(این روزنوشت در اواسط خرداد 1388 نوشته شده که حالا منتشر می‌شود!)

می‌دانم بعد از این همه مدت به روز نکردن روزنوشت‌هایم به من چه خواهید گفت. می‌دانم خوبیت ندارد این قدر آدم تنبل باشد (به گفته شما البته! من که حسابی در سینمای جهان مشغولم!) اما می‌خواهم دوباره در کافه‌ام را باز کنم تا همان چند مشتری دوست‌داشتنی دوباره بیایند و اینجا رونقی پیدا کند. گاهی کم هم زیاد است. این را می‌گویم که بدانید ارزشی را که برای همین چند دوست قایلم بیشتر از لیاقت خودم می‌دانم. از این به بعد هم سعی می‌کنم بیشتر مطالب کوتاهی به عنوان روزنوشت بنویسم و بیشتر هم سراغ اوضاع و احوال سایت بروم. دیگر این مطالب طولانی و عیدانه و بهاریه و چه و چه را تعطیل می‌کنم تا بیشتر با هم در ارتباط باشیم. خدا کمک کند!
اما این که دوباره سر و کله‌ام این دور و برها پیدا شده و قصد دارم دوباره این کافه را گردگیری کنم این است که شدیدا حس می‌کنم داریم دوران بسیار جالبی را طی می‌کنیم. دورانی که از آن لذت می‌بریم و چیزهای خوبی دست‌مان می‌آید. این روزهای پیش از انتخابات را می‌گویم. قضیه اصلا سیاسی نیست و یا شاید من این طور فکر می‌کنم که از سیاست داخل زندگی روزمره و اخلاق‌مان شده است. این که داریم همدیگر را به وضوح تحمل می‌کنیم. داریم یاد می‌گیریم جلوی هم بایستیم، داد بزنیم ولی به چنگ و دندان متوسل نشویم. دو طرف خیابان بایستیم و بر علیه فرد مورد نظر گروه مقابل، که خیلی هم به نظرمان فرد موجهی هم نیست شعار بدهیم و شعار بشنویم. دارد تحمل‌مان حسابی بالا می‌رود و این به پاکی و شفافی زندگی‌مان کمک می‌کند. می‌توانیم بنشینیم و مناظره ببینیم و همدیگر را محاکمه کنیم. دروغ را از راست تشخیص بدهیم. حرص بخوریم، شاد بشویم اما باز هم چیزی به تجربیات‌مان از گفتگو با هم اضافه بشود و این است که می‌گویم این زندگی شگفت‌انگیزی است.
سال نویی آمدم چیزی بنویسم و به بهانه سال جدید روزنوشت‌هایم را شروع کنم. شروع کردم به نوشتن (که البته طبق معمول رفت توی سطل آشغال کامپیوترم!) که چه اتفاق جالبی برایم شب سال نو افتاده است. این که شب سال نو کاملا ناامید شده بودم و اصلا دلم نمی‌خواست سال عوض شود. پارسال سال بدی بود و داشت همه بدی‌هایش را به سال تازه می‌کشاند. شب قبل از سال تحویل هوا بد بود و حتی به حرف مادرم که گفته بود بیرون در ورودی خانه پدری‌ام را تمیز کنم گوش نکرده بودم. صبح هم مثل برج زهر مار بیدار شده بودم و از روی لجبازی برای این که مادرم حرفش را تکرار نکند بدون سلام و احوالپرسی شروع کرده بودم تمیز کردن راهرو که برسم به در ورودی. با خودم فکر می‌کردم روز عیدی چنان هوای گرفته‌ای پشت در خانه به انتظارم نشسته که حتما حالم از اینی که هست بدتر خواهد شد. همه اتفاقات و مشکلاتی که سال گذشته برایم پیش آمده بود دور سرم می‌پیچید و کم مانده بود بغض گلویم را بگیرد که در خانه را باز کردم. آب را ول کردم جلوی خانه که آن‌جا را هم بشویم و ناگهان صحنه عجیبی جلوی چشمم سبز شده بود. آفتاب چنان زرد و دل‌انگیز بود که هر دل مرده‌ای را شاد می‌کرد. چنان باد بهاری خوبی می‌آمد که جگرم تازه شد. همه حدس‌هایم اشتباه بود. از آن هوای دلگیر و باد و باران شب گذشته خبری نبود و همه چیز دل‌انگیز شده بود. این جریان نوید سال خوبی می‌داد که اتفاقا چند وقتی هم هر چه می‌آمد نشان از همین قضیه بود. همین است که گفتم چه زندگی شگفت‌انگیزی داریم.
طبق معمول شروع کردم به نوشتن یادداشت و تعریف کردن این داستان که مثل همیشه نصفه ماند و چند اتفاق نه چندان جالب حالم را خراب کرد. دیگر نتوانستم با آن شوری که داشتم بقیه روزنوشت را بنویسم و بایگانی‌اش کردم. یعنی رفت همان جایی که گفتم. حیفم آمد آن داستان واقعی و آن شعف دیدن آفتاب و حال خوب را خراب کنم. اما حالا باز آمده‌ام سراغش. این داستان را تعریف کردم که بگویم همیشه اوضاع آن طوری که فکر می‌کنیم پیش نمی‌رود. فکر می‌کنیم اگر بگوییم فلانی بد است و طرف من خوب همه چیز به هم می‌ریزد ولی این طوری نیست. آن ور در خورشیدی هست که اصلا انتظارش را نداریم. همه این کشمکش‌ها نتیجه بد نمی‌دهند و صد البته تجربه خوبی برای رشد کردن هستند.
چندی پیش یکی از مجریان بسیار مشهور شبکه بی بی سی بریتانیا، گوردون براون، نخست وزیر کشورش را یک چشم، کوتوله و احمق خوانده بود. بعد از اعتراضات زیاد به خاطر انتصاب یک چشم و کوتوله به آن مقام عالی‌رتبه کشور و به خاطر توهین به مردمی که چنین نقص‌هایی دارند عذرخواهی کرد اما تاکید کرد که از گفتن کلمه احمق پشیمان نیست و عذرخواهی هم نخواهد کرد. او همین الآن هم در شبکه مذکور مشغول به کار است و کلی طرفدار دارد. نظرش را هم گفته است. چه زندگی شگفت‌انگیزی است.

بازگشت به روزنوشت هاي جواد رهبر