عکس ها: محسن هردان
در نشست خبری فیلم «یه حبه قند» چه گذشت؟

سینمای ما- رضا میرکریمی گفت: نسبت به کارهای قبلی‌ام، «یه حبه قند» اولین تجربه من بود که با تعداد زیادی پرسوناژ و شخصیت اصلی روبرو بودم که برایم هیجان آور بود. شخصیت‌هایی که قرار است قصه را پیش ببرند.
آخرین نشست دیشب (20 بهمن) مربوط به فیلم سینمایی «یه حبه قند» ساخته رضا میرکریمی توسط حسین معززی نیا برگزار شد. در این نشست ابتدا معززی‌نیا فیلم را یکی از پخته ترین فیلم‌هایی جشنواره تا به امروز دانست و گفت: فیلم تا به امروز یکی از پخته شده ترین و کارشده‌ترین فیلم‌هایی بود که در سالن مطبوعات شاهد آن بودیم. طراوات زندگی ایرانی و سنتی در آن دیده می شود، بحث مضمونی فیلم به جای خود، فیلم به سینما و مخاطبش احترام می‌گذارد ، روی فیلم کار شده و محصول تمرین و پرداخت درست جزئیات، دکور، بازی ها ، فیلمنامه و... است.
رضا میرکریمی در ادامه جلسه درباره چگونگی شکل گیری ایده و ساخت فیلم توضیح داد: این اولین نمایش فیلم بود که برایم بسیار هیجان انگیز بود و به دلیل نبود جا من دو ساعت سرپا ایستادم. اینجا یادآور شوم نویسندگی فیلمنامه را با دوستانی شریک هستم. ایده اولیه قصه از زمانی که برای فیلمبرداری یکی از اپیزودهای «فرش ایرانی» به همراه شادمهر راستین به اردکان رفته بودیم، شکل گرفت. اپیزود در فضایی سنتی و قدیمی کار فیلمبرداری شد. فکر اولیه فیلم که چگونه می‌توان دوران کودکی، خاطرات و تجربیات زندگی را در قالب قصه تعریف کنیم از آنجا شکل گرفت و قصه را در چند صفحه نوشتم و پروانه ساخت هم گرفت اما به دلیل علاقه‌ام به یکی از قصه‌های شاهنامه یکسال و اندی ساخت فیلم به تعویق افتاد، پس از یک سال که بودجه فیلم قصه شاهنامه تامین نشد، با حمایت حوزه هنری فیلم «یه حبه قند» را ساختم.
وی در ادامه گفت: نسبت به کارهای قبلی اولین تجربه من بود که با تعداد زیادی پرسوناژ و شخصیت اصلی روبرو بودم که برایم هیجان آور بود. شخصیت هایی که قرار است قصه را پیش ببرند، از سوی دیگر کار در دکور مرا نگران می کرد که چگونه ممکن است تمام جزئیات در دکور اتفاق بیافتد اما محسن شاه ابراهیمی در این زمینه کمک بسیاری کرد. می‌خواستم دوربین سیال و آزاد باشد که اولین تجربه فیلمبرداری با سوپر16 بود که با مهارت خضوعی ابیانه تفاوت چندانی با قطع 35 ندارد.
میرکریمی به لهجه‌های فیلم اشاره کرد و گفت: لهجه برایم از اهمیت خاصی برخوردار بود و کار دشواری بود که در بسیاری از فیلم ها که لهجه خاصی در آن استفاده می‌شود، یا بازی‌ها و یا لهجه از دست می‌رود اما با کست خوبی که داشتیم و تمرین و تکراری که دوستان داشتند این اتفاق نیافتد. وجه مشترک همه بازیگران فیلم که اکثراً حرفه‌ای‌های سینما بودند «تئاتری» بودن آن‌ها بود. آنها از تئاتر آمده بودند و تن به تمرین و تکرار می‌دادند که در کار از اهمیت خاصی برخوردار است.
علاقه به بازی در نقش‌های جدید دارم
در ادامه رضا کیانیان بازیگر به تحلیل از وضعیت بازیگری در فیلم اشاره کرد و گفت: وقتی سناریو توسط میرکریمی برایم تعریف شد من وحشت کردم زیرا با عده زیادی از شخصیت ها که هریک در پیشبرد داستان موثر هستند مواجه بودم. اما وجه مشترک همه ما تئاتر بود. این یکی از ویژگی های کار بود، بچه های تئاتر یک یا دوماه برای یک نمایشنامه تمرین می کنند و هرشب یک اجرای تازه و با طروات خواهند داشت و این در کار به وضوح دیده می‌شد.
وی در ادامه گفت: افشین هاشمی مسئول انتخاب بازیگران بود که شیوه تمرین جالبی را در این کار ابداع کرده بود. تعدادی از بازیگرانی که در آموزشگاه‌های بازیگری و یا دانشجوهای تئاتر بودند قبل از ما نقش ها را تمرین می‌کردند وقتی آقای میرکریمی به نتیجه می رسیدند، بازیگران اصلی کار وارد صحنه می‌شدند پیشنهادات خود را ارایه می‌دادند، با این روش ریزه کاری های بسیاری درآمد و بداهه پردازی ها ی ما نیز از خاطرمان نمی‌رفت.
به طور مثال از ابتدا من نقش یک تاجر خرده پا را داشتم که با تمرین‌ها و پیشنهادات به یک بنا تبدیل شد که بالاخره ظرایف خاص خود را می‌طلبید و نیاز بود تغییراتی در فیلمنامه صورت گیرد که انجام شد.
وی در ادامه به پذیرش این نقش اشاره کرد و گفت: من علاقمندم نقش های جدیدی را بازی کنم این برایم جالب بود که به گونه ای بازی کنم که شبیه نابازیگر باشد. البته مدت هاست انگ‌هایی به من می‌زنند که من تنها نقش افراد روشنفکر را بازی می کنم نقش من در این فیلم یک ذره روشنفکری حتی در چشم‌هایش هم وجود ندارد. از سوی دیگر با سبک کار میرکریمی آشنا بود. ایشان از هرگونه بازی نمایشی پرهیز می‌کند و به طور مرتب مراقب بازی‌ها بودند که زیاد نباشد و بازی‌ها یک دست از کار درآمد.
میرکریمی در پایان به فضای واقعی فیلم اشاره کرد و گفت: برای رسیدن به یک فضای واقعی و مستند گونه و احساس بی‌واسطه با مخاطب و تصویر یک برشی از واقعیت دو راه وجود داشت راه اول راهی سهل و آسان و دم دستی است که استفاده از بداهه است در آن دکوپاژ، فیلمبرداری، بازی ها همه بداهه خواهد بود و کارگردان با مجموعه ای از راش ها مواجه است و بازیگران هم نسبتاٌ آزاد هستند، فیلمبرداری بی‌واسطه و از چند زوایه فیلم بگیرد که در این روش ریتم داخل پلان کنترل نمی‌شود و کادربندی ها شلخته است اما در روش دوم که سخت است با محاسبه و طراحی باید و تمرین درست می توان کاری خوب ارایه داد. به جز یک صحنه که چهار پلان دارد ما در این فیلم بداهه ای را نداشتیم. این صحنه مربوط به بازی دخترها با قورباغه است.
وی در خاتمه گفت: خوشحالم با تیم بسیار عالی کار کردم و بازیگران بسیار خوبی و با استعدادی در فیلم حضور دارند و توانستند بازی های خوب و یکدستی را ارایه دهند.

به روز شده در : پنجشنبه 21 بهمن 1389 - 14:58