فاصله گرفتیم از خودمون و به همان صورت به سمت فرهنگ غربی رفتیم که خلق کردن برای ما سخت شده و حتی غیر ممکن چون ذهن دیگر آن ذهن سابق نیست آنقدر این فرهنگ غربی در ما به صورت آرام و غیر ملموس رخنه کرده که ما حتی احساسش نمی کنیم و برای ساختن فیلم سریع به سمت یک نسخه خارجی می ریم و با یک تغییرات کوچک اونو تبدیل به فیلم ایرانی می کنیم با کیفیت نازل چطور سریالی مثل جومونگ به راحتی توانسته دل مردم را تسخیر کند آن هم یک افسانه و از همه مهمتر فرهنگ کشور کره را با آن همه پیشرفتش را وارد ایران کرد و به راحتی روح و ذهن مردم را درگیر کرد ولی ما از فرهنگ خودمون دور شدیم و دوست داریم مدلهای غربی را در زندگی و کارمون دخالت بدیم و تا حدودی از مطرح کردن فرهنگ خودمون ابا داریم چرا دیگر به ساخت سریالی مانند افسانه سلطان و شبان و حتی قدرتمندتر از آن و حتی بهتر از جومونگ و دیگر سریالهای این چنین اقدام نمی کنیم چون دیگر این ذهن اینقدر با فرهنگ های غربی آمیخته شده که دیگر توانایی خلق چنین سریالهایی نداره و اگر هم داشته باشد نه با پخش جهانی بلکه فقط برای مردم خودمان قابل دیدن است . مرحوم شریعتی در زمان حیاتش و در حسینیه ارشاد وقتی داشت در جمع جوانان ان روزگار صحبت می کرد ترس خود را از این دوری از فرهنگ بیان کرد و گفت من روزی را می بینم که دیگر حسینه ارشادی نباشد یا اگر هم باشد دیگر جوانانی مثل حالا رقبتی برای آمدن به آن نداشته باشند ترس مرحوم شریعتی تا حدودی دارد به حقیقت تبدیل میشود و این فرهنگ بیگانه را به راحتی می توان در جامعه و از در و دیوار شهر و مردم و روحیاتشان دید در حالیکه همین مردم علاقه مند سریال خارجی مثل جومونگ شدند یعنی کاری که ما باید برای فرهنگمون می کردیم اونا انجامش دادند در مورد این گفته شما که گفتید : متأسفانه در طول سالیان سال، اون چه که هویت ایرانی و سنتی ما تلقی شده، در عمل ما رو از تحولات بین المللی دور کرده و بیشتر مثل یک پیله بوده که حفاظی شده بین ما و دنیا هم باید بگم که هویت ایرانی ما باعث عقب ماندگی ما نشده بلکه ما در کشورهای خارجی به جای اینکه دنبال عوامل پیشرفتشان برویم دنبال یکسری جزئیات و افکار غلط آنها رفتیم نه ایده هایی که انها برای پیشرفت داشتند. در پایان آهنگ سریال سالهای دور از خانه را برای دانلود قرار می دم یکبار دیگه دانلودش کنید و گوش بدید اگه روی شما تاثیر گذاشت و حالتون رو دگرگون کرد ببینید که یک سریال خارجی چه تاثیری پس از این همه سال از پخشش روی ما گذاشته که ما با سریالهامون نتونستیم اون تاثیر جهانی رو بزاریم به امید اون روز که ما هم بتونیم

لینک دانلود : http://www.mediafire.com/?4ytgyinngwq

سلام جناب قادری شاگردتون هستم جسارتا یه چیزایی قلمی کردم به خاطر واکنش هایی که پیش بینی میکنم نتونستم اسم واقعی بنویسم اما از شما انتظار دارم دستمو بگیرید این قدمای اوله راستی نمیدونم تو یه پست جا بشه یا نه

یا حق

پس از مدتها وسواس و وسوسه فکری وپس از خواندن انواع نقد های رنگارنگ و بویژه دو نوشته ارزشمند امیر قادری و امیر پوریا و اشاره گزنده ایشان به نقدهای سرپایی و شفاهی و پس از مراجعه به شماره قبل ماهنامه فیلم و مصاحبه جناب فرهادی تصمیم گرفتم اینبار بنده نماینده آن نقد های سر پایی باشم به صورت مکتوب.!

همه چیز از آنجا آغاز می شود که نباید می اندیشدیم الی زنده مانده؛ با دیدن تصویر ناواضح آن نعش در سرد خانه و عکس العمل های علیرضا و اینکه فقط او جسد را می بیند و خواندن نقد رضا کاظمی نباید پایان بازی برای این قصه می اندیشیدیم زیرا ضعف های روایی و کمبود شخصیت پردازی در پس پایان بازپنهان می شوند.

من هم با جناب پوریا موافقم که این فیلم بی جا می کرد که واقعیت روی داده را صریح بیان نکند اگر قصدش نشان دادن قضاوت های عجولانه و فرصت طلبانه و مسئولیت ناپذیری و دروغ های مصلحت آمیز و بری دانستن دامان خود از گناهان و عواقب آن بود.

فیلم در این باره است به قول جمله درخشان امیر قادری درباره راستگو های درغگو است و دروغگو هایی که راستگویند ؛ درباره اختلاط مرز راست و دروغ و پیچیده بودن تشخیص اینکه حد ومرز صحت و کذب کجاست .

با قصه به آب زدن و مرگ الی خیلی خوب اهداف و افق های فیلم محقق می شود و جمع دچار اضطراب و وحشت حقیقت و ذات سست عهد وبد پیمان درونی شان بروز می کند، اصلا این فیلم از آنجا آزارنده و تلخ است که خود ما جای امیر یا پیمان یا احمد یا نازی یا شهره... به نوبت خودمان را حس می کنیم و موضع می گیریم و اعلام برائت می کنیم و پایش بیفتد دروغ های مصلحت آمیز می گوییم و شهادت های کذب می دهیم و برای قضاوت های سطحی مان ادله جور می کنیم سطحی تر! اما حالا که خوشبختانه همان راستش را بگوییم کافی است،فقط همه راست ها را نمی گوییم!چقدر لجمان می گیرد از اینکه سپیده از اینکه درباره الی چه فکری می کنند اینجور به هم ریخته مدیریت بحرانش چقدر ضعیف است!

حالا بیایید فکر کنیم الی نمرده است نه تنها برای نجات آرش به آب نزده خود کشی هم نکرده است. الی فقط به این فکر می کرده که یک پایان تلخ بهتر از یک تلخی بی پایان است الی به مادرش دروغ می گوید ، الی مادرش را نیز وا می دارد که به دروغ به کسی از جمله علیرضا نگوید او به شمال آمده الی شخصیت و مخلوقی ساخته سپیده نیست از جایی که در دلش به او پوزخند می زند و راهش را جدا می کند و نقشه خود را می کشد؛ او فقط یک روز می ماند و التماس و اصرار سپیده بیهوده است او در کنار جمع خوش نمی گذراند به بچه ها می پردازد تا مجبور به این رویارویی دروغین ونخ نما نشود به آشپزخانه می رود با کوچکترین بهانه ای از جمع خارج می شود اما این جدا از حس پشیمانی و گناه خیانت به علیرضا (اگر باشد) حس تردید و دودلی است بخاطر تصمیمی که گرفته، احمد بیچاره تنها یک بازیچه است تنها یک بهانه است تا نقشه نهایی اش را عملی کند ؛ تا برای تنبیه علیرضا برای تنبیه سپیده برای تنبیه مادرش برای تنبیه همه اطرافیانی که حق انتخاب او را گرفته اند دست به سخت ترین و عجیب ترین انتخاب بزندگم و گور شود درست مثل بادبادکش بی خیال و رها، حتی ساک دستی و موبایل هم لازم نیست باید علیرضا و همه کسانی که شئون انسانی ات را رعایت نمی کنند داغدار یک رابطه از دست رفته کرد علیرضا دوست داشتنی بود و دوستش می داشتی اما "وسواس پرسیدن"ش و داستان تلقی او از عشق کلافه ات کرده بود مگر نه؟

باید داغش می کردی باید می رفتی چنان بی مقدمه که دست بدامان جسد های سرد خانه بشوند برای سلب مسئولیت. باید این جمع دوستان جدید را که حق انتخاب تو را رعایت نکردند که هیچ وقت نخواستند به حرفهای تو هم گوش دهند نهیبی می زدی، بیچاره احمد، بیچاره احمد که فکر می کرد تو 24 ساعته تصمیم می گیری که نفهمید سکوتت از رضایت نیست، که هیچ وقت نظر تو را نخواست...

الی بدلایل من یا به هر دلیلی از علیرضا و رابطه شان با او بریده و این سفر را مقدمه ای برای ختم این نامزدی یافته اما قصد ندارد از چاله در آمده در چاه بیفتد، احمد با وجودی که پسر خوب وبا انصافی است (شهاب حسینی نمی تواندبا بازی اش به من القا کند که در آلمان زیسته و از آنجا برگشته) آنقدر باهوش نیست که الی آمده باشد عاشق اش بشود؛ حتی آنقدر با هوش نیست که بفهمد الی نیامده عاشق اش بشود.

الی می خواهد علیرضا را تنبیه یا شاید مایوس کندو خودخواهی و کوتاه نظری این جمع و زیر لب خندیدنشان سر سفره نیز او را مصمم تر می کند که طبق منطق خشن اش عمل کند هر چند بعدا درباره او بگویند که خیلی آدم بی منطقی باید باشه که....

"آخه مامان الی که مثه ممان تو نیست خاله جون.."

سئوال اینجاست که

آیا با زنده بودن الی دیگر ایرادی بر قضاوت های این جمع وارد است و دیگر می توان به نقد طبقه ای که ازان بر خواسته اند پرداخت؟ اگر یک درصد فرض کنیم الی زنده است دیالوگی که به عمد چند بار در فیلم تکرار می شود آیا بار و مسئولیت گناه از دوش جمع همسفر برداشته می شود؟ مگر پیمان نمی گفت" او دیگه مرده تو داری غصه چی رو میخوری" حالا که الی ما زنده است و آگاهانه به سفر" هاچ زنبورعسلی" اش رفته است آیا می توان شهره و نازی و احمد و پیمان و ... را بخشید که فقط نتوانسته اند جلوی خندیدنشان را بگیرند یا مراسم نامزد بازی راه انداخته اندیا بعضی حرفهایشان کنایه آمیز بوده است؟ شاید اینها راببخشیم اما نمی توانیم آنها را بخاطر پنهان کاری آخر داستان ببخشیم حداقل الی نمی تواند ببخشد چون هنوز زنده است و می تواند در مورد تصمیمات و اعمالش توضیح بدهدیا شاید هم خوشحال است که جماعت به این سادگی مرگش را باور به آن اقرار و دستاویز هایی برای توجیه بی تقصیری خود می جویند شاید علیرضا هم قانع شود دیگر دنبال او نگردد یا ساکش را با خود نبرد.

در این فیلم سپیده والی هر دو به رستگاری می رسند والی زودتر انجا که حتی از خیر ساک و موبایل هم می گذرد و مانند بادبادکی رها می شود ساک میتواند بعدا کلید رستگاری علیرضا هم بشود.

علیرضا می گوید" نترسین من حالم بد تر از این نمیشه" ؛ او از صورت نشسته سپیده و درخواستش برای نشستن ودرخواست او از علیرضا برای اینکه بنشیند و حالت چهره اش زمانیکه میگوید "نه! نگفت " کد های لازم را میگیرد بخشی را هم از ساک الی بر می دارد و بخشی را از جسدی که الی برایش در سرد خانه به یادگار گذاشته است حالا می توان ندامت و امید به رستگاری را در چهره او دید چهره ای که پس از شنیدن "نه نگفت" عکس العمل حادی نشان نمی دهد.

الی با بد جنسی و مکر فراوان همه همسفران و همه ما را سر کار می گذارد تا ادله سست بیابیم تا شهادت های دروغین یدهیم تا مرثیه سر بدهیم بر مصیبتی که اتفاق نیفتاده آنگاه که مصیبت اصلی تعطیلی محکمه وجدانی است که همگی در آن محکوم بودیم.

او حتی برای مجازات علیرضا خبر از پیش نمی دهد و حکمش را نمی خواند و از جنس عذاب های الهی بناگاه و نا آگاه است.

حرفم زیادی طولانی شد بحث را با ذکر 4 نکته که 3 تاش در مورد بازیگری است به پایان می برم:

داستان حریم گرم ومومنانه عشق در نوشته امیر قادری بزرگوار اذیتم می کند؛ اینکه عشق چنان تعریفی بیابد: مزاحم و مانع حق انتخاب های چند گانه .

بنظرم این حریم گرم و مومنانه و مقدس اگر شکل گرفته باشد شکستنش را هرگز نمی توان بخشید اگر رابطه ای دو سویه و متقابل باشد حریمی که کسی دل وجان و جسم و آبرویش را به پایش ریخته چطور و با چه عنوانی می توان آنرا خدشه دار کرد آنچه من فرار از آنرا مستحق و بجا می دانم نه فرار از قیود و پا بست های لاجرم و ناچار تعهد به دیگری بل قیود تحمیلی و فرم های نامتوازن رابطه است فرار از زندانتفکر طبقه خاصی از جنس مذکر که همسرش را در نهایت بیش از ضعیفه ای نمی داند والا الی یا هر کس دیگری چطور می خواست جواب 2 سالی را که علیرضا پای این نامزدی و آینده ای موهوم گذاشته بود بدهد.

بازی گلشیفته فراهانی در نقش سپیده نقش کلیدی و حساس فیلم پر از اغراق و زوائد است اتفاقی که در بسیاری از دیگر فیلم های اخیر ایشان نیز افتاده است.آیا حقیقتا برای خلق یک شخصیت یاغی و متعارض با شاخک های حساس وجدانی و حساس نسبت به انتخاب های اخلاقی این حجم از اغراق در بازی و میمیک و کلام (با توجه به نحوه خاص بیانی گلشیفته که معصومیت ظاهری آن به نقطه ضعف کار های اخیرش بدل شده) و داستان تکراری بهم ریختن گریم صورت او دادن وضعیت و حالت اضطراب و اضطرار و پریشانی که باز هم نقطه ضعف مکرر اوست لازم بود؟

بازی ایشان ضعیف ترین بازی فیلم است.

بازی مانی حقیقی در نقش امیر خارق العاده است که بخشی اش نیز به خاطر جذابیت های خود نقش است؛ من همانقدر که تحکم علیرضا آزارم می دهد نا فرمانی و خودسری و بی اعتنایی سپیده به همسرش و اینکه سر او برای دردسر درد میکند و کار را تا آنجا پیش می برد که امیر دست رویش بلند کند آزارم می دهد، سپیده فرماندهی است که سربازانش را به میدان جنگی خطیر می کشاند- بی آنکه خود راضی به این همراهی باشند -تنها به خاطرفرو نشاندن آتش جاه طلبی اش (او حتی تا آخرین لحظات حاضر به عقب نشینی نیست و مسئولیت شکست را نیز به تنهایی به عهده می گیرد) هر چند از جاه طلب دیگری چون الی بازی می خورد وبه گریه می افتد یا از جاه طلب دیگری کتک!

امیر آنجا که بخاطر رفتار سپیده موءاخذه اش می کند یا آنجا که دروغ هایش درباره پیدا شدن موبایل را تاب نمی آورد یا آنجا که بخاطر درگیر شدن با الی کم مانده با احمد نیز درگیر شود حداقل برای من یک شخصیت سمپاتیک است؛ هیچ چیز آزارنده تر ازین برای یک مرد ایرانی نیست که مرد دیگری که هیچ دل خوشی هم ازو ندارد بخواهد واسطه دعوای زن وشوهریشان بشود.

اوج بازی حقیقی را من صحنه ای می دانم که ازوشب هنگام زمان کشیدن قلیان در مورد الی می پرسند واو هنگام شکستن تخمه با کلام ومیمیکش بهتریت و گویا ترین بازی را می کند : خوبه...من چی بگم...خوببه..

یکی دیگر از عجایب بازیگری این فیلم لحظه ایست که خرد سال ترین کودک فیلم می خواهد خبراز غرق شدن آرش بدهد بازی و کلام و گریه کودک که به شکل وحشتناکی طبیعی است و همانقدر غیر قابل اعتنا از طرف بزرگترها که در بهترین حالت تنها به پس گردنی خوردن پدرش می انجامد همین الان هم مو بر تن من سیخ می کند.

1-اول تبریک به ندا وخسرو ولی به قول نیچه کبیر:" اگر همسران در کنارهم نمی زیستند شمار زناشویی های نیک بیشتر می بود." 2- آقا این نمایش خصوصی خاک آشنا کی وکجاست؟ مام می تونیم بیایم؟ 3-در ضمن تولد داستین هافمن عزیز هم مبارک. 4- آقا درسته که تحقیر گدار مناسبتی نداره اما بخشی رو هم بذارین واسه کارای کلاسیک تا بهونه ای باشه برای انعکاس دلنوشته های ما و سایر علاقمندان. فیلمای جدیدو زیاد نمی بینم. آدمو به نوشتن ترغیب نمی کنه اگه قلقلکم داد چشم می نویسم و می فرستم براتون.

امیر: فیلم کلاسیک هم خوبه. منتها در قالب 2000 کلمه‌ای.

andyradicpersianfans.blogfa.com 1-marc attacks! 2-Edward Scissorhands 3-big fish امیر خان اگه بخوای بین کارگردانای آمریکا رتبه بدی ،مینگلا چندم میشه؟(می خوام ببینم من زیادی دوسش دارم یا واقعا دوست داشتنیه؟) بقیه دوستان هم ممنون میشم نظر بدن.

امیر: «آقای ریپلی با استعداد»ش خیلی خیلی فیلم خوبیه. با یک کیت بلانشت درجه یک بی‌همتا در یک نقش فرعی.

دوران بقا چو باد صحرا بگذشت

تلخی و خوشی و زشت و زیبا بگذشت

پنداشت ستمگر که جفا بر ما کرد

بر گردن او بماند و بر ما بگذشت

دلم خیلی گرفته و مدام این روزها این شعر که تناسب عجیبی هم با این روزها داره به ذهنم میرسه با خودم زمزمه میکنم

گاهی کتابها و فیلم ها ی خوب و شعر های دوست داشتنی و حتی یک جمله بیشتر از دوا و روانشناس و سفر و......میتونن به آدم کمک کنن

اقا امیر جواب من رو هم ندادید آخر!

مطالب من رو خوندید ؟

تو اولین فرصت براتون نقد هم میفرستم راستش این مدت خیلی درگیر بودم نشد چیزی بنویسم.

می دونی امیر....این روزها...همه چیز طولانی به نظر می رسد...و گاهآ خیلی دور...یادمه اون یک باری که از دور دیدمت که سر تخت طاووس از شور و حال مردم قبل از انتخابات فیلم می گرفتی ...نزدیکت نشدم که سلام کنم...گفتم این حال و این هوا احتیاج به سلامهای کلیشه ای ندارد...از بس همه چیز یگانه بود...پر از عشق ورزی بود...حالا به خودم می گویم...پسر 4 ماه است که گذشته....60 روز است که خدوند را بزرگترین چیز توی دنیا می دانم و دلم حسابی گرفته است...سارتر بزرگ می گفت: انسان بابت هر انتخابش مسئول است...مسئول کل دنیا...مسئول اینکه شاید اگر طور دیگری عمل می کرد کل کائنات مسیر دیگری می پیمود.... به خودم می گویم...شاید اگر آن روز سر میدون فاطمی جلو آمده بودم و سلامی می کردم ...الان دنیا طور دیگری بود...تلخ نبود اینقدر.... " مونتسکیو " میگوید : هنر عدالت آن نیست که همه گناهکاران به مجازات برسند ، هنر عدالت آن است که هیچ بی گناهی به مجازات نرسد ." نمی دونم....خیلی مخلصیم مهندس...ازین که شور و هیجان می دهی ...ممنونم...اما هنوز خاطره فیلم های افشاگرانه رو که فراموش نکرده ای امیر؟

امیر: پس سلاملیکمون از اون موقع تاحالا مونده. فکرش رو بکن چه قدر جا افتاده شده. دیگه باید برسه. همراه ملویلا.

دوران بقا چو باد صحرا بگذشت تلخی و خوشی و زشت و زیبا بگذشت پنداشت ستمگر که جفا بر ما کرد بر گردن او بماند و بر ما بگذشت دلم خیلی گرفته و مدام این روزها این شعر که تناسب عجیبی هم با این روزها داره به ذهنم میرسه با خودم زمزمه میکنم گاهی کتابها و فیلم ها ی خوب و شعر های دوست داشتنی و حتی یک جمله بیشتر از دوا و روانشناس و سفر و......میتونن به آدم کمک کنن اقا امیر جواب من رو هم ندادید آخر! مطالب من رو خوندید ؟ تو اولین فرصت براتون نقد هم میفرستم راستش این مدت خیلی درگیر بودم نشد چیزی بنویسم.

امیر: حتما. منتظرم. اون مطالب که خوندنی بودن.

1. اين قضيه زنان زيبا شايد اين حكمت پشتش باشه: تكثير زيبارويي در نسل ها متمادي.

2. اميدوارم كه جرم تلقي نشه: ساده بگم من از تيم برتن خوشم نمي آد همين طور از ادا اصول اين جاني دپ كه تو اكثر فيلماش بازي كرده. اين دومي مصداق جمله ي قصار وين بزرگه: "بازيگراي امروزي زيادي كمر باريك شدن"

وقتي اون همه خون و وحشي بازي رو تو سويني تاد رو ديدم بدجوري كلافه شدم كه چه بلايي سر ژانر مينله لي و جينجر راجرز و فرد آستر و ... آورده شده.

باور نمي كنيد ولي نمايش اون همه شكلات و خامه تو فيلم "چارلي و ...." داشت خفه ام مي كرد و هوس پفك و فلفل ترشي كرده بودم. حالا هم دست گذاشته رو "آليس و گربه چشاير و بي بي دل" فكر كنم مي خواد خاطره فيلم عمو والت رو خراب كنه. بتمن هاش هم كه ...

3. امير خان سر قولت وايسا و اينجا رو آپ نگه دار

4. كسي مي داند چرا "احمدجو " فيلم نمي سازد؟ يه مدت بحث سينماي ملي رونق داشت ولي كسي به سراغ او نرفت.

روزنامه راستگرا!!!

من اکثر فیلم های تیم برتون رو دوست دارم اما "big fish" عزیزترینه.چند بار دیدمش و هنوز بعضی وقتا دلتنگش میشم.گاهی وقتا ,عموما لحظه های سخت و دردناک ,ماهی بزرگ یه مرحم و امیده برام...

منم تهران امروز شنبه رو گرفتم. خیلی خوشگلتر از قبل شده سینماییش هم خوبه ، یادداشت خودتم باحال بود داش امیر اما سینمای جهان برسون که خیلی وقته یه روزنامه نخوندم که درست و حسابی به هالیوود پرداخته باشه. همه روزنامه های حتی اون بانی فیلم که مثلا اختصاصی سینماییه کارشون شده کپی برداری از سایتای سینمایی و بدتر از همه اینکه اکثرا مطالب سینمای ما رو بدون ذکر منبع کپی میکنن... در هر صورت دوست دارم خرق عادتتونو تو بخش خارجی هم نظاره گر باشیم موفق باشی.

امیر: حالا که این طور شد، امروز یکشنبه بگیر و حالش‌ رو ببر.

آره امیر خان، می دونم تا حالا چه شاهکاری رو ندیدم.تعریفش رو از خیلی ها شنیدم.لامصب گیر نمیاد آخه.راستی این تهران امروز سایت هم داره؟اگر آره، آدرس اش رو لطف می کنی؟

در جواب دوست گرامی، حسن:

اولاً ممنون که حوصله داشتید و کامنتم رو خوندید و از اون مهم تر حوصله داشتید و جوابی به اون دادید. و اما در جوابتون.

من باز هم سؤال اوائل کامنت قبلی رو مطرح می کنم. فرهنگ ملی چیه؟ تو این مملکت، چه الگوی دینی، ملی و تاریخی وجود داره که هویت ما رو تعیین بکنه؟ فرهنگ ایرانی چی بوده که ما اون رو با فرهنگ غربی عوض کردیم؟ امروز چی داره به خورد ما مردم داده میشه؟ مگه همین آقای صفار هرندی نبود که اخراجی ها 2 رو یک فیلم فرهنگی و ارزشی نامید؟ وقتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامیمون، اخراجی ها 2 رو به عنوان یک الگو معرفی می کنه، طبیعیه که من بگم تف به این هویت! باز هم این حرفم رو تکرار می کنم. ولی به شرطی که الگوی من اخراجی ها باشه. وقتی الگوم بشه یه الگوی اصیل، طبیعیه که اون رو با صد تا الگوی غربی هم عوض نمی کنم. البته اگه بخوام نظر قطعیم رو بگم، اصلاً تو این دنیای ما الگوی داخلی و خارجی معنا نداره. پس دهکده ی جهانی که می گن یعنی چی؟ من وقتی الگویی مناسب برای زندگیم ببینم، اون رو تو ذهنم ثبت می کنم. چه داخلی و چه خارجی. حالا وقتی تو داخل تلاش زیادی نمی شه که الگوی مناسب داخلی برای مردم تعریف بشه، طبیعیه که من هم برم به سمت الگوهای خارجی. با این وجود دوست عزبز. شما گویا از نوشته ی من فقط بخش تف به این هویت رو دیدی. در حالی که همونجا اشاره کردم هامون و قیصر و سوته دلان و درباره ی الی رو دوست دارم. همه ی این ها فیلم های ایرانی ان. هامون حتی در میان بیست فلیم محبوب کل زندگی ام قرار داره. همین الآن تو صفحه ی اصلی سایت مقاله ای به قلم من قرار داده شده که تو اون اشاره کردم علی رغم همه ی تمجیدهایی که از ماجرای آنتونیونی می شه، من درباره ی الی رو به این فیلم ترجیح می دم. یعنی به جای این که چشم بسته مرعوب اسم بزرگ آنتونیونی بشم، نظر شخصیم رو گفتم. اگه الگوی مناسبی جلوی چشمم قرار داده بشه، قطعاً اون رو می پذیرم. ولی اگه قرار باشه اخراجی ها فیلم ارزشی و فرهنگی مون باشه...تف به این هویت و تف به این فرهنگ. شما گفتید که: "چرا ما نقش یک مادر ایرانی رو تو فیلم مثلا به همین سادگی باور نمی کنیم و حس همذات پنداری ما رو بر نمی انگیزه ولی با یک بازیگر خارجی همذات پنداری می کنیم به نظر شما چون فیلم به همین سادگی فیلم خوبی نیست فکر نکنم دلیش این باشه به نظرم تنها شیفته سینمای غرب شدن است ". چه کسی گفته نقش مادر تو به همین سادگی در ما همذات پنداری ایجاد نمی کنه؟ باز هم ارجاعتون میدم به اشاراتی که تو اون کامنت به فیلم های خوب ایرانی کردم. بنابراین قرار نیست چشم بسته از سینمای غرب یا از هنر غرب طرفداری کنیم.

شما در جواب اون حرف من که هویت ایرانیمون رو در طول تاریخ به یک پیله تشبیه کردم گفتید "هویت ایرانی ما باعث عقب ماندگی ما نشده بلکه ما در کشورهای خارجی به جای اینکه دنبال عوامل پیشرفتشان برویم دنبال یکسری جزئیات و افکار غلط آنها رفتیم نه ایده هایی که انها برای پیشرفت داشتند." همین که ما همیشه در مواجهه با هر چیز اصل کار رو ول می کنیم و به حواشی می پردازیم، جزئی از "همین" هویت ایرانی ماست. نیست؟

اون جمله رو توحکمت شادان نیچه خونده بودم و اینکه خیلی حال کردم که اقای ریپلی با استعدادو دوست داری.

اگر میتوانستم بیشتر از یک بار بمیرم خدا را شرمنده میکردم.

این روزها خوردم به ته خودم انتهای هر ادمیزادی به ترسناکی من است؟ نمیدونم و نخواهم دانست چه بلایی دارند این افکار وحشی بر سر هم میاورند نمیدانم اما انگار گوشه مغزم را تاولی بزرگ سرخ کرده است و من سرمای شب را دوست دارم یه امشب نیا صبح!

بنجامین موجودی که اشتباه میخواندنش چه در مغز پوچ من محبوب است با ان زشتی خلقت و ان معصومیت مرگ

عاشقتم وقتی عاشق کیت بلانشت بزرگ میشوی وقتی کیت پا برهنه میرقصد و میرقصد و تو بنجامین پیر کوچک شدنت بزرگی من است,چه خوب که ازش گفتی اقای قادری عزیز

تیم برتون و جانی دپ انقدر در هم گره خوردند که گاه حاصلشان ناشناخته ای بزرگ است!

و من عاشق تمامی این نا شناخته های بزرگم و بس

.

اره وفادار بمانید روزی ,دو روزی همیشه!

موفق باشید

اين فيلم جديد مان را مقايسه كنيد با فيلم ديلينجر جان ميليوس با بازي وارن اوتس(كه آنهم تحت تاثير باني وكلايد است) آيا فيلمي در باره ي يك آدم ياغي بايد اين همه قاب بندي ها شكيل وكار شده داشته باشد؟

با ديدن اسم فينچر ياد بازي افتادم راستي اگر پايان فيلم بازي اين قدر سر راست نبود ما با فيلم پيچيده تر مبهم تر و جذاب تري روبه رو نبوديم؟ خوب است حداقل فينچر از آن پاياني را كه براد پيت مي گفت براي هفت فيلم برداري كرده بودند استفاده نكرد.

باران سياه ريدلي اسكات را ديده ايد؟ يك فيلم دهه هشتادي خالص. انگار ما بليد رانر را در دنياي واقعي و در يك توكيو شلوغ تيره و تار ملاقات مي كنيم. حيف كه با عرض معذرت اسكات اين سالها فقط دارد فيلم هاي متوسط به پايين مي سازد.

در مورد دنياي قشنگ نو آيا با خلاصه كردن زندگي انسان به يك جنبه ي آن جنسيت ولو به خاطر قالب آينده نگرانه اش مثل 1984 جرج ارول كه زندگي فقط در آن يك بعد داشت سياسي نگرش داستان به انسان مثل همان حاكماني كه توصيف كرده نيست؟ ميلان كوندار جايي گفته كه در سالهاي تاريك حكومت هاي توتاليتر هم مردم شوخي كردند عاشق شدند و لطيفه هاي ممنوع در باره ي حكام بلوك شرق گفتند.

يك نكته ديگر . . . گاهي آدم منتظر فيلم خاصي مي ماند و سرفرصت آن را مي بيند و گاهي هم اين فيلم ديدن حالت نابهنگام و تصادفي دارد اما براي من جذاب ترين شيوه همين ديدن نابهنگام است مثل ديدن قطار افسار گسيخته در يكي از ملال آوردن روزهاي آموزشي

ديدن در خانه همچون غريبه هاي نيكيتا ميخايلكوف كه انگار روزي روزگاري در غرب لئونه را در خواب و با منطق آن ببينيد.

ديدن آن صحنه اي كه استيو مك كويين و داستين هافمن در ميان گل ولاي مرداب به آرامي براي گرفتن پروانه ي آبي دست دراز مي كنند و آن تم جادويي به شكل محوي به گوش مي رسد وافسر نگهبان كه تازه پستش را عوض كرده مثل شبحي سرگردان حاضر شود و به شما كه بق كرده بعد از ساعتها خستگي پست دادن مبهوت اين صحنه هستيد بگويد پسر مشكل خانوادگي داري ؟ و تو هم خوشحال شوي كه چنين نظري دارد و سر آخر ديدن تضمين سينمايي سرگيجه در دوازده ميمون جايي كه جيمز استوارت به تنه درخت كه كيم نواك روي آن انگشت مي گذارد اشاره مي كند وي مي گويد من اينجا به دنيا آمدم و همان جا كه انگشت گذاشتي خواهم مرد و بعد بروس ويليس خسته از رفت وبرگشت هاي زماني ( مثل رفت برگشت ميان دنياي تاريك ذهن و واقعيت) بگويد:

فيلم ها عوض نمي شوند. نمي توانند عوض شوند اما هر بار كه نگاهشان مي كنيم انگار فرق كردند چون اين مايي كه داريم عوض مي شويم.

به تيم برتون اشاره شد راستي چه مي شود اگر يكي از اهالي اين شهرستان رويايي دهه پنجاهي ادوارد دست قيچي( مثل شهر ستان مخمل آبي) ناگهان دريابد دارند از توانايي ذهني او در يك جنگ بين سياره اي استفاده مي كنند و او در واقع در دهه 90 است نه 50 كتاب زمان از كار افتاده ي فيليپ كي ديك ( كه راستي نظر او در مورد آندروئيد ها دقيقا برعكس فيلم بليد رانر است) فردريك جيمسون مي گويد اگر مي خواهد مستندي در مورد دهه 50 بسازديد اين كتاب مصالح خوبي در اختيار شما مي گذارد.

راستي يك پيشنهاد به كميك هاي آلن مور هم نگاهي بياندزيد. بتمن او شگفت انگيز است و همين طور wachman و همين طورV for Vendetta .

در مورد كامنت جديد متاسفانه تاييد كامنت قبلي را نديده بودم.

اما در مورد دنياي قشنگ نو فكر مي مي كنم هاكسلي خبر از ژنتيك نداشت چون خانواده و تربيت فرزندان در ژن هاي انسان است وبه اين زودي نمي توان آن را به راحتي كه در رمان مي بينيم حذف كرد و به دنياي وحشي فرستاد ( حتي با وجو د تحولات جديد در زمينه همانند سازي ژنوم)تحولات بعد از انقلاب 1968 هم نشان داد كه خانواده اگر چه دچار بحران شده اما همواره مدل هاي جديد را جستجو كرده و سر آخر مدل هاي با ثبات تر باقي ماندند. هكسلي نظريه اش در مورد جنسيت بر مي گردد به انديشه ي زوال غرب اشپلنگر ارتگاي گاست و ديگران منظورم اين نيست كه از آنها تاثير گرفته و هرچند كه بسيار از فصول رمان در عصر پست مدرن تحقق يافتند اما فرار به دنياي وحشي چاره ي مترو پوليست نيست. در مورد 1984 هم به نظرم من خلق اين چنين فضاي آهنيني از كنترل با پيش بي ناپذيري انسان كه جور در نمي ايد.

امروزم به توصیه ات عمل کردم و تهران امروز گرفتم. الان واسه نظر دادن زوده اما دوست داشتم تو ستون یادداشت یه مقاله تند و تیز مینوشتی راجع به هر چی که دوست داری! سینمای جهان چه روزایی چاپ میشه؟ فقط یکشنبه یا بازم دارین؟

http://www.persiancartoon.com/site_files/Mohammad-Tahani-2.jpg

http://persiancartoon.com/news.php?news_uid=3482

امیر خان نوشتی:امیر: «آقای ریپلی با استعداد»ش خیلی خیلی فیلم خوبیه. با یک کیت بلانشت درجه یک بی‌همتا در یک نقش فرعی.

منظورم من بیشتر به بیمار انگلیسی و کوهستان سرد بود، فکر میکردم برجسته ترین کاراش اوناس؛ نظر شما چیه؟

آقا در راستای پیشنهاد قبل

" یک پیشنهاد از این به بعد هر هفته یک فیلم را بعنوان خوراک هفته و هر ماه یک کتاب را بعنوان سالاد ماه معرفی کنید. حالا این معرفی می تونه دسته جمعی باشه یا خودتان معرفی کنید.

