فدرر قهرمانه بقیه فقط خودشونو خسته میکنن

تنها حریفش نادال بود که مصدوم شد

یکبار آندره آغاسی تو یه مصاحبه گفته بود مسابقه ی این دو نفر زیباترین بازیهاییه که تنیس به خودش دیده یکی ورزشکاره با اندامی ورزیده و یکی هنرمنده! به همین خاطر هر دو مجبورند بهترین بازیهاشون رو جلوی هم انجام بدن.

راستی تنیس بانوان رو نگاه نمیکنین؟ من طرفدار ماریا شاراپوا هستم ولی تو ویمبلدون ونوس ویلیامز قهرمانه.

خیلی خیلی خیلی دوست داشتم درباره تمام این چیزهایی که در این چند وقت نوشتی و نوشتید و نوشتند بنویسم. آنقدر غمگینم آنقدر غمگینم که دیگر نای هیچ حرکت برام نمونده و اساسا تا اطلاع ثانوی حرفی برای گفتن نداریم در هفته های قبل و در روزهای اوج همه چیز دوستی به من گفت در گاندی گروهی از بچه ها جشن تولد گرفته بودند. اگر ایران بودم و اگر اونجا بودم حتما وارد اون کافه می شدم دعوا که نه قطعا باهاشون باصدای خیلی خیلی بلند حرف می زدم.بحث می کردم و آخر سر سرم رو محکم می کوبیدم به دیوار. نوشته های تو در این روزها و بقیه دوستان همون حس رو در من زنده می کنه. آخر چطور می توانید و چطور می توانید چطور می توانید ؟ کجای این ابعاد زندگی در ایران به تماشای مسابقات ویمبلدون می خورد؟ چطور می توانید موقع تماشای اسکار از برنده شدن اسکورسیزی در گوشه چشمتان حلقه بزند؟ چطور می توانید جایزه گرمی را تماشا کنید و از طرز حرف زدن تارانتینو لذت ببرید؟ کجای زندگی ما کدام بعد زندگی ما لحظه ای و اندکی به آن دنیا نزدیک اس؟. امیدوارم در فیلم مستندی که ساختی از تمام وقایع یکماه گذشته هم صحنه های از جشن تولد اون دوستان رو بگذاری و هم در این عزای عمومی و کاسه چه کنم چه کنمی که همه برای آینده گرفتیم در دستمون، نماهایی از تماشا و لذت بردن ات از مسابقات ویمبلدن . برعکس اون چیزی که تو فکر می کنی یقین داشته باش همه حکومت ها از وجود آدمی مثل شما بی نهایت بیشتر لذت می برند و حال می کنند تا کسانی مثل بیضایی .

هر چند باورش سخت بود ولی خب وقتی رفتم تو روزنوشت وحید قادری باورم شد و دوباره یاد اون اولین روزنوشتش افتادم که بهار 85 بود و رفتم و دوباره خوندمش همونقدر که دلچسب بود حسادت برانگیز و جالب بعد گذشت 3 سال نه تنها از میزان حسادتم کم نشد که بیشترم شد و اینکه یه پایه عشق فیلم باحال داشتن که مثه خودت زندگیش سینما باشه و تازه برادرتم باشه واقعا نعمت بزرگیه و نداشتنش حسرت .

راستی یه وبلاگی پیدا کردم به نام (وحید نامه ) نوشته های طنز مینویسه که واقعا با مزست . آدرسشم اینه : http://vahidname.blogspot.com

به بايگاني موضوعي وبلاگ هم وقت کردید سر بزنید که به نوشته های بسیار جالبی بر میخورید

بعد از مدتها سلام

دوست دارم بيشتر درباره كارل مالدن و بقيه نقش دوهاي تاريخ سينماي آمريكا از شما بخوانم.

97 سال عمر كمي نيست. راستش دوست دارم دنيرو اينقدر عمر كند. كسي از سينماگران را مي شناسيد كه صد ساله شده باشند؟ پير ترينشان بگمانم روبرت برسون باشد كه 99 سال عمر كرد.

حامد صرافی زاده‌ی عزیز!

" دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست"

مشکل من با تو اینه که چراغت رو جایی بدی اوردی و بیخودی انتظار دیدن " انسان" رو داری و وقتی نمی‌بینی، این‌جوری برآشفته میشی.

