یادداشت شادمهر راستین درباره «کلاه قرمزی 88»؛ : لذت برديم. به گذشته برگشتيم و افتخار کرديم که ما به اين چيزها مي خنديديم

سینمای ما - شادمهر راستین: کلاه قرمزي ثابت مي کند هنوز تربيت به صورت غيرمستقيم يا همان «ادب از که آموختي از بي ادبان» مصداق دارد و به قول مترجمان آثار غربيان جواب مي دهد. از آخرين باري که گروه کلاه قرمزي را در تلويزيون ديده ايم بيش از يک دهه مي گذرد؛ يک دهه يي که نسل سومي هاي شيرخوار حالا حق راي دارند و همه ايرانيان آينده خود را در گرو موفقيت آنها مي بينند. اما در آمارهاي پنهاني و نيمه پنهاني اعلام مي شود ميانگين سن جنايت و جنحه و ناهنجاري در دهه اخير پنج سال کاهش داشته يعني از 21 به 17 سال و در حوزه اعتياد به 12 سال تقليل يافته؛کاهش نگران کننده در زمان افزايش هاي وحشتناک همه چيز. کلاه قرمزي امروزي به همان اندازه به تربيت و هشدارها و نصايح آقاي مجري احتياج دارد که 20 سال پيش هم نيازمند آن بود. آيا اين غلط است؟ آيا مجموعه تلويزيوني کلاه قرمزي نسل سومي ها را نمي شناسد يا نسل سومي ها جداي مشکلات دوران خود، مشکلات نسل هاي قديمي را بايد به دوش بکشند. اگر جواب مثبت باشد که اوضاع وخيم است. ما که مدام مي گوييم فدا شديم براي آيندگان، در عمل مي بينيم آيندگان جور ما را هم بايد بکشند. بي دليل نيست اين نسل سومي ها زياد دل خوشي از آموزه هاي ارائه شده رسانه ملي ندارند و هر برنامه غيرنصيحتي و حتي ضدنصيحتي را بيشتر ترجيح مي دهند تا آنجا که برنامه سازان تلويزيون مي خواهند هر چيز مدرن را شيطان پرستي بدانند و جوانان «فاز گرفتن» تلويزيون مي پندارند. وقتي تفاوت نگاه مخاطب با رسانه تا بدين حد است پس موفقيت يا عدم موفقيت هر برنامه تلويزيوني را بايد به ديده شک نگريست. اگرچه هوشمندي و دقت نظر طهماسب - جبلي در ورود شخصيت هاي عروسکي و واقعي به برنامه به نوعي همان طرح مسائل روز در قالب تجربه شده قديمي بود اما در اجرا مواردي جزيي باعث شد از ته دل به کلاه قرمزي مان نخنديم البته شايد اصلاً قصد طهماسب - جبلي (ببخشيدها من ياد گربه - سگ مي افتم. در عالم طنز است ديگر و مي دانم دوستان جنبه دارند اما نمي گويم کدام گربه است کدام سگ اما مطمئناً من آدم بدم) خنداندن از ته دل نبود.

آنچه مي گويم بيشتر در شکل اجراي ايده ها است تا درونمايه هاي آنها. تدوين همزمان چند دوربين يا سوييچ کردن هر چه در برنامه هاي زنده و بازي هاي فوتبال عصاي دست کارگردان براي نمايش گسترده همه صحنه است اما آفت جان يک کار طنز است چرا که ضرباهنگ بازي بازيگران را تخريب مي کند و به قول بازيگران نقش سياه در تئاتر روحوضي نمي گذارد خنده ته نشين شود. حال در نظر بگيريد يک برنامه عروسکي- واقعي در دکور يک خانه عادي و صداي جدا براي عروسک ها چه معضلاتي دارد و آن وقت اگر تدوينگر حواسش به ريتم نباشد و آنجا که بايد ببيند را نبيند چه شود که تداوم زماني صحنه رعايت شود. حال گناه من چيست دوست عزيز ميثم خان که بيشتر مي خواهم از کلاه قرمزي لذت ببرم تا اصول تدوين فيلم. اما با اين حال موفقيت ورود به گروه کلاه قرمزي را به تو تبريک مي گويم. بايد قبول کرد که سخت است در صحنه يي که عروسک ها، دکورها، دوربين ها، ميکروفن ها، عروسک گردان ها، گويندگان و طهماسب اخم آلود حضور دارد، بتوان بازي کرد. بنابراين به ضعف بازيگري بازيگران صاحب نام مهمان در اين برنامه خرده نگيريد. ديديد خود آقاي هدايتي هم که جزء بر و بچه ها بود و خودش هم دستي در کار داشت و شايد از سر رودربايستي برنامه يي به او اختصاص دادند، کم آورد واي به حال بقيه. شما توانمندترين بازيگران هم که باشيد در برابر خونسردي گيگيلي چه مي توانيد بکنيد. باز هم متن، متن و متن که برنامه طنز بدون متن و طراحي از قبل آيا امکان پذير است. افرادي مثل طهماسب- جبلي در دنياي نمايش انگشت شمارند. شخصيت کلاه قرمزي- پسرخاله مهم ترين شخصيت عروسکي ايران است اما باز هم براي اينها متني نداريم... يا اگر بوده طوري ديده شد که گويي متني وجود نداشته. حتماً طهماسب - جبلي دو استاد من مي دانند منظورم متن ثابت و آهنين يک فيلمنامه نيست بلکه متني با محورها، زنجيرها و نقاط تاکيدش در يک برنامه في البداهه و البته طنز.

لذت برديم. به گذشته برگشتيم و افتخار کرديم که ما به اين چيزها مي خنديديم.

دانلود

نظرات