سینمای ما-  شیدا عارف: این روزها یکی از بحثها و حرف و حدیثهای مهم رسانه ای، سالن سینمای اهالی مطبوعات و رسانه ها در جشنواره فجر سی ام است. دو سال گذشته، حضور منتقدان و اصحاب رسانه در سالن برج میلاد با واکنشهای مختلف و متنوعی روبرو بود؛ از یک سو امکانات رفاهی برج میلاد نسبت به سینماهای سطح شهر بهتر بود و فضای گسترده  خارج از سالن نمایش برای کنار هم بودن همکاران رسانه و پوشش خبری و گزارشی و همین طور جمع شدن ستاد روابط عمومی و دفتر بولتن روزانه و مراکز مشابه در این فضا  از ویژگیهای مثبت برج میلاد محسوب میشد و مواردی مثل کیفیت بد صدای سالن، ورود بی رویه اشخاص نامرتبط با رسانه به سالن و بُعد مسافت و دشواری نقل و انتقال از برج میلاد  موضوع بحثهای انتقادی بود. 

امسال اما زمزمه هایی مبنی بر انتقال سالن رسانه ها به یک سینمای مرکز شهر خبرساز شده است؛ گروهی به دلایل مختلف با این تغییر موافقند  وعده دیگر از این جابجایی ناراضی هستند.. سینماهای فلسطین و صحرا که سالهای گذشته هم میزبان مطبوعاتی ها در روزهای جشنواره بودند، بار دیگر به عنوان گزینه امسال مطرح شده  و خبر احتمال قطعی شدن سینما فلسطین برای رسانه ها بیشتر به گوش می رسد.

سایت "سینمای ما" نظر چند نفر از منتقدان سینمایی و خبرنگاران و فعالان مطبوعاتی را درباره این موضوع  منتشر می کند. نظرات متنوعی که شاید به تصمیم گیریهای متولیان جشنواره کمک کند تا فضای بهتری برای رسانه ها ایجاد کنند:

آرش خوشخو: انتقال سینمای اصحاب رسانه به داخل شهر،به دلیل هراس مسئولان از حواشی است

به نظرمن انتقال سینمای اصحاب رسانه از برج میلاد به سینماهای داخل شهر اتفاق ناخواشیندی است. در دو سال گذشته حضور منتقدان در برج میلاد به جشنواره سر و شکل می داد و شان جشنواره حفظ می شد. به علاوه اینکه فضای بهتری برای فیلم دیدن، نقد کردن و مصاحبه های مطبوعاتی به وجود آورده بود که با برگشتن به سینماهای داخل شهر این موقعیت از بین می رود. این کار هر توجیهی که داشته باشد یک جور پاک کردن صورت مسئله است که معمولا توسط مدیران ما و از روی محافظه کاری انجام می شود.
این درست است که سالن نمایش فیلم برج میلاد برای فیلم دیدن مناسب نیست و بیننده نمی تواند به پرده مسلط باشد ولی به هر حال برج میلاد مزایای بسیاری دارد و این مسئله یکی از ایرادات کوچک آن جا به حساب می آید. مسئولان آنقدر به فکر راحتی منتقدان نیستند که به دلیل دوری مسافت و سالن نمایش فیلم سینمای اصحاب رسانه را به سینماهای داخل شهر منتقل کنند. این کار به خاطر حواشی است که در سال گذشته رخ داد. آنها با این کار می خواهند از حواشی و جنجال های سال های گذشته پیشگیری کنند.

مهرزاد دانش : برج میلاد شبیه زندان آلکاتراز است!