چرا توي پرونده "درباره الي ..." مجله فيلم نبودي؟!

آقای حامد,منم غمگینم...بسیار,بسیار زیاد,اما راستش باید باور کنید که برای بعضیا مثل من و خیلی ها,فیلم و موسیقی از نفس کشیدن و غذا خوردن و زندگی,جدا نیست..خوب الان شما ناراحتید ,اما فکر نمیکنم فعالیت های حیاتیتون رو قطع کرده باشید,ساده است,ما هم نمیتونیم !!!(نبایدم قطع کنید)بعضی از آدما برای تفریح و گذران وقت فیلم میبینند و بعضی با فیلم و هنر زندگی می کنن,آیا شما موسیقیدانی که از غم مردمش فقط و فقط ساز میزنه را تنبیه میکنید؟آیا شما به نقاشی که از ایمان به مردمش طرح میزنه خرده می گیرید؟...خشم و غمتون محترمه اما اگه به روش زندگی هم احترام بگذاریم,باور کنید تک تک ماها قوی تر و راسخ تر میشیم و غمتون زودتر از بین میره...(برادر لیلا رو یادتون هست؟)دوست عزیز غمگینم,هموطن, نا امید نشیم قوی تریم...ما همه با هم هستیم...

به جرمی برت : هی پسر این قضیه سینما درمانی تزش رو خودم دادم. دو سال پیش اون هم تحت عنوان فیلم درمانی. حق کپی رایت یادت نره

ما که تا حالا این بازی های تنیس رو نگاه نکردیم و فعلا هم تو برنامه هام نیست. فعلا دلم واسه یه لپ دنس تنگ شده. کاوه بریم؟

یکی بود یکی نبود. یه روزی یه فیلمی بود که حالا نیست. هر کی گفت اسم اون فیلم چی بود؟

کامنت قبلی که شوخی بود. اما منظورم فیلم تنها دوبار زندگی می کنیم که این روزا خیلی دلم واسش تنگ شده شاید یه مطلبی هم واسش نوشتم و فرستادم.

با حامد موافقم همه یه بغض تو گلو داریم

ویمبلدون و فیلم و سریال نمیچسبه این روزها چه برسه بخواهیم بریم تو نخه تشویق کننده های انگلیسی و سرو صداشون!!

کاش اینطور نمیشد کاش به جای ابنهمه نگرانی و غصه شاد بودیم و از فیلم ها و سفرها و دوستها و رفاقت ها و ........صحبت میکردیم با خیال راحت نه با وجدان معذب و دل ناخوش و....

فينال مردان تنيس ويمبلدون بين فدرر و راديك يكشنبه ساعت 17:30 دبی اسپرت

aghaye ghaderi nemikhay darbareye ELI chizi benevisi??montazerama.!

به آقا یا خانوم wall_e وتمام کسانی که فکر می کنند زنده اند و دارند در ایران زندگی می کنند و بی اندازه از بودنشان و نفس کشیدن شان و دیدن لحظات جذاب و و طلایی اطرافشان از لذت و شعف ذوق می کنند و دوست دارند عین Elizabethtown

زندگی کننند و در تهران یا شیراز یا اصفهان یا ا تبریز یا شهر ری یا بندرعباس یا بند انزلی 1388 یا 1389 یا 1390

خودشان را به کوچه علی چپ بزنند:

فقط چهل رور صبر می کردید. فقط چهل روز صبر می کردید تا جامه سیاه مان را از تن در می آوردیم. کاشکی چهل روز صبر می کردید تا زندگی را از سر بگیریم. چهل روز صبر می کردیم تا دوباره در فیس بوک جزو کلوب طرفداران گوریل انگوری شویم. چهل روز به احترام توهین بی شرمانه به حقوقمان و تکه پاره شدن آخرین نشانه های دموکراسی و و محوتدریجی و زجر آور همه آن چیزهایی که وجودشان برای هرجامعه ای از نان شب هم واجب تر است، دندان روی جگر می گذاشتیم و فقط سکوت می کردیم و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه.

بی اندازه منتظر تماشای مختارنامه داوود میر باقری ام .

