سلام.نوشته خوبی بود.خیلی مشتاقم به فیلمهای مهم دیگر این سینما هم بپردازی.و یک سوال: می شود یکم بیشتر درباره این نئو رمانتی سیزم توضیح بدی؟یادمه کامبیز کاهه هم قبلا به این نکته اشاره کرده بود.ممنون

نوشته ی معرکه ای بود. کلا سال 2007 سال جالبی بود. جایی برای پیرمردها نیست که یکی از فیلم های محبوب کل عمرم شد و جونو و خون به پا خواهد شد هم دو شاهکار بودند. ولی به شخصه اصلاً با مایکل کلایتون کنار نیومدم. فیلم متوسطی بود که زیادی تحویل گرفته شد.

سلام.مثل اینکه بخاطر جشنواره خیلی سرت شلوغه.به هر حال من هنوز منظر جوابت هستم.چون این موضوع سینمای مستقل آمریکا که در این دو سه سال اخیر وارد فاز جدیدی شده برام خیلی جذابه.فعلا.

حالا که جشنواره تمام شده بهتر این نوشته های دنباله دار ات درباره سینمای مستقل آمریکا رو دوباره شروع کنی.منتظرم.

سلام ما منتظر مطالب جدیدت هستیم اگر وقت داشتی به من سر بزن

sina72.blogfa.com