بعد از اين همه وقت كه چيزي به اين روزنوشت اضافه نشد، فكر كردم با يك سوژه داغ شروع كنم و چه چيزي اين روزها از گلزار موضوع داغ‌تري است؟!

راستش برخلاف نظر خيلي‌ها كه فكر مي‌كنند محمدرضا گلزار استعداد بازيگري ندارد، فكر مي‌كنم يك فيلمنامه خوب و گروه حرفه‌اي مي‌تواند وجهه ديگري از او نشان‌مان بدهد. باز فكر مي‌كنم اگر گلزار تا به حال آن‌طور كه بايد ديده نشده، دليلش نداشتن فضاي مناسب براي عرض اندام بوده است.
با نگاهي به فيلم‌هايي كه بازي كرده، كار تعريفي‌اش در بوتيك اين قضيه را ثابت مي‌كند. حتما مي‌گوييد اين مربوط به كارگردان خوب است كه چطور ازش بازي بگيرد. اگر اين طور باشد كه سابقه سيروس الوند در سينما چند برابر حميد نعمت‌الله است. حالا بازي گلزار را در تله با همين بوتيك مقايسه كنيد. پس اين ادعا تا حد زيادي مردود است. تازه اين وسط تهيه‌كننده‌ها هم هستند كه با دستمزدهاي آنچناني گلزار را به فيلم‌هايشان مي‌كشانند تا گيشه را سروسامان بدهند!
حرف نيما را قبول دارم كه نوشته بازيگر مقابل براي گلزار خيلي مهم است. مثلاً توفيق اجباري چند شخصيت فرعي ضعيف با بازي بد دارد (البته غير از بهاره رهنما كه بامزه است) ولي در عوض زوج عطاران با گلزار را دارد كه صحنه‌هاي دونفره‌شان خيلي جذاب است و گلزار كنار شخصيت عطا كه يك پا كلبه شادي يك نفره است، به جذابيت گلزار خيلي كمك كرده است. اما هميشه كه اين طور نيست: مهناز افشار چند بار با گلزار همبازي شده ولي فقط در آتش بس زوج خوبي تشكيل داده اند (كلاغ پر را حتما بايد ببينيد؟ زهر عسل و 13 گربه روي شيرواني هم هست!)
كاش لبه پرتگاه بيضايي ساخته مي‌شد تا دوباره كاري مثل جهانگير بوتيك روي پرده مي‌ديديم. جاي افسوس نيست، چون حالا به اميد دعوت حاتمي‌كيا نشسته‌ايم. او از گلزار دعوت كرده تا شايد بتواند ثابت كند بازيگر خوبي داريم و قدرش را نمي‌دانيم.