دوست دارم بدانم دقیقا یک روز بعد از ظهر عاشورا مردم کوفه و اطراف کوفه به چه فکر می کردنند و چه می گفتند. و دیدم قسمت اول در چشم باد جعفر ی جوزانی را که درهمان قسمت اول مرثیه غم انگیزی را در گوشم زمزمه کرد که زن ها به مردهایشان می گفتند دارد چهره ات یادم می رود و سوال این بود که ما همچنان در قرن 21 در غم از دست رفتن همه چیز سوگواریم و منتظر. فقط چهل روز صبر می کردید و لذت هایتان را قورت می دادیم و شعفمان به رخ این و آن نمی کشیدیم. کاشکی چهل روز فقط به این دیالوگ شاهکار حمید امجد در تاتر مهر و آیئنه ها که در وصف امام علی (ع) گفته بود فکر می کردیم:

" اگر در شما عمقی می دید که دیگر سر بر چاه نمی گذاشت "

آقا امشب اتفاقی یه فیلم دیدم گفتم شاید به درد معرفی تو پرونده ی فیلم درمانی این سایت بخوره. خداحافظ لنین. داستان عالی، بازی ها بدون اغراق و به جا. از همه مهم تر مناسب حال و روز ما.

مسافرین عزیز ایستگاه وال ایی. برای تغییر مسیر و ورود به خط 2 به تابلو های راهنما مراجعه کنید. ایستگاه بعد کازابلانگا می باشد.مسافریت محترم ایستکاه بعد انی حال می باشد خواهشمند است از تخم مرغ های خود به بهترین نحو استفاده نمایید.ایستگاه بعد فایت کلاب می باشد. ایستگاه فایت کلاب. قطار خط 12 در اماده حرکت می باشد تا ایستگاه بعد از همسفر شدن با افراد جدا خوداری فرمایید.مقصد این قطار مزثیه ایی برای یک روی می باشد. ایستگاه بعد ممنتو .

به حامد صرافی زاده

دوست عزیز فک کنم مشکل اصلی شما اینه که ایران نیستی،کاش ایران بودی تا متوجه بشی که وضعیت اون قدر ها هم که فک می کنی اسفناک نیست،داریم زندگیمونو

می کنیم،خوشبختانه دولت و کشور خوبی هم داریم و بهش هم افتخار می کنیم.

توکل کن به خدا و غصه ها رو از خودت دور کن.

آره عمو جان!

واقعا با حامد هم عقیده ام .این تنها کاری است که میشه انجام داد احترام

احترام

آقای قادری عزیز سکوت و پروژه فیلم درمانی خوب بود اما به روی خودمون نیاریم چی شده و الان تو چه موقعیت نا امید کننده ای هستیم هم خوب نیست.این دقیقا کاریه که این روز ها رسانه ملی داره انجام میشه .نشر

امیدواری و جشن و سرور نمی گم هماهنگ هستید اما هم جهت دارید

حرکت می کنید .اینم می دونم که سایت رو زنده می خواهید اما میشه

استراتژیبهتری انتخاب کرد. یه کم سخته باور کنم بیخیال نیستید وقتی

اینقدر از پدیده ها دچار شعف میشوید.

موفق باشی

از روز اكران "درباره ي الي"روز شماري ميكردم براي بيرون اومدن اين شماره ي مجله فيلم اما نبودن اسم شما زير سر فصل(همك

اران اين شماره:)آب سردي ريخت روي همه ي انتظارها...