امیر: بسیار عالی. هر کس پیشنهاد خودش. از همین هفته شروع می‌کنیم."

داستان علنی کنید تا جنگ شروع شود)

خوراک هفته( فیلم): آنی هال (وودی الن)

سالاد ماه(کتاب): خداحافظ گاری کوپر(رومن گاری)

* فصل اول کتاب خداحافظ گاری کوپر تا عمر دارم فراموش نمی کنم یک شاهکار در معرفی شخصیتها نخوانید از دست دادید

وودی الن را دیگر نگو همین بس که بگویم " نباید کسی را با تعریف معرفی کرد، باید به افراد فرصت درک داد تا خود پ‍ی به شخصیت فرد ببرند"

نمیدونم بقیه هم این مشکل رو دارند یا نه ولی من خیلی سخت تهران امروز رو پیدا می کنم!امروز که پنج شش تا کیوسک رفتم و نبود! اول یه فکری به حال این نایابی اش بکنید امیر جان!

9 - بدترين و خطرناکترين کلمات اينست: «همه اين جورند». تولستوی

10 - يا چنان نمای که هستی، يا چنان باش که می‌نمايی

«بايزيد بسطامی»

11- هيچ شعری شاعر ندارد، هر خواننده‌ی شعری شاعر آن لحظه‌ی شعر است. پابلو نرودا

12- بزرگترين درس زندگی اينست‌که گاهی احمق‌ها هم درست می‌گويند.

وينستون چرچيل

13 - سکوت جوابی غيرقابل پاسخ است. ج. ک. چسترتون

14 - ديوانگی بشر آنچنان ضروری است که ديوانه نبودن خود شکل ديگری از ديوانگی است. پاسکال

15- انسان برای پيروزی آفريده شده است، او را ميتوان نابود کرد ولی نميتوان شکست داد. «ماهيگير ودريا» ارنست همينگوی

16 - شما ممکن است بتوانيد گلی را زير پا لگدمال کنيد، اما محال است بتوانيد عطر آنرا در فضا محو سازيد. ولتر

17- بنده آنی که در بند آنی. «ابوسعيد ابو‌الخير»

18- وقتی همه با من هم‌عقيده می‌‌شوند تازه احساس می‌کنم که اشتباه کرده‌ام. «اسکار وايلد»

19- ایمان داشته باش که کوچک ترین محبت ها از ضعیف ترین حافظه ها پاک نمی شود........." ویکتور هوگو "

20 - وقتی انسان آنقدر ثروتمند شد که بتواند هر چه دلش می خواهد بخرد ، می بیند معده اش بیمار است و همه چیز را هضم نمی کند . شاتو بریان

نقدي بر واپسين اثر فينچر (بنجامين باتن)

تیم برتون را هیچ جا درک نمی کنند . نه اسکار -نه آی ام دی بی - نه روشنفکران کن و ونیز و نه مردم معمولی ( فیلماش فروش ندارن ) این بزرگترین دلیلی است که بسیار بسیار دوستش دارم . برتون برای من سنگ محک مردم است . آدم ها برای من دو دسته اند : 1- آنها که برتون را درک می کنند . 2- آنها که برتون را درک نمی کنند. و یک چیز را هم مطمئنم این که از برتون بهتر پیدا نمی شد و نمی شود تا بهترین کتاب بچگی های مرا فیلم کند . تا مارس 2010 و اکران شدن تیم برتون - لوئیس کارول.

بهترین فیلمهاش هم :

0- آلیس در سرزمین عجایب

1- اد وود

2 - ادوارد دست قیچی

3 - سوینی تاد

4 - ماهی بزرگ

5 - وینسنت

به دوستانی که برتون را دوست ندارند ( این رمز برتون و دوستدارانش است) :

آندره ژید : سعی کن عظمت در نگاه تو باشد نه در چیزی که به آن می نگری .

1- تفالی تقدیم به ندا میری و خسرو خسروپرویز:

.

ساقی به نور باده برافروز جام ما.................مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما///////

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم...............ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما////////

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق.................ثبت است بر جریده عالم دوام ما//////

.

نکته اول: هرگونه شائبه تقلب در این تفال شدیدا و قویا تکذیب میشود و تهمت زنندگان احتمالی به شدت مورد پشیمانی قرار خواهند گرفت.

نکته دوم: ندارد.

.

...........................................................................................................................

2 – این تهران لعنتی فقط همین برنامه ها و نشستهایش است که مرا مجاب به وجودش میکند (جایزه ی ویژه برای درآوردن مفهوم از این جمله)

3- برای رضا بهروز: البته من مقاله نویس نیستم ولی word باز هستم و شما با حضور در منوی tools و استفاده از ابزار word count به مراد دلت خواهی رسید. البته در 2007همین کار را هم نیاز نیست بکنی و در پایین سمت چپ صفحه نوشته است words این تعداد.

4- و اما برتون. اول اینکه دوست دارم این سایت مستقل را ببینم و اینکه چرا جوابش شرم آور است. مگر آنها امریکن پای را انتخاب کرده اند؟؟ دوم اینکه ادوارد دست قیچی همیشه آن بالا خواهد بود و مریخ حمله میکند (که تازگیها دیدم و دنیای دیوانه اش از آنهایی است که مفتونم میکند و یک روز باید زنجیره این دیوانگی را در فیلمهای کارگردانان مختلف بیرون بکشم) و اد وود. و همچون کوئن ها اینجا هم یک فیلم در رده n ام دارم....چارلی و کارخانه شکلات سازی

اصلا با این قضیه زیبایی که قبلا هم بحثش مطرح شده بود، نمیتوانم کنار بیایم ..... مگر زشتی و زیبایی دست ماست که حالا بیاییم از هم جداشان کنیم، حلوا حلوا کنیم و با افتخار بگوییم خوشگلا باید برقصن ..... زیبایی مهم است اما فضیلت نیست و ما حق نداریم (و به صورت فاشیست گونه ای تاکید میکنم حق نداریم ) اینطور با موضوع برخورد کنیم. فکر میکنید نژاد پرستی شاخ و دم دارد؟!

سلام

دیالوگ برای فیلمه شهر گناهه

اونجایی که میکی روک (آخ اسمش تو فیلم چی بود؟) رو زنها بستن( البته در واقع خیال میکنند بستن) به میز و هی مشت میخوابونن تو صورتش و طرف با خونسردی برمیگرده میگه همه زورتون همین بود؟

"همه زورتان همین بود؟" این که مال سین سیتی رفیق . وقتی مارو دفعه اول که می خوان اعدامش کنن و نمی میره.

1)خوبه که کامنتم تا الآن 34 تا نظر منفی گرفته. چون شاید نشون بده حداقل 34 نفر اون رو خوندن!

2)امشب دوباره فیلم ام رو دیدم. چه کرده این فریتز لانگ! چه فیلم تر و تازه ای. دادگاهی که قاضی اون به جرم قتل تحت تعقیبه!

سلام به همگی مخصوصا آقای قادری.....

آقای قادری، در کامت قبلیم از سرنوشت نظر سنجی بزرگی که قبلا برگذار کرده بودم پرسیدم، که چرا تا کنون اعلام نشده؟؟ کهشما در جواب کامنتم نوشتید: "لینک‌اش رو بفرستم، کسی هست که دست به کار بشه؟"

اگر به من اطمینان داشته باشد و لینک نظر سنجی رو بدید در عرض کمتر از 4-5 روز، شایدم کمتر، نتیجش رو به شما اعلام میکنم کامل، مخصوصا که این شبها سرم واقعا خلوته و تا صبح بیدارم.........

فقط آقای قادری، یه سوالی برای من پیش اومده در مورد اعلام نتایج. شما 3 "کارگردان،فیلم، بازیگر مرد و زن"، برتر در نظر سنجی رو به چه گونه اعلام میکنید؟!

"فرض را بر این بگذارید که مثلا 200 نفر نظر دادند که داریوش مهرجویی برترین کارگردان تاریخ سینماست و اسمش را اول نشوتند و 10 نفر گفتند مهرجویی دومین کارگردان برتر سینمای ایران است و اسمش را دوم نوشتند.....حال اگر 199 نفر نظر دادند مثلا کیمیایی برترین کارگردان تاریخ سینماست! و 100 نفر اعلام کردند کیمیایی دومین کارگردان تاریخ برتری سینماست!، شما مهرجویی را برترین اعلام میکنید یا کیمیایی را؟! یعنی ملاک شما فقط آنهاییست که اسم کارگردانها را اول نشوتند یا دومین نظر آنها هم تاثیر گذار است ؟!

در یک کلام چگونه نتیجه ی نهایی را باید اعلام کرد؟!

" آیا: در این نظر سنجی که هر شرکت کننده در هر قسمت(بهترین کارگردان،فیلم،بازیگر مرد و بازیگر زن) به 3 نفر رای داد، فقط باید رای اصلی و اولینش را حساب کرد؟! و مثلا کارگردانی که بیشترین رای اولی را آورد میشود اول، و کارگردانی که دومین رای اولی را آورد میشود دوم و کارگردانی که سومین رای اولی را آورد میشود سوم؟!

آیا در هر 4 نظر سنجی انجام شده(کارگردانی،فیلم،بازیگر مرد و زن) که هر کس در هر قسمتش 3 رای داده، فقط اولین و برترین رای افراد ملاک است؟! و رای دوم افراد در هر نظر سنجی اهمیتی ندارد؟!"

ممنون میشم کمی توضح بدی.......

و به هر حال اگر علاقه مند باشید، و لینکش را هم بدید، من در عرض 4-5 شب، شایدم زودتر، نتایج کامل را به شما اعلام میکنم.........ضمنا آگاه شدن از نظر مردم برای من جذابیت زیادی داره واقعا......

یا علی مدد

محصول تو امروز می رسد و محصول من فردا.

پس به نفع هردوی ماست که من به تو کمک کنم و تو هم فردا به کمک من بشتابی.

ولی من به تو لطفی ندارم و می دانم تونیز چنین هستی.

پس به خاطر تو رنجی را برخود هموار نمی کنم و می دانم اگر به امید اینکه تو نیز زحمت مر پاسخ گویی در کنارت رنج کار را برخود هموار کنم , نومید خواهم شد و بیهوده دل به قدردانی تو بسته ام .

پس تورا وامی گذارم با کار خود و تونیز با من چنین کنی .

فصل ها می گذرند و ما بی بهره از اعتماد متقابل و امنیت , هردوخرمن خود را از دست می دهیم .

دیوید هیوم

هنوز آلیس در سرزمین عجایب رو ندیدم ولی مطمئنم توپه. بهترین های تیم برتون تا اینجا (متاسفانه برای بعضی از کارگردانهای زنده نمیشه از عنوان "تا اینجا" استفاده کرد):

1- ادوارد دست قیچی

2- ماهی بزرگ

3- سویینی تاد

4- عروس جنازه ها

5- اد وود

فیلم های برتون هر کدوم دنیایی داره .... مثلا من آخرین فیلمی که ازش دیدم اد وود بود و هر کاری می کنم تا قضاوت منصفانه ای داشته باشم براش و فیلم های قبلیشم در نظر بگیرم نمی تونم اما کلا اد وود و بیگ فیش اول و چارلی و کارخانه شکلات سازی دوم ... آهنگه اوشین و که حسن تو کامنتش برای دانلود گذاشته بود و دارم گوش می دم .... بچه بودم که اوشین و می داد و زیاد چیزی ازش یادم نبود اما الان که آهنگ و گوش می دم تصویراش داره میاد ...

بنجامین : همه چی زودگذره

دیزی : اما عشق من به تو ، نه

بنجامین : بعضی چیزا،هرگز تغییر نمی کنند

آقا امروز دوشنبه است و من هر چی گشتم تهران امروز رو پیدا نکردم.توزیعش لنگ میزنه حتما پیگیری کنین . من سمت شرق تهران هستم حوالی نارمک

من ادم حسودیم . عاشق این حس خاص حسادتم که یه جورایی قلقلکم میده برای بهتر بودن ، حرکت کردن و رسیدن .

من یک حسود عاشقم . حرفیه؟

برای سیاوش پاکدامن:

با این کامنتی که تو نوشتی(همون که اسم همه ی بچه هارو آوردی) فک کنم لقب "پیرمرد حوصله"!! برازنده ات باشد که سعی می کنیم طی مراسم باشکوهی، تنت کنیم، آره عمو جان!

البته اگه نوشتم "پیرمرد" تقصیر خودته چون خودت گفتی بودی که ما جوونیامون مث «احسان هاشمی» این همه انرژی داشتیم و حالا نداریمو و از این حرفا.....

موفق باشی

برای سید آریا قریشی:

تو هم احساس می کنی این قضییه ی دادن امتیازهای مثبت و منفی به کامنت ها یه کم بو داره، آخه تا حالا اینقد مخالفت سابقه نداشته، شاید یکی، یه جایی، وقت داشته و هی .....آره دیگه .....نکنین از این کارا، نکنین! خوب نیست!، عیبه! ، بده!، دیگه نمی گم زشته چون امکان داره بگین زشت اونه که..... ای خدا.

خدایا آخر و عاقبت همه ی ما رو خودت ختم به خیر کن.

الهی آمین

اختصاصی برای بچه های کافه:

یه فکری به سرم زد، خب همه بچه های کافه گوش کنین، امیر جان با شما نبودم! شما لطف کنین برین سر وقت کامنت بعدی!! خب بچه ها.....اِ اِ نخون دیگه!! آقا امیر، گفتم، کامنت بعدی لطفا! ای بابا ما اینجا یه دقه نمی تونیم برا خودمون باشیم؟! عجب گیری کردیما!

خب، حالا که این طوری شد، پس بچه ها گوشاتونو بیارین جلو تا فکرمو بگم، حالا شد:

هیشکی کادوشو برای امیر نمی گه تا روز تولدش، روز تولدش هم با شروطی سیل کامنتامونو براش می فرستیم، به نظر من شروطمون این باشه که، امیر روز و ماه و "سال" تولدش رو بگه و بعد هم بگه که بزرگترین آرزوش چیه؟

خب امیدوارم این اولین تجمع حق طلبانه! بچه های کافه برای تحت فشار قرار دادن نهاد حاکم(امیر) باشه.و از این به بعد با تحصن و اعتصاب و ....این قبیل سیاسی بازیا، زودتر به چیزایی که می خوایم برسیم.

خب،بچه ها وقت نداریم فقط تا پنج شنبه، پس هر کی موافقه،اولا فعلا کادوشو نگه و ثانیا یه جوری موافقتشو با این کامنت اعلام کنه تا به درخواستامون برسیم، یعنی بعد از اینکه امیر جواب سوالای مارو داد، ما هم کادومونو میدیم بهش نه ببخشین می گیم بهش!

البته هر کدوم می تونید درخواست دیگه ای داشته باشین ، در ضمن فراموش نکنین که تولد امیره نه تولد ما!

خب رای گیری می کنیم، "آریا" تو چی می گی؟، "سیاوش" تو چی فک می کنی؟ "کاوه" نظر تو چیه؟ و.....

بچه ها بدویین که دیر شد.

امیر جان در مورد کادوی تولدت هم دارم فک می کنم، فعلا اگه گفتی این دیالوگ مال کدوم فیلم بود؟

«- تولدت مبار ک باشه.

حالا چند سالت شد؟(خنده ی جمع)

- اِ خانوم.......»

Cafe le Samourai

عالیه! یعنی میشه؟ وصف العیش نصف العیش!

شاد باشی و سرزنده

اول از گلاویژ نادری باید تشکر کنم که با اینکه کافه اش را به روز نمیکند ولی عکس اخرین مطلبش مرضیه برومند است که هر وقت به ته صفحه میرسم با نیشخند معرکه ای به من نگاه میکند و کلی انرژی میگیرم.

دوم داشتم پرونده مردی روی سیم را میخواندم (از دستش ندید) که ییهو دیدم ای دل غافل، پایین صفحه هنوز اسم و رسم کافههای قدیمی دیده میشه، مثل شمرونی ها (شادی طلوعی) و آسیاب بادی های ذهنت (نوید غضنفری). و نکته انرژی بخشش این بود که فهمیدم نوید یک کافه تازه راه انداخته ..... این رو که دیگه اصلا از دست ندید

و احسان thumbs up

پیری و هزار درد ....اینهم نشانی کافه جدید نوید....http://barfly.blogfa.com/

سلام آقای قادری فیلم" آقای کیمیایی" رو چه جوری میشه دید؟

بهترین فیلمای تیم برتن:

1- اد وود

2- ادوارد دست قیچی

3- ماهی بزرگ

4- سوئینی تاد

5- اسلیپی هالو

(سیاره ی میمون ها رو ندیدم)

برای کاوه اسمائیلی :

http://www.allmoviewalls.com/framepic.php?id=3590&size=1680_1050

و اما بقیه اش :

http://www.allmoviewalls.com/movies/499-Miami%20Vice%20wallpapers.html

امیر خان این عکس میامی وایس مارو زمین گیر کرد به خدا !

برای نظر سنجی تیم برتن :

1- ماهی بزرگ 2- ادوارد دست قیچی 3- اد وود

رضا معروفی : 8 تا تخم مرغ میندازی تو کره ...محلی ... زردشو بهم نزنیا... میخوام وقتی میخورم ... ببینم ... رویت کنم ... زردشو که بهم میزننو جنجال تو تابه را میندازنو جنگ بین زرده و سفیده و کره و نمک و 2 پر گوجه فرنگی مغلوبه میشه و میذارن جلوت ... جیگر میخواد ... جیگر میخواد بگی محلی نیست

سلام ، تو روزنامه اعتماد یه مطلب خوندم راجع به آژانس شیشه ای ۲ از ابراهیم رها ، با اجازه اش اینجا می نویسمش چون دوست دارم شما هم بخونیدش.هر چند زیاد به حال و هوای این کامنت ها نمی خوره، اما حیفه. با طنز شروع می شه ولی ... .

۲،۳ خط آخرشو با دقت بخونین.

اين روزها در 10 سالگي فيلم «آژانس شيشه يي»، بحث اين اثر سينمايي، در مطبوعات مطرح است و گفته مي شود شايد حاتمي کيا بخواهد آژانس 2 را بسازد. من زحمتش را کم مي کنم و برايش فيلمنامه اش را همين جا مي نويسم.

فيلمنامه

بيست و سوم خرداد؛ حاج کاظم در دفتر آژانس زير مبل ها، روي ميزها، و لاي کاغذها را مي گردد. مسوول آژانس از او مي پرسد؛ دنبال چي مي گردي؟ و او جواب مي دهد؛ دنبال رايïم،

بيست و پنجم خرداد؛ حاج کاظم بين انبوهي از جمعيت ديده مي شود. يکي از مردم از او مي پرسد حاج کاظم شما هم اومدين؟ او مي گويد؛ به من نگو حاج کاظم، از اين به بعد اسم من حاج خس و خاشاکه،

سي ام خرداد؛ يک جوان 18ساله در خيابان سوار بر موتور، حاج کاظم را مي گيرد و مي گويد؛ ما هشت سال نجنگيديم که شما بچه قرتيا الان توي خيابون قر بدين،

يک ماه و نيم بعد؛ از اينجا نقش حاج کاظم را به جاي پرويز پرستويي، محمد ورشوچي يا احمد پورمخبر بازي مي کند. حاج کاظم براي اعتراف مي آيد جلوي دوربين تلويزيون و دقيقاً مثل فيلم آژانس شيشه يي خطاب به همسرش حرف مي زند؛

فاطمه جان، فاطمه. من در زندان فرصت فکر کردن پيدا کردم و هي فرصت فکر کردن پيدا کردم و هي پيدا کردم، البته باور کن رفتار بازجوها با من خوب بود و همه اش از من امضا مي گرفتند،

فاطمه جان، فاطمه من اعتراف مي کنم. راستش تقصير ميرحسين موسوي بود که بچه ها در جنگ کشته شدند. او نخست وزير جنگ بود و بنا به استدلال هاي امروز کشته شدن همرزمان من پاي اوست. الان هم عادتش را ترک نکرده و باعث آمدن مردم به خيابان ها شده و عامل کشته شدن آنهاست، من پيشنهاد مي دهم او را بگيرند. هم براي اين چند روز، هم براي آن چند سال. خيلي بگيرند،

فاطمه جان، فاطمه. من اعتراف مي کنم. تو مواظب سلمان باش، مواظب ابوذر باش. من پدرم، طاقت ندارم آنها را در بازداشتگاه ببينم. من اعتراف مي کنم و به اين فکر مي کنم خوب شد عباس حيدري توي همان هواپيما پرکشيد و رفت.

در مورد کادوی تولد چهارشنبه میگیم ................... پیشاپیش یه عالمه تبریک ک ک ک ک ک ک

در جواب احسان هاشمی:

احسان جان موافقم شدید. با جفت کامنتایی که دربارم گفتی موافقم!

تو رو قرآن یکی به من بگه این سیستم امتیازدهی چطوریه؟ من یه نوشته تو روز نوشت قبلی گذاشتم و +1 گرفته. حالا یه نوشته در همون رابطه گذاشتم(یعنی با همون مضمون دقیقاً). دیشب -34 گرفته بود. باورتون می شه؟!! و امشب یهو شده -8!! باز هم باورتون می شه؟! این جا چه خبره؟!!

یه خبر جالب :

محققان آمریکایی دریافتند که شکم افراد بزرگسال دارای نوعی مغز دوم است که قادر است سلولهای نورونی جدید را بسازد.

به گزارش مهر، دانشمندان دانشگاه کلمبیا سلولهای نورونی را یافتند که دیواره داخلی روده را پوشانده اند. این سلولها که همانند مغز دوم هستند با تحریکات درست انتقال دهنده های عصبی خوش خلقی می توانند حتی در افراد بزرگسال نیز رشد کنند. انتقال دهنده عصبی، سروتونین نام دارد.

این دانشمندان دریافتند که می توان با تحریک دیواره روده با سروتونین و داروهای مناسب، سیستم عصبی را به تولید نورونهای جدیدی تحریک کرد.

براساس گزارش Journal of Neuroscience، در این تحقیقات دانشمندان مشاهده کردند که در موشهای بزرگسال تمام فضاهای سیستم عصبی حاضر در دیواره روده می تواند در حضور سروتونین سلولهای نورونی را رشد و تکثیر دهد. این درحالی است که تنها دو فضا در مغز افراد بزرگسال وجود دارد که قادر به تولید سلولهای نورونی جدید هستند.

جای شما خالی همین امشب برای چندمین بار (آمارکورد) فلینی رو دیدم/ این فیلم رو عاشقشم! و این دیالوگ ها رو: « همه تو این شهر به ما می خندن، حتی خروس ها!» و...

«پدربزرگ من آجر می ساخت، پدر من هم آجر می ساخت، من هم آجر می سازم، خانه ما کجاست؟»...

سلام

قول میدم این آخرین مطلبی است که می نویسم و دیگر مزاحمتان نمی شوم / امروز در مورد بیلی وایلدر یک جستجو توی ویکیپدیا و imdb کردم دیدم : کوچکترین فرزند خانواده بوده ، سال اول دانشگاه اونو رها می کنه در یک روزنامه به عنوان نامه رسان و گزارشگر مشغول میشه و بعد به برلین میره و بعد از این دوران جدید و نواش شروع میشه و بعد عاشق میشه و بعد شغلش رو ول میکنه و در مدت بیکاریش به یک کافه میره با چند جوان فیلمساز آشنا میشه جرقه اصلی زندگی زندگی فیلمسازیشم از همین جا شروع میشه و تبدیل به فیلمساز مطرحی میشه ( گاهی اوقات سرنوشت چه چیزایی واسه آدم رقم میزنه که اصلا فکرشم نمیتونه بکنه ) و از همه مهمتر مطلبی است که خودش روش تاکید داشته و هدفش تو فیلمسازی بوده همان نکته بود که من رو چند روز درگیر کرده و خواست خودش بوده و حداقل روی من جواب داده که گفته : اگر بتوانم با سبک و شیوه ام ، تماشگران رو سرگرم کنم و به اونا انگیزه بدم که تا 15 دقیقه پس از ترک سینما درمورد فیلم صحبت کنند احساس رضایت می کنم . روی من که بیشتر از 15 دقیقه تاثیر داشته و اینکه عشق در بعداظهر جز 2 تا فیلمی بوده که امروز می خواستم ببینم ولی گذاشتم واسه چند روز بعد تا اینکه چند روز آینده رو به امید دیدن اونا سپری کنم چکار کنم که ما آدما به امید هستش که زنده ایم واسه همین دائم واسه خودمون امید میسازیم ببخشید که این 2 روز مزاحمتون شدم قول میدم دیگه مزاحم نشم فقط خواستم احساسم از فیلما رو یک جا بیان کنم و گفتم کجا بهتر از اینجا و اینکه ممنون از همراهی این 2 روز شما لذت بردم در آخر لینک دو تا عکس از بیلی وایلدر با چهره همیشه خندانش رو واسه دل خودم اگه اشکالی نداره میذارم

http://exopolis.files.wordpress.com/2009/07/billy-wilder.jpg

http://z.about.com/d/classicfilm/1/0/5/7/-/-/Billy_Wilder.jpg

ممنون و موفق و پیروز باشید

...می دونم این کامنت غیر قابل چاپه اما خب تو خواسته بودی بگیم چی میدیم کادوی تکتم خانم هم این بود. تولدت جدا" مبارک من کامنت کم می ذارم اما اهل کافه هستم.

امیر: همیشه باشی. کادوهات زیادی 1968ای بود. نشد بذاریم این جا. بیش‌تر سر بزن.

بدترین فیلم برتون که به نظرم "سیاره میمون ها" ست. اما من ماهی بزرگ ، کابوس شب پیش از کریسمس و بتمن های برتون را از بقیه بیشتر دوست دارم . عجب عکسی گذاشتی از "الیزابت تاون" ، نقدت اسم خوبی داشت شبیه آن اسمها که حمید رضا صدر روی نقد ها و مطالب سایه خیال می گذاشت ، مثل "کسی مثل او" (لئون) ، "انجا دشمنی انتظارت را می کشد" (سایه خیال کوبریک ) ، "یکه و تنها در یک خیابان خاکی مرده ای " (سایه خیال فرد زینه مان) . تو ماشین مجله را ورق می زدم که دیدم نوشته "تو مردی که من زنده شدم" و آه از نهادم بر آمد که دیدم عکس اورلاندو بلوم را بالای مطلب گذاشته اند که نقد الیزابت تاون است. یک بار بیشتر ندیدمش اما جند جایش مانده دقیق و شفاف به یادم و حالم خوب می شود وقتی یادش می افتم آن فصل تلفن حرف زدن از شب تا صبح آن اجرای پایانی که همه چیز می ریزد به هم و تما شاچی اما می داند که هیچ اتفاق بدی نخواهد افتاد آن پسر عموی راک باز اورلاندو بلوم که عجب خط ریش حقی دارد و چه دلچسب است بازی می کند "پل اشنایدر" به نقش این پسر عمو آن سفر طولانی پایانی و آن عکس ها و آهنگ ها و تمام آن رستوران های بین راه ، متل ها، مزرعه ها و حسی که انگار خودت هستی که مسافری . بالکن متل لورین و مارتین لوتر کینگ و صدای u2 که ناگهان بلند می شود به in the name of the love اگر می شد پوستر کمپانی همین الیزابت تاون را پیدا کنم کادوی تولدت می شد . حالا که پوستر اصلش نیست ولی تصویرش را برایت mail کردم مبارک باشد تولدت راستی smokin' aces را دیده ای؟ اگر ندیدی حتما" ببین

امیر: ندیدم. دارمش. می‌بینم. و این که خط ریش اشنایدر را عالی گفتی.

وایلدر زده شده یعنی چه ؟ !!! اصطلاح جدیده

نقد فیلم : زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند گاهی یک واقعه زخمش روی حافظه خیلی عمیق است. آن‌قدر که تا آخر عمر رهایت نمی‌کند. دست‌کم مطمئنم برای «ارنست همینگوی»، خاطره‌ی جنگ‌های داخلی اسپانیا تاثیری چنین داشته. آن‌قدر که «برفهای کلیمانجارو» و «وداع با اسلحه» و «زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند» نمونه‌هایی از خاطرات و تجربیاتی باشد که همیشه با او ماندند. فیلم «زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند»، یکی از آثار به‌یاد ماندنی است که از روی داستان همینگوی ساخته‌شد. این فیلم که محصول ۱۹۴۳ هست، اولین فیلم رنگی اینگرید برگمن محسوب می‌شود و کارگردانی آن را «سم وود» بر عهده داشت. «زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آید» یکی از آن فیلم‌های کلاسیک فوق‌العاده است که همیشه دلم می‌خواسته درباره‌اش بنویسم. روایت بی‌نقص، بازی‌های عالی، مانوس شدن بازیگران با لوکیشن طبیعی و دشوار، کارگردانی خوب و داستان پر کشش عاشقانه، برگهای برنده‌ی این فیلم هستند. البته، این فیلم مثل «هر» فیلم رمانتیک دیگری نیست. تفاوت اساسی آن با دیگر فیلم‌های از این دست در دو نکته است: شکل بخشیدن به عشق در بستر یک جنگ سیاسی و اجتماعی و حضور زوج برگمن- کوپر به‌عنوان قهرمانان داستان . روبرتو جردن (گری کوپر) یک استادیار آمریکایی در اسپانیا بود. با شروع جنگ‌های داخلی، او به نفع جمهوری‌خواه‌ان وارد مبارزه می‌شود. تخصص او طراحی و اجرای انفجارهای بزرگ است. به او ماموریت داده می‌شود درست در زمان آغاز حمله در یکی از مناطق جنگی، پل واصل میان خطوط دشمن را منفجر کند. او برای این کار از شورشیان اطراف آن محل به سرکردگی پابلو( آکیم تامیروف) کمک می‌خواهد، اما پابلو دیگر مرد میدان نیست و می‌خوارگی می‌کند و همسرش، پیلار (کاتینا پاکسینو) که اداره‌ی گروه عملاً با اوست از روبرتو حمایت می‌کند. روبرتو عاشق ماریا (اینگرید برگمن)، دختر زیبایی که با گروه زندگی می‌کند می‌شود و…. عشق اینگرید برگمن و گری کوپر بزرگ است، در حد نام سینما است، اصلاً در این عشق «چیز» بزرگی که ورای توصیف با کلمات است، نهفته شده. ارزش این فیلم به نمایش عشق و تلاش ستارگان تکرار ناپذیر سینما است. آن زیبایی مقدس و معصومی که در اینگرید برگمن نهفته است و هیچ زن بازیگر دیگری صاحبش نشد، آن جذبه‌ی مردانه‌ای که گری کوپر داشت و بازیگرهای الآن از آن بی‌بهره‌اند خیلی بزرگ‌تر از کلمات هستند. این فیلم در سالی اکران شد و در مراسم اسکار به نمایش در آمد که فیلم‌های به‌یاد ماندنی «کازابلانکا» و «آهنگ برنادت» را به‌عنوان رقیب مقابل خود می‌دید و به همین خاطر، از ۸ رشته‌ی اسکار که نامزدش بود. تنها به یکی بسنده کرد. باور دارم هالیوودی‌ها به برگمن پس از ماجرای رابطه با «روبرتو روسولینی» و تولد دوقلوهایش بی‌مهری کردند و تا مدت‌ها برخورد سردی با برگمن داشتند اما بازی خوب او در «آناستازیا» بالاخره اعضای مقدس‌نمای آکادمی را مجبور کرد برای دومین‌بار به او اسکار بهترین بازیگر زن را بدهند. یکی از آن دردسرهایی که برگمن همیشه در زمان بازیگری‌اش داشت، قد ۱۸۰سانتیمتری‌اش در زمانی بود که زنان بازیگر حداکثر ۱۶۰ سانتیمتری بودند! معمولاً در آخر مصاحبه در هر فیلمی کارگردان‌ها به او می‌گفتند در روزهای فیلم‌برداری کفش پاشنه‌بلند نپوشد و او همیشه خجولانه می‌گفت:«اما من الان هم کفش پاشنه‌بلند نپوشیده‌ام!» همین قامت بلند او کار دست «همفری بوگارت» داد و او که کوتاه‌تر از برگمن بود، مجبور شد در «کازابلانکا» حسابی زیر کفشش تخته بگذارد تا کمی قدش از اینگرید بلندتر شود. شاید کمتر کسی بداند یکی از دختران برگمن، ایزابلا روسولینی، اکنون بازیگر است و شباهت عجیبی به مادرش دارد. مشهورترین فیلم او «مخمل آبی» است که مورد توجه اکثر سینما دوستان واقع شد. گری کوپر هم اعجوبه‌ای بود. او در کنار بوگارت، زوج بازیگران فوق‌العاده جدی بودند. می‌گویند در مصاحبه‌ای رادیویی هرچه مجری از او می‌پرسید او فقط با «بله» جواب می‌داد، دست آخر مجری از او پرسید:«شما غیر از بله حرف دیگری بلد نیستید؟» و کوپر جواب می‌دهد:«نه!». بازی کاتینا پاکسینو حرف ندارد. به نظرم هر زن هنرپیشه‌ای که قرار است نقش یک شیرزن را بازی کند، باید چند بار بازی ناب و قدرتمند او را تماشا کند. تنها اسکار این فیلم را هم خود او برای بهترین بازیگر زن نقش مکمل دریافت کرد. «زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند؟» روایت عشق در برابر خون و گلوله و جنگ است. روایت ایستادن مردان و زنان بی‌نظیری که در برابر سفاهت و وقاحت دیکتاتورها می‌ایستند و جانشان را فدا می‌کنند. برای آن‌ها همه چیز جمهوری بود! عشق، آن پل، زندگی… به بودن جمهوری می‌ارزید. و به‌قول نیکول کیدمن در «ساعت‌ها»: «یکی باید بمیرد تا دیگران قدر زندگی را بدانند!» یکی باید بایستد تا معشوق برود و نجات یابد، تا عشق زنده بماند. و به باورم، تاریخ را همین روایت ساخته و می‌سازد. این هرگز یک پایان نیست

امیر: خوب می‌نویسی سارا. باید ادامه بدهی و البته این قدر از روی موضوع‌ها نپری. این روزها که مقاله‌های بچه‌ها به دست‌ام می‌رسد، بزرگ‌ترین مشکل اینترنتی نوشتن‌تان است. صبر ندارید و روی موضوع‌ها مکث جدی ندارید. اما تو خوب می‌نویسی و خوب می‌توانی از یک موضوع به موضوع دیگر بروی بی‌ این که خواننده حواس‌اش بپرد. این فیلم محبوب من هم هست. کاری به خودش ندارم، هیچ فیلم دیگری را در تاریخ سینما نمی‌شناسم که دو بازیگرش روی پرده این قدر به هم ابراز علاقه کنند و آدم هیچ خسته نشود. که پر بگیرد. منتظر یادداشت‌های بعدی شما...

من دوست دارم فیلم های بیلی وایلدر رو ببینم اما پیدا نمیکنم خیلی جاها سر زدم و بی نتیجه بود اکثرا فقط فیلم های روز رو دارن

کسی میتونه راهنمایی کنه؟

عاشق این کامنت های پست خزای سایتم ... یه مدت که گلزار رو بورس بود یه تنه همه ی این پست ها به نامش بود ... یه چند وقتیه نیست و انشاالله با دو خواهر ! برگرده و ما رو از این کامنت ها محروم نکنه .

