وی "آرگو" را افسانهای تاریخی خوانده که بیشتر ماهیت تجاری دارد و به جای ارائه تصویری واقعی از رویداد، به فکر پر کردن جیب خود است.
این منتقد سینمایی در پاسخ به این پرسش که شما در مقاله‌ای در مورد آرگو، این فیلم را یک فیلم تبلیغاتی معرفی کرده بودید. منظورتان از فیلم خوش آب و رنگ تبلیغاتی چیست؟ تصریح کرد: در توصیف آرگو به عنوان فیلم تبلیغاتی، منظورم این بود که این فیلم به‌جای مواجه شدن صادقانه با یک موقعیت پیچیده تاریخی، داستان دو کانادایی ساکن یک مهمانسرا را به صورت ماجراجویی مهیج روایت می‌کند.
وی افزود: اصولاً آرگو به جای آنکه یک فیلم تاریخی باشد، بیشتر فیلمی مهیج از همان نوعی است که مصرف‌کنندگان فیلم‌های هالیوودی می‌پسندند.
اوهیر در پاسخ به این پرسش که گفته بودید امسال فیلم‌های بزرگ تاریخی نیز وجود داشت که شایسته‌تر از آرگو بودند. چرا آرگو را به عنوان یک فیلم تاریخی برجسته محسوب نمی‌کنید و منظورتان از نامیدن آرگو به عنوان یک افسانه تاریخی چیست؟ اظهار کرد: آرگو اساسا فیلم صادقی نیست و حداقل این است که صداقت آرگو به اندازه نامزدهای دیگری چون "لینکلن" و "سی دقیقه نیمه شب" نبوده است. البته برخی مواقع، فیلم سعی می‌کند که صادق باشد مثلاً در نشان دادن تصرف سفارت آمریکا توسط دانشجویان که دقیقاً شبیه تصاویر واقعی سال 1979 هستند، اما نزدیک به نصف دوم فیلم، داستانی ساختگی است که به جریان واقعی شباهتی ندارد.
این منتقد آمریکایی افزود: وقتی می‌گویم که آرگو یک افسانه تاریخی است، منظور این است که گرچه فیلم از یک واقعیت تاریخی ساخته شده اما به اسطوره‌ای برای نمایش قهرمان‌بازی آمریکایی تبدیل شده است.
وی در پاسخ به این سوال خبرنگار مهر که تفاوت‌های میان فیلم آرگو با فیلم‌هایی مانند لینکلن و سی دقیقه نیمه شب از نظر تکنیک‌های فیلمسازی در چیست؟ یادآور شد: از نظر سینمایی، آرگو به صورت یک فیلم مهیج معمولی ساخته شده است که صحنه‌های مهیج را با صحنه‌های فکاهی و شوخی در می‌آمیزد تا به یک پایان هیجان‌انگیز مورد نظر منتهی شود. من دریافتم که "لینکلن" و "سی دقیقه نیمه شب" در داستانپردازی و نیز از نظر تصویری که ارائه می‌کنند، بسیار حرفه‌ای‌تر و بلندپروازانه‌تر از آرگو بوده‌اند.
اندرو اوهیر که در مقاله اخیر خود، اتفاقاتی را که در نیمه دوم فیلم آرگو افتاده غیرواقعی خوانده است، در توضیح موارد غیرواقعی فیلم آرگو، به خبرگزاری مهر گفت: همچنانکه در مقاله اشاره کردم، بخش بسیار کوچکی از نیمه دوم آرگو درست است. 6 آمریکایی در سفارت کانادا هرگز بازار بزرگ تهران را ندیده‌اند و نیز تهرانی‌های عصبانی در خیابان آنها را دنبال نکرده‌اند. همین قدر از بخش دوم واقعیت دارد که آنها با استفاده از پاسپورت جعلی کانادایی، از ایران خارج شده‌اند و اتفاقاً هیچ مشکلی در راه خروج از ایران نداشته‌اند و مثلاً برخلاف تصویری که فیلم ارائه می‌دهد، ماموران سپاه پاسداران از آنها بازجویی نکرده‌اند و هیچ کس از آنها در مورد داستانی که تحت پوشش آن، فیلم می‌ساختند پرس و جو نکرده است.
این منتقد آمریکایی در ادامه اشاره‌های خود به دروغپردازی‌های آرگو، ادامه می‌دهد: برخلاف آنچه در آرگو نمایش داده شده، هیچ تعقیب و گریزی در پیاده‌روها نبوده و هیچ اصلاً جریان خاصی در مورد رفتن آنها مطرح نبوده است. آنها سوار هواپیما شده و درست مانند مسافران معمولی ایران را ترک کرده‌اند.
وی ادامه داد: همچنین فیلم می‌خواهد چنین وانمود کند که سازمان سیا تمام داستان را طراحی کرده، درحالیکه بنا به روایت جیمی کارتر، 90 درصد از جریان، توسط کانادایی‌ها انجام گرفته بود.
اوهیر در عین حال در پاسخ به اینکه چرا در اقدامی بی‌سابقه، اعلام برنده اسکار از کاخ سفید توسط بانوی اول امریکا آن هم برای یک فیلم ضد ایرانی صورت گرفت؟ اظهار کرد: راستش را بخواهید این جریان، هیچ چیز بخصوصی را نشان نمی‌دهد. از نظر من، خانم اوباما نمی‌دانست که در داخل پاکت چیست تا آنکه آن را باز کرد. همچنین، البته این را می‌فهمم که چرا آرگو را یک فیلم ضد ایرانی می‌دانید اما به نظر من، هدف این فیلم صرفاً تجاری و برآوردن نیاز مخاطب هالیوودی بوده تا اینکه بخواهد یک فیلم ایدئولوژیک باشد. آرگو بیشتر فیلمی تجاری است که می‌خواهد به آمریکایی‌ها این اطمینان را بدهد که این کشور، بهترین مکان برای زندگی است و به دنبال ایجاد تنش بین ایران و غرب نیست.