تا كي بايد به انتظار نشينيم؟؟؟؟؟؟؟

در ایامی که ما را دروغ‌باران می‌کردند، در ایامی که به نظر می‌آمد هر چیز واقعی، هر چیزی که هدفی بود فراتر از انسان، دیگر اصلاً وجود ندارد و ما محکوم به هیچی و فراموشی شده‌ایم ـ در چنین ایامی، آدم می‌نویسد تا بلکه بتواند بر این خلط و هرج و مرج فائق آید. آدم می‌نویسد تا مرگ را انکار کند، مرگی که این همه چهره‌های مختلف به خودش می‌گیرد، و هر کدام از این چهره‌ها همیشه واقعیت، سرنوشت بشری، رنج، تمرد و صداقت را از معنا تهی می‌کند. ... ما می‌نوشتیم تا واقعیتی را که به نظر می‌آمد در حال فرورفتن و غرق‌شدنی ابدی در یک فراموشی تحمیلی است در حافظه‌هامان زنده نگاه داریم. این جمله‌ی میلان کوندرا در کتاب خنده و فراموشی به یادم می‌آید: «ملت‌ها این‌گونه نابود می‌شوند که نخست حافظه‌شان را از آن‌ها می‌دزدند، کتاب‌هایشان را تباه می‌کنند، دانش‌شان را تباه می‌کنند، و تاریخ‌شان را نیز. و بعد کسی دیگر می‌آید و کتاب‌های دیگری می‌نویسد، و دانش و آموزش دیگری به آن‌ها می‌هد، و تاریخ دیگری جعل می‌کند.» در همین کتاب، کوندرا عبارتی را باب کرد که الهام‌بخش من شد: او رئیس جمهوری را که تجسم نظام کمونیستی بود «رئیس جمهورِ فراموشی» خواند. ملتی که رهبری‌اش به دست رئیس جمهور فراموشی است با سر به سوی مرگ می‌تازد. و آن‌چه در مورد ملت‌ها مصداق دارد در مورد افراد هم، یعنی در مورد تک‌تک ما، صادق است. اگر ما حافظه‌مان را از دست بدهیم، خودمان را از دست داده‌ایم. فراموشی یکی از نشانه‌های مرگ است. وقتی حافظه نداری دیگر اصلاً انسان نیستی.(از مقاله ی حافظه و ادبیات-روح پراگ)...

لطفا یک نگاهی و لطف هم به سینمای جهان داشته باشین. تکلیف اون دسته از دوستانی که کشته و مرده روزنوشتهای شما نیستن و با سینمای جهان حال می کنن چیه؟

سلام 1-فکر نمی کنی خیلی واسه تولد دوستت ولخرجی کردی؟ 2-بازم می گم تو این وضعیت آدم بشینه و اندی رادیک تشویق کنه جای تقدیره!!!! 3-افسردگی دارم می میرم. یارب! مددی.

( تبریک به طرفداران فدرر)

این رادیک ما رو دق داد تا باخت! ولی واقعا رادیک خوب تلاش کرد

فدرر با این قهرمانی رکورد پیت سمپراس رو در قهرمانی های گرند استم شکست. 15 قهرمانی رکوردش واقعا فوق العادست.

به آقای حامد خشمگین و غمگین و خشمگین:

:وقتی نوشته شما روخوندم,بسیار بسیار ناراحت شدم که چرا این همه همدلی و همدردی رو نمیبینید و فقط روی حرف خودتون پافشاری میکنید,ای کاش نگاهی به فیلم لیلا –اونجایی که لیلا خورد و شکسته, به خونه پدریش میره بیندازید تا شاید حرفمو درک کنید,به نظر من شما مثل اهل خونه لیلایید که با نگرانی و اضطراب,لیلا رو حتی یه لحظه تنها نمیگذارید. اما هموطن غمگین و ناامیدم,به من و برخی دیگه حق بدید سازمونو زمین نگذاریم ,برادر لیلا که سازشو فریاد میزد, غمگین نبود؟نگران نبود؟دردم از اینه که هدف و خواسته من و شما یکیست,پس چرا به جای اینکه به هم احترام بگذاریم و با هم باشیم,همدیگر رو محکوم میکنیم؟راستشو بخواهید بازی فینال رو نگاه کردم و لذت بردم ,به همون دلیلی که وقتی یکی از عزیزانم درگذشته بود,نتونستم فیلم و سازمو کنار بگذارم,شاید فیلم و سازم پناهگاه من باشن,شاید وقتی فیلم میبینم, بهتر میبینم و میشنوم و عمیق تر فکر میکنم .شاید عزاداری من با شما فرق بکنه.آقای حامد عزیز,به نظرتون اگه به روش های همدیگه احترام بگذاریم,متحد تر نیستسم؟؟اجازه بدید به ازادی-این وازه مقدس که عزادارش هستید_فرصت بدیم جان تازه ای بگیرد.دوست خشمگینم,من و شما هدف مشترک داریم,تنها تفاوت ما اینه که من به شما و نگاه و روش شما احترام میگذارم و شما,هر نظری جز نظر خودتون رو محکوم میکنید.......(بازم میگم :ما همه با هم هستیم)

((نکته:این واژه "هموطن" رو با عشق کشف کردم و دیگه فراموشم نمیشه)

به شیده:مرسی.خوشحالم که دیگه-تا ابد-احساس تنهایی نمیکنم

به سینما درمانی ربطی نداره، اما .....

