| | |
سینمای ما- تعداد قابل توجهی از فیلمهای متقاضی حضور در بیست و نهمین دوره جشنواره فیلم فجر و نیز فیلمهای آماده نمایش سینمای ایران، از تکلیف روشنی برای نمایش عمومی برخوردار نیستند. در شرایطی که یکی از سیاست‌های معاونت سینمایی طی دو سال اخیر، رفع‌توقیف فیلم‌هایی بود که در دوران گذشته، بنا به دلایل مختلف نتوانسته بودند رنگ پرده را ببینند، در سال گذشته نیز فیلم‌هایی ساخته شدند که مجوز نمایش در جشنواره فیلم فجر را به دست‌نیاوردند و در نتیجه اکران عمومی آنها نیز نامعلوم است.
مقصر کیست؟
در سینمای ایران که از مشکلات بسیار رنج می‌برد، از این که فیلمی ساخته شود، اما روی پرده نرود، تنها می‌توان به عنوان اتلاف بودجه، وقت و توان هنرمند یاد کرد. حال باید دید در این میان چه کسی مقصر است؛ فیلمساز یا اداره نظارت و ارزشیابی وزارت ارشاد؟
برخی‌ها معتقدند فیلمسازان ایرانی، آنچه را می‌سازند بسیار با آنچه به عنوان طرح یا فیلمنامه اولیه ارائه داده‌اند و موفق به کسب پروانه ساخت شده‌اند متفاوت است و در حقیقت، فیلمساز به میل خود صحنه‌ها، دیالوگ‌ها و شخصیت‌هایی به فیلمنامه اولیه اضافه کرده و موجب شده نتیجه نهایی مورد پسند مدیران سینمایی قرار نگیرد.
بسیاری از کارشناسان نیز، دلیل این دست اتفاقات را سهل‌انگاری در صدور پروانه ساخت اداره ارزشیابی و نظارت می‌دانند و معتقدند برخی از فیلمهای توقیف‌شده سینمای ایران (که مدیران سینمایی گذشته و حال همواره در به کار بردن این واژه محتاط عمل کرده‌اند) در «خلاصه داستان» مشکل داشته‌اند و مشخص نیست چرا مدیران اداره نظارت و ارزشیابی در زمان برخورد با فیلم از یاد می‌برند که به چه فیلمی مجوز داده‌اند و البته در برخی موارد، مشکل پیش آمده برای یک فیلم نظارتی نبوده و فیلم از سوی ارگان دیگری دچار مشکل شده است. برای مثال می‌توان فیلمهای «سفر سرخ» و «به رنگ ارغوان» در گذشته یا «اسب حیوان نجیبی است» را نام برد که این آخری در جشنواره فجر سال گذشته دچار مشکل شد.
فیلمهای روی لبه تیغ
از میان فیلم‌هایی که روی لبه تیغ هستند و هنوز اکران آنها مشخص نیست، می‌توان به چند نمونه اشاره کرد. برای مثال دو فیلم اخیر فریدون جیرانی در جشنواره فیلم فجر به نمایش درنیامدند. گرچه یکی از این فیلم‌ها قرار بود در بخش نوعی‌نگاه به نمایش درآید، اما این اتفاق هم نیفتاد. گفته شد که فیلم «قصه پریا» به دلیل نمایش صحنه‌های اعتیاد نتوانست اکران شود، اما سرانجام پروانه نمایش فیلم نیز صادر شد، اما «من مادر هستم» به دلیل برخی روابط موجود در فیلم، نتوانسته مجوز اکران بگیرد و مشخص نیست این روابط چگونه باید اصلاح شود تا فیلم قابل نمایش شود.
اما فیلم «انتهای خیابان هشتم» به کارگردانی علیرضا امینی که مورد توجه کارشناسان و منتقدان قرار گرفته بود و حتی در ایام جشنواره فیلم فجر تلاش‌هایی برای کسب مجوز نمایش این فیلم صورت گرفت، هنوز موفق به دریافت پروانه نمایش نشده است. در ایام جشنواره گفته شد دلیل اصلی توقیف این فیلم به روایت امینی از «دیه» و چگونگی تامین آن ـ ماجرایی که قصه فیلم را تشکیل می‌دهد ـ و حساسیت بر چند نمای فیلم برمی‌گردد. معلوم نیست این فیلمساز تن به این تغییرات خواهد داد یا این فیلم مثل سایر فیلم‌ها و در فضایی آرام خواهد توانست مجوز اکران به دست آورد.
ماجرای فیلم کیانوش عیاری را که دیگر همه می‌دانند. قصه‌ای که تصویب شده، پروانه ساخت گرفته و ساخته شده در هنگام بازبینی مورد پذیرش قرار نمی‌گیرد. ماجرایی تکراری که می‌توانست اتقاق نیفتد و فیلمساز برای ساخت فیلمش متحمل هزینه نشود. شاید به همین دلیل هم باشد که عیاری که فیلم «بیدار شو آرزو» را با مجوز ساخته نمی‌تواند زیر بار حذف یک فصل از فیلمش (حدود نیم ساعت) برود، گرچه شنیده شده که او قرار است رضایت دهد تا فیلمش اکران عمومی شود. شاید «خانه پدری» او هم با گذشت زمان با رضایت کارگردانش اکران شود.
«سبب من»، فیلم جدید بهرام بهرامیان هم که شنیده شد می‌توانست یکی از فیلمهای برتر جشنواره باشد، به دلیل کاراکتر اصلی زن فیلم و برخی روابط و صحنه‌ها نتوانست مجوز نمایش بگیرد و حتی به بخش نوعی نگاه جشنواره هم نرسید. این فیلم سرنوشت مشخصی ندارد.
فیلم «زندگی با چشمان بسته» از رسول صدرعاملی، «خیابان‌های آرام» با کارگردانی کمال تبریزی و «زمهریر» ساخته علی روئین‌تن هم از جمله فیلم‌هایی هستند که هنوز سرنوشت آنان مشخص نیست. حال باید منتظر ماند و دید که این بار معاونت سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی آیا می‌تواند مشکل پیش روی این فیلم‌ها را با تفاهم و تعامل مناسب با سینماگران حل و آنها را راهی پرده سینماها کند یا نه؟
|
.jpg)
در صورت علاقه به درج آگهي در پايگاه خبري تحليلي سينماي ما می توانید با شماره تلفن های دفتر سایت تماس بگیرید..gif)
.jpg){kind=link}