در هجمه این همه تنش و عصبیت، بزهکاری، خیانت و فساد و خل‌بازی فیلم‌های این جشنواره، تنها فیلمی‌ست که وقتی از سینما بیرون می‌آییم حالمان خوب می‌شود و حس نرم انسانی‌ داریم. این اولین فیلم نوستالژیک زنده – نه مرده – عاشقانه سینمای پس از انقلاب است که

حاصل این همه ادعا، هیاهو و این همه جو سازی و این همه عوامل مثلاً حرفه‌ای در سطح جهان شده فیلم کلاژی بی‌منطق و شلخته از خرده روایت‌های تاریخی صدر اسلام که به درستی برخی از این روایت‌ها نیز می‌توان شک کرد ...

سرمای استخوان‌سوزِ فیلم البته ربطی به فضای برفی و زمستانی آن ندارد و ناشی از تلقی غلط فیلمساز از ریتم و روایت است. تحمل ضرباهنگ فیلم و پیگیری رفتار و سکنات شخصیت‌ اصلی و دو سه شخصیت مکمل فیلم تا تیتراژ پایانی چیزی شبیه "آزمون تلخ زنده به گوری"‌ست...

رویکردِ «به به از این آفتاب عالمتاب» با هر کدام از دلایل ذکر شده یا هر علت و عامل دیگری اتخاذ شده باشد، نتیجه یکسانی خواهد داشت؛ بی اعتبار شدن روز به روز برنامه «هفت» و تقلیل و – چه بسا – تحقیر جایگاه و نقش نقد و تحلیل در پویایی و رونق و کیفیت یک جشنواره سینمایی. تا این جای کار ...

در مجموع فیلم با وجود داشتن لحظه‌های خوب و بامزه، انتظارمان را برآورده نمی‌کند. تمام که می‌شود، احساس می‌کنیم چرخی در اینترنت زده‌ایم، چند سایت را باز کرده‌ایم، خبر و نظری خوانده‌ایم و کلیپ‌های بامزه‌ای دیده‌ایم. می‌توان اسمش را تماشای فیلمی سینمایی گذاشت؟

تفکر احمدی نژادی که ملت خودشان آستین بالا بزنند و زیر بغل همدیگر را بگیرند (برخي دولتمردان هم به اختلاس های میلیاردی مشغول باشند چون رسالت مهم تری دارند!) از محاسن امیر آقایی و دفتر کارش و شیوه زیستنش بیرون می‌زند. قصه یادآور وعده پول نفت و کمک به مستحق است و اگر هم در حد یک اندرز و نصیحت سینمایی باشد ...

بهرام رادان سال‌هاست در تکرار خودش هم ناکام مانده؛ حالا تصور کنید که نقش عکاس جنگی عاشق را در دو مقطع سنی مختلف بازی کند. باز هم نوستالژی تئاترهای دوران دبیرستان سراغمان آمد. این یکی بی‌اغراق در فهرست بدترین بازی‌های دهه اخیر جایگاه رفیعی دارد...

کارگردان‌های فیلم در مصاحبه با مجری/سردبیر "هفت" از نقاشان اروپایی حرف می‌زنند که کارشان منبع و مرجع قاب‌بندی «ارغوان» بوده و عجبا که مجری برنامه آشکارا در مقابل دوربین به‌دروغ تظاهر می‌کند که آن نقاشی‌ها را دیده و می‌شناسند و موضوع را فهمیده! این جور تقاخرهای اسنوبیستیِ زوج فیلمساز ظاهراً فقط به درد رنگ‌کردن محمود گبرلو می‌خورد نه پرده سینما...

خدا را شکر که شخصیت مادر فیلم وصیت کرده بود سه روز جنازه‌اش را نگه دارند و بعد دفن کنند. اگر وصیت او مثلاً هفت روز بود، تکلیف بطالت و اغتشاش روایت و سردرگمی شخصیت‌ها و رفتار و گفتار تکراری آدم‌های قصه چه بود؟

یاشار نورایی: منتقد محترم باید اندکی مطالعه کند تا متوجه شود اصطلاح رانت نفتی واژه تازه ای نیست و دکتر همایون کاتوزیان بیش از سه دهه پیش در مقالاتش این پدیده را به کار برده و تحلیل کرده است و منتقدی که باید نقد فیلم بنویسد، بدون دانش اقتصادی و سیاسی، وقتی نظریه نیم بند اقتصاد سیاسی صادر می‌کند، به چنین نتایج مضحکی منجر می‌شود!

فیلم «تک تیرانداز آمریکایی» که نه منتقدان و جوایز سینمایی به آن روی خوش نشان دادند و نه در گلدن گلوب جایی داشت، با حمایت اسکار از آن و نامزدی در 6 رشته، ناگهان در گیشه پرفروش شد...

شب گذشته در برنامه هفت، مناظره‌ای با حضور امیرحسین علم الهدی (مدیراجرایی ودبیرشورای سیاستگذاری سینمای "هنرو تجربه) و امیرقادری (منتقد) برگزار شد و این بار دلواپسی از زبان منتقدی بیان شد که در سال‌های اخیر ...

با چنین مقدماتی است که می‌توان تصور کرد در سکانس پایانی فیلم که پرویز بازی را برهم می‌زند، شکست خود را پذیرفته و همچون میهمان به خانه پدر و همسر جدیدش می‌رود، چه اتفاقاتی..

در سالی که گذشت، فیلم مستند «مردی با دوربین فیلمبرداری» ساخته ژیگا ورتوف، مستندساز و نظریه‌پرداز سینما، در نظرسنجی نشریه سینمایی سایت‌ اند ساوند از بیش از ۳۰۰ منتقد فیلم، پژوهشگر سینمایی و فیلمساز به عنوان بر‌ترین فیلم مستند تاریخ سینما انتخاب شد ...

ماجرای وجود یا عدم وجود «منتقد موسیقی» که از سوی یکی از دوستان و همکاران فعال سینمایی نویس مطرح شد، گزاره معروف «است از باید منتج نمی‌شود» را به خاطر می‌آورد و جنگ و نزاع آنچه که «من دوست دارم باشد» با آنچه که ...