| | |
سینمای ما - آیا استیون اسپیلبرگ واقعاً از داستان هم‌جنس‌خواهانهٔ فیلم برندهٔ نخل طلا خوشش آمده؟ آیا بروس درن واقعاً بهتر از مایکل داگلاس بود؟ کدام عضو هیات داوران با فیلم فوق خشن مکزیکی الی رأی داده که بعد تماشایش هیچ‌کس حاضر نبود خاطرش را با به یادآوردن فیلم مکدر کند؟ آیا برنیس بژو واقعاً بهتر از ماریون کوتار بود که اصلاً اول او قرار بود بازیگر گذشته باشد؟ آیا حال آسیا آرجنتو روی صحنه خوش بود؟ آن کلاه بود یا مو بود که آنیس واردا بر سر داشت؟ واقعی بود یا قلابی؟
این‌ها بعضی از پرسش‌هایی هستند که مردم بعد از اهدای جوایز شصت و ششمین فستیوال کن به دنبال پاسخ گرفتن بودند. اگر زندگی آدل جایزه نمی‌گرفت، باز هم به خاطر بی‌پروایی جنسی‌اش سوژهٔ بزرگ کن امسال باقی می‌ماند.
مراسم اهدای جوایز کن همیشه غامض است و آدم درش معذب. این مراسم به دو زبان اجرا می‌شود و مرتباً کات می‌شود به حاضرانی که چندان برای حرف‌هایی که روی صحنه زده می‌شود تره خورد نمی‌کنند.
اجرای مراسم امسال بر عهدهٔ خانم کمی عجیب، اما کمابیش مفرح، آدری توتو بود که اجرایی شیک و پیک از کار درآمد. اولش قرار نبود این قدر فستیوال آسیایی شود، اما آسیایی‌ها محکم آمدند و خیلی از جوایز اصلی را درو کردند که شامل جایزهٔ سینه‌فونداسیون، دوربین طلایی، نخل طلای فیلم‌نامه به جیا ژانگ‌که برای نشانی از گناه و جایزه هیات داوران به کوره‌دا هیروکازو برای مثل پدر، مثل پسر بود که خیلی‌ها پسندیدند.
وقتی آمات اسکالانته روی صحنه آمد که جایزه‌اش را بگیرد، اولین حرفی که زد این بود که «انتظارش را نداشتم.» خیلی سخت می‌توان با این حرفش مخالفت کرد. بله، ما هم انتظارش را نداشتیم که جایزه کارگردانی به فیلمی داده شود که بعضی وقت‌ها از فرط خشونت غیرقابل تماشاست.
بزرگ‌ترین استقبال تماشاگران و کف و هلهله نصیب کیم نوواک شد که با نسخهٔ مرمت شده سرگیجه در فستیوال حضور دارد، فیلمی که سال گذشته در رای‌گیری ده‌سالانهٔ ماهنامهٔ «سایت اند ساوند» به عنوان بهترین فیلم همه دوران‌ها انتخاب شد. نوواک کاملاً از حضور در آن‌جا خوشحال به نظر می‌رسید و از او خوش‌حال‌تر اسکار آیزاک، بازیگر اصلی زندگی خصوصی لوئن دیویس بود که به جای برادران کوئن که زود از کن بیرون زده بودند جایزه‌شان را گرفت.
وقتی اسپیلبرگ برنده نخل طلای بهترین فیلم را اعلام کرد، ناگهان سالن شد محل روبوسی و بغل و اشک و خنده، به خصوص این‌که برنده نه فقط عبداللطیف کشیش، بلکه دو بازیگر زن او هم اعلام شدند. این دومین سالی است که جایزه به فیلمی فرانسوی داده می‌شود که توسط یک غیرفرانسوی ساخته شده. پارسال و قبل از کشیش تونسی، این هانکه اتریشی بود که برای عشق نخل طلا گرفت.
کارگردان زندگی آدل روی صحنه خیلی آرام و آهسته و جدی صحبت کرد و دو بازیگرش هم در کنارش کلی ابراز احساسات کردند. این جایزه موقعیت فیلم را به عنوان سوژه‌ای داغ برای بحث و بررسی تأیید کرد، تقریباً بی‌توجه به این‌که بسیاری از منتقدان از مسائلی مثل بیش از حد طولانی بودن فیلم، بی‌نظمی اثر و مسائلی فمینیستی شاکی بودند.
اسپیلبرگ رسماً تکلیف همه را روشن کرد: تا این‌جا این فیلم سال است، نه فقط از جنبهٔ بی‌پروایی، بلکه از نظر هنری.
ترجمهٔ اختصاصی "سینمای ما" از «هالیوود ریپورتر»
|