این روزا این پسته عکس های هنرمندان بعد از دیدن تئاتر سگ سکوته که ما رو دوباره به دیدن این کامنت ها مفتخر کرده .

حتما برید نگاه کنید . اسم های کامنت گذارا خیلی جالبه و اینکه همه با تعصب خاصی از نظری که دارن دفاع می کنن بعد به جوابه جوابه نظرشون هم میان جواب می دن ... تو این پست لحظه ی مرگ ! و عکس های باران کوثری و دشمنی نیما ! و اینجور جیزا بحثه ...

امممممممممم.................

کادو......................

یه میز خال بهت کادو میدم امیر.....

یه میز خالی تو یه کافه.............

یه میز خالی تو یه کافه شلوغ.....

یه سکانس و یه میز خالی تو یه کافه شلوغ...

یه میز خال کنار میزی که neil وvincent و روش نشستن

یه میز کنار نازترین ترکیب آدم بده و پلیس تاریخ.....

امیر فقط بی جنبه بازی در نیاری بری بپری تو بقلشون,یادن نره اونور پشت دوربین استاد حواسش به همه چی هستا.

اصلا من مخمصه رو همینجوری دوست دارم,یه 5 دقیقه فقط بشین و ببین و گوش کن و لذت ببر

امروز نتونستم تهران امروز و پیدا کنم.چقدر توزیع این روزنامه نامناسبه! کیوسک دار محله مون میگه یه روز میاد فردا نمیاد!؟؟؟

سلام !به زودی وبلاگ من با نام «کارگری در روزنامه» و نشانی http://arashfahim.blogfa.com آغاز به کار می کند. مطالب سینمایی خواهد داشت. یا علی!

چرا واسه ساعت 25 آنتونی کوئین یه پرونده نمیری؟

خیلی فیلم جالبیه!

راستی تهران امروز هم داره کم کم جون میگیره. تبریک میگم اما من بیشتر به سینمای هالیود علاقه دارم و دوست دارم به این سینما بیشتر بپردازین

میبخشی امیر جان ولی تیتر روزنامه تهران امروز رو که دیدم از خریدش منصرف شدم چه ادبیات دافعه برانگیز آشنای کیهانی داشت!!

دوست ندارم پولم تو جیبه این نوع.........بره

شرمنده

چه کادوهایی به به از این دوستان خوب

نمی دانم کی می خواهید این بساط لوس و خنک را بر هم بزنید.

جسارت نشود آقای قادری . تولد هر کس برای خودش و مجموعه ای از آدمهای اطرافش اتفاقی مبارک است اما این بازی ننر و بچه گانه از برای چه است؟

نکند این هم از همان ورزشگاه ها و استادیوم ها در می آید که شما و باندتان در آنجا کسب دانش کرده اید؟

خیلی وقت بود می خواستم یادداشتی بنویسم و بگویم که فاتحه نقد فیلم را خواندید و رفت پی کارش اما حوصله ای نبود حرف های هزار بار گفته را بازگوییدن و همان جواب ها را شنیدن که این برای نسل امروز است و این ماییم که زنده ایم و در بهمان فیلم هالیوودی

فلان هنرپیشه به فلان کسک گفت که " چرا حال نمی کنی ؟ "

نه آقای عزیز شما امروز را نمی شناسید و متاسف بگویم که کم سوادی و بی دانشی عمیق شما کم کم دارد کار را به جاهای باریک می کشاند.

خانم عزیزی کادوی 1968 ای می فرستی و لابد خیلی جالب است و آن یکی از خط ریش یک بابایی توی یک ملودرام صد در صد آبکی و به تمام معنی هالیوودی (من تصادفا" این شاهکار بی بدیل را دیدم و باید بگویم یک ستاره بیشترامتیاز نمی دهم به آن) خوشش می آید و آن دیگری مجلسی ردیف می کند از وایلدر تا کیمیایی و همه یادشان رفته این حرف ها مال بچه های دبیرستان است و یادشان رفته امروز کشورمان در چه دوران و روزهایی است و چه بر فرهنگ این مملکت می رود که تماما" جومونگ و رستگاران و یوزارسیف آن را قبضه کر ده اند و حرف از کیارستمی حالا دیگر مثل فحش است و باید "درباره ی الی " را مثل چماق به فرق ما آدم های ندید بدید کوبید که ببینید حضرت استاد چه شاهکاری ساخته اند.

ول کنید آقایان و خانمها کدام شاهکار؟

ول کنید نقد فیلم را بروید همان فیلم های صد من یه قاز را ببینید و تخمه ای بشکنید و خوش باشید که تارانتینو این بار توی فیلمش کدام هنر پیشه ی درجه هشت را به بازی می گیرد و یک ملودرام قرار دادی و بی معنی بشود بنجامین باتن تان و آن فیلم هندی تمام اسکار ها را درو کند

ول کنید بگذارین ماها به کارمان برسیم

خوراك هفته/سالاد ماه: سه شنبه ها با موري

شانزده ، هفده سالم بود كه در يكي از اين سه‌شنبه‌شب‌هاي گم و گور زندگيم از شبكه دو فيلم تلويزيوني سه‌‌شنبه‌ها با موري را ديدم. حالا در نظر بگيريد كه نقش موري، اين استاد پير و با حال و با صفا و پر از شور زندگي را جك لمون بازي كند (فكر كنم آخرين فيلمش بود) و صداي گرم مرحوم نوذري هم بنشيند بر روي صدايش، چه مي‌شود...آن شب نشستم به تماشا و تا مدتها شيريني ‌اش همراهم بود. بعدها هم فهميدم كه اين فيلم بر اساس كتاب معروفي‌ست؛ خواندم و به همه دوستانم پيشنهاد مي‌كنم آنرا بخوانند.

داستان از اين قرار است كه نويسنده كتاب، ميچ آلبوم، موفق مي‌شود موري، استاد محبوب و پيرش را، در آخرين ماه‌هاي زندگي‌اش پيدا كند؛ اما موري با اينكه مي‌دانست كه قرار است بميرد هر سه‌شنبه ميچ را پس ازصرف صبحانه در جوار پنجره اتاق مطالعه‌اش (تا بتواند گياه مورد علاقه‌اش را تماشا كند) مي‌پذيرد و دوباره مثل گذشته‌ها كلاسي برپا مي‌شود در باب مفهوم و كيفيت حقيقي زندگي كردن. (درسي از اين مهمتر و شيرين‌تر سراغ داريد؟) درس‌هايي درباره عشق، كار، خانواده، كهنسالي و سرانجام مرگ. اين كلاس تنها يك دانشجو داشت و نمره‌اي در كار نبود - اما مي‌بايست گاه‌گاهي نيز اعمال جسماني انجام دهي، مثل بلند كردن سر استاد و قرار دادن آن در بهترين قسمت بالش، و يا قرار دادن عينك استاد روي قوز بيني او. بوسه‌ي خداحافظي افتخار ديگري‌ بود كه مي‌توانستي نصيب خود كني... و به گفته خود نويسنده جشن‌فارغ‌التحصيلي مراسم خاكسپاري استاد پيرم بود.

بدون شك همه ما روزگاري پدربزرگي، مادربزرگي، معلمي، دوستي، عشقي، بزرگي و صبوري در كنار خود داشته‌ايم (و يا داريم) كه بهتر از ديگران درك‌مان مي‌كرده و نگاهش به زندگي عميق‌تر از ما بوده و پناه دلتنگي‌هامان مي‌شده اما (طبق معمول) ارزش‌گذاري‌هاي اشتباه در زندگي‌مان‌ باعث شده آنطور كه بايد قدر لحظه‌هاي در كنار او بودن را ندانيم و وقتي از دست رفت تازه فهميديم كه افسوس ديگر هيچ كس ذره‌اي قادر به پر كردن سهمي كه او در زندگي و آرامش‌مان داشته نيست.

ما/در ایران عزیز

با هیچ دختر بچه ای

همکلاسی نبوده ایم

و پلیسهای زن

زیاد ندیده ایم

***

چند سالی پیش از این

در کشور کوچک همسایه

ـ کشور دوست و برادر ـ

زنی که چشمان زیبایی داشت

و هفت تیرش را

به کمر باریکش بسته بود

به من فرمان ایست داد

چند سالی می شود که

قلبم ایستاد

***

مرد

از پشت تفنگ

همه چیز را

زیر نظر داشت

لعبتان حور

لعبتان غلمان

ما فکر می کردیم

او هرگز

تیری در بهشت

شلیک نمی کند

***

زندگی

ابتدای مرگ است

با تو زندگی نخواهم کرد

***

من روی صندلی نبودم / کسی روی صندلی تیغ کشیده بود

من نبودم / ابر صندلی بیرون زده بود

داشت گریه می کرد

نقد 2

سینما پارادیزو

خواننده‌ی عزیز! چقدر میانه‌ات با سینما خوب است؟ چقدر فیلم می‌بینی؟ چقدر شده با یک فیلم تکان بخوری، اشک بریزی، از آن یاد بگیری یا بخندی؟ اگر سینما را دوست داشته‌باشی، واقعاً، “سینما پارادیزو”ی جوزپه تورناتوره، محصول مشترک ایتالیا و فرانسه در سال ۱۹۸۸، رویایی‌ترین روایتی است که از سینما خواهی دید.

سالواتوره دی‌ویتا(ژاکوس پرین) کارگردان مشهور و موفقی در سنین میانه‌سالی است و در رم زندگی می‌کند. مادرش(پاپلا ماگیو) با او تماس می‌گیرد که پس از ۳۰ سال، باز به روستای کوچکش بازگردد، زیرا آلفردو(فیلیپ نوآره) مرده ‌است. و این خبر، بهانه‌ای می‌شود تا ذهن سالواتوره به اواخر دهه‌ی ۴۰ برگردد. کودکی، آلفردوی آپاراتچی سینما، مردم، مادرش، سینما و عشقش…

“سینما پارادیزو” حکایت زیبای همزیستی و قرابت سینما و مردم است. شب‌های طولانی که مردم وقت زندگی را داشتند و آنقدر وقت داشتند که “اوقات فراغتی” واقعی برایشان وجود داشته‌باشد و بعد، تمام آن وقت اضافه را در سینما پر کنند. تمام رویاهایشان در دیدن وصال عشاق فیلم،خلاصه می‌شد و رویای عشق بازیگران، دل‌هایشان را روشن می‌کرد. سینما چنان تاثیری در زندگیشان داشت که عاشق شدنشان، عشق‌ورزیشان، آزار و اذیت‌های ساده‌شان و شادی‌هایشان را در آن‌جا بدست می‌آوردند. روزهایی که فیلم‌های صدا دار به نمایش در می‌آمدند اما مردم هنوز با فیلم‌های صامت چارلی چاپلین قهقهه می‌زنند. روزهایی که قبل از نمایش فیلم، یک گزارش مفصل درباره‌ی جنگ را تماشا می‌کردند. روزهایی که سینما دم می‌کرد، یخ می‌بست و فیلم‌ها آتش می‌گرفتند.

البته، فیلم “سینما پارادیزو” پیام‌های خوبی چون نفی سانسوردارد. به یاد بیاورید به مضحکه گرفتن پدر روحانی که فیلم را برایش نمایش می‌دادند و او زنگوله‌اش را با هر صحنه‌ی بوسه‌ی قهرمانان فیلم تکان می‌داد تا آلفردو، آن قسمت نگاتیو را ببرد و در برشی زیبا، یکی از همین دفعات به صدا در آوردن زنگ و صدای ناقوس کلیسا یکی می‌شود. “سینما پارادیزو” در به نمایش در آوردن عشق و نوستالژی بسیار موفق عمل می‌کند. داستان تلخ و سوزناک سالواتوره و النا، بسیار اشک‌انگیز است و سینما،در رگ و نبض عشق آنان جریان دارد.

“جوزپه تورناتوره“ی بزرگ، شاهکاری به تمام معنا ساخته که هرگاه بخواهیم از نفس سینما سخن بگوییم،نام فیلم او را به عنوان مثالی شاخص ذکر کنیم. او در فیلمی نزدیک به سه ساعت، شخصیت‌ها را با دقت و حوصله می‌پرورد و در یک‌سوم پایانی فیلم، ضربه‌های اساسی را به بیننده وارد می‌کند. بازی‌ها، واقعاً دیدنی است. خدا می‌داند که سالواتوره‌ی کوچک، چقدر با کارهایش بیننده را می‌خنداند، چقدر بیننده دلش به حال فقر و نجابت مادر جوان و بیوه‌اش می‌سوزد، چقدر عشق سالواتوره و النا را دوست دارد و چقدر با سالواتوره‌ی میانسال همدرد می‌شود. تازه، به همه ی اینها شخصیت دوست‌داشتنی آلفردو را هم باید اضافه کرد. اما این فیلم اگر عنصری غیر از همه‌ی اینها را در خود نداشت، امروز اینقدر به یاد ماندنی نمی‌شد. “انیو موریکونه” موسیقی‌ای برای فیلم ساخته که کمترین توصیفش، شاهکار است. خود من، عاشق آن موسیقی سکانس آخر فیلمم که اگر اشتباه نکنم، نام آن قطعه “Love Them For Nana” هست.

انتخاب زیباترین صحنه‌ی فیلم واقعاً سخت است، اما عشاق سینما متفق‌القولند که سکانس پایانی فیلم بسیار زیباست. من کسی را سراغ ندارم که آن سکانس را ببیند و همراه سالواتوره همزمان اشک نریزد و لبخند نزند و همین‌جاست که تمام احساس شگفتی سالواتوره از هدیه‌ی آخر آلفردو، دیگر ورای آن می‌شود که با کلام بیان شود و تنها زبان موسیقی موریکونه را می‌طلبد. سکانس آخر فیلم، هدیه‌ی سینمای پیر با بیش از صد سال قدمت است و جان کلام آن چیزی است که سینما بخاطرش خلق شد. سینما، از همان فیلم “ورود قطار به ایستگاه” برادران لومیر، تا فیلم‌های صامت، سیاه‌وسفید و رنگی، فقط تلاش کرده عشق را به بیننده القا کند. این سکانس پایانی، چنان تاثیرگذار بود که “محسن مخملباف” در سکانس پایانی “ناصرالدین شاه، آکتور سینما” مشخصاً به آن ادای دین کند، گیرم با وجود محدودیت‌ها، کمی متفاوت‌تر اما کاملاً مشخص.

باید “سینما پارادیزو” را دید. دوباره، چند باره. باید عاشق سینما شد، حداقل یکبار دیگر. سینما، آنجوری که “سینما پارادیزو” نشان می‌دهد مقدس است، واقعاً بهشت است، خود عشق است. پس؛ به افتخار عشق، زنده‌باد سینما!

و همچنان زندگی ادامه دارد نگرانش نباشید

توزیع تهران امروز افتضاحه. امروز از شهرک غرب تا سیدخندان اومدم تا تونستم این روزنامه رو پیدا کنم...سینمایی هم که فقط یه صفحه داشت! البته بازم خوب بود که نقد یه فیلم روزو کار کرده بودین اونم کمدی جدید جود اپاتو که عشق منه!

به نام نامی دوست - چه خوب که به دنیا آمدی « نمیدونی تو چه مشکلی گیر کردم، نمیتونم برای گرفتن هدیه برات تصمیم بگیرم ... اولش فکر کردم یک خودنویس برات بگیرم ... ولی دیدم خودت یکی داری . بعد فکر کردم شاید یک ویلا تو جنوب فرانسه ... اما اون هم کادو گرفتنش مشکله ... » انتخاب کادو برای کسی - برخلاف نظر عزیزی که در کامنتی این کار رو سخیف و مبتذل یافته بود و فاتحه ای برای فرهنگ و عمق بودن و درخواست داشت راحتش بگذاریم- بهانه ای خوبی است برای یاد آوری آنچه دوستش داریم برای آنان که دوستشان داریم و این در درجه اول شامل خودمان می شود و آنچه به نوعی در آرزوی داشتنشان و یا هدیه گرفتنشان بوده ایم و چه عیاری بهتر از این برای دانستن سلیقه ها و شناخت همدیگر. * کوچولو که بودم دنیایم دنیای مینی کارها بود و تفنگهای شکلات پران. کوچکترین عضو از 6 فرزند خانواده بودم و با بزرگترین برادرم حدود 20 سال تفاوت سنی داشتم. هدید می رسید ولی جشن تولد مرسوم نبود ولی آن سالها جالب ترین هدیه، هدیه ای بود که هرگز آورده نشد و آن تخته سیاه جادویی آقای وپی بود که برادر بزرگترم که 5 سالی از من بزرگتر بود و بعد از ظهر ها برای کمک به دو برادر دیگرم به فروشگاه لوازم عکاسیمان می رفت، قول آوردنش را به من داده بود و نمیدانم چرا همیشه از یادش می رفت بیاورد. در این سالها اگر می خواستم برایت هدید انتخاب کنم حتماً آوردن پروژکتور سوپر 8 و فیلم و کارتونهای دوبله پارتیان فیلم بود برای تماشا که بهترین کادو بود برایم. * کمی که بزرگتر شدم کارم سرو ته آوردن هزار باره یِ مجله های «دانشمند» و بعد ها «ماشین» برادر دیگرم بود که حدود ده سال از من بزرگتر بود و عشق ماشین. آن سالها گردش با ب. ام . دبیلوِ 2002 اش با آن پخش پایونیر و پانل دو طبقه اش عالمی بود. انتخاب آن سالهایم برایت لوتوس اسپرایت راجرمور در جمیزباند بود که مثل زیردریایی می توانست وارد آب شود. * یواش یواش سیبیلم سبز می شد که عاشق شخصیت های تک و تنها و مرفه اش شدم. توماس کروان ، دیابلو، بتمن و مخلوطی از اینها خانه های با حداکثر امکانات و تجهیزات تکنولوژیک . زمانی که فکر می کردم می توانم تمام دنیا را تغییر دهم. اگر در آن زمانها بودیم خانه ای مثل خانه بیل گیتس برایت هدیه می کردم. سالن نمایش فیلمش فوق العاده است با دستگاه اتوماتیک ساخت پاپ کورنش. * بعد هم که « بزرگ شدیم و دنیا چرک شد » - عنوان ترانه ای ترکی – دوران خدمت بود و مواجه شدن با زاویه های دیگری از دنیا. زمانی که شروع کردم به تغییر دادن خودم و در جستجوی زمان از دست رفته مارسل پروست پرتابم کرد در دنیایی دیگر و عاشق شدم و دنیا دوباره برایم رنگی دیگر یافت. در این دوره اگر بودم برایت کتابهای مجموعه در جستجوی زمان از دست رفته – مخصوصاً جلد در سایه دوشیزگان شکوفا- را هدیه می کردم و هرچه را که امکان داشت تا عاشقت کند. * و اما حالا – که به اقتضای حال بودنش – فکر می کنم که از همیشه بیشتر می دانم، علی القاعده باید به تعادل بین آرزو و خیال و آنچه عملی است برسم ولی ترجیح میدهم هنوز انتظار رسیدن تخته سیاه آقای وپی را بکشم و چهارچنگولی پروژه ای را که با تیمی روی آن کار می کنیم بچسبم که اعتقاد دارم می تواند هرچند به قدر اپسیلونی در جامعه مفید باشد. آری رفیق خوبم من همین هستم. جمیع اضداد- آرزو مغزیی انیشتینی و روحی بنجامین باتنی – و نمی خواهم به تعادل برسم برای همین هم برایت امروز خودنویسی می گیرم که در ویلایی در جنوب فرانسه با آن بتوانی نقدهایت را به بهترین شکل ممکن بنویسی . چه خوب که هستید. یاحق

امیر: کادوی ما این که یک روز برای یکی از صفحه‌ها و پرونده‌هایم مقاله بنویسی و این که بچسب به پروژه‌ات رفیق.

به به! اون شماره نوروزي كه بهزاد رحيميان فهرست بهترين هاي عمر ما رو منتشر كرد رو خيلي دوست داشتم و چند باري خواندمش. اين يكي اميدوارم پر پيمان تر از قبلي باشد.

بهترين فيلمهاي عمر ما يكي دو تا نيست و بهترين فيلم هاي تاريخ سينما هم نيست. فيلمهايي است كه در كنج خلوت و تنهايي به كارمان مي آيد. همنشيني است براي روزهاي تنهايي و تصاويري است كه در گوشه ذهنمان ته نشين شده است. بهترين فيلم هاي عمر ما آنهايي است كه مكرر به ديدن و شنيدنشان تمايل و به خواندن درباره شان علاقه نشان مي دهيم.

اگر مي خواهيد بهترين فيلم هاي عمرتان را بهتر بشناسيد ببينيد كه با خواندن نقدها و شنيدن نظرهاي منفي درباره كدام فيلم ها بهتان برميخورد و جدا ناراحت مي شويد.

بهترين فيلمهاي عمر ما آنهايي هستند كه دوست داريم آنها را در سالن و بر پرده ببينيم نه در قاب كوچك

در اولین قسمت از سری کتابهای شور انگیز هری پاتر و مدرسه جادوگریش٬ هری روبری آینه ای می ایستد که در آن نه صورتش را که آروزهایش را می بیند.او خودش را در کنار پدر و مارد مرده اش در آینه می بیند.چیزی که در آن لحظه بزرگترین آروزی هری است. مدیر پیر مدرسه درباره این آینه می گوید: وقتی کسی روبروی این آینه ایستاد و تنها خودش را همانطور که هست دید آنوقت است که به معنای واقعی خوشبخت است. ما٬ عاشقان هری پاتر٬ در هر سن و سالی که باشیم همگیمان حرفهای این معلم پیر را خیلی زیاد جدی می گیریم چون دوستش داریم.چون مثل مادر بزرگ و پدر بزرگهای خودمان است و همیشه خوب و مهربان است. دیروز روبروی آینه ایستاده بودم و به آرزوهایم فکر می کردم .به چیزهایی که از خودم می خواهم و به چیزهایی که از دنیا می خواهم که یاد آینه این معلم پیر مدرسه جادوگری هاگوارتز افتادم. داشتن آروزهای بزرگ خوب است. همه انرژی ای را که برای بالارفتن نیاز داری همین آرزوها به تو میدهند ولی غصه خوردن و حسرت خوردن جلوی آینه از چیزهایی که نیستی یا نداری هرگز چیزی را حل نکرده است. دارم روی خودم تمرین می کنم که هر وقت روبروی آینه ایستادم از اینکه وجود دارم آنقدر خوشحال باشم که حس کنم خوشبخت تر ازمن کسی نیست.

امیر: دیر به دیر سر می‌زنی. ولی کامنت‌هات درجه یک‌اند. استفاده می‌کنم همیشه.

به قول خودت امیرخان، کلی وسواس داره انتخاب بهترین ها و همینجوری دم دستی و گذری ... و البته با اجازه از بزرگان. بهترین های من: 1- جویندگان (جان فورد) 2- این گروه خشن (سام پکین پا) 3- زیر بام های پاریس (رنه کلر) 4- بودن یا نبودن (ارنست لوبیچ) 5- طلوع (فردریش ویلهلم مورنا) 6- اسب کهر را بنگر (فرد زینه مان) 7- دکتر ژیواگو (دیوید لین) 8- توهم بزرگ (ژان رنوار) 9- خواب بزرگ (هاوارد هاکس) 10- سانست بولوارد (بیلی وایلدر) 11- فیلمی کوتاه درباره کشتن (کریستف کیشلوفسکی) 12- موشت (روبرت برسون) 13- روزی روزگاری در غرب (سرجیو لئونه) 14- بهترین سال های زندگی ما (ویلیام وایلر) 15- در یک شب اتفاق افتاد (فرانک کاپرا) 16- سرگیجه (آلفرد هیچکاک) 17- مردی با دوربین فیلمبرداری (ژیگا ورتوف) 18- شب شکارچی (چارلز لاتن) 19- دهه پرشور بیست (رائول والش) 20- شین (جرج استیونس) 21- داستان وست ساید (رابرت وایز) 22- سامورایی (ژان پیر ملویل) 23- تیری در تاریکی (بلیک ادواردز) 24- سال آخر در مارین باد (آلن رنه) 25- مرگ در ونیز (لوکینو ویسکونتی) 26- چهارصد ضربه (فرانسوا تروفو) 27- نام من هیچ کس است (تونیو والری) 28- ولگرد ها(فدریکو فلینی) 29- مزد ترس (هانری ژرژ کلوزو) 30- سکوت (اینگمار برگمان) 31- حرفه: خبرنگار (آنتونیونی) 32- نشانی از شر (اورسن ولز) 33- معجزه در میلان (ویتوریا دسیکا) 34- بوچ کسیدی و ساندس کید (جورج روی هیل) 35- خانه دوست کجاست؟(کیارستمی) 36- سرپیکو (سیدنی لومت) 37- مترسک (جری شاتزبرگ 38- روشنی های شهر (چاپلین) 39- آخرین نمایش فیلم (پیتر باگدانوویچ) 40- آشوب (آکیرا کوروساوا) 41- اوگتسو موتوگاری (کنجی میزوگوجی) 42- سازشکار (یرناردو برتولوچی) 43- باری لیندون (استنلی کوبریک) 44- صورت زخمی (برایان دی پالما) 45- ترن (جان فرانکن هایمر) 46- پسر عموها (کلود شابرول) 47- شهر دیوانه (کوستا گاوراس) 48- جمعیت (کینگ ویدور) 49- MASH (آلتمن) 50- پالپ فیکشن (تارانتینو) 51- آنان قابل چشم پوشی بودند، دره من چه سبز بود، خوشه های خشم، مردی که لیبرتی والانس را کشت (جان فورد) 52- مرد مرده (جارموش) 53- دیوانه ای از قفس پرید (میلوش فورمن) 54- بر دشت رفیع بتاز، سگ های پوشالی، این فرار مرگبار، حماسه کیبل هوگ، سر آلفرو گارسیا را برایم بیاور(پکین پا) 55- مخمصه (مایکل مان) 56- اینک آخر آلزمان (فرانسیس فورد کاپولا) 57- دوئل (استیون اسپیلبرگ) 58- مرد سوم (کارول رید) 59- شوالیه تاریکی 60- در بروژ 61- بابل (ایناریتو) 62- چه (استیون سادربرگ) 63- عشق و مرگ (وودی آلن) 64- دوباره بزن سام (هربرت راس) 65- نازارین (لوئیس بونوئل)66- خوب بد زشت، روزی روزگاری در آمریکا (سرجیو لئونه) 67- ژنرال (باستر کیتن) 68- آخرین غروب (رابرت آلدریچ) 69- دوران کولی ها (امیر کوشتوریتسا) 70- کنار برکه طلایی (کارل مالدن) 71- راننده تاکسی (اسکورسیزی) 72- آسمان برلین (ویم وندرس) و ...

امیر: بارک‌الله پسر. چه خوب فیلم می‌بینی. بیا. نام من هیچ کس از قلم افتاده بود که یادم آمد. کنار برکه طلایی هم به نظرم مال مارک رایدل است و نه کارل مالدن.

و اما در مورد محبوب ترین فیلم های عمر. من خیلی فرصت فکر کردن ندارم و ممکنه یه سری از فیلم ها جا بیفته. من اونایی که الآن تو ذهنمه رو نام می برم و اگه باز چیزی یادم اومد بعداً اضافه می کنم. (توضیح این که غیر از دوتای اول، بقیه به ترتیب نیستن): 1) پدرخوانده 2 2) پدرخوانده 3) کازابلانکا 4) گاو خشمگین 5) راننده تاکسی 6) شوالیه ی تارکی 7) جایی برای پیرمردها نیست 8) مخمصه 9) نوسفراتو (فردریش ویلهلم مورنا) 10) روزی روزگاری در آمریکا 11) مکالمه 12)سامورایی 13) روشنایی های شهر (چاپلین) 14) طلوع (فردریش ویلهلم مورنا) 15) پالپ فیکشن 16) رفقای خوب 17) هامون 18)خیایان های پایین شهر

امیر: احتمالا بیش‌ترین مشترک: بالای 12 تا فیلم.

من به شدت استقبال می کنم از این که امثال محمد مهدی و همفکرانش به کار خودشان بپردازند و بگذارند امیر قادری و همفکرانش هم به کار خودشون برسن. کسی که الیزابت تاون رو صد در صد آبکی می دونه (و چه مغرورانه و احمقانه فکر می کنه حتماً حتماً حتماً نظر خودش درسته و نظرای مخالف همه پشمن) و به تارانتینو و امیر قادری و بنجامین باتن این قدر راحت توهین می کنه، حتماً فیلم مورد علاقه اش اخراجی های آقای ده نمکیه! باشه محمد مهدی تو درست میگی. شما تماشاگر فهمیده و فرهیخته برو اخراجی هاتو ببین و بذار ما تماشاگران عامی و نفهم که طرفدار یه آدم معلوم الحالی مثل امیر قادری هستیم، بریم بنجامین باتن رو ببینیم. [...] و این که کامرون کرو واقعاً چقدر ناراحت شد که آدمی مثل تو به فیلمش یه ستاره داده. لابد دیگه از این به بعد از ناراحتی فیلم نمی سازه!! یه نکته دیگه این که فاتحه نقد فیلم ما رو امیر قادری نخونده. ولی بی شک فاتحه فرهنگ ما رو آدم هایی مثل تو خوندن. آدمایی که با طرز فکر مخالفشون اصلاً کنار نمیان و فقط تا نوک دماغ خودشونو می بینن.

امیر: رسول ما این جا این قدر عصبانی نمی‌شیم معمولا دوست من.

اين به مناسبت تولد کافه دار عزيز ما که چند وقتيکه کافه اش به اوج برگشته تا کور شود هر که نتواند ديد . اسمشو هديه هم ميشه گذاشت . به نظرم که ضيافتيست :

يه سالن تاريک و خالي سينما . تنهاي تنها . فيلمي ميره رو پرده که تشکيل شده از تمام لحظات ناب فيلمهايي که دوستشان داريد و باهاشون زندگي کرده ايد همه آن لحظه هاي نوستالژيک و خاطره انگيز. تمام آن فيلمهايي که از بچگي تا حالا با آنها زندگي کرديد که دوستشان داشتيد

همه هستند از جان فورد و وايلدر بگير تا تارانتينو و تيم برتن . از اسکورسيزي و ديويد لين و لئونه بگير تا مايکل مان و فينچير .از دکتر ژيواگو و رابين و ماريان تا جوليا و بنجامين باتن . کسي , فيلمي , سکانسي و نمايي از قلم نيوفتاده . تمام آن پل نيومن ها وپاچينو ها. از ادي تند دست بگير تا سرپيکو . جولز و وينسنت و راندال مک مورفي و خلاصه همه . بانو هپبورن هم که جاي خود دارد . قيصر و سيد و رضا معروفي و علي سنتوري رو هم يادمان نرفته .

حتي هومر سيمپسون , وال-اي و لورل هاردي هم هستند . اما براي نماي آخر فيلم . بايد دنبال نمايي گشت که عمق داشته باشد که گذشته و حال و آينده را بشود درش ديد که پايان نباشد که زندگي درش جريان داشته باشد . براي اين نماي آخري ميرويم سراغ ملويل بزرگ و شاهکارش سامورائي و نماي آخرش .

شد يه جورايي مثل آخر سينما پاراديزو . راستش اين يه جورايي آرزوي خودمم هست . ميگن بهترين ها را براي بهترين دوستانتان بخواهيد همين است ديگر .

اينم ديروز يه جا خوندم که اينجا ميارمش . فدريکو فليني : از آمارکورد به راحتي متوجه ميشويد که من چيز زيادي از مدرسه ياد نگرفته ام و در عوض بيشتر با خودم و زندگي ام حال کرده ام . حتي يک کلمه جمله عدد يا فرمولي را از يوناني لاتين رياضي يا شيمي به ياد ندارم ولي به خوبي ياد گرفته ام که چگونه روح نگرش و درست ديدن را در خودم پرورش دهم . آمارکورد فيلم کوچکي است يک ستاره کوچک

چون نگفتی فیلم های عمرمون رو از بین ایرانی ها انتخاب کنیم یا خارجی ها من فقط خارجی ها رو میگم البته اینا دم دستی ترین ها هستند: 1) پدر خوانده 2) پرواز بر فراز آشیانه ی فاخته 3) پالپ فیکشن(و بیل را بکش) 4) خوب بد زشت 5) اتوبوسی بنام هوس 6) گربه روی شیروانی داغ 7) هفت 8) راننده تاکسی(و گاو خشمگین و رفقای خوب) 9) غرور و تعصب 10) بدو لولا بدو 11) فارست گامپ 12) آنی هال 13) سینما پارادیزو 14) رستگاری در شاووشنگ 15) کازابلانکا 16) جاده مالهالند 17) بازگشت(volver) 18) زندگی دوگانه ی ورونیک 19) فارگو 20) lock stock and two smoking barrels لیست من از این خیلی بیشتره ولی دیگه نمیخواستم از 20تا بیشتر بنویسم. توی لیست من هیچ فیلمی از کارگردان شماره یک من یعنی کوبریک نیست چون همه ی فیلم هاش روبه یک اندازه دوست دارم . http://www.westga.edu/~history/images/Norman%20Rockwell%20at%20Oak%20Mountain%20School.jpg http://content.answers.com/main/content/img/getty/0/5/3229205.jpg http://arthistory.about.com/od/from_exhibitions/ig/american_chronicles/

امیر: ده تا مشترک. و این که وای چه نورمن راکول‌هایی. دمت گرم پسر.

تهران امروزو خریدم. سرمقاله اش واقعا کفرمو دراورد اما خوب من روزنامه رو واسه صفحه سینماییش خریدم که اونم فقط یه صفحه بود با یه نقد از مردم بامزه. باکس افیس پایین صفحه ایده جالبی بود و همین طور معرفی مختصر دو فیلم اول اما دوست داریم حداقل یه روز تو هفته چهار صفحه فقط خارجی باشه! مفهومه؟

امیر: بذارین. بذارین بریم جلو. بذارین دو صفحه سیمپسون جواد رهبر دربیاد. تو صبر کن هنری هیگینز تو صبر کن. کاوه کجایی رفیق؟

من همیشه با سواله بهترین فیلم های عمرم مواجه می شم هنگ می کنم چون همیشه برای فیلم ها هم نکات خوب تو ذهنم دارم هم بد ولی یه فیلم هست که بدون درنگ اسمشو می گم مگنولیا اینم یه خبر جالب از یه نابغه کنار گوش ما : سازمان سنجش بدلیل شک داشتن به نفر اول کنکور تجربی و زبان دوباره از او امتحان گرفت. به گزارش مهر، عبدالرسول پورعباس عصر سه شنبه در مراسم تقدیر از برترینهای کنکور سال 88 پس از اعطای لوح تقدیر به رستگار رحمانی تنها از جوانرود که دارنده رتبه های اول گروههای آزمایشی علوم تجربی و زبانهای خارجی کنکور امسال بود، گفت: رستگار رحمانی سال 82 دیپلم می گیرد و تا سال 85 در کنکور شرکت نمی کند. سال 85 پس از شرکت در کنکور موفق به کسب رتبه 30 در گروه آزمایشی علوم ریاضی می شود اما به دلیل اینکه به سربازی اعزام می شود نمی تواند به دانشگاه راه یابد. وی افزود: رحمانی با شرکت در کنکور 88 رکورد شکست و در دو گروه آزمایشی رتبه اول را به دست آورد. در کنکورهای گذشته بودند افرادی که موفق به کسب رتبه اول در یک گروه آزمایشی و دوم یا سومی در گروه دیگر می شدند اما اینکه داوطلبی در دو گروه آزمایشی رتبه اول را به دست آورد بی سابقه بوده است. رئیس سازمان سنجش آموزش کشور گفت: وی معدل پائینی را در هنگام ثبت نام درج کرده بود و سازمان سنجش شک کرد و از وی خواست تا در امتحان مجدد سازمان شرکت کند که در این آزمون نیز موفق شد و درصد بالایی را از دروس به دست آورد. وی ابراز امیدواری کرد رستگار رحمانی تنها از برجستگان آینده باشد. رستگار رحمانی تنها نیز در این مراسم ضمن تشکر از مسئولین سازمان سنجش گفت: اینکه در سالهای 82 تا 85 اقدام به شرکت در کنکور نکردم دلیلش محفوظ بماند برای خودم اما در سال 85 به دلیل اعزام به خدمت سربازی نتوانستم به دانشگاه راه یابم.