من سینما فلسطین را ترجیح می دهم. برج میلاد شاید ظاهر مجلل و بزرگی داشته باشد اما کاربری آن جا برای جشنواره مناسب نیست. آن جا بیشتر شبیه زندان آلکاتراز است! سالن نمایش فیلم برج میلاد سیستم صوتی بسیار بدی دارد و سال گذشته شاهد بودیم که از نیمه ی فیلم صدای دیالوگ ها به سختی شنیده می شد. حتی پرده نمایش چروک خورده بود و بخشی از آن پاره شده بود.
ضمن اینکه برج میلاد خارج از شهر قرار دارد و اصحاب رسانه مجبورند مدام بین سالن نمایش و دفتر رسانه شان در رفت و آمد باشند. دوری راه حتی برای کسانی که وسیله نقلیه دارند هم مشکل است.
از طرفی برگزاری جشنواره در برج میلاد مشکلات حاشیه ای دیگری هم ایجاد می کند.
به عنوان مثال اطراف برج میلاد حتی یک لوازم تحریر فروشی هم وجود ندارد که منتقدان و خبرنگاران بتوانند ابزار ضروری کار شان را تهیه کنند و حتی گاهی اوقات شاید به هر دلیل نخواهند از غذای آنجا استفاده کنند و مجبور می شوند کیلومتر ها راه برود تا بتواند غذای مناسبی تهیه کند.
من فکر می کنم افرادی که فضای برج میلاد را ترجیح می دهند بیشتر از آنکه به خود فیلم و بحث سینما توجه کنند حواشی آنجا برایشان جذاب است.
از طرفی ورود افراد غیر حرفه ای در سینمای اصحاب رسانه فقط مختص به برج میلاد و فضای بزرگ آنجا نیست.این اتفاق ممکن است در سینما فلسطین و سینما صحرا هم بیفتد و مقصر خود مسئولان جشنواره هستند که باعث می شوند افراد بی ربطی وارد سینمای رسانه شوند.

آنتونیا شرکا: برج میلاد سالن نمایش خوبی دارد ولی رفت آمد به آنجا مشکل است

به دلیل زیاد شدن سایت ها و نشریات سینمایی ممکن است افرادی در جشنواره حضور پیدا کنند که چندان حرفه ای نباشند و احتمال حضور چنین افرادی مختص به برج میلاد و فضای بزرگ آنجا نیست. خیلی از منتقدان پیشکوست به همین دلیل تمایلی برای حضور در سینمای اصحاب رسانه و جلسات پرسش و پاسخ فیلم ها ندارند و فقط برای دیدن بعضی از فیلم ها به این سینما مراجعه می کنند.
با این حال فکر می کنم نمی شود جلوی ورد افرادی که به نظرما چندان هم حرفه ای نیستند را گرفت. خیلی ها ممکن است یک خبرنگار معمولی باشند ولی به اندازه ی دیگران حق دارند که از این سالن استفاده کنند. همین طور حدس می زنم برای حضور عوامل فیلم ها و همراهانشان در سالن نمایش سهمیه ای در نظر گرفته می شود که البته حضور شان گذری است. این طور نیست که در همه ی نمایش ها صدای بچه شنیده شود و افرادی غیر از خبرنگاران و منتقدان در سالن حضور پیدا کنند؛ در این جور مواقع باید کمی صبوری داشته باشیم.


غیر از انتخاب سالن، موضوعات دیگری هم باید در نظر گرفته شود؛ برای بهتر برگزار شدن سی امین جشنواره فیلم فجر به نظرم بهتر است منتقدان و دست اندرکاران سینما هم در هیات داوری جشنواره شرکت داشته باشند. اگر مشارکت خانه سینما را جذب کنند بهتر است تا اینکه بدون همکاری خانه سینما دست به انتخاب داوران بزنند.  پیشنهاد دیگر این است که برای فیلم هایی که پیش بینی می شود می تواند تماشاگران بیشتری را به خود جذب کند دو نوبت نمایش در نظر گرفته شود. سال گذشته پر بیننده بودن فیلمی «مثل جدایی نادر از سیمین» قابل پیش بینی بود ، در حالی که گنجایش سالن نمایش برای فیلم های پر مخاطب کافی نیست.
در ضمن مراسم اختتامیه هم باید به یک ترتیبی ختم به خیر شود. نباید این طور باشد که کسانی که دوست و فامیل هستند بتوانند به راحتی در اختتامیه شرکت کنند و اصحاب رسانه که وظیفه پوشش خبری مراسم را به عهده دارند پشت در بمانند و مراسم را از طریق مانیتور دنبال کنند