برتولد برشت:

"اول به سراغ یهودی‌ها رفتند

من یهودی نبودم، اعتراضی نکردم .

پس از آن به لهستانی‌ها حمله بردند

من لهستانی نبودم و اعتراضی نکردم .

آن‌گاه به لیبرال‌ها فشار آوردند

من لیبرال نبودم، اعتراض نکردم

سپس نوبت به کمونیست‌ها رسید

کمونیست نبودم، بنابراین اعتراضی نکردم .

سرانجام به سراغ من آمدند

هر چه فریاد زدم کسی نمانده بود که اعتراضی کند."

خدا خود ميداند عظمت تنهايي هاي علي را

و عظمت اشك را

و عظمت سپيده اي كه سر ميزند، وقتي كه به شوق بيدار است.

خود او ميداند، شكوه پيروزي او را

و خود او ميداند دل پر علي را

وقتي كه مرد دل پري دارد.

متولد خانه اش و شهيد سينه چاكش،برايش.

عيد زيباي امير مومنان علي (ع) مبارك باد.

امیر قسمت هایی که از "روح پراگ" گذاشته بودم رو حذف کردی ؟ یا کامنتم نرسید؟

ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي در هايي كه نگهباني مي شدند ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي خيابان هايي كه ممنوعمان كرد ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي شهري كه خوابيده بود؟ ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي زنی كه گرسنه بود و تشنه ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي ما كه بي دفاع بوديم ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي شبي كه زاده شد ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي ما كه عاشق بوديم؟ " شعری از پل الوار"

یادم رفت بگم که اون شعر پل الوار رو واسه حامد گفتم(رفیق واقعا بیشتر از این از دست ما برنمی یاد ، شاید اگه پیروز شده بودیم مثل دوم خرداد چند صباحی رو به خوشی میگذروندیم و بعد حتی خودمون هم ازش زده می شدیم و به جایی می رسیدیم که خاتمی رو در آخرین سال ریاست در دانشگاه تهران هو کردیم،ولی الان ما با هم هستیم....الان در شرایط دیگری بودیم،ما در ظاهر شکست خوردیم ولی در عوض چیزهای ارزشمندی بدست آوردیم )

می دونستم کامنت ها چک میشن. گفتم نکنه حرف بدی زده بودم. مشتری نسبتن قدیمی ام از نوع گودریش. چاکرم.

من هیچ وقت نمی بازم، هیچ وقت!

"جف کاستلو" در سامورایی

به سکوتم....

به قوی‌ترین سلاحم احترام بگذار!

طنینش را می‌شنوی؟

وقتی حرف نمی‌زنم،

از زیبایی آن‌چه می‌گویم لذت می‌بری؟

1)فکر می کنم باید زودتر از این ها به آقای حسنی نسب و خانم فراهانی تسلیت می گفتم. ولی به هر حال از همین جا بهشون تسلیت می گم. به قولی: "همه عمر دیر رسیدیم". یادتون که هست مال چه فیلمی بود؟!

2)بعضی وقت ها روزنوشت هاتون و لینک هایی که معرفی می کنید آدمو دیوونه می کنه! برای من که این نقشه ی متروی سینمایی همچین حالی داشت. جداً برای عاشقان سینما نقشه ی راه است!! ترتیب مسیرها هم که دیگر تابلو است. کمدی ها یک مسیر، جنگی ها یک مسیر، گانگستری ها یک مسیر و... مرز بین مسیرها هم چه آگاهانه انتخاب شده است. مثلاً دیکتاتور بزرگ بین کمدی و جنگی. و البته فکر کنم این نقشه یه جورایی به طور نمادین بخش کوچیکی از دنیای عشاق سینما رو نشون میده. یعنی همه ی ما داریم تو همچین دنیایی با ابعاد بزرگتر زندگی می کنیم. (فکر کنم یه مقدار پررویی بود که خودم رو جزو عشاق سینما حساب کردم)!