امیر: عالی بود. نکته‌اش رو گرفتی.

ولی تیتر اصلی , سرمقاله , صفحه سیاسیش که ما نمینویسم!تیتر هر روزنامه ای هم معرف نگاهشه درسته؟ شما همیشه تو مطالبت یه نقدی به فضای ریاکارانه ی امروزی جامعه داشتی ,با این همه ادم هم سر همین بحث , جدل و دعوا کردی,کم هم نیاوردی ما هم واسه همینه که ازت خوشمون میاد. حالا وقتی ادم تیترهای به قول دوستی "اشنای کیهانی "رو تو این روزنامه میبینه دست و دلش میلرزه,ادم با خودش میگه مگه امیر قادری اینارو نمیبینه؟ ما صداقتت رو دوست داریم اقای قادری!پس لطفا یه نگاهی به تیترهای" تهران امروز" بنداز.

امیر: نمی‌دونم. ولی واقعا متوجه این چیزی که می‌گی در تیترهای روزنامه نشدم. کاش بچه‌ها نظر بدن. البته نه در مورد صفحه سینمایی که هنوز درست و حسابی شکل نگرفته.

سلام امیر جان خیلی دوشت داشتم بیام خاک آشنا ثبت نام هم کردم ولی در بسترم نمی تونم در ضمن فضای کافه هم خیلی قشنگ شده حیف که این روزها اصلا حال هیچی رو ندارم حتی کافه گرم تو رو تو این شرایط کشور حتی فکر کردن هم برا سخت شده به امید گرمی همیشگی کافه ات.

امیر: چرا توی بستر؟ چیزی شده؟

هدیه من به امیر قادری عزیز: اول یه کلاه خوشگل مثل کلاه "جف کاستلو"ی فراموش نشدنی !امیدوارم وقتی کلاهو سرش میذاره مثل کاستلو یه دستی به کلاه بکشه و در آینه به خودش و دنیا نگاه محکمی بکنه و در و ببنده و بره!حالا میرسیم به مرحله بعدی:توی جیب پالتوی بلندی که با مایکل مان براش خریدیم یه سوییچ ماشین پیدا میکنه که جاسوئیچیشو از داداشم گرفتم:پیراهن 7 یوونتوس!همین طور که با اسانسور پایین میره به 7 تا گلی که دیشب الکس زده فکر میکنه و میخنده-البته این خنده مثل خنده بوچ وقت دوچرخه سواریه!!به پارکینگ میرسه و هنوز نمیدونه کدوم ماشینو باید سوار شه که ریموتو میزنه و میفهمه اون بنزکروکی مشکی با تودوزی قرمز منتظرشه!سوار میشه و روی صندلی یه عینک آفتابی-بازم از نوع کالین فارلی-پیدا میکنه.عینکو به چشماش میگذاره و همین که میاد ماشینو روشن کنه میبینه کنارش یه عالمه پاسپورته.همه به نام و عکس امیر اما ملیتهای مختلف,کاپولا کمک کرده این همه پاسپورتو پیدا کنم تا امیر بتونه راحت هرجا خواست سفر کنه!حالا دیگه این یکی با خودشه که هرجا خواست بره!هرجا حتی الیزابت تاون!! !لازم به ذکره که وقتی به دریا رسید ,اون قایق موتوری خفنه منتظرشه!!!!!راستی یادم رفت بگم یه پوستر از "هومر سیمپسون" هم تو ماشینه که هروقت دلش برا ما تنگ شد یه نگاهی بهش بندازه!!!! تولدت مبارک!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

امیر: زندگی رویایی امیر قادری...

برای امیر قادری:

تولد... تولد... تولدت مبارک...

تولدت هزار بار مبارک!

Happy Birthday To You!

Bon Anniversaire!

Buon Compleanno!

С Днем Рождения!

feliz cumpleaños a te!

Alles Gute Zum Geburtstag!

فیلم هایی که به من زندگی - خاطره - امید - درد - ترس و عشق دادند. 1- فیلمی کوتاه درباره عشق 2 - اتوبوسی به نام هوس 3 - آبی - سفید - قرمز 4 - پدرخوانده 5 - ذهن زیبا 6 - آملی پولن 7 - فارست گامپ 8 - تقریبا مشهور 9 - شهر خدا 10 - مظنونین همیشگی 11 - مالنا 12 - سلطان کمدی 13 - هوش مصنوعی 14 - اشک ها و لبخند ها 15 - پرتقال کوکی 16 - مرثیه ای برای یک رویا 17 - هفت 18 - عصر جدید 19 - رقصنده در تاریکی 20 - دونده امیر نادری 21 - روز گراند هاگ 22 - stand by me 23 - بچه رزمری 24 - سیمپسون ها 25 - دکتر ژیواگو 26 - بربادرفته 27 - پاپیون 28 - کشتن مرغ مقلد 29 - شانس کور 30 - دایره سرخ و مری پاپینز - راننده تاکسی - شبی در اپرا - اد وود - ادوارد دست قیچی - رین من - جری مگوایر - لئون - کریمر علیه کریمر - جن گیر - وال ای - اجاره نشین ها - لبوسکی بزرگ - از نفس افتاده - سرگیجه - روانی - 2001 ادیسه فضایی - غلاف تمام فلزی - پالپ فیکشن - سین سیتی - روح و خانم میور و..........

امیر: 22 تا مشترک داریم.

امیر آقا! با مرام! من دو تا کامنت ساده گذاشتم چون از اینجا خوشم میاد"تایید نشد! چرا؟!

امیر: کامنت‌هات نرسیده دوست عزیز.

سلام به همگی......

آقای قادری، تیتر اصلی و بزرگ بانی فیلم رو خوندی؟! نوشته: هنرمندان بزرگ ایران، و اهالی فرهنگ، با هم نامه نوشتن، "در جهت حمایت صریح و کامل، از جواد شمقدری......"

آقای قادری عزیز، جون هر کی دوست داری تو هم تو این سایت(سینما ما) یه حمایت همه جانبه از "جواد شمقدری" انجام بده......

همه ی هنرمندا و دل سوزان فرهنگ شدیدا علاقه دارن شمقدری بیاد....حتی بانی فیلم نامه ی حمایتیه هنرمندا رو تیتر اصلی خودش کرده، که بزرگان فرهنگ و هنر شدیدا از شمقدری حمایت کردن........

الان احمدی نژاد هر جور شده دوست داره شمقدری بیاد! و این بهترین فرصته که به مجلس فشار بیاریم به شمقدری رای اعتماد بده.....الان میگن تنها مشکل برا وزیر ارشاد شدن شمقدری، مجلسه! که احمدی نژاد رو تهدید کرده که اگر شمقدری بیاد قطعا رد صلاحیت میشه.....

الان که هنرمندان بزرگ و اهالی فرهنگ یک نامه ی بلند بالا نوشتند در جهت حمایت از شمقدری و بانی فیلم تیتر اصلی خودش کرده، خیلی خوبه که سایت بزرگ "سینما ما" هم از طرف ما عاشقان هنر حمایتش رو از جواد شمقدری، که کارگردان سینماست و مرد محبوب اهالی هنر،اعلام کنه.....

یا علی مدد

بهترین فیلم های عمر من تا این لحظه: 1_روزی روزگاری امریکا 2_تحقیر 3-گاو خشمگین 4_پالپ فیکشن 5_ مونیخ 6_فهرست شیندلر 7-خوب بد زشت 8_ راننده تاکسی 9_مهر هفتم 10_جاده 11_ علی سنتوری12-پایین شهر 13_ پل رودخانه کوای 14-پرندگان 15-آپارتمان 16سامورایی 17_آبی 19-ایرما 20_تایتانیک

امیر: حداقل 10 تا تا این لحظه...

فیلم های محبوب مان کدام است؟ اگر بگوییم سرگیجه و همشهری کین و قاعده بازی و هفت سامورایی ؛ فقط خواسته ایم ادا در بیاوریم؟ یا اینکه واقعا" دوستشان داریم؟ بنده خب بی هیچ فضل فروشی تمام شان را دوست دارم و فکر میکنم این که همیشه همشهری کین آن بالای بالا باشد راستش چندان هم بد نیست ؛ بگذار سینما بازها چیزی داشته باشند بی خدشه و حرف و حدیث و به نظرم بهترین حرف ها را راجع به همشهری کین کامبیز کاهه خیلی وقت پیش در نظر سنجی "دنیای تصویر " نوشته که چرا آن بالاست و ظاهرا" آن بالا خواهد ماند. این فهرستی از چند فیلم است که خیلی دوستشان دارم بی هیچ ترتیب و اولویتی (عددها فقط برای راحت تر شدن کار است) و سعی کردم از هر کاگردان یک فیلم را انتخاب کنم 1. راننده تاکسی و عصر معصومیت و تنگه وحشت (اسکورسیزی) 2. باد ( شوستروم) (اگر از من بپرسید سیتمای صامت فقط شاهکار دارد) 3. آشوب ، سگ ولگرد ، پستی و بلندی ، درسو ازالا (تو بخوان هر فیلمی که امپراتور کوروساوا ساخته باشد) 4. مهمان خانه ی شیطان (کوبایاشی) (اگر از آنها باشید که این شاهکار را در هنر هفتم سالهای خیلی خیلی دور ، گمانم 73 بود ؛ دیده باشید و تا الان دربدر دیدن دوباره اش باشید می فهمید چه می گویم , مخصوصا" تماشایش را به تو امیر قادری به شدت توصیه می کنم فکر کن کوبایاشی فیلم ملویلی ساخته باشد چه شاهکاری در می آید) 5. سامورایی (ملویل) و لئون (بسون) 6. آواز در باران (دانن ، کلی ) و یک آمریکایی در پاریس و ژِی ژی (مینه لی ) ( اصلا" تو بگو کل آن موزیکال ها ی دهه ی50) 7.سرگیجه ، بدنام ، family plot ، پرندگان ( باز هم اصلا" بگو همه ی هیچکاک) 8. دراکولای برام استوکر (کوپولا) 9. فهرست شیندلر و E.T و A.I و مونیخ و ایندیانا جونزها (اسپیلبرگ) 10. چشمه (دارن آرنوفسکی) و پس از زندگی (هیرو کازو کوریدا) (هر دوی آن ها درباره ی مرگ است اولی قصه ی مردی است که می خواهد زنش هیچ گاه نمیرد و دومی داستان مرده هایی است که در مهمانخانه ای مقیم شده اند که بهترین خاطره هاشان را از روی خروار خروار نوار vhs بیابند و بازیش کنند و به ابدیت بروند ، پس از زندگی را فقط یکبار در جشنواره فجر دیدم ( سال 78 یا 77) و مات و مبهوت شدم این هم لینکش در IMDb http://www.imdb.com/title/tt0165078/ 11. سینما پارادیزو (تورناتوره) و بچه های خیابان (نانی لوی) ( فکر کنم سال 69 یا 70 بود که بچه های خیابان را سینما آزادی و عصر جدید نشان می داد و 4 بار دیدمش همان روزها و برایم بهترین فیلم تاریخ سنما شده بود 12. ادیسه فضایی 2001 (کوبریک) ( هنوز هم نمی شود فهمید با چه اسطرلابی این فیلم را ساخته که حالا هم دهانت از حیرت باز می ماند وقت دیدنش) 13. عصر جدید (چاپلین) و فیلمبردار ( سجویک ، کیتن) (عصر جدید که عصر جدید است اما چه جلسه ای بود نمایش فیلمبردار در فیلمخانه ملی سالهای 77 که ملت از بس خندیده بودند نای رفتن به خانه نداشتند ) 14. آپارتمان (وایلدر) (به ظرافت یک مینیاتور) 15.داستان توکیو (ازو) و داستان وست ساید (وایز ، رابینز) 16. ایوان مخوف (ایزنشتین) و سولاریس (تارکوفسکی) و پدر یک سرباز ( چیخایادزه) 16.برخورد کوتاه (لین) و End Of The Affair (جوردن) 17. ارباب حلقه ها (جکسون) 18. انجمن شاعران مرده و استاد و فرمانده ( ویر) ( افسوس ! استاد و فرمانده را اگر 14 یا 15 ساله باشی و ببینی باید مجنونت کند ، حیف که پیتر ویر فیلمش را آن موقع که من نوجوان بودم نساخت) 19. جاسوسی که دوستم داشت (گیلبرت) و اکتاپوسی ( گلن) و گلد فینگر (یانگ) 20.شاهین مالت ( هیوستن) و گذرگاه تاریک ( دیوز) ( دیدن این دو فیلم بوگارت در جمعه های دهه ی شصت ردش تا الان مانده) 21. مردی برای تمام فصول (زینه مان) و یادداشت های کوییلر (آندرسون) (این ها هم یادگارهای جمعه های جادویی دهه ی شصت است .چه نسخه ی تر و تمیز و خوبی داشت تلویزیون از یادداشت های کوییلر و من تمام مدت فیلم فکر می کردم چقدر شبیه عروسک باربی می ماند این دختره تو فیلم که بعدها نامش را یاد گرفتم ، سنتا برگر) 22.لیلا ( مهرجویی) ( خود مهرجویی هم شک دارم بتواند دیگر مثل لیلا را بسازد)

امیر: این بار دیگر بی‌خیال مشترک‌ها. به این فهرست نگاه می‌کنم و عشق سینما را می‌بینم، با تمام قامت‌اش. و این که هی پسر، تو یادداشت‌های کوئیلر عصر جمعه را یادت هست؟ با آن ساندویچ خوردن الک گینس‌اش، وقتی طرح عملیات را شرح می‌دهد؟

فیلمهای مورد علاقه من: ۱- بی‌خوابی ۲- پاپیون ۳- سه گانه پدر خوانده ۴- مخمصه ۵- غلاف تمام فلزی ۶- باشو غریبه کوچک ۷- ذهن زیبا ۸- پرنده خارزار ۹- لیلا ۱۰- راننده تاکسی ۱۱- هامون ۱۲- کازابلانکا ۱۳- سه‌شنبه‌ها با موری ۱۴- گیلانه ۱۵- آخرین تانگو در پاریس ۱۶- یادداشت کویلر ۱۷- دونده ۱۸- اجاره نشینها ۱۹- پیانیست ۲۰- صورت زخمی

امیر: چهار مورد مشترک

سلام:اول تولدت مبارک"شدیدا!مبارک به معنای واقعی. هدیه ی تولد:یه پاکت سیگار ده فیلم برترمن:1-خیالبافها2-باشگاه مشت زنی3-آپارتمان4-پالپ فیکشن5-دور افتاده6-سرگیجه7-پرتغال کوکی8-نفرت(La Haine) 9-رقصنده در تاریکی10-رفقای خوب

امیر: آفرین که «نفرت» ماتیو کاسوویتس یادت بود.

http://www.youtube.com/watch?v=EAMm0Ggwdfw&feature=related

ino hameye kasayi ke majbooran az poshte shishe ba ham harf bezanan bebinan .

tavalode shoma ham mobarak jenabe ghaderi

«گلدان تنها به یمن تهی بودنش مفید است. فضای خالی در دیوار است که به کار پنجره می‌آید. به این طریق، خلاء در اشیا است که آنها را مفید می‌سازد.»

"لائوتسه"

*آخ كه چه زجري تو كشيدي علي جون/ تو همون تنهايي‌هات بود كه به راهت رسيدي/ به" لائوتسه" به بودات/ به علي و حلاجت/ به حافظت...

[ هامون- داريوش مهرجويي ]

سلام امیر .اول یک کتاب پیشنهادی . کتاب کوچک کارگردانان ، جلد مربوط به آلفرد هیچکاک یک مرجع جمع و جور هیچکاک است . عالی است . و بعد هم سینمای تارانتینو که احتمالا خواندیش . فیلم های محبوب من . بی ترتیب و شماره . پالپ فیکشن . فارگو . همشهری کین . سر گیجه . شوالیه تاریکی . بابل . پدر خوانده ها . غلاف تمام فلزی . در باره الی . درخشش ابدی یک ذهن بی آلایش . هفت . هامون . کازابلانکا .جایی برای پیر مرد ها نیست . نان وعشق و موتور هزار ! و آپارتمان .

بهترین فیلمهای عمر من :

دزد دوچرخه

کازابلانکا

دوزن ( ویتوریو دسیکا )

السید

سربازهای یک چشم ( مارلون براندو )

آوای موسیقی ( اشکها و لبخندها )

دلاور ( مل گیبسون )

طعم گیلاس

آژانس شیشه ای

سگ کشی

نیمه پنهان

هیچی 1 عمل کردم که خودش چیزی نبود ولی به قول یار غار بعدش حسابی بهمون حال داد آسفالت شدم انشا الله تو برنامه های بعدید راستی این چند وقت که نبودم تو کافه جنب و جوش عجیبی ایجاد شده چه خبره ؟

از اونجایی که شورش ما برای ایجاد یک ائتلاف قوی برای تحت فشار قرار دادن نهاد قدرت در کافه، با شکست مواجه شد، پس باید از خیر دست یابی به خواسته هامون (فعلا!) بگذریم، البته در آینده ای نزدیک در زمان انتشاراعترافات خود، به عوامل پشت پرده این جریان اشاره خواهم کرد که شک نکنید برو بچه های سفارت انگلیس جزئشان بودند!

اما، اما و اما چند سال پیش در چنین روزی ، روز بیست و دوم مرداد ماه ،سال؟! امیری به دنیا آمد "قادری" نام و ......«خودتون که دیگه بهتر از من از کار و بار و زندگی و قصه هاش خبر دارین»، و.....کادو:

کادوی شماره ی یک:

خب، از اونجایی که هیچ محدودیتی برای نوع کادوهامون نداریم من هم کادومو می گم،هر چند یه کم تکراری شده ولی اگه خوب دقت کنید متوجه تفاوت هاش میشد، از قدیم گفتن آرزو بر جوانان عیب نیست:

من یه قرار شام توی یه جای دنج و تر و تمیز با یکی از هنرمندای مورد علاقه ی امیر رو هدیه می کنم، البته فرقش با کادوی دوستان اینه که انتخاب هنرمند و جاش با خود امیره، هنرمند مرده یا زنده هم برای من فرقی نمی کنه!، البته فقط یکی، فقط یکی و نه بیشتر، من اونقد را هم که شما فکر می کنین، پر نفوذ نیستم!

امیر جان، حالا انتخاب کن و همین امشب سر میز حاضر شو!

ادری هپبورن؟

آل پاچینو؟

تارانتینو؟

بیلی وایلدر؟

تیم برتون؟

و

.

.

.

دِ بگو دیگه!، خیلی کار دارم، باید با عوامل این دنیا و اون دنیا هماهنگ کنم، خودت که دستت تو کاره، می دونی که چقد سخته.

چه کسی و کجا؟

هان؟

کادوی شماره ی دو:

راستی تا حالا زده به سرتون آهنگ «کره ای» گوش کنین، خب فکر نمی کنم! این آهنگ هم یه کادوی دیگه است، به امید اینکه امیر از این سال جدید زندگیش بیشتر به هنر این گوشه ی دنیا که خودمون نشستیم (شرق) توجه کنه، کاش وقت داشتم یه کلیپ براش درست می کردم ایشالا سال بعد!

http://www.4shared.com/file/124729838/44dc3126/ni_ga_nal_dduh_na-_Kim_Bum_Soolite.html

بهترین فیلمهای عمر من که البته بیشترشان ایرانی هستند:

کازابلانکا

دزد دوچرخه

دو زن ( ویتوریو دسیکا )

السید

سربازهای یک چشم ( کارگردان: مارلون براندو )

آوای موسیقی ( اشکها و لبخندها )

فرار از تله

گوزنها

باشو غریبه ی کوچک

ناصر الدین شاه آکتور سینما

دلاور ( مل گیبسون )

بچه های آسمان

طعم گیلاس

آژانس شیشه ای

عروس آتش

زیر پوست شهر

رنگ خدا

باران

سگ کشی

نیمه ی پنهان

ارتفاع پست

مارمولک

و تقاطع

به نظرم صحبت های بهمن فرمان ارا و اینکه در 4 سال اینده فیلم نمی سازم یک فاجعه است برای یک هنرمند و یک روشنفکر واقعا چرا با این جامعه پر انرژی هنرمندان اینقدر بی حال اند اگر گدار و تروفو کاگردان های بزرگی شدند به خاطر این بود که انرژی جامعه فرانسه رو به پرده ها منتقل کردند خلاصه در این مورد می شد مقاله انتقادی مفصلی نوشت اما به هر صورت بهمن فرمان آرا شنبه مهمون شما است و نباید دلخوری پیش بیاد اما هر کدوم از بچه های کافه که تو جلسه شنبه بودند این انتقاد از این نوع نگاه به فرمان آرا منتقل کنند.

ای وااااای ای واااای واقعا عکسی بهتر از این می شدد از درباره الی گزاشت که تمام انرزی فیلم توی یک عکس جمع شده باشه واقعا طراحان بی سلیقه پوستر فیلم چرا روی این عکس کار نکردند امان از این عکس فقط چند دقیقه بدون پلک زدن این عکس رو نگاه کنید رفتم که قابش کنم : http://www.cinemaema.com/index.php?module=pagesetter&type=file&func=get&tid=26&fid=image9&pid=1390

سلام امیر جان ببخشید که دیر اومدد

مرسی از بچه ها به خاطر شرکت در نظر سنجی تولد

ازت تشکر می کنم که نظر سنجی رو در روزنوشت قرار دادی تا بچه ها جواب بدن

من مسافرت بودم و بعد از چند روز اومدم و کاملا ذوق زده شدم از پاسخ به نظر سنجی

خودمم حالا کادوی تولدت رو می گم.

راستی ماجرای این خاک آشنا چیه من بلیط تهیه نکردم ( گفتی بدون بلیط ؟؟؟؟؟)

در ضمن من محمد غلامی یا ( محمد _ juve )

یه چیزه دیگه : خودتم باید جواب بدی

امیر دیروز یه بسته فرستادم دفتر سایت ،دستت رسید ؟

سوال===>«این صدای فلب منه یا تانک‌های آلمانی‌» (حداقل این یکی را بگویید از کجاست؟)

جواب:===>کارابلانکا

در ضمن تولدت مبارک رفیق.

هدیه ام را اما الان مطرح نمیکنم،که بعدتر خواهم گفت.

Best kindly regards

سلام. محسن حدادي هستم. ايميل شما را مي خواهم فوري. يك مطلبي نوشتم دوست دارم هم بخوانيد و همخ قبل زا انتشار در هر جايي اگر صلاح دانستيد شما آن را منتشر كنيد. اميدوارم يادتان آمده باشد كي هستم؟ كتاب نيوز را كه سر بزنيد كافي است اگرچه

qobar.blogfa.com

هم وبلاگ من است.

_هر زماني بخواد مي تونه بره. اگه اون آرزوهاي روشني داشت اگر قطعا مصمم بود حقيقت رو كشف كنه ما نمي تونستيم مانعش بشيم..._

تولدت مبارك رئيس.

روز تولدت برات با تمام وجود داشتن آرزوهاي روشن رو آرزو مي كنم.

نمی دانم چقدر موضوعیت دارد اما به نظرم این قسمت از یادداشت سوسن شریعتی در مورد حوادث این روزها جایش در این کافه خالیست:

من اعتراف مي‌کنم که مثل آنها نمي‌توانم به دنبال راي‌ام بدوم. نفس ندارم. آن نسل سومي نمي‌داند که تجربيات آدم را از نفس مي‌اندازد. نمي‌داند که خاطره‌ها آدم را بدبين، بيزار و خسته مي‌کند. اصلا راي‌ام مال تو. نخواستم.‌اي کاش به دنبال راي‌اش نمي‌دويد تا کهنسالي من اينقدر مشهود نبود.‌اي فرياد: اين همان دختري است که مي‌گفتم بي‌هويت، هماني که برايش وعظ مي‌کردم که «اصولا به لحاظ ايدئولوژيکي» يا «اساسا نسل بحران زده شما….». عجب ! دارد از من جلو مي‌زند و من افتاده‌ام به نفس‌نفس. آمدم نگهش دارم تا باز برايش موعظه کنم: «اساسا»… تا معلوم نشود از او عقب افتاده ام: «اصولا»… مگر مي‌شود به نام زندگي مُرد؟ مگر مي‌شود بي‌ايمان، جان داد؟ مگر مي‌شود بي‌عقيده زد به خيابان. مگر مي‌شود به سياست بي‌اعتنا بود و اينچنين دنياي کهن سياست را به ترديد و شکاف انداخت.

براي جيغ و بوق و رنگ شايد بشود اما پس از آن که اين هر سه ممنوع شد باز چرا آمد، به نام چي آمد، با تکيه بر کي؟ ‌اي کاش نمي‌آمد. اگر نمي‌آمد من هنوز مي‌توانستم برايش موعظه کنم و درس اخلاق و ضرورت داشتن عقيده و… حالا چي؟ موجوديت جديدي سر زده است و من نمي‌شناسمش. شبيه ديروز نيست.نه در رفتار سياسي‌اش و نه در کليشه‌هاي عقيدتي‌اش. اين نسلي که سومش مي‌خوانند پراگماتيسم، کم حافظه و مدعي…مرا با حجم سنگيني از خاطره و روياها تجربه جا گذاشته است. وايسا، ايست! مي‌خواهم به تو آگاهي بدهم. کجا؟ و حالا مانده‌ام روي دست خودم. نه مي‌توانم به ديروز تجربه‌هايم مباهات کنم و نه به امروز سبکبالي‌ام. تجربه‌اي که مرا از فرط راديکاليسم به محافظه کاري کشانده است. حضور پا به پاي اين جواناني که نسل سومي‌اش مي‌نامند و به نام زندگي و براي زندگي خطر مي‌کنند کار شاقي است. نه مي‌توانم دنبال آنها راه بيفتم و نه ديگر آنها به دنبال من خواهند آمد. بر مي‌گردم به خانه. روشنفکر عرصه عمومي؟ شهروندي خواهان پس گرفتن راي خويش؟هيچ‌کدام. مي‌روم تا اطلاع ثانوي عارف مي‌شوم. بعدها خواهند گفت:عجب هشياري‌اي حتي اگر امروز بگويند:‌اي آدم بزدل !هميشه همينجور بوده است. اين نسل سومي ِ شلاق به‌دست اين را نمي‌داند

ای وای اشتباه نوشتم/ عجله داشتم به جای مارک رایدل نوشنم کارل مالدن، بیچاره کارل مالدن!...

تولدت مبارک.

تولدت مبارک امیر.

هدیه ی من:

متروی شهر تهران و ایستگاه هاش رو برات درست مثل نقشه ای که چند وقت پیش گذاشتی تغییر شکل می دادم (همون که این بار خود نقشه گنج بود)و فضای هر ایستگاه رو متناسب با فیلمش می ساختم و ...

نتونستم بیام نمایش "درباره الی ..." ولی کلی با عکس هاش و فضای مراسم حال کردم.مراسم بعدی سعی می کنم بیام.

این روزنامتون یه سایت نداره؟ما شهرستانی ها چه طوری دسترسی داشته باشیم؟

تولدت مبارک.

من همین شمشیر "هاتوری هانزو"رو بهت کادو میدم. باید قدر این شمشیر رو دونست، بالاخره نقش اول دو تا از فیلم های تارانتینو بوده و چند وقتی فکر استاد تارانتینو رو به خودش مشغول کرده . خود این یعنی ارزش.

http://www.motechposters.com/title/shutter-island-2009/

سلام به همگی......

آقای قادری سلام، قطعا مطلب بسیار مهم و شدیدا جنجالی سایت "خبر آنلاین" رو که امروز رو سایتش گذاشته رو خوندی؟! تا اون جا که میدونم خود شما با خبر آنلاین در ارتباطی و حتما در جریان ماجرایی که نوشته هستی.......!

خواهش میکنم سیاست مدار بودن رو این دفعه بزار کنار آقای قادری و این خبر جنجالی که خبر آنلاین گذاشته رو وبش رو ، تو "سینما ما" بذار.......

تیتر مطلب اینه: "یک واقعه تأسف‌آور در سینما

زندان؛ عاقبت‌ شوخی با نواب‌صفوی"

خط اول مطلب هم نوشته: فرهنگ > سینما - حسام: "سید. . . یا 250 میلیون به من پول میدی، یا می‌ری زندان"

آقای قادری، اگر این مطلب رو سایتت قرار بگیره، جدا از این که به طور حتم رکورد کامنت ها ی مردمی در یک "پست" شکسته میشه، قطعا یک افشاگری بسیار بزرگ هم هست و مردم از حقایق مطلع و آگاه خواهند شد.....

این که فقط به خاطر یک شوخی بسیار ساده دز فیلم طنز "توفیق اجباری" با حسام نواب صفوی، این آقا(حسام نواب صفوی) میره شکایت رسمی از تهیه کننده ی فیلم میکنه!! و میندازتش گوشه ی زندون!!! و میگه 250 میلیون بده تا رضایت بدم!! و بعد از پا درمیونی بزرگان سینما میگه: خوب، 100 میلیون بده!!! تا رضایت بدم!" واقعا یک فاجعه ی بزرگیه که اگر سایت "سینما ما" در قبالش سکوت کنه و لینکه مطلب رو درون سایت قرار نده یک خیانت بی نهایت بی نهایت بزرگ رو انجام داده.......

لینک مطلب افشاگرانه ی "خبر آنلاین" اینه آقای قادری:

http://khabaronline.ir/news-14591.aspx

آقای قادری، این حق مردمه که حقایق رو بدونن و آگاه باشن....

یا علی مدد

سلام به همگی......

آقای قادری سلام، قطعا مطلب بسیار مهم و شدیدا جنجالی سایت "خبر آنلاین" رو که امروز رو سایتش گذاشته رو خوندی؟! تا اون جا که میدونم خود شما با خبر آنلاین در ارتباطی و حتما در جریان ماجرایی که نوشته هستی.......!

خواهش میکنم سیاست مدار بودن رو این دفعه بزار کنار آقای قادری و این خبر جنجالی که خبر آنلاین گذاشته رو وبش رو ، تو "سینما ما" بذار.......

تیتر مطلب اینه: "یک واقعه تأسف‌آور در سینما

زندان؛ عاقبت‌ شوخی با نواب‌صفوی"

خط اول مطلب هم نوشته: فرهنگ > سینما - حسام: "سید. . . یا 250 میلیون به من پول میدی، یا می‌ری زندان"

آقای قادری، اگر این مطلب رو سایتت قرار بگیره، جدا از این که به طور حتم رکورد کامنت ها ی مردمی در یک "پست" شکسته میشه، قطعا یک افشاگری بسیار بزرگ هم هست و مردم از حقایق مطلع و آگاه خواهند شد.....

این که فقط به خاطر یک شوخی بسیار ساده دز فیلم طنز "توفیق اجباری" با حسام نواب صفوی، این آقا(حسام نواب صفوی) میره شکایت رسمی از تهیه کننده ی فیلم میکنه!! و میندازتش گوشه ی زندون!!! و میگه 250 میلیون بده تا رضایت بدم!! و بعد از پا درمیونی بزرگان سینما میگه: خوب، 100 میلیون بده!!! تا رضایت بدم!" واقعا یک فاجعه ی بزرگیه که اگر سایت "سینما ما" در قبالش سکوت کنه و لینکه مطلب رو درون سایت قرار نده یک خیانت بی نهایت بی نهایت بزرگ رو انجام داده.......

لینک مطلب افشاگرانه ی "خبر آنلاین" اینه آقای قادری:

http://khabaronline.ir/news-14591.aspx

آقای قادری، این حق مردمه که حقایق رو بدونن و آگاه باشن....

یا علی مدد

به خاطر حاج كاظم، چيزي بگوييد آقاي حاتمي‌كيا

«اين ايام بعضي شوخي و جدي ازم آدرس حاج‌كاظم و سلحشور و اصغر و سلمان و عباس رو مي‌گيرن. عزيزم من مثل شما گاهي وقتا اونا رو مي‌بينم. از شما چه پنهون يه وقتايي فهميدم كه شونه‌به‌شونه هم وايستاديم ولي ساكت. بياييد گيوه‌هاي مكاشفه رو ور بكشيم و بريم تعقيبشون. ببينيم كجا مي‌رن؟ با كي نشست و برخاست دارن؟ حرف دلشون چيه؟ حال و روزشون چيه؟ حال و روزشون چطوره؟ نكنه دارن آژانس 2 رو مي‌سازن و ما بي‌خبر نشستيم. ممنون‌تون مي شم منو از دلشورگي دربيارين.»