در خبري خواندم مردم عراق براي اين كه از شر نظاميان آمريكايي و توپ و تفنگ دمي آسوده باشند، به سينما مي‌روند. بعد با خودم فكر كردم اگر خداي نكرده كشور ما گرفتار جنگ يا اوضاعي مشابه شود، مردم ما براي رهايي از بار سنگين فشارها چه مي‌كنند؟ به هر حال هر كاري بكنند، احتمال اين كه سينما بروند خيلي خيلي كم است. واقعا چند تا از فيلم هايي كه اين روز ها در سينما‌ها نمايش داده مي‌شود قابل ديدن است؟ چندتاي‌شان را با اغماض مي‌توان تحمل كرد؟ آيا واقعا مي‌شود تحمل كرد يا فقط بايد حرص خورد و لب گزيد و ناخن جويد؟ يك وقتي هست كه فيلمي اكران مي‌شود كه سازنده آن هيچ ادعايي ندارد. اما حالا كه با دادار دودور و يك دنيا افه فيلم ساخته مي‌شود، خب توقع ما هم بالا مي‌رود.
خدا لعنتت كند DVD. تو باشي، سينماي خانگي باشد،DTS وDOLBY باشد،QUALITY بالا باشد، صداي شكستن تخمه و گريه بچه نباشد، نابغه‌هايي كه بي ادعا شاهكار ساخته‌اند باشد.آنوقت ديگر انگيزه‌اي مي‌ماند كه بروي «محاكمه» ببيني؟ من منتقد نيستم و هيچوقت هم (بر خلاف بعضي وبلاگ‌نويسان عزيز) دوست نداشتم اين جا را به كارگاه نقد فيلم تبديل كنم. چرا كه هر كسي را بهر كاري ساختند. اما از روزي كه «محاكمه» را ديدم (تحمل كردم) اين علامت سوال بزرگ در ذهنم نقش بسته و رهايم نمي كند. از اين قرار كه آقاي ايرج قادري! هدفت از ساختن اين فيلم چه بود. اگر مي‌خواستي شعور مخاطت را به بازي بگيري، موفق شدي. البته كار بكري هم صورت ندادي چرا كه ديگر همكارانتان از شما پيشي گرفته‌اند. اين شعور فلك زده‌ي ما را مدام از اين سالن به سالن سينماي ديگر پاس مي دهند. قصدم تخريب نيست. هر كسي حتي يك ربع از وقتش را پشت صحنه فيلمي گذرانده باشد، مي فهمد كه فيلم سازان ما با چه مشقتي فيلم مي سازند. پس چرا فيلمسازان ما حتي براي وقت خودشان هم ارزش قايل نيستند؟ 24 ساعت تمام زحمت مي‌كشند و در بهترين شرايط 3 دقيقه راش مي‌گيرند.آن‌وقت حاصل اين همه زحمت كارگردان و گروهش مي‌شود «محاكمه»؟ حيف وقت و انرژي و انگيزه نيست؟

«... شنيدن آن قطعات موسيقي آن چنان آتشي در من روشن كرد كه سال‌هاي سال اصلا زنده‌گي من به كلي زير و رو شد. موسيقي تمام وجودم را تسخير مي‌كرد.و چون نمي‌دانستم موسيقي چيست، در من حالتي به وجود مي‌آورد شبيه نخستين احساس‌هاي نا‌شناخته بلوغ: ملغمه لذت و درد، مرگ و ميلاد، و خدا مي داند چه چيز.... و اين شوق ديوانه‌وارموسيقي تا چند سال پيش همچنان در من بود.... موسيقي، شوق و حسرت من شده بود بي آن كه دست كم بدانم كه مي‌تواند شوق و حسرت آدم باشد. پس شوق و حسرتم نيزنبود، ياءس مطلق من بود: ياءس دختري كه مي‌بايست پسر به دنيا آمده باشد و دختر از كار در آمده است! و بي گمان امروز هم، در من، شعر، عقده سركوفته موسيقي است....باري از حسرت و نا تواني و ياس بر دلم بود. ياس از« وصل موسيقي»و من، بعد از آن هرگز رو نيامدم. ديگر هيچ وقت بچه ي درس خواني نشدم. و درستش را گفته باشم: سوختم!»

نمي دانم اين اتفاق چه معني داشت... دوم مرداد، روزي كه شاملو رفت، قرار بود اتفاق مهمي براي من بيفتد. او رفت و با اين كه در دو قدمي‌اش بودم هرگز نديدمش.هيچ‌وقت گريه نكردم فقط سكوت كردم، كه سرشار از ناگفته هاست.
هيچ وقت رضا را نمي‌بخشم. يك قوم و خويش دور كه قول داده بود مرا به خانه اش ببرد. شايد چون كتاب قديمي چاپ اول «كاشفان فروتن شوكران» را با آن عكس زيباي روي جلدش از كتابخانه اش دزديده بودم، تلافي كرد.
كنت قرمز را هم كه اين اواخر عمر مي‌كشيد دوست دارم. كاش لااقل يك نخ از آن را داشتم! راهنمايي، دبيرستان، كنكور، ضبط صوت مشكي آيوا، فدريكو گارسيا لوركا، چيدن سپيده دم وديدن سپيده دم ، دانشگاه،عشق وازدواج، زندگي. سال ها گذشته، ولي هنوز نتوانستم خودم را راضي كنم سر مزارش بروم. با ديدن سنگ قبرش مجبورم باور مي كنم رفته.
در مي زنند، شايد رضا آمده...