کیوان کثیریان: آدمهایی قاطی سینمای رسانه شده اند که ما نمی شناسیمشان

آقای خزائی از دوستان و همکاران ما هستند و طبیعی است که از انتخاب ایشان خوشحالیم. به هر حال آقای خزائی انسان متعادلی هستند.همیشه جشنواره های پرتمکنی را برگزار کردند و تجربه های بسیاری را در برگزاری جشنواره ها کسب کرده اند.
امیدوارم ایشان بتوانند نواقصی که در دوره های گذشته وجود داشته رفع کنند و سعی کنند مشارکت همه ی خانواده ی سینما را به طور کامل جلب کنند.
چرا که در دوره های اخیر و به خصوص دو دوره ی قبل این اتفاق نیفتاد. فضای مثبتی بر جشنواره حاکم نبوده است و همه ی خانواده ی سینما با دل چرکین در جشنواره شرکت کردند و یا حضوری در جشنواره نداشتند گرچه آقای مسعود شاهی تلاش های زیادی انجام دادند ولی اختیار تام در دست ایشان نبود. من نمی دانم آقای خزائی تا چه میزان توانسته اند از معاونت سینمایی اختیار بگیرند و باید دید برای جذب همه ی اهالی سینما چه تمهیداتی دارند. این اتفاق موضوعی است که در چند سال اخیر به حاشیه رانده شده و جشنواره فجر خودش را از حضور افراد مختلف محروم کرده است.
چیزی که مدیریت فعلی سینما این روز ها کم دارد عقلانیت و تعادل است. و برای همین است که مدیریت سینما خودش را در مقابل هنرمندان قرار داده است. امید وارم که عقلانیت، اعتدال و سعه ی صدری که حلقه ی مفقوده ی مدیریت سینمای ماست در مدیریت جشنواره امسال وجود داشته باشد.
یکی از مشکلات دو سال اخیر جشنواره سینمای رسانه ها بوده است. پیش از این سینمای رسانه ها مدیریت جدایی داشت و جلسات پر بار تری را شاهد بودیم. ولی در دو سال گذشته آدمهایی قاطی سینمای رسانه شده اند که ما نمی شناسیمشان. و فقط بخش کوچکی از این سینما به اصحاب رسانه اختصاص پیدا کرده است.در این شرایط کنترلی هم روی رفتار افراد و برخورد های آنها وجود ندارد. وقتی مسئولین مهمان های خودشان را هم به سینمای اصحاب رسانه می آورند و در سالن های نمایش صدای بچه می پیچد و خانم های خانه دار و افرادی که معلوم نیست از چه طریقی به این سینما ها راه پیدا کرده اند را می بینیم طبیعی است که نمی توانند هر اتفاق و برخوردی را از جانب منتقدان ببینند و همه کاسه کوزه ها را سر آنها بشکنند!
پینشهاد ما این است که مشارکت کنیم و جلسات را خودمان اداره کنیم و با کمک خود مدیریت سینما و زیر مجموعه ی دبیر جشنواره سینمای فرهیخته تری داشته باشیم تا اگر واکنشی نسبت به فیلم ها صورت گرفت خود مان بتوانیم جوابگو باشیم. به هر حال امید وارم که سی امین جشنواره فیلم فجر هم جشنواره ی پر باری باشد ولی نکته ی مهم ماجرا این نیست. مهم این است که همان طور که گفتم جشنواره بتواند مشارکت اهالی واقعی سینما را جلب کند و بتواند آن اعتمادی که دیگر وجود ندارد را احیا کنند.