اين چند خط را ابراهيم حاتمي‌كيا نوشته است. فيلمساز سرشناس كشورمان كه به قول يكي از دوستان، پس از مدت‌ها سكوت را شكسته است. آقا ابراهيم قلم‌رنجه كرده‌اند و در يك سايت سينمايي به قصد پاسخ به خيل جوان‌هايي كه مي‌خواهند بدانند «هنرمند» چه در سر دارد، از دلشورگي گفته‌اند. آقا ابراهيم گفته‌اند بياييدگيوه‌هاي مكاشفه را ور بكشيم و برويم تعقيب حاج‌كاظم و سلحشور و عباس. من مي‌خواستم بنويسم آقاي حاتمي‌كيا چرا جوان‌ها را دنبال نخود‌سياه مي‌فرستيد؟ آنها مي‌خواهند بدانند شما كجا هستيد؟ مي‌خواهند بدانند فيلمساز متعهد و دردمندشان به چي فكر مي‌كند، چه‌كار مي‌خواهد بكند و شما به جاي آنكه به آنها پاسخ بدهيد، سر آنها را به پرسش‌هاي قشنگ خود گرم كرده‌ايد. اما فايده ندارد. آقاي حاتمي‌كيا. ديگر وقت اين حرف‌ها گذشته است. گذشت دهه 70 كه مي‌توانستيد «از كرخه تا راين» و «آژانس شيشه‌اي» بسازيد، همه را بلاتكليف بگذاريد (بگوييد حقيقت در ميان ابر و مه پنهان است). فيلم‌هاي زيبايتان كه ما همه با لذت تماشايشان كرده‌ايم و به ستايش‌شان نشسته‌ايم. اما حالا ديگر دهه 70 نيست آقا ابراهيم. آخرهاي دهه 80 است و حاج‌كاظم شما اگر تكليفش را با سلحشور هم روشن نكرده باشد با خودش روشن كرده است و ما قرار نيست حاج‌كاظم و سلحشور را تعقيب كنيم، ببينيم كجا هستند، آقا ابراهيم. خطاب ما به شماست. به هنرمند فرهيخته و دلسوخته اين مملكت و مي‌خواهيم ببينيم تكليف‌تان با خودتان روشن شده است يا نه. مي‌خواهيم ببينيم باز هم مي‌خواهيد فيلم‌هاي پيچيده‌نما بسازيد و با تظاهر به گفتن حرف‌هاي خيلي بزرگ هيچ نگوييد يا بالاخره حرفي مي‌زنيد. به ما نگوييد كه هنوز در مكاشفه‌ايد آقاي حاتمي‌كيا. اين حرفي نيست كه كسي از شما بپذيرد. اوضاع شفاف‌تر از آن است كه كسي بخواهد همچنان خود را به مكاشفه بزند. اين شامل حال شما هم مي‌شود آقاي حاتمي‌كيا. شمايي كه زير هيچ بيانيه‌اي را امضا نمي‌كنيد و له يا عليه هيچ‌كس چيزي نمي‌گوييد تا به تريج قباي كسي برنخورد. شما كه در اوج هياهو متن‌هاي رمانتيك براي جوان‌ها مي‌نويسيد و آنها را به مكاشفه دعوت مي‌كنيد اين روزها كه همه جايگاه‌شان را معلوم مي‌كنند و حتي اگر آن را فرياد نزنند، به زبان بي‌زباني ابرازش مي‌كنند اما شما ... مي‌توانيد همچنان در محافل خصوصي از دغدغه و مواضع‌تان بگوييد. اما چه فايده كه وقتي برايتان بيانيه‌ها را مي‌فرستند گوشه عافيت مي‌گزينيد و مي‌گوييد: «موجب نفاق مي‌شود» بيانيه از هر دو طرف را مي‌گويم. از مصاحبه‌هاي تند و تيزتان چه فايده كه وقتي پيش از چاپ مي‌خوانيدش همه تندي‌ها را خط مي‌زنيد تا خداي‌ناكرده آب در دل كسي تكان نخورد. همه اين حرف‌ها هم براي اين نيست كه با ما باشيد آقاي حاتمي‌كيا. هيچ زوري بالاي سرتان نيست كه اگر زوري هم باشد بالاي سر ديگران است. شما مجبور نيستيد با همه آن همكارانتان كه فهرست‌هاي چند‌صد نفره مي‌دادند و موضع‌شان را مي‌گفتند كه حالا بيانيه مي‌دهند و حرفشان را مي‌زنند، در يك صف بايستيد. حرف من فقط اين است كه اگر نيستيد، صف‌تان را جدا كنيد. بگوييد جايتان كجاست تا اين جوان‌ها كه هنوز در قامت شما يك انقلابي را مي‌بينند گوشي دست‌شان بيايد. متوجه شوند كه هنرمندشان وقتي از تعهد حرف مي‌زند يعني چه. شما كه همه اين سال‌هاي اخير نشان داده‌ايد پاي چه چيزي مي‌ايستيد و به چه متعهد هستيد. چه آنجا كه مي‌خواهيد حرف جنگ و آرمان بزنيد اما زنگ گوشي سامسونگ امان نمي‌دهد و چه آنجا كه مي‌خواهيد از دغدغه‌هاي انسان امروزي حرف بزنيد اما بيلبوردهاي شهرداري نمي‌گذارند. مي‌دانيد چي دارم مي‌گويم آقاي حاتمي‌كيا. «به نام پدر» و «دعوت» را مي‌گويم. فيلم‌هايي كه مي‌گوييد همچنان براي دلتان ساخته‌ايد و اگر اينگونه باشد تكليف ما هم با دلتان، با هنرمند محبوب‌مان روشن است. اما اگر نيست، اگر واقعا به آن چيزهايي كه مي‌گويند در خلوت مي‌گوييد اعتقاد داريد، يك بار آن را به صداي بلند اعلام كنيد.

آقاي حاتمي‌كيا، هنرمندان شاخك‌هاي حساس جامعه‌اند. اينها را شما بهتر از ما مي‌دانيد. مردم، هنرمندان را دوست دارند و گمان‌شان اين است كه آنها جلوتر از بقيه حركت مي‌كنند كه توفان را پيش از بقيه مي‌فهمند و با قلم و زبان و دوربيني كه در دست دارند بايد هشدار جامعه باشند. بايد پيشتاز باشند. اين روزها هم حتما مي‌بينيد كه مردم چطور تكليف‌شان را با هنرمندانشان روشن مي‌كنند. با كساني كه حاضرند پاي حرفشان بايستند و آنها كه زانو مي‌زنند. اين مردم تكليفشان را با شما هم خواهند دانست. حتي اگر هيچ نگوييد و سكوت كنيد كه سكوت هم خود تصميم و اراده‌اي است.

از گستاخي اين واژه‌ها هم دلگير نشويد. كمي گستاخي شايد لازم بود تا كمي برافروخته شويد و چيزي بگوييد. هرچه مي‌خواهد باشد. اگر نه خودتان هم مي‌دانيد كه جوان‌هاي مخاطب شما حواسشان جمع است و فرق دوغ و دوشاب را مي‌فهمند. فرق هنرمندي كه هزينه مي‌دهد و از حق مي‌گويد با كسي كه در خنكاي خانه‌اش مي‌ماند و مي‌پرسد «نكنه دارن آژانس شيشه‌اي2 را مي‌سازن و ما بي‌خبريم» را مي‌دانند. وقت «رد گم‌كردن» و «قهرمان همه بودن» گذشته است آقا ابراهيم. به همه آن دوستان شهيد و رفقاي دريا‌دلتان كه همواره حرفشان را مي‌زنيد بينديشيد و كمي جسارت داشته باشيد آقاي حاتمي‌كيا. نتيجه‌ هرچه مي‌خواهد باشد. ما هنوز مي‌خواهيم دوست‌تان داشته باشيم. به‌خاطر عباس و سلحشور و فاطمه. به‌خاطر حاج‌كاظم.

سيامك رحماني

* منبع : روزنامه اعتماد ملی

با همسایه موافقم

منم شرمنده

یک رسم ایرانی.....

سوال اینجاست چرا ما همواره سعی می کنیم هر چیز را با متر و معیارهای خودمان بسنجیم.چرا همه را در تیم فکری خودمان یارکشی می کنیم.به نطر می رسد هر فرد تا زمانی نزد عده جایگاه دارد که مسیرش با مسیر آن ها یکی باشد،بعضی ها تنها زمانی مورد توجه قرار می گیرند که بتوانند کار گروهی را راه بیندازند.اساساً آدم ها بزرگ در ایران تنها به باید مجسمه هایی باشند،برای عکس یادگاری گرفتن عده ای کنار دستشان، و اگر بخواهند تحرکی کنند عاقبتشان پتک و تبر و تخریب است. این گونه رفتار منحصر به عده ی خاصی نیست.چپ و راست و فقیر و غنی و اصولگرا و اصلاح طلب، هنرمند و کارگر و صنعتگر فرقی نمی کند.این یک رسم ایرانی است.

جناب آقای حاتمی کیا،شما فیلمی ساخته اید که همه آن را به خاطر نمایش تقابل تفکرات مختلف در جامعه می شناسند و آن را آینه ی رخدادهای آن روزهای جامعه می دانند.اما در طی این سال ها که از ساخت آژانس می گذرد،این فکر به نظرم می رسد که موقعیت که در فیلم شکل می گیرد نتیجه برخورد تفکرات مختلف در جامعه نیست.بلکه شما این موقعیت را ساخته اید که در آن برخورد این تفکرات شکل گیرد.سوال اینجاست که هر هنرمندی باید شرایط جامعه خود در قالب یک ساختار در اثر هنری بازگو کند.بله، اما عموما هنرمندان ما بازگو کننده جهان شخصی و دغدغه های خود در آثارشان اند تا نمایش دهنده ی رخدادهای اطرافشان.سینماگران ما به جای اینکه با رصد جریان های اطرافشان و تحلیل و بررسی آن و استخراج نتایجی از این تحولات و سپس ترجمه ی دراماتیک و ساخت آن به زبان سینمایی،ابتدا در فصای ذهنی خودشان و با استفاده از برداشت هایشان از محیط بیرون،شاخه های فکری و تفاوت های و تعرضاتشان را شکل می دهند و سپس به دنبال ما به ازای بیرونی آن می گردند.یعنی مسیر بر عکس طی می شود.خب اشکالش چیست.یکی از آن ها این است که فقط بعضی وقت ها این جهان ذهنی به آنچه واقعیت اطراف ماست شباهت دارد،اما در موارد زیادی این جهان آنقدر از حقیقت ماجرا دور است که از جانب مخاطب پس زده می شود.اشکالش در این است که در موارد زیادی، تعصبات و دلایل شخصی،لجباری،انقام گیری،عصبانیت های دوره ای می شود دلیل ساخت یک فیلم.عیب آن این است که گاهی جهان ذهنی فیلم ساز به جای جهان حقیقی اطراف ما جا زده می شود. فیلم های ما تبدیل شده اند به مونولوگ های طولانی فیلم سازان درباره ی اطرافشان از دریچه ذهن خودشان.بهتر نیست تا دوربین را از سمت خودمان به سوی دیگران بچرخانیم و این جستجو و مکاشفه را در آن سو ادامه دهیم. نکته ی دیگری که به ذهن می رسد این است که در بسیاری از فیلم های ما که آژانس هم جزء آن ها است ،شخصیت ها به عنوان یک مدل از یک نوع تفکر و شیوه زندگی می باشند. در حقیقت چیزی که روی پرده سینما نایاب شده، شخصیتی است که به عنوان یک انسان،با تمام جنبه ها ، بالا و پایین ها و نقاط ضعف و قوت نمایش داده شود تا به عنوان مدلی از یک نوع مرام و فکر و شیوه.این چه چیزی را باعث می شود،یک بعدی شدن شخصیت ها،آدم های قابل پیش بینی.چرا،چون باید آینه تمام قد گروهی باشندکه به آن تعلق دارند.این نوع شخصیت پردازی باعث می شود به جای آنکه جدال باورها و تفکرات متفاوت در درون شخصیت ها شکل بگیرد در بیرون و میان آنها روی دهد.اتفاق دیگر تقسیم بندی است که میان آدم ایجاد می شود و اینکه این شخصیت شباهت هایی به برخی افراد جامعه دارند اما چون پرداخته شده اند تا به عنوان یک مدل ایفای نقش کنند از نمونه های واقعیشان بسیار فاصله می گیرند،پس چه می شود عده ای،آن گونه که نیستند نمایش داده می شوند.می خواهم از این نکته استفاده ای بکنم.جناب آقای حاتمی کیا شما گفته بودید که پاشنه های خود بکشیم و به جستجوی آدم های آژانس برویم،شاید یکی از دلایلی که ما دیگر آنها را نمی بینیم این باشد که آنها خود را از ما مخفی کرده اند.آنان که روزی برخی از دغدغه های خود را بر روی پرده دیدند،اما با گذشت زمان مشاهده کردند که دیگر دغدغه هایشان نمایش داده نمی شود.دیدند که گویا همواره وسیله برای بیان نظرات دیگران بوده اند.همواره آن گونه معرفی شده اند که نیستند.خسته شده اند که در مسائل اجتماعی و سیاسی، نردبانی بوده اند تا از آنها بالا روند.و هر وقت هم که تنشی دربگیرد آنها بهترین هدف برای ترکش های آن خواهند بود و آنانند که از چپ و راست می خورند.بی اعتمادی آنها است که خودشان را از ما پنهان می کنند.آنها فقط می خواهند زندگی کنند و بر سر عقایدشان بمانند و قبول کنیم ما تنها برای آن دردسر داریم. دردی که ازشان دوا نکردیم هیچ بر آن ها هم افزوده ایم.این بی اعتمادی تا بر طرف نشود اوضاع همین خواهد بود.

به نظر می رسد مبنای تقسیم بندی افراد در این کشور طرز تفکر ما نسبت به آنهاست نه نوع اعتقدات خوشان. ما همه را از پشت فیلتر نگرش خودمان می بینیم.این در حالی که جهان بینی ما باید در مرحله تحلیل،بررسی و حل مسائل به کار آید، نه در زمان رصد و مطالعه ی حقایق.دقت کنید این همان رسم ایرانیست.

اقا با یه روز تاخیر تولدت مبارک.ایشالا هر چه قدر خواستی زندگی کنی و لذت ببری.بقیه رو هم بی نصیب نذاری.من بهت کادو یه شمشیر هاتوری هانزو میدادم.چون فقط با یه شمشیر هاتوری هانزو دیگه قابل مقایس.

وای من یادم رفت فیلمهای آپارتمان و مضنونین همیشگی رو توی لیست خودم بیارم اینو بهش میگن گناه کبیره.

http://www.ilgiornale.it/art_jpg.php?ID=234501&X=800&Y=800

http://www.goldograph.com/webimages/photo/car.png

http://www.imdb.com/title/tt1127896/

اینو یادم رفتا... 21: سکانس جادویی کافه توی جولیای فرد زینه مان 22: سکانس تردید توی روز شغال و چرخش به سمت پاریس.

امیر: هر دو تاش هست علی جون. خیال‌ات تخت.

برای هدیه تولدت من می تونم یه پیشنهاد خوب بدم: سفر به دل طبیعت وحشی...نمی دونم تاحالا یکی دو روز توی طبیعت موندی یا نه؟...به چنان آرامش و تعادلی می رسی که چند ماه باهاش شارژی...

برای نازنین : من فیلم های بیلی وایلدر رو دارم...می تونی با ایمیلم تماس بگیری...mysheks@gmail.com

1- یک دمت گرم دیرهنگام : این نقد درباره الی شما حرف نداشت.بدون تعارف بهترین نقدی بود که تا حالا درباره این فیلم خواندم.در ضمن دوستان مطالب امیر پوریا رو هم از دست ندهند.

2- کتاب خداحافظ گری کوپر که دوستمان گفت خداست.من تا به حال نشده با کتابی گریه ام بندازه ( برعکس سینما و موسیقی ).ولی این کتاب تنها کتابیست که جملات آخرش رو که می خواندم نمی توانستم جلوی اشکهام رو بگیرم.احتملا بعد از کتاب جاودانه ابله داستایفسکی و در کنار ناطوردشت و دنیای قشنگ نو محبوب ترین کتاب زندگی ام هست.

3- برای چندمین بار می گم.این سایت روزنامه تهران امروز رو زودتر ردیف کنید خواهشا.و اینکه یک آماری بدهید که صفحه سینمایی چه روزهایی چاپ می شود.

4- کسی فیلمی به نام معلم مدرسه می شناسد؟ یک کمدی ایتالیایی هستش.

5- نوید غضنفری وبلاگ زده.قلم معرکه ای داره.از دست ندهید.آدرس اش رو آقای پاکدامن چند تا کامنت بالاتر گذاشته.

سلام

و 3 فيلم تيم برتون

1 - ماهي بزرگ

2 - چارلي و كارخانه شكلات سازي

3 - سويني تاد

سلاام

امير جان من اسم يكي از ده فيلم عمرم رو فراموش كرده بودم ...

به قول احمد : اي واي ، اي واي

....فيلم بي نظير و تراژديك " كوهستان بروكبك "

امير جان خيلي دوست دارم نظرت رو در مورد اين فيلم و موسيقي گوستاو سانتوئولالا برام بگي ...

دیگه فیلم های خوب همشون ساخته شدن! از فیلم (هدف ها) پیتر باگدانوویچ.

این داستان شکایت جناب آقای نواب صفوی خیلی با نمک است و باز هم ثابت می کند که هنوز که هنوز جماعت سینما حرفه ای نشده اند و چیزی که ندارند "جنبه" است.

بنده "توفیق اجباری" را دیده ام اما الان هرچی به حافظه فشار می آورم آن هتک حرمت اصلا" یادم نمی آید که چه بود اما یادم می آید که گای ریچی در اپیزودی که برای "استخدام" ساخته بودچه شوخی هایی با مادونا کرد و تونی اسکات چه جوری مارلین منسون را دست انداخت و چه جوری در فیلم های تاریخ سینما آدم ها با هم شوخی می کنند و کسی این گونه فریاد استواری و مقاومت سر نمی دهد.

ایشان لطفی کنند و شکایتی هم برای پاملا اندرسون به جریان اندازند که در فیلم "بورات" شوخی های نمکینی با مضمون این بانو ساخته و پرداخته شده.

و راستی آن زمان که در "نان و عشق و موتور هزار" ایشان آریو شمس بودند و فیلم می گفت که با نام مستعار عباس کیارستمی هم کلاهبرداری می کرده ؛ به فکرشان نرسید از آبروی یک فیلمساز هموطن دفاع جانانه کنند؟

در پایان خواهشمند است از من به خاطر این متن شکایت نکنید جناب نواب صفوی

نقد 4

فارست گامپ

فکر می‌کنم سال ۸۴ بود که در مجموعه‌ای که “انتشارات نگاه” از کارهای ترجمه‌ی داستان کوتاه شادروان احمد شاملو منتشر کرد، داستانی از عزیز نسین خواندم درباره‌ی پیرمردی که شرط قبول درخواست ازدواج جوانی با نوه‌اش را توانایی‌اش در دویدن گذاشته بود. داستان خیلی خوبی بود. آن موقع، یاد فیلم “فارست گامپ” افتادم. روزها گذشت. هم “فارست گامپ” از خاطرم رفت و هم داستان. تا دو هفته پیش که فیلم‌هایم را مرتب می‌کردم و دی وی دی “فارست گامپ” ناگهان آمد جلوی چشمم. دوباره تماشایش کردم و دوباره پر از یک حس خوب شدم. در سال ۹۴ رابرت زمکیس یکی از زیباترین داستان‌های سینما را خلق کرد، یکی از به یاد ماندنی‌های عصر ما!

فارست گامپ ( تام هنکس)، مرد ساده‌دلی است که در ایستگاه اتوبوسی منتظر نشسته‌است. با آمدن خانمی، او خود را معرفی می‌کند و داستان زندگیش را تعریف می‌کند. فارست کودکی با بهره‌ی هوشی پایینتر از همسالانش است و تمام دنیایش مادرش (سالی فیلد) که حوادث اطرافش را با زبانی ساده برایش توصیف می‌کند. او در کودکی مجبور به استفاده از اسکلت و داربست فلزی بود که به پایش بسته می‌شد. بچه‌های همسالش او را دوست نداشتند. اما یکی با او همبازی شد، جنی. طی حادثه‌ای، آن اسکت مزاحم فلزی در هم می‌شکند و توانایی فارست در دویدن پدیدار می‌شود. فارست که حالا بالغ شده در راگبی به افتخار می‌رسد. جنی جوان (رابین رایت پن) که هرگز از مهر پدر الکلی‌اش بهره‌ای نداشته، آرزو دارد خواننده‌ی کانتری شود. او دختر سر به راهی نیست. در روزهای جنگ با ویتنام، فارست به ارتش می‌پیوندد و حتی در یک بار نامناسب خوانندگی می‌کنند. هنگام خداحافظی، جنی از فارست می‌خواهد شجاع نباشد و هر وقت خطری بود فقط بدود. فارست در دوره‌ی آموزشی ارتش، دوستی به نام بوبا(میکلتی ویلیامسون) پیدا می‌کند. او جوان سیاهپوست ساده‌دلی است که آرزو دارد خانواده‌ی فقیرش را با صید میگو به وضع بهتری برساند. آنها به ویتنام اعزام می‌شوند و تحت فرماندهی سرگرد دن تیلور(گری سینایس) قرار می‌گیرند. در یکی از حملات، نیروهای آمریکا بشدت بمباران می‌شوند. با فرمان فرماندهش، فارست شروع به دویدن می‌کند و ناگهان به یاد بوبا می‌افتد. او باز می‌گردد تا بوبا را پیدا کند اما هر بار یک مجروح دیگر را می‌یابد و او را تا کرانه‌ی رودخانه می‌رساند، از جمله سرگرد دن را. بالاخره بوبا را در حالیکه بشدت زخمی است می‌یابد. بوبا می‌میرد و فارست زخمی جزئی برداشته ولی سرگرد دن هر دو پایش را از دست می‌دهد. دن بخاطر آنکه تا آخر عمر فلج است و با افتخار نمرده و گمان می‌برد فارست نگذاشته به سرنوشتش برسد از او خشمگین است. فارست مدال افتخار می‌گیرد و در دوران نقاهت استعدادش در پینگ‌پنگ شکوفا می‌شود. در حالیکه او به مسابقات جهانی می‌رود و یکی یکی پله‌های افتخار را طی می‌کند زندگی جنی هر روز در سراشیبی است. اعتیاد و روابط ناسالم، جوانی و زندگی جنی را می‌رباید. فارست سرگرد دن را با خود همراه می‌کند تا به آرزوی بوبا جامه‌ی عمل پوشاند. او اسم قایقش را می‌گذارد جنی و موفق می‌شود یکی از بی‌نظیرترین صیدهای میگو را انجام دهد، چنانکه عکسش بر جلد مجله‌ها برود. ولی او فقط دنیای کوچک خودش را می‌خواهد دنیایی که تمام وسعتش آغوش مادر و داشتن جنی است…

وقتی تام هنکس در سال ۹۳، اسکار بهترین بازیگر مرد را بخاطر “فیلادلفیا” گرفت همگان او را برازنده‌ی این جایزه می‌دانستند اما تصور نمی‌رفت او در سال آینده هم مجسمه‌ی طلایی را بالای سر برد. هنکس در سال ۹۴ بینندگان را میخکوب کرد! او یکی از به‌ یاد ماندنی‌ترین کاراکترهای سینمای جهان را جان بخشید و در او روح دمید. آنچنان که اگر تنها بهانه‌ی دوباره نبردن اسکارش، گرفتن جایزه در سال گذشته بود یکی از بزرگترین ناداوری‌های اسکار رخ می‌داد. چنین بود که جز این، فیلم ۵ اسکار دیگر را هم درو می‌کند. رابرت زمکیس با طمانینه، تمام حوادث فیلمش را عمق بخشیده و پرداخته‌است.

فیلم “فارست گامپ” فیلم سرشاری است. این فیلم یکی از بهترین مراجع شناخت آمریکای معاصر است. اتفاقات فرهنگی، هنری و سیاسی چون حلقه‌هایی مرتبط پشت سر هم ردیف می‌شوند و قهرمان داستان به زیبایی در آن پرورش می‌یابد. از الویس پریسلی و جان لنون گرفته تا کندی و نیکسون، همه نقشی در فیلم می‌یابند. موسیقی و ترانه‌های فیلم گوش‌نوازند. با گذشت ۱۵ سال از اکران فیلم، هنوز جلوه‌های ویژه‌ی آن بشدت حیرت‌انگیز و چشم‌نواز است. به نظر می‌رسد طراحان جلوه‌های ویژه‌ی فیلم می‌دانسته‌اند فیلمی برای همیشه‌ی تاریخ سینما می‌سازند و باید کار فاخری ارائه دهند. هنوز سکانس دست دادن فارست گامپ و کندی، یا شوی شبانه‌ی فارست با جان لنون بسیار شاخص و مثال زدنی است.

دو سکانس در فیلم هست که هر بار می‌بینم صورتم را پر از اشک می کند. یکی آنجا که بچه‌ها به فارست سنگ می‌زنند و جنی به فارست که اسیر آن میله‌ها و اسکلت‌های فلزی است، می‌گوید:”بدو فارست! بدو!” و فارست شروع به دویدن می‌کند و ناگهان تمام آن میله‌ها خرد می‌شودـ و آنجاست که مقرر می‌شود جهان زیر پای فارست باشد!ـ دیگر آنجا که جنی پسرشان را به فارست نشان می‌دهد و به فارست که وحشت‌زده شده، می‌گوید او کار بدی نکرده! فارست با تردید و با چشمانی پر از اشک می‌پرسد:”اون باهوشه؟!”

این فیلم در ستایش یک قلب بزرگ و طلایی است! اینکه در نقدهای این فیلم می‌خوانم “…فارست مرد احمقی است…” مشمئزم می‌کند. حقیقت این است که فارست مرد خارق‌العاده‌ای است. او آنچنان قلب بزرگی دارد که ما آدم‌های دیگر، از وحشت این بزرگی دوست داریم به او انگ متفاوت بودن و نادانی بزنیم تا خود را بالا بکشیم. اشکال از فکرهای کوچک ماست، دوستان! دنیای فارست در میان جنگ و خون هم پر از رنگ‌های شاد و خاطرات خوب است. برای فارست اهمیتی ندارد که دنیا زیر و رو شود، او فقط مادرش و جنی را می‌بیند. آن سکانسی را به یاد بیاورید که یکی از کمونیست‌ها دارد برای فارست از گروهشان می‌گوید اما او نمی‌بیند و نمی‌شنود، تنها جنی را می‌بیند که از رهبر گروه سیلی می‌خورد. دوست دارم اگر این فیلم را ندیده‌اید، حتماً ببینید و اگر دیده‌اید دوباره تماشایش کنید. به جزئی‌ترین لبخندهای فارست، کمترین حرکات سرش و نگاه مشکوک و مظنونش به جان لنون دقت کنید، وقتی جنی به او می‌گوید در لباس نظامی خوش‌تیپ شده، ببینید که با چه غرور و شادی‌ای لباسش را مرتب می‌کند، وقتی در روز عروسی جنی کراواتش را مرتب می‌کند نگاه کنید که چطور به جنی می‌نگرد. فارست راست می‌گوید، شاید مرد باهوشی نباشد اما می‌داند عشق چیست! مهم هم همین است! رمز تمام کامیابی‌های فارست در همین جمله است. او می‌دود تا رستگار شود، شاید فقط برای گرفتن پری که در نسیم به این سو و آن سو می‌رود! و تو با تمام وجودت می‌گویی:”بدو فارست! بدو!”

این یک پایان نیست

سلام نوشته بودم كه بايد هميشه اينجور وقت ها اسم كارگردان ها رو نوشت و بعد جلوشون فيلمهايي رو كه دوسشون داريم رديف كنيم. نوشته بودم كه اين انتخاب بهترينها هميشه انبوهي از ترس از جا انداختن اسم و وسواس از جنس وسواس هيوز «هوانورد» همراه مياره. نوشته بودم كه مي رم و فكر مي كنم و بر مي گردم. نوشته بودم كه ترجمه رو هستم فقط منبع بده جنازه نه ببخشيد جو بود ترجمه تحويل بگير. و اما حالا مي نويسم: انتخاب بهترينها بدون انتخاب محبوب ترين فيلم ايراني معني نمي ده. سينما عين كتاب وقتي كه از زبان مادري نشأت بگيره و با زبان مادري ساخته بشه رنگ و بوي مادرت رو، شهرت رو، بچه محلت ها رو و خلاصه خيلي چيزاي شخصي ديگه ات رو مي گيره پس اول وطني ها. 5 تاي اول به ترتيبن چون بالاخره بايد يه چيزايي فرق كنه و از 5 به بعد بي ترتيبن 1- گوزنها 2- تنگنا 3- رد پاي گرگ 4- هامون 5-مادر 6- روبان قرمز 7- آژانس شيشه اي 8- نفرين 9- كاغذ بي خط 10- ناخدا خورشيد 11- سوته دلان 12- شازده احتجاب 13- اسرار گنج دره جني 14- دايره مينا 15- درخت گلابي 16- رگبار 17- كلاغ 18- باشو 19- دونده 20- قارچ سمي 21- مزرعه پدري 22- نجات يافتگان 23- رقص در غبار 24- درباره الي 25- خون بازي 26- نرگس 27- روسري آبي 28- سرب 29- گروهبان 30- حكم 31- مشق شب 32- طعم گيلاس 33- خانه اي روي آب 34- شازده احتجاب 35- كندو و حالا خارجي ها اين بار ده تاي اول به ترتيبه و باقي بدون ترتيب 1- پدر خوانده 2- روزي روزگاري در آمريكا 3- راننده تاكسي 4- اين گروه خشن 5- پرتقال كوكي 6- همشهري كين 7- مخمصه 8- پالپ فيكشن 9-هفت سامورائي 10- پدر خوانده 2 11- جويندگان 12- مرد آرام 13- دره من چه سرسبز بود 14- عصر جديد 15- روشنائي هاي شهر 16- ديكتاتور بزرگ 17- سرگيجه 18- شمال از شمالغربي 19- ايثار 20- راشومون 21- صبح به خير 22- به خاطر يك مشت دلار 23- دليجان 24-خوب بد زشت 25- اسب كهر را بنگر 26- ماجراي نيمروز 27- مردي براي تمام فصول 28- اينك آخر الزمان 29- غلاف تمام فلزي 30- تلألو 31- دكتر استرنج لاو 33- لوليتا 34- مرد مرده 35- گوست داگ 36- فهرست شيندلر 37-اي تي 38- نجات سرباز رايان 39- اينديانا جونز ها 40- دوئل 41- سينما پاراديزو 42- استار ميكر 43- آخرين امپراطور 44- آخرين تانگو در پاريس 45- امبرتو د 46- دزد دوچرخه 47- جاده 48- 8.5 49- بيل را بكش 2 50- لئون 51- لبوفسكي كبير 52- جايي براي پير مردها نيست 53- گذرگاه ميلر 54- بزرگراه گمشده 55- مخمل آبي 56- مالهالند درايو 57- قلباً وحشي 58- عشق سگي 59- 21 گرم 60- با او حرف بزن 61- وولور 62- پي 63- مرثيه اي براي يك رؤيا 64- نابودگر 2 65- در بار انداز 66- اتوبوسي به نام هوس 67- سگ هاي انباري 68- سگ هاي پوشالي 69- وثيقه 70- ميامي وايس 71- آپارتمان 72- ايرما خوشگله 73- بازداشتگاه شماره 17 74-آپارتمان 75- سانست بلوار 76- بن هور 77- تعطيلات رمي 78- پل رودخانه كواي 79- دكتر ژيواگو 80- لورنس عربستان 81- نيش 82- بوچ كسيدي و ساندنس كيد 83- باني و كلايد 84- ادوارد دست قيچي 85- رؤياي آريزونا 86- قاتلين پيرزن (مك كندريك) 87- توپ هاي ناوارون 88- جوخه 89- قاتلين بالفطره 90- پاپيون 91- 92- Bitter Moon دروازه نهم 93- بچه رزماري 94- آنجا بودن 95- ريو براوو 96- گنج هاي سيرا مادره 97- جنگل آسفالت 99- فارست گامپ 100- دار و دسته هاي نيويوركي 101- سلطان كمدي 102- تنگه وحشت 103- گاو خشمگين 104- رفقاي خوب 105- مظنونين هميشگي 106- باشگاه مشت زني 107- هفت 108- بازي 109- بعد از ظهر سگي 110- 12 مرد خبیث 111- سرپيكو 113- پرواز بر فراز آشيانه فاخته 114- انگشتر عقاب نشان 115- شاهين مالت 116- سامورائي 117- مرد عوضي 118- مرد سوم 119- شهر گناه 120- سگ آندلسي 121- ميل مبهم هوس 122- ويرديانا 123-آگوئيره 124- همه چيز درباره مادرم 125- نبرد الجزيره 126- شكارچي گوزن 127- ببر خيزان اژدهاي پنهان 128- شواليه تاريكي 129- آبي 130- سفيد 131- قرمز 132- فرار بزرگ 133- كابوي نيمه شب 134- بيليارد باز 135- ارتباط فرانسوي 136- مجموعه فيلمهاي پلنگ صورتي 137- تاريخچه خشونت 138- عقرب 139- old boy 140- مهر هفتم 141- توت فرنگي وحشي 142- زنده باد زاپاتا 143-كازابلانكا 144- جن گير 145- بي وفا 146- زيباي آمريكائي 147- ماسك 148- گربه اي روي شيرواني داغ 149- صورت زخمي 150- پرنده باز آلكاتراز و حالا انيميشن ها: 1- مزرعه حيوانات 2- شير شاه 3- داستان اسباب بازي 4- شرك 5- وال اي 6- ديو و دلبر 7- سيندرلا 8- شگفت انگيزها 9- زيباي خفته 10- عروس مرده 11- ماشين ها 12- تمام پلنگ صورتي ها 13- تمام تام و جري ها 14- كتاب جنگل 15- رابين هود همراه با برداشتن كلاه از سر براي تمام فيلمهاي استوديوي برادران وارنر و شخصيت هاي دوست داشتني كارتون هاي اين كمپاني اين ليست خيلي طولاني و قطع يقين پر از كم و كاستي و جاي خالي و فيلمهاي قابل اضافه كردنه. سينما و عشق بي حد و حصر ما به آن چيزي است كه با چشم باز كردن و ديدن در خانه دل ما لانه كرده. اين عشق با ديدن همشهري كين و آگرانديسمان راهش رو باز نكرده بلكه «سامسون و دليله»، «ليلي و مجنون»، «هركول»، «جك و لوبياي سحر آميز» و بسياري فيلمهاي ديگه از اين دست براي ما و به خصوص من يكي به وجود آمده. عشقي كه حالا به خاطرات شيرين بسياري هم آميخته. شب هاي كرايه ويدئوي بتاماكس و 24 ساعت ديدن فيلم بي وقفه و خانوادگي و آخر سر هم خوابيدن 15- 20 نفر تو يه اتاق 20 متري، روي پاي همديگه به غير از تصاوير كدر و زيباي كودكي خاطرات عشق و محبت و گذشت و ديگر خواهي اين روزها فراموش شده آن دوران است. ديدن فيلم با يك ويدئوي كرايه اي و با آن وضع خاطراتي شيرين و به يادماندني است و اين روزها LCD و DVD و BLUE RAY هر كدام حديث خودشان را دارند. ياد مقاله «دره من چه سرسبز بود» ت به خير.. فيلم هندي هم دوست داشتم. چه قدر فيلم تركيه اي مي ديديم... راستي از فردين و ايرج قادري چه خبر؟ اولين مواجهه با پدر خوانده اولين برخورد بود با يك فيلم عالي. پيش از آن شايد قيصر بود و گوزنها ولي تصوير پدرخوانده را در آن اولين باري كه ديدم هيچ گاه فراموش نخواهم كرد. ديدن «غازهاي وحشي» (اوايل آزاد شدن ويدئو جزو فيلمهاي كلوپ ها بود) چند باره و چند باره هيچ وقت خسته ام نمي كرد. شمال از شمالغربي و سكانس تعقيب و گريز با هواپيما را هنوز با ترك هاي وحشت ناك VHS يادم مي آيد. هرچه هست عشق امروز از خيلي از فيلمهاي به اصطلاح امروزيها چيپ ديروز مي آيد. فيلمهايي كه اين روزها حتي رويمان نمي شود بگوييم يك بار هم آنها را ديده ايم اما من با عشق و علاقه و سري بالا مي گم اولين خاطره ام از تصوير با فكر كنم فيلمي مثل «ليلي و مجنون» يا يه همچين چيزي مي آيد. سينما را هم با گلهاي داوودي و شير سنگي شروع كردم علي و غول جنگل و گودزيلا را عاشقانه دوست داشتم مخصوصاً با ساندويچي فروشنده در راهرو سينما و آمديم تا مادر و هامون و ... راستي ياد ديدن رقصنده با گرگ و عمليات مرداب هم به خير

امیر: کیف کردم. چه بازه وسیعی. فقط این وسط «انگشتر عقاب نشان» را نشناختم. چه فیلمیه؟ و این که منتظر لینک‌های ترجمه هم باش رفیق.

آمریکایی ها:

1. 3گانه ارباب حلقه ها

2. پدر خوانده 1

3. نشانی از شر

4. گاو خشمگین

5. همشهری کین

6. چشمان کاملا بسته

7. مخمصه

8. ماجرای نیمروز

9. دکتر ژیواگو

10. پالپ فیکشن

غیرآمریکایی ها:

1. قرمز/کیشلوفسکی

2. تشریفات ساده/تورناتوره

3. بازگشت/زوگیانتسف

4. هامون/مهرجویی

5. پنهان/هانکه

6. آملی پولن/ژونه

7. تشریفات/شابرول

8. رقصنده در تاریکی/فن تریه

9. Head on /فاتح آکین

10. Let the right one in

انتخابات شخصی تر:

1. فارگو

2. تکخال در حفره

3. مردی که لیبرتی والانس را کشت

4. پیش از غروب

5. رستگاری از شاوشنگ

6. سینما پارادیزو

7. جاده مالهالند

8. مچ پوینت

9. عمر مختار

10. لنی

11. مردسوم

12. یک سال خوب/ریدلی اسکات

13. ویریدیانا

14. شمال از شمال غربی

حتما,خوشحال میشم که دلایلمو بگم.اما یه چند روزی طول میکشه.و اینکه از همه بچه ها تشکر میکنم به خاطر همه فیلم هایی که دیدن و پسندیدن و توصیه کردن.اگرچه معتقدم اصل هنر ابنه که برای هر ذهن و قلبی ,"متفاوت"عمل میکنه,اما ااینقدر دوستان ندیده این کافه رو دوست دارم که ناخوداگاه اسم همه فیلمایی که گفتیدو نوشتم تا یکی یکی ببینم.مرسی هموطن!

head on (فاتح آکین) رو ندیدی ؟ فکر کنم اگه ببینی بیاد تو لیستت

به یه کشف جدید رسیدم:همیشه خیلی سختی میکشیدم برای دوستانی که از شرایط سخت و دردناک و وحشتناک خود و اطرافیاشون خشمگین و غمگینن توضیح بدم به چه حقی و با چه دل خوشی میتونم از زندگی لذت ببرم,فیلم ببینم,ساز بزنم و خجالت نکشم که زندگی کردنو دوست دارم!نمونشو تو همین کافه هم دیدیم.و منم همیشه خیلی غصه می خوردم که چرا نمیتونمیم این دوستا رو به زندگی و حرکت و امید دعوت کنیم!تا اینکه دیشب فهمیدم جواب اصلی چیه:رهایی از شاوشنگ!بهتر از این نمیشه توضیح داد چرا باید به علایقمون ادامه بدیم حتی در شرایط سخت!!دلم از خیلی خبرا گرفته بود که این صحنه به یادم اومد:زندانبان پوستر روی دیوار سخت و زشت زندانو کنار میزنه و یه راه رهایی بی پایان میبینه......آزادی....

امیر: پیچیدگی‌اش رو نگرفتی رفیق. فقط آزادی؟ نکته‌اش اون پوستر نه چندان ظاهرالصلاحیه که پشت‌اش راه آزادی پنهان شده و آن تابلوی فاخر از انجیل در اتاق رئیس زندان که پشت‌اش گاو صندوق پول‌های آلوده است.

امير قادري عزيز

تو خيلي تغيير نكرده اي

درست همان ادم انجمن منقدان (مشهد) هستي

و اين خوب

خوبه كه هنوز هم به اصولت پايبندي

تولدت مبارك

سلام استاد همش داشتم حرص و جوش می خوردم که واسه تولدت چرا چیز خوبی به فکرم نمی رسه که به این نامه استاد حاتم قادری برخوردم به دخترش عینا واست کپی می کنم.سر بلند باشی سالروز تولدت است. ...

این هم لیست من که عین لیست بقیه بچه ها کامل نیست.

1-انجمن شاعران مرده 2-سینما پارادیزو 3-درباره الی 4-پالپ فیکشن

5-دره من چه سرسبز بود 6-سرپیکو 7-ای.تی 8- هامون 9-مادر (علی حاتمی) 10-هوش مصنوعی 11-ادوارد دست قیچی 12-داگ ویل

13- لیلا 14-بودن و نبودن(کیانوش عیاری) 15-شرکت هیولاها

16- فیلم سینمایی خانواده سیمپسون 17- وال_ای 18- امیلی

19- مسیر سبز 20-اتاق پسر

آره همون بردیام! دیگه اسممو کامل می نویسم که اشتباهی نشه با کسی. کی زنگ بزنم خوبه؟

امیر: در اولین فرصت.

این هارو از قلم انداختم: سن میکله یک خروس داشت، سینما پارادیزو، فرزندان آدمیان، آخرین خنده، احمق مرا ببوس، آپارتمان، بعضی ها داغش را دوست دارند، غرامت مضاعف، ماجرای خارجی،ایرما خوشگله، بی خوابی،بوی خوش زن، وحشت در نیدل پارک، سی ونه پله، مهمیز برهنه، مردی از غرب، لارنس عربستان، داستان فیلادلفیا، دوران مهرورزی، از ورای آفریقا، پاپیون، لئون حرفه ای، عمرمختار، از نفس افتاده، نینوچکا، مردی برای تمام فصول، اکتبر، دو قاطر برای خواهر سارا، مکالمه، دلیجان، پاییز قبیله شاین، سه گانه سواره نظام، شرم، آندری روبلف، باشو غریبه کوچک، دونده، روز واقعه... و ادامه دارد!

آره همون بردیام! دیگه اسممو کامل می نویسم که اشتباهی نشه. کی بهت زنگ بزنم خوبه ؟

امیر: اولین فرصت.

سلا امیرخان! تازه دیروز از زندان آزاد شدم. از 25 خرداد که توی آزادی گرفتنم و تا دیروز که آزاد شدم ...اون تنهایی و لحظات تنهایی خیلی سخت بود. خیلی... اما از روزای چهارم پنجم شروع کردم به فکر کردن به فیلمهای عمرم. اولین فیلمی که بهش فکر کردم میدونی چی بود؟ عمرا حدس بزنی.... عشق در بعدازظهر بیلی وایلدر عزیز و اون چشمهای معصوم و شیطون آدری دوست داشتنی. بعد به سامورایی و میامی وایس و پاپیون و ادوارد دست قیچی و آپارتمان و این گروه خشن. یه روز که خیلی حالم بد بود یاد گرین مایل افتادم و یه دفعه باریکه نور و ایمان رو تو قلبم احساس کردم. همون لحظه رستگاری همه وجودم رو پر کردخیلی حس خوبی بود... راستش دلتنگ کافه هم میشدم و تو خیالم کامنتا رو چک میکردم و یاد قضیه رو یه موج بودن افتادم. وقتی دیدم که تو هم یه جایی تو روزنوشتت به عشق در بعدازظهر اشاره کردی بهش ایمان اوردم. راستی تولدت مبارک امیرجان. اسمم رو هم نمیگم به دلایلی ولی سیاوش عزیز یه یادی از من تو اون کامنتش کرده. ممنون سیاوش. اگر عمری بود شاید اون لحظاتی رو که برام فیلما تداعی میشد براتون گفتم. البته نه همشون رو که بعضیاش فقط باید تجربه بشن. فقط خودت باید حسش کنی. راستی تو فیلم ایرانیا فقط الی و لیلا یادم میومد. تو میدونی چرا؟؟؟

امیر: پس این شد که عشق در بعد از ظهر به سرم زد. و این که مگه سینما تا اون جا هم میاد؟ و بعد منتظریم که  درباره لحظه‌های فیلم‌ها بنویسی.

سلام این هم از شانس من است یا شما نمی دانم تولدت مصادف بود با مراسم سالگرد عمویم و من یه دوسه روزی گیر بودم. به هر حال همان طور که هر روزی که گناهی نکنیم آن روز عید است. هر روزی که احساس زنده بودن بکنیم تولد ماست به شرط این که من را هم با خودت ببری کادوی تولد من این است: صرف شام در کنار رابرت دنیرو، جو پسی،ری لویتا و مادر اسکورسیزی در صحنه پس از قتل رفقای خوب در ضمن من می خوام مثل دنیرو سس بریزم. و اما فیلم های برتر عمر :با این که همیشه جذاب است ولی دیگر تکراری شده همه در چند فیلم مشترک هستند و مشخص است در انتخاب هایشان کلی سبک سنگین می کنند و آن چه ته دلشان است نمی گویند. خُب من می خوام بی خجالت این کار را بکنم هر چی از حالا یادم بیاید می نویسم تکراری ها را هم نمی نویسم.یادتان نرود من هم بلدم اسم فیلم های مهم تاریخ سینما رو لیست کنم. این ها که می نویسم بخشی از زندگی من هستند. خاطرات من و سینما (اسم کارگردان ها در پرانتز می گذارم اگر یادم بود) 1- جک غول کش(): بچه که بودم نمی دانستم این غول ها خمیری هستند + چه حالی کردم وقتی مرضیه برومند عید امسال از این فیلم به عنوان یکی از فیلم های محبوبش یاد کرد 2- دو قلو های اژدها() : (جکی چان) سکانس پایانی در کارخانه ماشین سازی 3- ممل آمریکایی(قریب): کنترل ویدئو دست عمو بود و ما فقط بخش هایی که او صلاح می دید می دیدیم اون هم فقط تا صحنه خشک شویی بقیه اش که عمرن. 4- ...(): یه فیلمی بود که یه کابویه می یومد تو یه شهرک کوچیک اونجا کلانتر می شد عاشق یه زنه می شد آخرش هم بچه زنه که لال بود زبون باز می کرد وقتی مرده داشت با قطار می رفت (شین هم نیست) 5- به یاد همه اون فیلم های گودزیلا که بابام مارو می برد سینما می دیدیم و چه حالی می داد. در دنیای کودکی فکر می کردم این ها چه فیلم های پر خرجی هستند فکر می کردم آن اشعه ای که از دهن گودزیلا در می آید را با برق فشار قوی درست می کنند 6- مرگ یزد گرد(بیضایی): عمو تاکید داشت این به درد تو نمی خوره ولی من می خواستم ببینم اون موقه عشق تاریخ بودم. 45 دقیقه هم ندیدم .سر در گرفته بودم می فهمیدم که آن جا یک آسیاب است ولی خط فرضی را مدام گم می کردم. از رو نرفتم. در مدت یک ماه روزی 2 تا 3 دیقه بلخره تمامش کردم. احساس می کردم الموت را فتح کرده ام. 7- دیگه چه خبر؟(میلانی): بهترین کات دوران فیلم سازی میلانی: پطرسیان:من جلفم؟ 8- همسر(فخیم زاده): عاشق آن جوراب قرمزم که آخر فیلم هاشمی پوشیده 9- آن سوی آتش(عیاری): بابام از تلوزیون ضبطش کرده بود و مدام می دید ولی من هیچی سر در نمی آوردم . حالا هم که در به در دنبالشم رسانه های تصویری همت نمی کنند دوباره توزیعش کنند. 10- کویدان(کوبایاشی): آن شب را از ترس خوابم نبرد. هوئیچی بدون گوش و بانوی برفی مگر می گذاشتند 11- شاید وقتی دیگر(بیضایی): اگر تلوزیون درست یک هفته بعد از کویدان نمی گذاشت انقدر به یادم نمی ماند . آن قسمت سیاه سفیدش واقعن برایم ترسناک بود. حالا که دوباره می بینم از خودم خندم می گیره 12- اسلحه بزرگ(): امکان نداشت فیلمی با بازی آلن دلون بیاد سینما و بابا ما رو نبره. این یکی را به خاطر آن مرگ آخر فیلم و نگاه متعجب دلون یادم مونده 13- افعی(): من سرخچه گرفته بودم و یک مهمانی خانوادگی در خانه خالم اینا بودم .من نرفتم. بعدن فهمیدم داییم همه بچه ها رو برده افعیِ جمشید هاشم پور تا یه سال با داییم قهر بودم. 14- قصه های مجید(پور احمد):با لهجه اصفهانی بخوانید:این ریاضی کوفتی مَنا از پایه خِرابس 15- قرمز(جیرانی):باورم نمی شد این فیلم رو در سینما دیدم. به نظرم شبیه آن فیلم بدایی بود که خانواده نمی زاشتن نگاه کنم. از ذوقم دوبار دیدمش. 16- زیر پوست شهر(بنی اعتماد):چیکی چیکی،چیکی دون!(یادتونه؟) 17- هکرها(): آن جا که آنجلینا جولی می رود طوی دستشویی مردانه پیش خودم گفتم این واسا خودش غولی میشه 18- تور اروپا(): آن وقت ها منچستری بودم+ من که دلم نمی خواد برم هلند شما چه طور؟ 19- آتش بس(میلانی): با این که اصلن از این فیلم خوشم نمی آید بیشتر 50 دفعه آن را دیده ام و دیالوگ ها را حفظ هستم. توی مسیر رفتن به دانشگاه تو اتوبوس دیدم.هر دو روز یک بار. 20- کاغذ بی خط(تقوایی): بابام گفت: این دیگه چه آشخالی بود . مامانم گفت: شاهکار بود. 21- روز فرشته(افخمی): آن چرخش دوربین داخل قبر آن رقص انتظامی آن مرد ریشو که تا حالا ندیده بودم... 22- گاو خونی(افخمی): کپ کرده بودم باورم نمی شد تمام شده باشد دست و پایم یخ کرده بود .یه پنج دیقه ای گذشت تا دوباره فهمیدم تو دنیای واقعیم 23- جارهد(مندس): این جنگ ما بود 24- جاده ای به سوی تباهی(مندس):آن جا که صحنه درست شبیه به مکس پین است دوربین از بالا می آید پایین هنکس درست می رسد جلوی دوربین . وقتی به مرد داخل وان شلیک می کند هیچ حسی در صورتش نیست .هیچ حسی. و تکرار حرکت دوربین به شکل برعکس 25- دارودسته های نیویورکی(اسکورسیزی): -اسم تو چیه؟ -آمستر دام –منم نیویرکم 26- شرم کثیف(خجالت بکش)(جان واترز): پایان فیلم و ارجاعش به سریال(16-) امانوئل شاهکار است 27- بازی های مسخره(هانکه): بسه؟ راضی شدین؟ هنوز به اندازه یه فیلم بلند نشده+این کنترل کوش 28- خواستگار(حاتمی): انتظامی(در برنامه سینما 4): دیدی زن حاتمی چه کرده؟ 29- پاورچین(مدیری): اپیزود "چهار روز تا اودسا" 30- تویین پیکس(لینچ): راز هایی از دنیای آبی بسه دیگه خسته شدم. تکراری ها رو ننوشتم یه 50 تایی شد. اینم برای شکایت نواب صفوی:(سریال کیف انگلیسی(دری)) بچه ارباب با چه بدبختی پس از اذان گفتن ارباب بروی پشت بام به دنیا می آید: ارباب(گرجستانی)رو به پسرش(نواب صفوی): پسره، پسر، پدر سگ پسره پسر(پای منقل): بابا من بست نبودم؟ من بست نبودم؟

امیر: چه قدر از خوندن کامنت‌ات لذت بردم.

همه اش از آن نظرسنجی کوئن ها شروع شد.بعدش به تیم برتون رسید و یکی نظرسنجی وایلر را پیشنهاد کرد.مصیبت انتخاب آن جواهرها کم بود که رئیس فیلمهای عمرمان را ساخته....از کودکی همیشه به این فکر میکردم که تاپ تن فیلمهای عمرم را انتخاب کنم.اما هیچوقت ننشستم لیستی تهیه کنم.وسوسه اش همیشه با من بوده.مثل خوره...اما جراتش را نداشتم.نهایتش از بین فیلمهای دهه ها(آن هم نه مثلا دهه 60 و 70) بوده.چنین انتخابی برایم مثل یک مراسم بزرگ بوده...یک چیزی تو مایه های شمع و تزئینات و این حرفها.بعد بنشینم اسمشان را تک تک بگویم.کنارشان دو تا جمله که از توی شیره جانم بیرونشان کشیده ام بگذارم.شبیه "به خاطر" گفتن های ابراهیم نبوی توی شماره صد بود یا دویست مجله فیلم.....بعد آخر سر اسمشان را که بردم ، نام محبوب از قلم افتاده ام "شین" را بیاورم.بعد بگویم چرا جایش کنار شماره ها و رتبه ها نیست.....اما الان جراتش را ندارم.میدانم که اینجور لوس بازیها جایش اینجا نیست...اما رفقا چند شب پیش مزد ترس(کلوزو) را دیده ام و عاشقش شده ام و دوباره ترسیده ام.معافم کنید رفقا....می دانم که درک می کنید.کلی فیلم توی لیستتان بود که هنوز ندیده ام.

بعد اینکه عوضش قبلا لیستی تهیه کرده بودم از اتفاق های تاریخی که حسرت و آرزوی حضور درش را داشتم.ووداستاک 1969 توی چند تای اول بوده.حواستان به فیلم جدید آنگ لیTaking Woodstock هم باشد که درباره همین 2-3 روز رویایی تاریخ است.

کادوی من : یه سفینه ای که یه ال سی دی داشته باشه که هر فیلمی که دوست داشته باشی و اکران کنه و یه دکمه ای که اگه روش کلیک کنی از اون بالا بره دقیقا تو حال و هوا و شرایط اون فیلم دقیقا تو همون سکانس هایی که دوست داری ....... از اونجا از بک گراند ال سی دی ستاره های زمینو میبنی که دارن چشمک میزنن و میگن تولدت مبارک ک ک ک ک ک ( از تاخیر کادو ی تولد معذرت این ترم تابستون بیچارم کرده ...........)

امیر: شیزو... شیزو...

*چند روز غیبت داشتم و به نظر میرسه دیر رسیدم. به هر حال با دو روز تاخیر من هم تبریک میگم تولدتو امیر جان .طبیعتا هدیه ای هم نمیدم بهت چون دیگه 2روز گذشته .* دروغ چرا من سالهاست فیلم میبینم ولی حدود یه ساله که عاشقش شدم . اینجا هم در این عشق بی تاثیر نبوده . پس از من تازه کار و مبتدی انتظار ردیف کردن 50 - 60 تا فیلم برتر رو نداشته باشین.میتونم از پدر خوانده ها و پالپ فکشن و اینک اخرالزمان و افسانه1900 وگاو خشمگین و راننده تاکسی و مسیر سبز و بی خوابی و کیل بیل و کمی هم سین سیتی و در بروژ و مسیر انقلابی و بنجامین باتن و... نام ببرم و نمیگم چه فیلمی رو از همه بیشتر دوست دارم .*دوست دارم من هم نقدی، نوشته ای چیزی بنویسم و بفرستم برات ولی هر چی مینویسم به دلم نمیچسبه و پشیمون میشم . گروه نویسندگانت رو نبند تا شاید روزی ما هم اومدیم.* دوست دارم درباره پستچی 3بار در نمیزند هم بنویسی . *و اینکه همچنان در تلاشم که دائما تجربه های جدید داشته باشم و از کوچکترین اتفاقات خوب و بد زندگیم لذت ببرم . راستش این روزا سخت به دنبال انفولانزای نو A (خوکی) هستم . باید تجربه جالبی باشه!

* بسکتبالمون که رفت فینال اسیا و کریمی هم که با اینکه با ما نیست ولی هنوز از درخشش لذت میبرم و اینکه این مربی جدید پرسپولیس هم شخصیتش جالبه ها.* واینکه خیلی دوست داشتم تو این 3 - 4 ماهی که تلویزیون فوتبالیستها رو نشون میده یه کسی یه چیزی بنویسه و اشاره ای داشته باشه . ولی انگار بی فایدست و فقط منم که باهاش حال میکنم.

سلام. یادمه 3 سال پیش توی دانشگاه تهران که دوستم نیما اونجا مشغول به تحصیل بود . برنامه ای برگزار میکردن بچه هاشون که هر ماه یکی از کارگردانای خوب صاحب سبک رو دعوت میکردن و 3 تا از بهترین فیلماشم پخش میکردن بعدشم باهاش بحث و گفتگو میکردن. یکی از این برنامه ها اختصاص داشت به بهمن فرمان ارای عزیز که به همراه رضا کیانیان اومده بود و امیر پوریا هم به عنوان منتقد حضور داشت. فوق العاده برنامه هاشون خوب با برنامه و منظم بود و سوالها و جوابها فوق العاده. اما امروز 88/5/24 یعنی 3 سال بعد از اونروز در یک سالن خیلی شیکتر و تر تمیزتر برنامه ای مشابه اون سال برگزار شد ! ولی حتی مشابهشم نبود!! برنامه با نیم ساعت تاخیر شروع شد!؟ در موقع پخش فیلم چندین و چند بار درب سالن باز و بسته شد و افرادی رفتن و امدن!! که مسلما" تمرکز خیلیا مثل من رو از فیلم گرفت. اما در مورد جلسه ی پرسش و پاسخ: به نظرم از این ضعیفتر نمیشد!! اونم جایی که 2 تا از بهترین منتقدای ما مثل امیر قادری و نیما حسنی نسب بودن!!؟ واقعا" برای من جای سوال که چرا انقدر برنامه بی روح برگزار شد که رضا کیانیان به زبون اومد وگفت که من انتظار دیگه ای داشتم! نمیخوام زحمات بچه ها رو نادیده بگیرم ولی من ادم رکیم امیر جان. امیدوارم از دستم ناراحت نشی ولی من به مهمونی که اورده بودم نمیدونستم اخرش چی باید بگم؟! اخه مهمونم همون کسی بود که منو 3 سال پیش دعوت کرده بود دانشگاهشون!!!!!

امیر: باقی‌اش که نظر خودت بود. اما درباره دو منتقد درجه یک؛ در این مورد خاص، ما به عنوان نماینده کاربرای سینمای ما اون بالا نشستیم و نه منتقد. پس ترجیح می‌دیم که اونا حرف بزنن.

ای خدا گردش روزگار را ببین.....توی آژانس شیشه ای حاتمی کیا کاریکاتوری از عباس کیارستمی تصویر کرده به عنوان هنرمند لاقید و غیر متعهدی که به محیط پیرامونش بی تفاوت است.حالا بعد از ده سال سیامک رحمانی برای حاتمی کیا نوشته که چرا متن رمانتیک مینویسی و از او می خواهد که شفاف و واضح موضعش را مشخص کند و اینقدر بی تفاوت نباشد......... می شود در این مورد حرف بزنیم بچه ها؟ مرز کجاست؟ تاریخ معاصر کشورمان جلوش چشممان است.واکنش هنرمند باید کجا باشد؟ جوابم را بدهید.میخواهم بدانم اهل کافه از هنرمندانشان توی چنین برهه ای چه انتظاری دارند؟

امیر: چه پیشنهاد خوبی. فقط مقدورات و معذورات را رعایت کنید.

سلام.مثل اینکه دیر رسیدم.ولی اشکالی ندارد!عوضش زده بودیم به جاده چالوس... ولی با تاخیر تولدتان را خیلی خیلی تبریک میگم.کادو هم من اگر می توانستم شما رو می بردم دهه هفتاد ،بعد تمام فیلم های جادویی دهه هفتاد رو تو سینما،درکنار همه کسانی که عاشقانه سینما رو دوست دارند و در همان فضا و احساسات ،براتون انگار که دفعه اوله نشون میدادم!با همان شوق و وجد و احساسات...و اینکه خیلی خیلی زیاد آرزو میکنم هر روز در راهی که در پیش گرفته اید ، در مسیری که قرار دارین،واقعا از ته دلم میگویم ، هر روز محکم تر قدم بردارید و پیش برید و خودتون باشید....واقعا و صمیمانه میگم.امیدوارم انرژی اش برسد.... و اینکه ما هم دیگر نام کامل مان را مینویسیم !

امیر: امیدوارم از این به بعد همه نام کامل‌شان را بنویسند. و این که زدی به جاده چالوس؟ ای خوش به حالت. و باز ممنون از انرژیت. و کاش بدانی که چه تاثیری دارد.

آقا عجب کامنتی بود ....حسین جوانی محشر بود.کجا بودی ؟

نظر سنجی بهرین فیلمها:

تمام فیلمهای انتخابی سعید +

دونده ماراتن

-بد گای

-فیلمی کوتاه درباره قتل

-از نفس افتاده

-مرگ در ونیز

-نابخشوده

-میسیسی پی می سوزد

-بلدوژر

-بچه ی اشتباهی

-مذکر،مونث

-دوازده مرد خشمگین

-نشویل

-پستچی همیشه دوبار زنگ می زند

-صورت زخمی

-جایی برای پیرمردها نیست

-سامورایی

-عقرب

-head on

-لبه بهشت (فاتح آکین)

-رستگاری در شاوشنگ

-مرد مرده

-داستان راهبه

عجب سوال توپی مطرح کرده کاوه .

از اون سوالاییه که به جای جواب و پاسخ باید بیشتر به سوالش فکر کنیم .

نان را خدا به ما نمی دهد. ماییم که آن را به او می دهیم .

مارک - من قصد ندارم بی آنکه سهم خودم را بخورم خورده شوم.

جان شیفته - رومن رولان

سلام

فکر کنم زیاد از نقدام خوشتون نمیاد واسه همین تصمیم گرفتم دیگه نقدام رو نفرستم این در حالی است که حداقل 20 نقد آماده دیگر داشتم ولی فکر کنم که زیاد خوشتون نمیاد پس تصمیم گرفتم دیگه نفرستم و تصمیم گرفتم نقدامو جای دیگر مطرح کنم که شاید خوششون بیاد. اتفاقا یک روزنامه هم به من پیشنهاد همکاری داد ولی قبول نکردم چون کار من چیز دیگر است و اصلا عطش کار در روزنامه رو ندارم. اینها رو گفتم که فکر نکنید من این نقدها رو برای اینکه توی روزنامه همکار شما بشم گفتم بلکه واسه دلم می نویسم و توان و تحمل کار پر استرس روزنامه رو هم ندارم و غرض از نقدهام مطرح کردن خودم نبود من دوست دارم با آرامش و در یک فضای آروم بنویسم این هم نقد آخر

مورد عجیب بنجامین باتن

شاید یکی از بهانه‌هایی که باعث می‌شود، فیلم تماشا کردن را دوست داشته‌باشیم، فرار از روزمرگی‌های زندگی باشد. پس چه باک اگر روایتی که به تماشایش می‌نشینیم، در عالم امکان و واقع نگنجد؟ هر چند ساختن افسانه‌‌وارهایی که به زمان و مکان نامعلومی در صدها سال پیش باز نمی‌گردد و در زمان معاصر جریان دارد، شجاعتی افزون می‌طلبد، ولی شاید یکی مثل “دیوید فینچر”، این دل را داشته‌باشد که از ایده‌ی یک داستان کوتاه “اسکات فیتز جرالد” چنان خوشش آید که دست به ساخت “مورد عجیب بنجامین باتن” بزند.

پیرزنی در بیمارستانی در کارولینا در حال مرگ است و دخترش در لحظات آخر نزد اوست. طوفان کاترینا آغاز شده و اوضاع جوی نامساعد است. پیرزن می‌خواهد در لحظات آخر عمر رازی را برای دخترش بازگو کند. پس برای او داستان ساعت‌سازی را می‌گوید که نابینا بود و زندگی خانوادگی کوچکی با پسر و همسرش می‌گذراند؛ پسر به جنگ می‌رود و کشته می‌شود. در آن روزها شهرداری به او سفارش ساخت یک ساعت را داده‌بود. او تمام وقتش را صرف ساخت آن ساعت می‌کند. در روز افتتاح تدی روزولت هم حضور داشت و همگان با تعجب می بینند که ساعت برعکس کار می‌کنند، ساعت‌ساز می‌گوید خودش به عمد آن را اینطور ساخته،” شاید ساعت عقب برود، زمان به عقب برگردد، فرزندان ملت بازگردند و زندگی کنند، ازدواج کنند، بچه‌دار شوند و به مرگ طبیعی بمیرند، شاید پسر من هم برگردد!” پیرزن از دخترش می‌خواهد دفترچه‌ای که در کیف دارد را برایش بخواند. در سال ۱۹۱۸، در میان شادی مردم از پیروزی جنگ جهانی اول در خانواده‌ی باتن‌ها پسری به دنیا می‌آید که جادوی ساعت بر او اثر کرده، او نوزادی ۸۰ ساله است. مادر کودک می‌میرد و توماس باتن( جیسون فلمینگ)، پدر کودک، او را زیر پله‌ی خانه‌ای رها می‌کند که در آن زوج سیاه‌پوستی به افراد پیر جا می‌دهند. زن سیاه‌پوست که کویینی(تاراجی هنسون) نام دارد از شوهرش می‌خواهد که او را نگاه دارند و نامش را بنجامین می‌گذارد. بنجامین (برد پیت) کم‌کم بزرگ می‌شود ولی سنش به عقب باز می‌گردد، او آرزو دارد مثل تمام بچه‌های ۶،۷ ساله باشد ولی ظاهر او مانند پیرمردی ۷۵ ساله است. در همان روزها اتفاقی با پدرش که همواره دورادور به او سر می‌زد ملاقات می‌کند. او با دخترکی زیبا به نام دیزی آشنا می‌شود و با هم دوست می‌شوند. وقتی بنجامین ۱۷ ساله شد (با ظاهری۶۳ساله!) از خانه می‌رود و با کاپیتان مایک(جیرد هریس) به دریا می‌زند. آنها به روسیه می‌روند و او با زنی انگلیسی به نام الیزابت ابوت(تیلدا سوئینتون) آشنا می‌شود. همسر الیزابت جاسوس است. علیرغم شوهردار بودن البزابت، میان بنجامین و او رابطه‌ای عاطفی شکل می‌گیرد. در یکی از روزها الیزابت او را بی‌خبر ترک می‌کند. دیزی(کیت بلانشت) در نیویورک بالرین می‌شود. او و بنجامین همیشه برای هم کارت پستال می‌فرستند. با پیام فرانک روزولت بنجامین و کاپیتان مایک هم وارد جنگ می‌شوند و با حمله‌ی یک زیردریایی مایک کشته می‌شود. بنجامین به خانه بر می‌گردد و باز دیزی را ملاقات می‌کند و یاد روزهای خوش گذشته زنده می‌شود. اما حوادث دیگری هم میان دیزی و بنجامین رخ می‌دهد…

دیوید فینچر، خالق شاهکار “هفت” و فیلم خوب “باشگاه مشت‌زنی”، در سالهای اخیر به سراغ ساخت “زودیاک” رفت. فیلمی درباره‌ی یک داستان واقعی قاتلی زنجیره‌ای که هرگز به دام نیفتاد. این فیلم در قیاس با “هفت” بسیار ناامید کننده بود. پس از این افول بود که فینچر به امید بازگشت به روزهای اوجش با هنرپیشه‌ی محبوبش، برد پیت، دست به خلق تصویری از ایده‌ی جسورانه‌ی فیتز جرالد زد. فیلم راوی ایده‌ی عجیب زندگی وارونه می‌شود. چیزی که شاید به نظر اینقدر عجیب و احمقانه بیاید که خنده‌دار باشد، اما کنجکاوی درباره‌ی اینکه اگر چنین چیزی امکان داشت چطور می‌شد، بیننده را میخکوب می‌کند و با مسیر داستان پیش می‌برد. داستانی که روایتگر بخشی از حوادث مهم تاریخی جهان است.

با این حال، این فیلم خالی از اشکال نیست. عشق میان الیزابت و بنجامین خیلی بی‌ریشه و غیر ضروری تصویر شده. بنجامین که قرار بوده در جنگ شرکت کند، حتی برای حفظ ظاهر هم که شده، اسلحه به دست نمی‌گیرد. اصلاً انگار در سکانس جنگ شبانه‌ی قایق و زیردریایی به زور در صحنه چپانده شده که فقط باشد! هر چند که این فیلم حاوی نکات تاریخی خوبی است، اما در مقام قیاس با فیلم “فارست گامپ” ( که بزودی پستی درباره‌اش خواهم نوشت) از بسیاری از جریانات فکری و اجتماعی در آن سال‌ها به سادگی عبور می‌کند و ناگفته رهایشان می‌کند. از اریک راث که سناریوی این فیلم و “فارست گامپ” را به رشته‌ی تحریر در آورده، انتظار بیشتری می‌رفت. اینکه بنجامین وقتی به دوران کودکی می‌رسد ناگهان دیزی را فراموش می‌کند و وقایع زندگیش را از یاد می‌برد با چه منطقی رخ می‌دهد؟ به باور من، بر خلاف تصور خیلی‌ها، حد و اندازه‌ی بازی برد پیت اصلاً اسکاری نیست! صرف یک گریم سنگین نمی‌تواند باعث بهترین بازیگر مرد بودن، شود. بازی پیت خیلی خشک است، چه وقتی الیزابت را از دست می‌دهد، چه وقتی دیزی را دوباره می‌بیند وچه وقتی که می‌فهمد توماس باتن پدر اوست. هرچند صبوری برد پیت در تحمل آن گریم سنگین قابل تقدیر است ولی اگر می‌توانست متناسب با آن گریم فوق‌العاده بازی کند چقدر این فیلم بهتر می‌شد! از دید من، بازی کیت بلانشت بسیار چشمگیرتر از پیت از آب در آمده!

البته فیلم جاهای قشنگی دارد که امضای فینچر را می‌شود بر آن‌ها دید. مثلاً جایی که بنجامین و پدرش به تماشای طلوع آفتاب بر دریا می‌نشینند یا جایی که روح کاپیتان مایک و بنجامین چون مرغی مگس‌خوار و زیبا تصویر می‌شود. گریم‌های فیلم عالی است و صحنه‌آرایی‌ها با تناسب گذر سال‌ها استادانه طراحی شده‌است. این تناسب و تغییر در موسیقی فیلم هم مشهود است. فیلم “مورد عجیب بنجامین باتن” بخاطر ایده‌ی خوبش و چیزهایی که می‌تواند یادآور فینچر باشد ارزش دیده‌شدن را دارد. ” بعضی از مردم برای زندگی کنار رودخانه بدنیا می‌آیند، برخی برای کشته شدن با صاعقه، برخی برای شنیدن موسیقی، برخی برای شنا کردن، برخی برای ساخت دکمه، برخی برای شکسپیر بودن، برخی برای مادر بودن، و برخی برای رقصیدن!” این نریشن سکانس پایانی فیلم بود که بسیار زیبا و دلچسب به تصویر کشیده شده‌بود! بله، همه برای چیزی زندگی می‌کنند اما فقط بنجامین باتن است که مثل بنجامین باتن زندگی می‌کند، برای موردی عجیب!

و فکر کنم این دیگه یه پایان است البته نه پایان زندگی خوش گذشت و خداحافظ به امید دیدار

ببخشید گفتم که بزودی پستی درباره‌اش خواهم نوشت (فارست گامپ) می خواستم بعد از بنجامین باشد که نشد و قبلش نوشتم واسه همین گفتم بزودی

چقدر کامنت حسین جوانی جالب بود، یادآور گذشته های قشنگ...که دیگه نمی یان...

اقای قادری چرا کادوهای همه به شما فقط فیلم یا یه چیزی در مورد سینماست؟؟؟؟؟؟؟؟ یعنی زندگی شما ابعاد دیگه ای نداره!!!؟؟؟؟ فقط تو سینما خلاصه می شه؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!

سلام

انگشتر عقاب نشان فيلمي است از آندره وايدا در مورد لهستان و تاريخ كمونيستي لهستان. بهترين فيلم وايدا نيست ولي من دوسش دارم. كاتين و خيلي فيلمهاي ديگه شايد بهتر باشن اما اينو من از تلويزيون ديدم و ضبطش كردم و دوسش دارم.

1- دیروز تو خیابون داشتم دی وی دی های یه بساطی رو نگاه می کردم که توجهم به یه فیلم جلب شد با بازی مایکل مدسن و دیوید کارادین به نام "Road of No Return " یا راه بی بازگشت ، محصول 2009 . چیزی که جالب بود این بود که کارگردانش فردی بود به نام پرویز ساقی زاده . هنوز فیلم رو ندیدم و از امتیازش تو imdb به نظر نمی رسه فیلم خوبی باشه ولی میخواستم ببینم پرویز ساقی زاده کی هست و آیا کسی میشناسدش؟

2- دارم یواش یواش لیست صد فیلم عمرمو تهیه می کنم ولی باید خیلی بیشتر ببینم و فکر کنم یکی دو سال دیگه نیاز باشه . این هم لیست 20 فیلم ایرانی من : به ترتیب 1- سگ کشی 2- طعم گیلاس 3- ناخدا خورشید 4-طلای سرخ 5-اجاره نشین ها 6-شاید وقتی دیگر 7-کندو 8-شبح کژدم 9-دونده 10-دایره مینا 11-کلاغ 12- کلوز آپ 13- فرار از تله 14- زیر پوست شهر 15- پرده آخر 16- سرایدار 17- تردید 18- دایره 19- بودن یا نبودن 20-دیگه چه خبر .

مثل اینکه کسی با برگمان حال نمی کنه

همش تیم برتون

پس

مهر هفتم

توت فرنگی های وحشی

پرسونا

سونات پاییزی

سکوت

شرم

فلوت جادویی

نور زمستانی فانی و الکساندر

و ...

جان کاساوتیس

زنی تحت تاثیر

سایه ها

و هرتزوک آگیره خشم پروردگار معمای گاسپار

و فاسبیندر

همه ش

* وای وای (وجه مثبت صوت ای وای ای وای) چه بزمی برپا شده اینجا. به نظرم حالا میشود گفت که گاهی با حلوا حلوا کردن هم دهان شیرین میشود، نمونه اش این همه فیلم که اگر ندیده باشی هم باز با خواندن اسمش دچار غلیان درونی میشوی.

* و البته دو تا کامنت بودند که رسما جگرمان را سر حال آوردند و بر خود فرض دیدیم از رضا رادبه و حسین جوانی تشکر کنم. هم به خاطر فیلمهای خاصی که معرفی کرده بودند و هم البته و صد البته آن توضیحات ناب داخل پرانتز هر فیلم.

* دیالوگ به یاد ماندنی: کاغذ بی خط(تقوایی): بابام گفت: این دیگه چه آشخالی بود . مامانم گفت: شاهکار بود

******و یک سوال کاملا جدی و مهم : کی اینجا ژاک تاتی باز بووووووووووووووووووووود؟؟

سلام به کسی که"هنوز نفس می کشد".

سلام رفیق، خوش اومدی.

نفس بکش، نفس عمیق. .... حس می کنی، امید رو می گم، حسش می کنی؟

دقیقا!!و به نظرم اینقدر این نکته ای که اشاره کردی مهمه که نمیشه نفهمیدش!و اگه نتونستم منظورمو بگم یعنی نثرم ...!

برای هموطن عزیزم"من هنوز نفس میکشم...هنوز" :

چقدر خوشحالم که آزاد شدی و امیدوارم جسم و جانت سلامت باشه ,چون مطمئنم روح دردمندت اینقدر بزرگ و زیبا است که خودش مرهمه!دوست عزیزم,هم وطن,اعتراف میکنم درین زمان اسارت تو,زندگی کردم,فیلم دیدم,ساز زدم,اما در همه حال به یاد تو و همه هموطنانم بودم,نمیدونم شاید این برات کافی نباشه اما ای کاش وقتی احساس خستگی کردی,وقتی خاطره های بد به سراغت اومد,یه نفس عمیق بکشی و به یاد بیاری ,ما همه هموطنانی که نگرانت بودیم,دلتنگت بودیم و دوست داریم,هیچ وقت تنهات نمیذاریم و هر فیلمی که ببینیم,هر آوای نابی که بشنویم ,مشتاقانه می خواهیم لذتشو با تو قسمت کنیم و ای کاش باور کنی که "تنها نیستی"...به خاطر همه روزهای سخت دلتنگیت,برای روح مقاومت,برای بودنت,ازت سپاس گذارم و امیدوارم عشقی به بزرگی عشقی که به من برگردوندی,آرام روحت بشه...دوست من...یه عالمه فیلم ناب منتظرته....با عشق.

توقع مون از هنرمندامون تغییر نکرده فیلتر جلو دوربینشون نگزارند انرژی جامعه را به درستی به روی پرده منتقل کنند (برای چندمین بار از نفس افتاده را مثال می زنم ) خودشون باشند و جامعه و ادم های امروز را از دید خودشون روایت کنند نه مثلا با فیلتر هایی مثل اجتماعی بودن افشاگر بودن دینی بودن هنری بودن معنا گرا بودن و... به نظرم بعد از دیدن بخش های سانسوری خاک اشنا می می شود همچین تعبیری را برای بهمن فرمان آرا به کار برد که بدون فیلتر نگاه خودش به جامعه به جوون ها به نسل خودش صادقانه بیان کرده و همین صداقت باعث شده نگاهش به جوون ها را نپسندم لاقل اون چیزی را که فکر می کند بدون ریا بیان می کند و در عین حال توسعه وطنش برایش مهمه دقیقا نکاتی که در درباره الی هم هست این دو فیلم در حال اکران دو نمونه از فیلم های ایده آل امروزند نگاه بی فیلتر هنرمند به جامعه و آدمهایش ...همین

سلام

امیر جان شما نمیتونستید بهتر مدیریت کنید جلسه رو؟ قبول کنید که کسایی که سوال کردن سوالاتشون اکثرا" جنبه ی اعلام موجودیت کردن و اینکه ما هم هستیم رو داشت!!؟ من سوالی که بتونه کارگردان و بازیگرا رو تحت تاثیر قرار بده نشنیدم و مشخص بود که عوامل فیلم منتظر اتمام جلسه ان!!!؟ البته میدونم الان میگی خوب چرا خودت حرفی نزدی؟! امیر جان به نظر من ادم خودش به خودش شخصیت میده. من هیچوقت با 1بار دیدن یک فیلم اونم فیلمی مثله شده نمیتونم دهانم رو باز کنم و هر حرفی بزنم! اونم جلوی شخصی مثل فرمان ارا یا کیانیان که میدونیم جزو 10 نفر اول سینمای ایران هستن !!؟ ولی شما این اجازه رو دادید و به نظر من بزرگواری استاد فرمان ارا خیلی زیاد بود

در هر حال من نظراتم رو گفتم و شاید من اشتباه کردم و به بقیه دوستان خیلی هم خوش گذشته باشه و استفاده زیادی هم کرده باشن از جلسه!؟

راستی یه نکته انحرافی: دکمه سردستت خیلی باحال بود!!

سلام آقا یا خانم از نفس افتاده!

چرا جواب ایمیل من رو ندادید؟

منتظرم

یک سوال:

به نظرم یه جورایی ما اسیر هویت هایمان هستیم و در زندانی که خود ساخته زندگی می کنیم.از کجا و از کی بود؟

(انحرافی:راستی شنبه که برای اولین بار دیدمت خیلی تعجب کردم فکر نمی کردم اینقدر خوشتیپ باشی!

فقط کاش تو جلسه خودت یه ذره بیشتر حرف میزدی!

راستی فیلم پشت صحنه چرا پخش نشد؟!

به سیاوش پاکدامن

من چاکرتم!

نتیجه خیلی خیلی اخلاقی خاک اشنا و پستچی 3بار در نمیزند.

مگر چه کرده اید برای ما که اینگونه طلب دارید . به گذشته خود که نگاه میکنیم چه افتخار بزرگی را میبینیم که باید اینگونه سرکوب شویم. این نسل بی هویت چگونه و چطور باید وجود خود را به شما ثابت کند. باید دست به دعا برداریم و منتظر حمله یک کشور همسایه باشیم و جنگی تحمیلی تا برویم بجنگیم و افتخار کسب کنیم . باید انقلابی به پا کنیم و به خیابانها بریزیم و چه چه. باید صنعت نفتمان را ملی کنیم یا باید مشروطه طلب کنیم تا بشویم نسلی با هویت و با ارمان .

این نسل بی هویت چه گناهی کرده که در روزگاری جوانی میکند که باید طور دیگری جوانی کند. طوری که شما نکرده اید. نسل ما پاداش غیرت و شجاعت شماست و تحویلمان بگیرید.اگر پوچیم اگر بی هویتیم و ارمانی نداریم تحویلمان بگیرید.

از اینکه تی شرت مارک دار میپوشیم و نه کت و شلوار ،هفت تیغه ایم و سبیل غیرت نداریم و... باید خجالت بکشیم یا چون رپ و پاپ گوش میدهیم و فیلمهای انچنانی میبینیم و کارگردان و نویسنده محبوبمان فلان و فلانیست.

این نسل دنبال روزنه ای میگردد برای فرار . فرار از گودال و تله ای که در ان گرفتارش کرده اند . به دنبال هوای تازه ای میگردد. نفس میخواهد و تجربه هایی جدید. بی هویت و بی ارمانیم؟ به خودمان مربوط.شما راه خود را رفته ید و نتیجه اش را دیده اید. واینکه اگر مثل شما نمی اندیشیم و نمیبینیم ، نمیشنویم ونمیخواهیم دلیل به بی هویتی و بی ارمانی نیست.

قبول. شاید مسیر را گم کرده ایم .چون راهی برایمان نساخته اند .خود میسازیم و به پیش میرویم. گاه به سنگی و مانعی عظیم برخورد میکنیم و راه را تغییر میدهیم.فریب میخوریم و باز میگردیم و مجدد شروع میکنیم ولی حاضر نیستیم ان راهی را که شما رفته اید برویم و در همان مسیر مشخص که هیچ تجربه جدیدی ندارد گام بگذاریم و خود را مطیع ارمانهای شما کنیم.با تی شرتی مارک و شلواری چسبان وکتانی آل استارمان و لب تاپ و موبایل و گوش دادن به موسیقی از نظر شما سخیف و بی ارزش در راه میرویم. مقصدی نداریم. میرویم تا به راه شما نرفته باشیم . میرویم تا تجربه کنیم . تجربه ای جدید.

1. آگراندیسمان

2. راننده تاکسی

3. آمارکورد

4. رازها و دروغ ها

5. سه زن

6. آپارتمان

7. بوچ کسیدی و ساندانس کید

8. پت گارد و بیلی د کید

9. آنی هال

10. رز ارغوانی قاهره

11. نشانی از شر

12. کازابلانکا

13. از نفس افتاده

14. پاریس - تگزاس

15. حرف : خبرنگار

16. معجزه در میلان

17. زنی تحت تاثیر

18. سگ های پوشالی

19. پرسونا

20. برش های کوتاه

ترتیب فیلم هه به جز اولی اصلا مهم نیست...

همه اين كامنت ها را كه خواندم ياد شاهكار اگزوپري افتادم ، جايي كه مسافر كوچولو مي گويد زيبايي كوير ( يا بيابان ) به چاه آبي است كه يك جايي در اين كوير پنهان است .

انگار همه با اين فهرست نوشتن ها و نشاني دادن ها ، وجود آن چاه را يادآور مي شوند .

" گسترش پهنه امكان "

1: سوم مي آغاز شد... بزرگترين نمود آرمان خواهي معاصر ...جنبش دانشجويي 68

2: بن مايه گفتمان دانشجويان و رهبرانشان از جمله كوهن-بنديت اين بود كه دانشگاه دژ ايدئولوژيك نظام حاكمه است و از آن جا كه نمي شود آن را ويران كرد بايد حرمت و تقدس آن را درهم شكست...

3: در فرانسه پيشرفتهاي اقتصادي نتوانسته بود روحيه محافظه كارانه قديم را متزلزل كند.خشكه مقدسي در همه نقاط زندگي حكمفرما بود.حكومت مدافع نظم اخلاقي كهن بود و نوشته ها و فيلم هاي مغاير با اين نوع نظم را به شدت سانسور ميكرد. يكي از مجريان تلويزيون به علت پوشيدن دامني كه زانوي او را نشان مي داد اخراج شد. در اداره پليس شعبه ويژه جرايم اخلاقي وجود داشت.زنان فرانسوي نمي توانستند بدون اجازه همسر يا پدر خود در بانك حساب باز كنند ....و آن گاه مي 1968 اتفاق افتاد...اقتدار ستيزي...

4: اصلا تمام اين دلايل و تحليل ها به كنار...شهر حدود 40 روز تمام و كمال در دست دانشجويان بود...سنگفرشهاي خيابان كه دانه دانه كنده مي شدند و نقش سنگر پيدا مي كردند...40 روز آزادي محض...اينكه اين جنبش چگونه به پايان رسيد چه اهميتي دارد...همان 40 روز همان همراهي تمام دگرانديشان همان كه ژان لوك گدار و كلود للوش و تروفو و ...فيلم هايشان را از جشنواره كن در حمايت از دانشجويان خارج كردند همان جملات تاريخي ژان-پل-سارتر بزرگ در حمايت از آنها....تمام اينها ارزش 100 سال احمقانه نفس كشيدن را داشت...حتما داشت.

5:بنديت بعدها وارد سيستم شد...حزب سبز آلمان و نماينده آنها در پارلمان اروپا...طرفدارانش خشمگين شدند و گفتند كه آرمانگرايي او به پايان رسيده است...من هم مي گويم...اما از او متشكرم...بابت 40 روزي كه خلق كرد و ما با خواندنش مو بر تنمان راست مي شود و به خيال فرو مي رويم....

6: ژان-پل-سارتر در 15 مي به كوهن-بنديت گفت:

" نكته جالب در خيزش شما اين است كه به نيروي تخيل ميدان مي دهيد. نيروي تخيل شما نيز چنانكه در مورد هر انسان ديگري صادق است محدوديت هايي دارد اما شما ايده بيشتري از نسل قديم داريد...شما تخيل بسيار بارآورتري داريد. يك نشانه آن شعارهايي ست كه بر در و ديوار سوربن نوشته شده اند.شما دست به كاري ميزنيد كه بسيار شگفت انگيز است: نا آرامي ميافرينيد و هر آنچه كه جامعه ما را آن كرده كه امروز هست را رد مي كنيد. اين آن چيزي ست كه من بدان گسترش بخشيدن به پهنه ممكنات مي نامم...."

ژان پل سارتر و سيمون دوبوارسارتر تنها كسي بود كه دانشجويان در بحبوحه ي خيزش به او اجازه دادند در جمعشان حرف بزند...

7: سارتر دو سال بعد كفت :

" من طرف دانشجويان بودم مقاله مي نوشتم.به نفع آنان در راديو و تلويزيون مصاحبه مي كردم و با اشغالگران سوربن مذاكره مي كردم. مي فهميدم كه آنان دنبال چه هستند اما براي درك واقعي آنها به تمام سال 1969 احتياج داشتم..."

اين هم يادمه ارديبهشت پارسال نوشتم در سالگرد مي 1968 كه با هم توي استاديوم داشتيم راجع بهش حرف مي زديم....

دقيقآ امير من هم توي همين فكر بودم...اينكه چقدر ما اين روزها داريم مي 1968 رو تجربه مي كنيم و چقدر جالب كه درست يكسال بعدش اون جمعيت ميليوني توي ووداستاك جمع مي شن و يكهو جنبش هاي اجتماعيشون رو قدرتمند مي كنن....اين ما چقدر پهنه امكان ذهنمون رو گسترش داديم...اين كه بدون تعارف...ديگه فقط با حسودي به سال 1968 برنمي گرديم...حالا ما خودمان بخشي از تاريخ شده ايم....

جلسه خاک آشنا خوش گذشت امیر خان . مشکلات که بود ولی دلیل نمیشه این همه انرژی مثبتی که بهمون دادو نادیده بگیریم. در باره جلسه پرسش و پاسخ که خیلی بهتر از آن چیزی بود که فکر میکردم . فرمان آرا با اون هیبت هیچکاک وارش بسیار روشن و واضح جواب میداد و خیلی با مخاطبان راحت بود . امیدوارم ادامه بدید همین برنامه هارو .

سلام امیر . نمایش ملانصرالدین را حتما ببین . صندلی تماشاگرانش روی هوا معلق است و در آن واحد هشت نمایش را برایت اجرا می کنند . بعد هم اینکه تو رو خدا این کافه ی ما رو هم معرفی کن . خوب چیزی شده . www.artmag.blogfa.com

بهترین ها از نظر من بدون ترتیب:

کازابلانکا برای درون پرشور ولی برون خوددار ریک

پدر خوانده 1و2 برای همه آنچه از قدرت و تنهایی یادم داد.

ژول و ژیم برای ترکیب جادویی تصاویر و قدرت ژان مورو

مخمصه برای تنهایی رابرت دنیرو که ویرانم کرد

بدنام برای بهترین کلوزآپ های همه تاریخ سینما

کلمانتاین محبوبم برای رفاقت

خوب بد زشت برای آنچه سینما بهش مدیونه : وسترن

نشانی از شر برای ولزش که تو سایه همشهری کین موند.

مرثیه ای بر یک رویا برای ترسیم افق های جدید قدرت سینما .غیر قابل تکرار

راننده تاکسی برای نیویورکش

چقدر دره من سرسبز بود برای عشق بچگیش

لورنس عربستان برای موریس ژار و لین

تلالو برای نمایش نبوغ دو مجنون

راشومون برای بهم ریختن هر چه که بهش مطمئن بودم

هفت برای آینه اش در مقابل بخش سیاه روحم

بازیهای مسخره برای بی رحمی و قدرتش

مالنا برای مونیکا بلوچی

سینما پارادیزو برای ترکیب عشق و سینما

محله چینی ها برای فیلم نوار بودنش

آواز در باران برای سرخوشیش

شهر خدا برای رئالیسم کابوس وار معاصرش

در بروژ برای صداقت کارلین فارل

و تا ابد میتوان برد این لیست رو و برای همه فیلم های درجه 3 سینما

و برای خود سینما که بنظرم هدیه ای است از خدا به کسانی که چون

ما انسانهای معاصر که فکر کنید اگر فقط صد سال دیرتر بدنیا می اومدیم چه سخت میشد این دنیا رو تحمل کرد

بینش و کشف همه ما مدیون تاثیر و قدرت سینماست.

سلام یک تک پا اومدم چند چیز رو بگم و برم :

1 : آرسنال تیم محبوب من هست

2 - ونگر انگار با قطبی توافق کرده که یک بازی توی ورزشگاه امارات با آرسنال انجام بدن

3 - اینکه چرا همش چسبیدین به فیلمهای قدیمی یک موقع دیدین فیلمهای جدید تاریخ مصرفشون تموم شد و دیگه نتونستیم در موردش صحبت مثل خیلی فیلمهای دیگه که به اونا توجه نشد یک کم به اونا توجه کنین لطفا گناه دارن . اینجا شده برنامه نقره معلوم شد که واقعا خاطره باز هستین

4 - من تکه های حذف شده فیلم خاک آشنا رو دیدم و اینکه به این نتیجه رسیدم که واقعا حذف شدنش به جا بود آدم هر چی که میدونه رو که نباید بگه یک کم حرفاش رو تو دلش نگه میداره شاید اون حرفها فقط طرز فکر خودش باشه

5 - توی بعضی روزنامه ها عکس فیلم میذارند و کنارش می نویسند از سایت مووی وب سایت مووی وب که بسته هست !!!!

چرا آدرس یک سایتی که ایران بسته رو توی روزنامه میذارند اون هم یک روزنامه پرتیراژ

6 - این روزا یک فیلم توی کره جنوبی خیلی خوب فروش کرده و انگار قراره رکورد بزنه و توی روز اول 5 میلیون نفر فیلمو دیدن اسمش هست هائوندا و در مورد سونامی هست دیدنش رو از دست ندید

این هم یک عکس با حال البته واسه طرفدارای آرسنال طرفدارای آرسنال یک هورای بلند بگن ببینیم چند نفر تو اینجا طرفدارش هستن تا یادم نرفته اینو بگم که آرسنال تو اولین بازی 6-1 اورتون رو تو زمین اورتون برد این هم هورا داره

http://myup.ir/images/rhf445xnn9rcr5kd0lh.gif

ببخشید انگار از یک تک پا بیشتر شد تا بعد

سلام امیر . این نمایش ملانصرالدین را فارغ از اسم غلط اندازش حتما ببین . عجیب است . صندلی تماشاگرانش روی هوا معلق است و در آن واحد هشت نمایش را به زبان اصلی شان برایت اجرا می کنند . هشت نمایشنامه کلاسیک را . بعد هم اینکه تو رو خدا این کافه ما را هم معرفی کن . چیز خوبی شده . www.artmag.blogfa.com

1.غرور و تعصب

2. صورت زخمی

3. پدر خوانده 1

4. تایتانیک

5. کازابلانکا

6.راننده تاکسی

7. در بار انداز

8. بعد از ظهر سگی

9. برباد رفته

10. اسپارتاکوس

11. 12 یار اوشن

12. کازینو

13.غریزه اصلی

14. ماهی بزرگ

15. ادوارد دست قیچی

16.کتاب خوان

17. بنجامین باتن

18. حرفه ای(از اینجا عاشقت شدم ناتالی)

____________

1.هامون

2.مادر

3. سوته دلان

4. قیصر

5. لیلا

6. سگ کشی

7.گاو

8.چهار شنبه سوری

9. درباره الی

10.بید مجنون

11. کاغذ بی خط

12.زن دوم

13. کنعان

14. بوتیک

15.اعتراض(ما از اول به یک چیز دیگه گفتیم رابطه)

16. زیر پوست شهر

.

.

.

و خیلی فیلم های ارزشمند دیگه که من ندیدم و خیلی ها که ذهنم فراموش کرده.

سلام امیر خان

اسم چند تا کانون فیلم مشتی تو تهران میدی به ما؟

از اونایی که خودت میزفتی الانم میزی؟

به شیده احمدی عزیز:اگه بدونی چقدر دوست داشتم بیام!!عکساتونو میبینم و به نظرم خوشگل ترین و فهمیده ترین و سینما دوست ترین دوستانید!!

به همه بچه های ماه اینجا و به "من هنوز نفس میکشم":من عاشق این آهنگم,شعرشم دیوونم میکنه je te souhaite یعنی "برات آرزو میکنم":http://www.seekasong.com/search.php?artist=Natasha+St+Pier .منم همه این خوبی ها رو براتون آرزو میکنم.

من عاشق wall_e هستم.به خصوص که دیگه از سوسک !بدم نمیاد!ولی چشم .یاسمن هستم.

در جواب سوال کاوه باید بگم من هرچی فکر کردم نتونستم به نامه آقای حاتمی کیا پاسخ بدم.راستش دوست ندارم برای فکر و ایده من فیلم بسازه.به نظرم کارگردانی که آژانس شیشه ای رو ساخته,به جایی رسیده که راه مخصوص خودشو داشته باشه.امیر ازم پرسید که چرا جوانی بدون جوانی رو دوست دارم,بعدا می نویسم چرا,اما یکی از دلایلش اینه که فیلمی است کاملا شخصی و اگه می خوای بفهمیش باید با دغدغه های استاد آشنا بشی.و من این شخصیت,این فردیت و این استقلال رو دوست دارم.

خلاصه,انتظارم از هموطنان هنرمند اینه که خودشون باشند و با نگاه منحصر به فرد خودشون راوی همه تلخی و شیرینی های این دوران باشند.دوست ندارم برای نگاه خاصی-حتی اگه نگاه مورد علاقه منه-فیلم بسازند.بیشتر مشتاقم نحوه روایت اونا رو ببینم.و مطمئنم وقتی همه صادقانه هنرشون رو به مردم عرضه کنند,نه تنها یک راه که هزاران راه برای رسیدن به "آن"زندگی پدیدار میشه...

ببخشید تروی جا افتاده بود برد اینجا بینظیر بود!

1. از سلاخ خانه فقط یه نسخه DivX دیدم و الان همونم ندارم.

2. پرونده پیش از غروبت کجا چاپ شده؟

با تاخیر: اون جمله دیالوگ کریستف توی نمایش ترومن بود.

توقع من از هنرمند این است که حالش مثل من خراب نباشه یا اگه خرابه از تو خرابیش به ضد خودش بتونه برسه و حالش خوب بشه و برای من اثری خلق کنه که زیستن رو به من یادآوری کنه نه... بعد این رو به من یه جوری بگه که چنان شارژ بشم که نفهمم از کجا شارژ شدم و تمام نکته اش در همین است. برای توضیح این حرفم یه مطلبی که این روزها ذهنم رو درگیر کرده براتون تعریف می کنم. این روزها در حال گوش کردن و نت برداری از درس گفتارهای دکتر جواد طباطبایی درباره پدیدار شناسی روح هگل هستم (داخل پرانتز بگم به دوستانی که علاقمند به فلسفه هستند واقعا پیشنهادش می کنم در قالب چهار دی وی دی عرضه شده بعد از این هم آدم مجموعه انقلاب فرانسه و بعدش هم مارکس رو گوش بده خیلی خوب می شه بعد هم به خودمون و جامعه مون فکر کنیم و بعد...) طباطبایی می گفت که توی ترجمه فرانسه جدید این کتاب هگل مترجم گفته که اساس 700 صفحه کتاب پدیدارشناسی روح الهیات مسیحیت و عیسی مسیح است در حالی که هگل یک بار هم اسمی از مسیح و مسیحیت نیاورده. هگل وارد کردن دین را وارد کردن اسم دین ندانسته! (بلای فیلم های این سالهامون که ...) بچه ها نکته اش رو گرفتید! کاوه اسماعیلی نکته اش رو گرفتی انتظار من از هنرمند تو این قضیه است این که یه حال اساسی به من بده بدون اینکه به من بگه دارم به تو حال می دم به من زندگی بده بدون این که به من بگه زندگی کن.

از خوندن لیست بچه ها بیشتر لذت می برم تا اینکه بخوام یه لیستی از خودم بدم. شاید هم جو گیر بشم یه لیستی بدم! خدا رو چه دیدی!

اینم لیست بدون ترتیب :

بازی- سر گیجه . بیمار روانی . کریمر علیه کریمر . سینما پارادیزو . در بارانداز . روزی روزگاری آمریکا . شاهین مالت . بلیارد باز . کازابلانکا . خوب بد زشت . ماجرای نیمروز . سرپیکو . فهرست شیندلر . پدر خوانده ( 1.2.3) . رفقای خوب . گاو خشمگین . راننده تاکسی . نيويورك نيويورك . فرانکی و جانی . بوی خوش زن . صورت زخمی . بعد از ظهر سگی . سرپیکو . مخمصه .راه کارلیتو . تسویه حساب . سگهای پوشالی . مظنونین همیشگی . مرد بارانی . تایتانیک . مرحوم . دار و دسته نیویورکی . پالپ فیکشن . سگدونی . پیانیست . آدم های معمولی . آخرین تانگو در پاریس . خورشدی ابدی ذهن پاک . تسخیر ناپذیران . در جست و جوی خوشبختی . یکشنبه خونین . شکارچی گوزن . سلطان کمدی . فرار از آشیانه فتخته هفت . زودیاک . باشگاه مشت زنی . 21 گرم . برادر کجایی . رستگاری در شاوشنگ . فارگو چشمان کاملا بسته . فارست گامپ . افسانه 1900 . گلادیاتور . جی اف کی . محمد رسول اله . نفوذی . مورد عجیب بنجامین باتن . مالنا

ای هوار

کامنت من گم شد چرا؟

کلی نوشته بودم برای فیلمای محبوب ، نمی دونم چی شد که گم و گور شد

لعنت به این شانس کج من

تهران امروز داره راه می افته. اگه بی انصافی نکنیم صفحه اولش هم یه کم بهتر از قبل شده و مثل سابق بوی ریا نداره...سینماییش هم داره جون میگیره، دیروز گفتگو با کیانیان رو خوندم و پریروز گزارش اکران هالیوود. هر دوشون خوب بودن به خصوص گزارش اکران با اون عکس از ایفلی که داره میریزه!

نقدی بر مجموعه « مدرسه ما » به مناسبت اتمام پخش آن :

در شرایطی که حال فرهنگ و هنر (به خصوص در حوزه کودک) اصلا خوب نیست ، در تابستان امسال از شبکه دوم (شبکه کودک) شاهد پخش مجموعه تلویزیونی به نام « مدرسه ما » بودیم.

این سریال به دلیل حوادث تلخ دو ماهه اخیر ، ساعت پخش نامناسب و عدم تبلیغ کافی آن گونه که باید دیده نشد. در اینجا یک سوال مهم این است که چرا ساعت پخش چنین سریالی (که مخاطبان آن قرار است کودکان و نوجوانان باشند) باید 40 : 18 باشد ؟ در فصل تابستان و در چنین ساعتی ، به دلیل کاسته شدن از درجه گرمی هوا ، کودکان و نوجوانان در پارک ها – کوچه ها و یا خیابان ها مشغول بازی هستند یا اینکه در کلاس های ورزشی و زبان به سر می برند و شاید هم در منزل هستند و مشغول تماشای اخبار ورزشی شبکه سه ، شاید هم مشغول مطالعه باشند و بی خیال تلویزیون ... در نتیجه بهتر بود که یک ساعت مناسب در حوالی ظهر و یا اوایل شب برای این مجموعه در نظر گرفته می شد. ( در شبکه کودک (فارغ از بحث کیفیت آثار) باید « مدرسه ما» که برای کودکان و نوجوانان است بر «شمس العماره» ارجحیت داشته باشد. )

داستان « مدرسه ما » در مورد دانش آموزان کلاس سوم سه مدرسه راهنمایی بود که به دلیل شیطنت بیش از حد ، همه دبیران را کلافه کرده بودند تا جایی که دبیر ادبیات پا به فرار گذاشت. این بود که عوامل مدرسه تصمیم به منحل کردن این کلاس گرفتند تا اینکه معلم ادبیات جدیدی آمد و با روشی تازه توانست تحولاتی را در بچه های این کلاس به وجود آورد. البته نه اینکه آنها را عوض کند بلکه کمی شیطنت های آنها را مهار کند. آن هم نه با تهدید بلکه با دوستی با بچه ها.

این مجموعه پتانسیل زیادی برای تبدیل شدن به یک سریال شعاری را داشت ولی با تلاش محققان پروژه یعنی : خانم پوران درخشنده و دکتر سیامک تقی پور توانست در بیشتر قسمت ها تا حدودی به معرفی مشکلات و دغدغه های دانش آموزان و ارائه برخی راهکارها به خانواده ها ، مسئولین مدارس و حتی خود بچه ها بپردازد. بدون اینکه شعارهای خیلی گُل درشت یا مونولوگ های بسیار طولانی نصیحتی داشته باشد. به همین دلیل باید به فرشید و محمود طالبیان (نویسندگان مجموعه) ، بهروز مفید (تهیه کننده) و داریوش یاری (کارگردان پروژه) خسته نباشید گفت. از دیگر کلیشه شکنی های این مجموعه نسبت به مجموعه های مشابه ایرانی می توان به تنوع لوکیشن و خروج از حالت تله تئاتری اشاره کرد. این مجموعه سی و نه قسمتی که هر قسمتش حدود 30 تا 35 دقیقه طول می کشید را محمد یارمحمدلو تدوین کرده بود.

اما در مورد بازی ها باید بگویم که کیومرث ملک مطیعی (در نقش بابارحیم ، بابای مدرسه) بسیار خوب توانست از عهده نقشش برآید و تقریبا همان پیرمرد بانمک ، دلسوز و عصبانی که همیشه از او می بینیم در اینجا هم به خوبی تکرار شده بود. اصغر نقی زاده (در نقش آقای یراقچی ، ناظم مدرسه) هم توانسته بود از آن کلیشه فیلم های جنگی اش تا حدودی فاصله بگیرد و تبدیل به یک ناظم لج درار شود. احمد یاراحمدلو (در نقش آقای کیهان ، دبیر ادبیات جدید مدرسه) هم به خوبی در قالب یک معلم که با بچه های کلاسش دوست است و شیوه های تازه ای در تدریس و اداره کلاس به کار می بندد (که البته هزینه های این کار را هم با چند بار تعلیق از شغلش می پردازد) فرو رفته است.

اما یکی از نقاط ضعف فیلمنامه ای کار این است که علی اوسیوند هم دبیر ریاضی است و هم دبیر حرفه و فن یا اینکه فردوس کاویانی هم دبیر علوم است و هم مدیر مدرسه که این موضوع در مدارس فعلی کشور بسیار نادر و کم نظیر است (اگر بی نظیر نباشد) ، همچنین این موضوع که مدرسه کلاس های دیگری هم دارد اصلا حس نمی شود.

در مورد بازیگران نوجوان کار هم به جز : سهند جاهدی که سوابق متعددی در حوزه بازیگری دارد ، بقیه بازیگر حرفه ای نیستند (یا حداقل من تا پیش از این نمی شناختمشان) . شخصیت پردازی دانش آموزان بسیار خوب بود. هم دانش آموز زرنگ که نمره برایش از همه چیز مهمتر است داریم (راستین) ، هم دانش آموزی که عاشق فوتبال است و دائم از آن حرف می زند (شاهین) « که البته بهتر بود در سکانس های خارج از مدرسه برای ورزشکار و ورزش دوست نشان دادن او مرتبا توپی در دست او قرار ندهیم. چرا که این کار خیلی توی ذوق می زد. » ، هم دانش آموزی که فقط به فکر شکمش است (هادی) ، هم دانش آموزی که دغدغه فیلمسازی دارد (پوریا) ، هم دانش آموزی که دوست دارد مکانیک شود (فرشید) و هم دانش آموزی که دغدغه نویسندگی دارد و البته بچه های به شدت شرّ که فقط به دنبال ایجاد دعوا هستند. آقای یاری خوب توانسته بود از نوجوان ها بازی بگیرد ولی به نظر من در بازی گرفتن از سهند جاهدی و میلاد مرادی نسب موفق تر ظاهر شده بود.

در این مجموعه می شد به مباحثی چون شهردار مدرسه ، شورای مدرسه و مسائلی از این دست هم پرداخت ولی فقط از آنها نام برده شد. (شاید به این دلیل که مسائلی تشریفاتی هستند.)

در بین دیگر عوامل سریال ، تصویربرداری حمیدرضا رحیم زاده و چهره پردازی حسین چراغچی (به ویژه در اپیزود معتاد) بسیار شاخص بود.

در کل معتقدم در صورت مقایسه اثر با نمونه های ایرانی ، کاری قابل قبول است و می توان به آن نمره مناسبی داد. شاید با توجه به موفقیت فیلم فرانسوی « کلاس » ، اقبال جهانی به فیلمسازی در زمینه مدرسه و کلاس افزایش یابد. کات.

علی خطیبی ، بیست و هفتم مردادماه 1388

http://www.alpacino.in http://honzapreissler.files.wordpress.com/2009/07/jack_nicholson.jpg http://media.photobucket.com/image/jack%20nicholson%20joker/acorn072681/Movie/26960_jack_nicholson_batman_promo.jpg

عجب فضایی شده اینجا

بچه ها یه کم رحم کنین این همه انرژی اون هم یهو،

.

.

به هر حال ممنون

دوازده سال دارم و دوازده هزار بار به توان صد بیش از حد تحمل و وسعت قلب و روح کوچکم

عاشقم. گیجم. خوابم. خنگم. دست و پا چلفتی و مغشوش و مبهوتم. خودم نیستم- چه بهتر- خود

همیشگی ام الکی می خندم- از آن خنده های شل و بی مایه و خنکی که دل آدم بزرگ ها را آشوب

می کند، و بی دلیل بهانه گیر و بی حوصله و غمگینم. زشت و دراز و لق لقی شده ام. صورتم جوش

زده و مو هایم، بدتر از علف هرز، از اطراف سرم بیرون زده است. صدایم هم عوض شده، زنگ دار

و چندش انگیز. با این همه با وجود لاغری و بی خوابی و بی اشتهایی، با وجود ترس و لرزهای مجهول

و غصه های ناشناخته، با وجود پاهایم که به طور ترس ناکی یک مرتبه رشد کرده اند و بدنم که بوی

تند عرق تن می دهد- بوی بلوغ- و با وجود بی نهایت اغتشاش حسی و فکری و بی نهایت دلهره های

مبهم و بی نهایت کوفت و زهر مار دیگر، خوشبخت خوشبختم

آقا قادری این آقای وایلدر زده دیگه پیداش نیست می ترسم واسش اتفاقی افتاده باشه خبرش رو ندارید زود رفت نه ؟

سرقت الماس، همون سرقت الماس با بازی ردفورد، (1972)(the hot rock …dir:peter yates) واقعاً خوش حالم کردید.سه چیز فیلم هیچ وقت یادم نمیره: دفع کردن الماسی که خورده شده، هیپنوتیزم مامور بانک و ماشین آتش نشانی آخر فیلم ... آخ جون بلخره یه دفه هم که شده دزدا موفق شدن .مدت هاست دیگر چنین خنده ای از یک دزد ندیدم اصلن مگر این قواعد سنتی سینما می گذارند آدم انقدر عشق کند... (حالا که شما این قدر خوبید منم یکی رو می کنم)... ژنرال(جان برمن):آرایش مو+مقاومت در برابر شکنجه و حفظ شوخ طبعی + مراجعه به کتاب خانه و سر زدن به کتاب قانون+ الونک وسط آن خرابه+ خوابیدن در پاسگاه بعد از دزدی+مقاومت در برابر هر چیزی و یا هر کسی که میدانی چیزی را که مال توست از تو می گیرد و... این هم دیالوگ محبوب من در این فیلم(به پسرش): نمی خواستم کم بیارم(یادت می یاد کجاست؟)

فیلم خاک آشنا قویترین کار فرمان آرا تا به امروز است فیلم ادامه ای بر خانه ای روی آب و یک بوس کوچولوست و دغدغه های فرمان آرا که بر خواهیم شمارد همچنان در این فیلم محوریت و مرکزیت دارد فیلم را میتوان یک نصیحتنامه دانست نصیحتنامه ای که اینبار جای فحشنامه یک بوس کوچولو به گلستان را گرفته است و بی شک یک شاهکار سینمایی است در اینجا جای گلستان (در فیلم یک بوس کوچولو) نسل سوم است که متهم است و فرمان ارا این رسالت را بر دوش خود احساس کرده تا نسل سوم انقلاب را بیدار کند به آنها تاریخ مملکتشان را بشناساند و به آنها نشان دهد که فرق عشق های نسل او و نسل حاضر چیست .

نقطه ی قوت فیلم که شاید فیلم اخیر بیضایی هم آشکارا از همین شگرد بهره برده اینجاست که کارگردانی سرخورده و روشنفکر که با سختی فراوان تصمیم به فیلمسازی میگیرد و حال این فرصت را غنیمت شمرده به جای روایت درست قصه(که مطمئنا فرمان آرا توانایی آنرا دارد) تصمیم میگیرد سخنرانی کند و جامعه و نسلی نادان را آگاه سازد البته اینکه یک روشنفکر دغدغه نسبت به جوانان کشورش دارد امری ستودنیست اما این دغدغه در بیان سینمایی وقتی جای تصویر را دیالوگ و وقتی جای داستان را خطابه میگیرد نتیجه اش فیلمی شعاری میشود که حد نهایت فیلمسازی یک کارگردان است .

طرح کلی فیلم داستان نقاش روشنفکر و شاعری به نام ( نامی) است (نامی احتمالا نماد خود فرمان آراست ) که کنج عزلت گزیده در زیر زمین دهی در کردستان خود را حبس کرده و نقاشی های عجیب و غریب میکشد و اپرا گوش میدهد ( این نقاشی ها ی عجیب و روشنفکرانه قرار است نماد درون اشفته ی او باشند و اینکه او در زیرزمین دهی خود را حبس کرده نماد این است که روشنفکران در ایران جایی جز اینجا ندارند و در واقع سرکوب شده اند ) تا اینکه سر و کله ی بابک بچه ی خواهر او پیدا میشود (قبل از بابک مادر بابک میآید که نماد نسل دوم است نسلی که چون به فکر آقا بابک نبوده الان بابک معتاد شده و بابک جان یک حلقه که متعلق به همجنس بازان است در ابروی خود میبندد و در اینجا فرمان آرا لبه تیز انتقاداتش را به سمت نسل دومی میگیرد که از نسل سوم غافل شده است ) کل مضمون فیلم حول این محور میگردد که هر روز بعد از ظهر نامی باید دست بابک کوچولو( منظور از کوچولو در اینجا سی سال است) را بگیرد و دور ده بچرخواند و به او بگوید که چرا موارد مصرف میکند چرا به هیچ چیزی اعتقاد ندارد چرا هیچی بلد نیست و در اخر هم نتیجه بگیرد که ا لبته مقصر مادرت هم هست از آن طرف بابک که نماینده نسل جوان است هم اعلام میکند که سه بار خودکشی کرده است(ظاهر بابک اما به گونه ای منطقی است که آدم باور نمیکند حتی بی اجازه ذست به کبریت زده باشد رفتارش که کاملا مودبانه است دو روز پیش نامی هم میماند و اعتیاد را کنار میگذارد و خواهش دوستانش را برای مصرف لبیک نمیگوید البته شاید فرمان آرا در پس این طراحی شخصیت عمیق خواسته بگوید که این نسل ذات پاکی دارد فقط یک نامی یا فرمان آرا لازم است تا آنچه نمیداند به او بگوید )بابک جوان فیلم هم از خودش دفاع میکند چون کارگردان هایی مثل فرمان آرا هیچگاه یکطرفه به قاضی نمیروند و نگاه عادلانه ای به مسائل دارند درست مثل فیلم یک بوس کوچولو که فرمان آرا فقط روی گلستان قضای حاجت نکرد) بابک میگوید که نسل او خسته است و بریده است و جسذی است که راه میرود و از این محملات که قرار است دغدغه های نسل جوان امروز باشد و اینکه این نسل به ته خط رسیده است و راهی ندارد دوستان بابک هم قرار است نماینده نسل امروز باشند اما عملا بابک تبدیل به پینوکیو میشود و آنها هم نقش گربه نره و روبای مکار را بازی میکنند(پیدا کنید پدر زپتو را؟) این دوستان آنقدر بیکارو با مرامند که از تهران بلند میشوند میآیند پیش بابک تا با هم ابشنگولی بخورند(یک دختر که صدایی مردانه دارد هم بین آنها است که با حلقه ای که بابک به ابروی خود زده مرتبط است و در اواسط فیلم این حلقه دیگر نیست و ما متوجه میشویم بابک از اسارت آن طی دو روز بودن با نامی خلاص شده است) و یکی از آنها هم برای بابک مواد میآورد بازی این دوستان هم در اوج است انقدر لوس و بی احساس و احمقانه حرف میزنند که انسان تهوع میگیرد( البته همه ی اینها عامدانه است تهوع تماشاگر که به نوعی ارجاع به رمان تهوع سارتر است و بازی تصنعی بازیگران هم گوشه ی چشمی به بازی ها در فیلمهای برسون دارد فرمان ارا عامدانه دارد به تماشاگر میگوید این نسل جوان حتی بازی کردن جلوی دوربین را هم بلد نیست)

بابک طی سفری که آمده است قرار است متحول شود قرار است با تاریخ این مملکت آشنا شود و قرار است دوستان نا بابش را ترک کند اما همه ی این اتفاق ها به احمقانه ترین حالت ممکن میافتد(احمقانه بودنشان تعمدی است چون در واقع فرمان آرا به شکلی کاریکاتورگونه دست به ساختن یک خودهجویه زده است ) شبنم عشق قدیمی نامی با بازی رویا نونهالی پس از چهل سال اتفاقی از راه میرسد و آنجاست که نامی فیلش یاد هندستان میکند(این اتفاق که درست همان روز که بابک عرق خور موادی دختر باز به خانه ی نامی میآید مصادف با آمدن عشق قدیمی نامی بعد از چهل سال میشود هم اصلا چیز عجیبی نیست و حتما برای آموزش بابک (بخوانید نسل ما) لازم است ) آنها زیر مهتاب راه میروند و نامی برای شبنم یکی از شعر های جدیدش را میخواند همه ی این سکانس ها طراحی شده تا نسل جوان ( از جمله خود من) قبطه بخورد به عشق های اساطیری نسل پیشین که چگونه پای یک عشق میماندند و عشق پاک آنها چه قدر با عشق های خیابانی ما فاصله دارد از طرف دیگر بابک را داریم که با یک روز ماندن پیش نامی و با خوردن نیمروی خاتون معنای عشق و محبت را میفهمد ( اینرا خود بابک طی یک دیالوگ تاثیر گذار میگوید ) و با دیدن اینکه نامی و شبنم چه قدر عاشق هم هستند معنای عشق اساطیری را یاد میگیرد در دیالوگی شبنم به نامی یاداوری میکند که هیچ وقت از سبیلش خوشش نمیامده سبیل که در واقع نماد چپ گرایی است و باقی قضایا هم معلوم است فقط نا گفته نماند که نامی هم از سیگار کشیدن شبنم بدش میآمده . نتیجه این میشود که بابک راه میافتد دنبال یک دختر کرد .دختر کرد که رعنا آزادی است همان دختر فیلم مارمولک یا درباره ی الی اگر از بازی افتضاح و لهجه ی من دراوردی او و قیافه اش که به هرچیزی جز یک دختر داهاتی میخورد بگذریم (اینکه او شبیه دختران داهاتی نیست تعمدی است چون در واقع ما توسط فرمان آرا یک نوع فاصله گذاری برشتی را شاهد هستیم که در واقع میخواهد به تماشاگر بگوید که در حال دیدن یک فیلم است نه واقعیت و در واقع به خود هژمونی سینما به عنوان رسانه هم از این طریق انتقاد میشود) به صحنه های خنده داری میرسیم که بابک پشت یک درخت پنهان میشود و وقتی دختر کرد از راه میرسد جلویش سبز میشود یا مثلا در سر راه معشوقش گل میگذارد و پشت تپه ها پنهان میشود (اگر فرمان آرا در موسیقی متن این صحنه این آهنگ هایده را میگذاشت بار دراماتیک فیلم صد چندان میشد آهنگی انقلابی با این موضمون:روز نوروز بچینی گل سرخ بر سر راه نگار خرج کنی دل برت بیاد بپرسه کار کیست؟تو براش گفته نتونی..... آهنگی از هایده که البته مسلما فرمان آرا بهتر از ما میدانسته که این موسیقی چه قدر برازنده این صحنه است اما تیغ سانسور بزرگترین مانع بوده است) از دید فرمان ارا احتمالا این صحنه ها گذاشته شده تا نسل جوان آنرا با شماره دادن پشت ترافیک در ترافیک خیابان شریعتی و یا اتو زدن مقایسه کند و از رفتار خود شرمگین شود و یه مقدار مثل بابک آقا شود. دختر هم با یک نگاه در چشم بابک میفهمد که او قصد ازدواج دارد و به او میگوید که اسم پسرعمویش رویش است و قصد ازدواج ندارد ( این موقعیت دراماتیک طراحی شده تا اولا فرمان ارا نسبت به تعصبات قومی نزادی کردها اعتراضش را نشان دهد در ثانی با این موقعیت دراماتیک و عشق نافرجام بابک جانش را در راه دختری که دو روزه دیده و بدون یک بار حرف زدن با او عاشقش شده بدهد و به این وسیله معنای واقعی عشق به نسل جوان آموزش داده شود)

فرمان آرا دغدغه ی اینکه نسل ما چرا با فرهنگ کهن خود آشنا نیست هم دارد بنابراین در راستای تقویت غرور فرهنگی و عزت ملی ابتدا دبی را با ان مگس مقایسه میکند ( کلمه ی ان مگس دقیقا در فیلم بکار میرود حالا تصورش را بکنید اگر یک اماراتی تازه آنهم از نوع روشنفکرش به ایران بگوید ان گربه آنوقت امثال آقای فرمان آرا چه میکردند قابل پیش بینی است که احتمالا رگ غیرتشان انقدر باد میکرد که در همین راستا شعار بقره بقره سر میدادند و این شجاعت فقط از امثال فرمان آرا بر میآید) نامی روشنفکر نقاش در همین راستا یک روز بعد از ظهر دست بابک کوچولو (سی ساله ) را میگیرد و بیستون را به او نشان میدهد که ببین ما چه بودیم و چه شدیم بابک هم شیفته وار انگار که تاحالا در هیچ کتاب و فیلم و نقشه ای این اشکال را ندیده باز هم متحول تر میشود و هی به ایران افتخار میکند و هی افتخار میکند و به این ترتیب جناب فرمان آرا رسالت ملی گراییش را انجام میدهد این سکانس جادویی و تاثر گذار من را یاد فیلم وقتی همه خوابیم انداخت در آنجا هم بیضایی کبیر که خیلی دغدغه ی سنت و فرهنگ غنی ایرانی را دارد( نادر شاه افشار مگر ایرانی نبود چرا هیچ کس در اینگونه فیلم های متعهد یادی از کوه چشمانی که او درست کرد نمیکند؟) سکانسی متعهد را خلق میکند مادر روشنفکر فیلم به بچه اش شاهنامه هدیه میدهد و بچه شیفته وار در زمان غذا خوردن در حین حمام گرفتن و در وقت قضای حاجت شاهنامه را ورق میزند و او هم هی به تمدن ایران افتخار میکند و اینجا هم پدر و مادر های ایرانی توسط بیضایی اموزش میبینند که به جای چیتوز و پلی استیشن به بچه های خود شاهنامه بدهید و بدین ترتیب فرهنگ پر گهر ایرانی تا ابد زنده بماند و ان مگس هم گه خورده است کلا.

اما فیلم های روشنفکرانه در ایران اصولا علاوه بر اینکه به داستان خاصی احتیاج ندارند (اصولا کارهایی از قبیل فیلم دیدن روایت داستان کردن شخصیت پردازی و انتخاب درست بازیگر از امثال فرمان آرا و بیضایی گذشته است و کار جوان ها است ) از آنجاکه فیلمهای روشنفکرانه متعهد باید همچون مردمان این قشر از حامعه تلخ باشند(مشروبی که نامی میخورد تلخ است و نماد نگاه تلخ اندیش و دیالکتیکی او به دنیا است ) بنابراین ما در پایان میفهمیم که شبنم سرطان دارد و به این ترتیب یاد نگاه های او وقتی در حال ترک نامی بود میافتیم(انقدر به این فرمان آرا گفتند نگاه های رویا نونهالی در فیلم خانه ای روی آب چنان بود و چنین بود که فرمان آرا تصمیم گرفت باز هم از آن نگاه هایی که منتقدان معتقدند هزاران حرف و راز و درد و دغدغه ی یک نسل و فروپاشی یک نسل دیگر و اینها پشت آن نگاه است دوباره در فیلمش در لحظه ی وداع شبنم و نامی قرار دهد لازم به ذکر است که وداع شبنم و نامی بعد از وداع برگمن و بوگارت در فیلم کازابلانکا دومین وداع عاشقانه تمامی اعصار شناخته شد یا میشود یا خواهد شد ) و متوجه میشویم که عشق واقعی در واقع نه با وصال که با فراق است که حاصل میشود (از نگارنده خورده نگیرید که چرا دارد در این نقد داستان را لو میدهد چون اولا این نقد نیست در ثانی این یک فحشنامه است علیه فیلم فرمان آرا که در واقع نگارنده از عناصر رادیکال و تندرو حکومتی پول گرفته ام تا آنرا علیه روشنفکران این مرز پر گهر در بیاورم و یک نوع ترور فرهنگی است (ترور فرهنگی خود ادامه ای بر پروسه ی قتل های زنجیره ای است در این فیلم هم ارجاعاتی به قتل های زنجیره ای میشود اما چون فرمان آرا خودش آنرا سربسته مطرح کرده تا کسی متوجه آن نشود و چون نقد ما در این نوشتار نقد مضمونی نبود بلکه تنها به جنبه ی زیبایی شناسانه ی اثر توجه داشتیم از باز کردن آن خودداری میکنیم ))

سلام میدونی چرا بچه ها کمتر کامنت میذارند چون دیگه جوابشون رو نمیدی دل بچه ها به همین جواب دادن خوش بود اینکه احساس میکردن نظراتشون خونده میشد ولی حالا ...

تازه منم هر روز میومدم توی اینجا ولی الان هر 3 روز یکبار سر میزنم اونهم یگ نگاه کلی و اینکه کم هم مطلب مینویسی

سلام . در پی پیشنهادی که توی کامنت قبلی دادم در رابطه با صحبت از فیلمای برگمان دلم می خواد – شاید نشه گفت نقد به هر حال من منتقد حرفه ای نیستم - برداشت خودم رو راجع به فیلم پرسونا بگم . پرسونا اولین فیلمی بود که از برگمان دیدم . قبل از دیدن این فیلم - رک بگم – فکر می کردم برگمان فیلمسازی نیست که اون موقع (اون موقع 17 سالم بود) بتونم درکش کنم با این حال وقتی که فیلم رو دیدم احساس کردم یه تاثیر خاصی در من ایجاد کرده ( یادمه فیلم رو یه ظهر خلوت تابستونی دیدم از اون به بعد همیشه فیلمای برگمان رو خواسته یا نا خواسته ظهر ها دیدم )

وقتی که امروز پرسونا رو دوباره دیدم قبلش تصمیم گرفتم فیلم رو بدون توجه به قسمتی از یک سه گانه بودنش و بدون توجه به فیلمی از برگمان بودنش نگاه کنم . فکر کنم این کمک کرد فیلم رو بهتر بفهمم . فیلم با یک پیش مقدمه ی 5 دقیقه ای شروع میشه . در طول این 5 دقیقه تصاویر نشون داده میشه که به نظر من براعت استهلال فیلمند . این تصاویر بیانگر مفاهیم مختلفی که در فیلم ازشون صحبت خواهد شد . برگمان – به نظر من – همیشه در فیلمهاش اونچه در ذهن داره رو خیلی بی پرده از طریق دیالوگ و از زبان کاراکتر هاش میگه اما در فیلم پرسونا برگمان اومده دغدغه هاشو نشون داده با زبان تصویر و نه دیالوگ . در پیش مقدمه ی فیلم برگمان از امیال نفسانی غیر قابل مهار ما ، از ترس های ما به خصوص ترس از مرگ ( با ارجاع به تصویر رتیل و مرده ها ) خستگی ما از اینکه مدام در حال نقش بازی کردنیم (با ارجاع به نمایش قسمت های از یک فیلم کمدی صامت)( اشاره به عنوان فیلم که هم به معنی کاراکتر نمایش و هم به معنی نقابه اما به نظر من معنی دوم مناسب تره )از رنجی که برای رسیدن به رستگاری الهی می کشیم اما نهایتا ناامید شده و رنج متحمل رو پوچ می یابیم ( نمایش تصلیب مسیح ) و نهایتا از انسان معذب در دنیا و روح نا آرام انسان در مواجه با دنیای مادی ( صدای زنگ تلفن که مرده ها رو بیدار می کنه و رو اندازی که برای پسر بچه، کوچیکه) صحبت می کنه .

داستان فیلم در رابطه با بازیگر مشهوری است که در حین بازی در نمایش « آخرین نمایش الکترا» ( الکترا افسانه ای یونانی است . که باتوجه به این افسانه بیانگر حب دختر به پدر و بغض او از مادر است . در واقع نفرت فرزند از مادر در این فیلم مورد نظر است ) ناگهان برای چند دقیقه سکوت می کند و از فردای نمایش تصمیم می گیرد که حرف نزند . البته در ادامه رابطه ی نمایش با تصمیم الیزابت وگلر ( لیو اولمان ) رو خواهیم فهمید . پرستاری (بیبی اندرسون) برای مراقبت از الیزابت فرا خوانده می شود . ( پیشنهاد می کنم به صحبت های مسئول آسایشگاه با الیزابت وقتی که می خواد متقاعدش کنه به ویلای ساحلی بره خوب دقت کنید .)

الیزابت تصمیم گرفته حرف نزنه چون از نقش بازی کردن و دروغ گفتن خسته شده از اینکه به دیگران چیزی رو ثابت بکنه خسته شده . از رنج بیهوده کشیدن خسته شده . کی این تصمیم رو می گیره ؟ وقتی نمایشی رو بازی می کنه که اونو به یاد پسر بچه اش می اندازه . فرزندی که صرفا برای ثابت کردن چیزی به دیگران به وجود آورده ( وقتی که بهش گفته می شه همه چیز داره به غیر احساس مادرانه ) اما بعدا از مسئولیت و تغییراتی که به دنیا آمدن این بچه به دنبال داره می ترسه و کم کم از بچه متنفر میشه .

پرستار فردیه که در ابتدا به الیزابت احترام می ذاره چون یه هنرپیشه ی موفقه و گویی در درونش می خواد مثل اون باشه اما اونم بعد از آشنایی با زندگی الیزابت از این احساس مسبوق تبری می کنه . در واقع پرستار وجدان فعال الیزابته که اشتباهاتی رو که انجام داده در پی نقابه سکوت پنهون نمی کنه . حسرت بچه ای رو که از دست داده و در واقع دوست نداشته می خوره .

پرسونا یک فیلم پیچیده با بنمایه های سوررئالیستیه که باید بارها دید تا کاملا متوجه تمامی نکته های پنهانش شد . الیزابت تنها باری که در فیلم حرف می زنه وقتیه که احساس خطر می کنه . ترس از مرگ اون رو هم که به خاطر به پوچی رسیدنی که اونو متقاعد به سکوت کرده به واکنش وا می داره .

خارج از مفاهیم مطرح شده در فیلم پرسونا شاهکار برگما در استفاده از نور و تصاویر برای القای مفاهیم مورد نظرشه . نکته ای که وودی آلن ( یکی از ستایشگران برگمان) توی « عشق و مرگ » به نوعی به اون ادای احترام می کنه ( هرچند از نوع وودی آلنی).

خیلی دلم می خواد نظر بقیه بچه هارو هم در رابطه با پرسونا بدونم . فکر کنم خیلی مغشوش نوشتم اما قبول دارید که پرسونا فیلمیه که آدم رو به چنین اغتشای می اندازه .

( نکته ی انحرافی : جمشید جان آرسنالیم خفن . سلتیکم که زدیم . دم هرچی گانره گرم )

وای چه شکوه و رفت و اومدی پیدا کرده کافه! 1سالی بود نیومده بودم

من یه سکانس میگم:! سکانس گفتگوی رابرت دنیرو با آل پاچینو...در مخمصه

کی بود می گفت جوان های این روزا دیگه سکانسین!!!

بگذریم چیزی که این روزهها حال بخشه:

رمان سلیم و سلما ست رمانی که تمام آن را خوانده ام بجز 25 صفحه آخر ! که نمی تونم و نمی خواهم فعلا بخوانم ! نمی خواهم آن را از دست بدهم ! بعد از آن چه چیزی چه کسی هم دم نیمه شب های من می شود!

ترجیح می دهم باز صفحات قبل را مرور کنم

بار با سلیم و به سلیم بخندم باز به حال و روزگار خود گریه کنم

و باز عاشق بشوم و ...

به ايوان مي روم و انگشتانم را

بر پوست كشيده شب مي كشم

چراغهاي رابطه تاريكند

رستگاری در شائوشنگ

- پالپ فیکشن عامه پسند-

پدر خوانده ی براندون-

شوالیه تاریکی مهجور لجر ناکام-

بیمار انگلیسی خائن عاشق-

مجستیک

- لئون رنو -

همشهری ولز

- ماجرای نیمروز مولف

اودیسه ی فضایی کلارک-کوبریک

کازابلانکای برگمن

ایثار آندره

شکارچی گوزن واکن

از مسکو با عشق بی کیفیت تصویری

کازینو رویال

صندلی 12

لورنس عربستان

راب هالفورد همه کاره و خواننده ی مجنون JUDAS PRIEST .

آره دیدم امیر جون ، مرسی گم نشده بود

امیر حان دمت گرم دیگه شک کردم نکنه کامنتم رو نخوندی . کامنت پرسونامو دو تا بالاتر از ریفنشتالم زدی . الوعده وفا . خیلی دلم می خواد نظر بقیه رو درباره ی پرسونا بدونم . به خصوص خودتو .

سلام

این یک کامنت طولانی خواهد بود درباره دو فیلم عزیزی که یادم رفت در فهرست بهترینها بیارم. امیدوارم که منو ببخشن...

1- وای بر من که این شاه فیلم ژانگ ییمو رو نذاشتم توی فهرست بهترینها. آره حتما قهرمان هم هست جزو بهترینهای من. با قهرمان آشنای قدیمی بودیم و تازه داریم بیشتر از قبل همدیگه رو میشناسیم. نمیدونم که شما کدام ورسیون قهرمان رو دیدید؟ به زبان چینی بوده یا که با دوبله یا احیانا با زیرنویس. من خب 5 نسخه رو ازش دیدم. جالب هم اینه که بدونین هم به فارسی و هم به انگلیسی 2 بار دوبله شده. به فارسی یک بار به مدیریت ابولحسن تهامی و یک بار هم به مدیریت احتمالا اکبر منانی (یا شاید خسرو خسروشاهی). که دوبله اول رو اصلا نپسندیدم چون که علاوه بر انتخابهای نسنجیده (که از آقای تهامی بعید بود)، چونکه احتمالا از روی اسکریپت انگلیسی ترجمه شده ، اسامی شخصیت ها هم به "آسمان" و " برف پران" و اینجور چیزها تغییر پیدا کرده (همون اتفاقی که در پرونده مجله فیلم هم رخ داده). شما تونستین تونی لیونگ رو با صدای ناصر طهماسب قبول کنین؟ . اما در نسخه دوبله ای که من دیدم سعید مظفری عوض قهرمان ( جت لی) ، خسرو خسروشاهی عوض سان جیان ( تونی لیونگ) ، زهره شکوفنده عوض فیشوه ( مگی چونگ) و حسین عرفانی هم عوض پادشاه چین صحبت کرده اند.

2- چند روز پیش هم که صدای دوبله فارسی رو سینک زدم روی DVD فیلم، به این دلیل که خیلی حساس هستم موقع این جور کارها، دو سه مرتبه دیگه هم فیلم رو موقع بازدید نهایی قبل از رایت دیدم. تا نکنه که صدایی سر جاش نباشه و عقب و جلو شده باشه. مثلا یک تکه 5 ثانیه ای هم در فیلم بود که موقع دوبله صدای موسیقی رو خیلی کم کرده بودند به همین دلیل چون قبل و بعدش موسیقی داشت خیلی توی ذوق میزد.پس اونقدر این ساند تراک فیلم رو بالا و پایین کردم تا اون 5 ثانیه پیدا بشه. به همین دلیل میگم که دارم فیلم رو بیشتر میشناسم. شاید تنها کسی در این کافه باشم که قهرمان رو با دوبله عالی ای که توصیف اش در قسمت قبلی گذشت داشته باشم.

3- فیلم عزیز بعدی "رستگاری در شاوشنگ" هست. چه شبی بود اون پنجشنبه شبی که سینما یک پخشش کرد . گیج و مبهوت بودم فقط تماشا میکردم و لذت میبردم . جدا از خود فیلم که برام بسیار عزیزه ، دوبله شاهکارش هم خیلی کمک کرد در این کشش به سمت این شاهکار. به مدیریت ناصر طهماسب و با گویندگی جلال مقامی عوض اندی دوفرین (تیم رابینز) و حسین عرفانی عوض رد (مورگان فریمن) و ناصر نظامی به جای نورتون رییس زندان و پرویز ربیعی و افشین زینوری و دیگران. از قضا قبل از قهرمان همین شاوشنگ رو سینک کردم. که تجربه شیرینی بود. وقتی که رد (فریمن) سوار اتوبوس میشه و میگه : " برای دومین بار در زندگیم مرتکب جرم شدم و آزادی مشروطم رو ضایع کردم. البته شک دارم برای پیدا کردن پیرمردی مثل من خودشون رو به دردسر بندازن. اینقدر هیجان زده شده بودم که نمیتونستم سرمو روی بدنم نگه دارم. این هیجان رو فقط یک مرد آزاد میتونه درک کنه. مرد آزادی که در شروع یک سفر طولانیه و آیندش نامشخصه. امیدوارم بتونم از مرز عبور کنم . امیدوارم دوستم رو ببینم و باهاش دست بدم.امیدوارم آبی اقیانوس مثل اون چیزی باشه که در رویاهام دیدم ...." ، همه فکر میکنن که این پایانه ولی بعدش دیدار دو دوست. در این سکانس اگه دوربین نزدیک میشد بهشون اصلا قابل قبول نبود و شخصا ترجیح میدادم که همون سکانسی که دیالوگش رو در بالا گفتم رو پایان فیلم فرض میکردم. ولی این دور شدن دوربین ایده ی فوق العاده ای بود. آخه 30 سال در زندان باهاشون بودیم دیگه باید بگذاریم کمی با هم تنها باشند.............

4- " - ... تو گذشته رو فراموش نمیکنی پیرمرد ؟!

-- اااااه پیرمردا همین طورن.

- مردی با آرامش و خشونت تو ...

-- هر وقت تونستم فرار کردم .

- خوب بود مگه نه؟ ... به کار کلاس میدادی درست و حسابی.اون طور که کار میکردین حرف میزدین. قابل احترام بود. همیشه از تیپ تو خوشم میومد !

-- نمیتونم کمکت کنم. خیاطم مرده !!

- سری به دوستمون بزن و پولی رو که بدهکاره بگیر.

-- چیزی بیش از پول بهت بدهکاره !!

- با ارزش تر از پول نداریم.

-- این هست !

- چیه پیرمرد؟ این یارو چی بدهکاره که از دلار با ارزش تره ؟!!!

-- ریزو رو بهت بدهکاره. مردیه که برادرتو کشته.

- گفتن از ذات الریه مرده !

-- گفتن !!!!!!!!!!!!

این پایان نیست................

مرا چشمیست خون افشان ز دست ان کمان ابرو

جهان بس فتنه خواهد دیداز ان چشم و از ان ابرو

غلام چشم ان ترکم که در خواب خوش مستی

نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو

هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش

که باشد مه که بنماید ز طاق اسمان ابرو

رقیبان غافل و ما رااز ان چشم و جبین هر دم

هزاران گونه پیغام است و حاجب در میان ابرو

روان گوشه گیران را جبینش طرفه گلزاریست

که بر طرف سمن زارش همی گردد چمان ابرو

دگر حور و پری را کس نگوید با چنین حسنی

که این را این چنین چشم است و ان را ان چنان ابرو

تو کافر دل نمی بندی نقاب زلف و می ترسم

که محرابم بگرداند خم ان دلستان ابرو

اگر چه مرغ زیرک بودحافظ در هوا داری

به تیر غمزه صیدش کرد چشم ان کمان ابرو

گاهی وقت ها شعر هم باید خواند همان طور که فیلم می بینیم

هدیه من به بچه های کافه

براد پيت، بازيگر 45 ساله هاليوود در پاسخ به شايعه كناره‌گيري‌اش از سينما گفت: “بازيگري حرفه جوانترهاست، من ديگر پير شده‌ام.”

به نقل از روزنامه نيويورك پست، براد پيت در مصاحبه اخير خود در پاسخ به شايعاتي كه درباره كناره‌گيري وي از سينما وجود دارد، گفت: “هم‌اكنون زمان آن رسيده كه تمام انرژي و فكرم را روي خانواده بزرگم متمركز كنم.”

اين بازيگر 45 ساله هاليوود گفت: “من در زمينه كاري به هر‌آنچه كه خواسته‌ام، رسيده‌ام و هم‌اكنون به خاطر سنم نسبت به قبل، نقش‌هاي كمتري به من پيشنهاد مي‌شود.”

وي افزود: “به نظر من بازيگري،حرفه جوانترهاست و در اين ميان جذابيت كمتري براي افراد مسن‌تر وجود دارد، ما همگي پيرتر شده‌ايم.”

وي كه صاحب شش فرزند است، گفت: “هم‌اكنون زمان آن رسيده كه وقت خودم را آزاد بگذارم.”

رضا کاظمی در روزنوشتش در پایان پست فوتبال، حق التحریر، مرام و جنون یه مستند کوتاه برای دانلود گذاشته که پیشنهاد میکنم ببینینش . فیلم غریبیست .

اما در جواب کاوه باید بگم دوست دارم هنرمند به جایی برسه که مهرجویی در سنتوری رسید .

امیر خان در مورد لئون نوشتی: بخش مهمی از زندگی نسل ما و عاشقی کردناش بود.

کاش یکی هم واسه ی نسل ما _نسل بعد از شما _ یه همچین چیزی می ساخت....

منظورم از مهجور موندن هم توجه جشنواره ها بود.

«دیگر تکرار نمی‌شود. دیگر این قدر دیر نمی‌آیم. قرار ما روزی - دو روزی یک بار. مثل همیشه.»

امیر جان ما روی قول شما حساب کرده بودیم و یا به عبارتی «یا نبر به چشمه یا ...»

ولی عیبی نداره باز هم همین جوری زل می زنیم به مونیتور، شاید فرجی شد!

.

.

.

یکساعت بعد

.

.

.

ده ساعت بعد

.

.

.

.

.دو روز بعد

.

.

.

.

ده روز بعد!!!

.

.

.

.

باز هم عیبی نداره همین جوری زل می زنیم به مونیتور، شاید فرجی شد!

شایدم نشد!!

1) جمع مشهدی ها دارد حسابی جمع می شود. کم کم باید به فکر تشکیل یک اپوزیسیون تو کافه باشیم.

2) به کاوه: اینجا جاش بود که مثل خودت حال گیری کنم و بگم بحثش مفصله و بزار واسه بعد. اما مرام داریم دیگه. عقیده ی من در باره سوال تو اینه که هنرمندان باید همون کاری رو بکنند که مهدی یزدانی خرم تو صفحه ی ادبی اعتماد ملی خیلی زیرکانه پیشنهادشو داده بود.

3) در مورد کافه و سالگردش یک پست اختصاصی خواهم نوشت.

4) گویا روزنامه تهران امروز سایت داره.

سلام

خیلی کافه گرم و دلچسبی بود ممنون امیر جان که بچه ها را دور خودت جمع کردی سعی میکنم اینجا بیشتر بیام