سینمای ما - نويد غضنفري: امسال، سال موزيكال هاي متفاوت است. جالب اين كه راه افتادن تب تند اين گونه سينمايي، از سال پيش تا الان، فقط مختص هاليوود هم نبوده. سال گذشته عاشقانه/ كمدي/ موزيكال متفاوتي مثل «داستان عاشقانه و سيگار» (جان تورتورو) را داشتيم كه كم تر با اقبال عمومي و منتقدان مواجه شد، به رغم اين كه بدعت هاي خل واري در روايتش به سبك ممزوجي از آثار برادران كوئن همراه با بازي هاي غريب تورتورو، احساس مي شد. از طرف ديگر عاشقانه/ موزيكال جمع و جور و مستقل ايرلندي «يك بار» (جان كارني) را داشتيم كه حديث نفسي آهنگيني است از زندگي شخصي خود كارني، با نيم نگاهي به چگونگي تشكيل يك گروه راك مستقل و جمع و جور با عنوان اصلي «The Frames» كه اعضاي اصلي آن- گلن هنسارد و ماركتا ايرگلوا- توي اين موزيكال نقش هاي اصلي را به عهده دارند. «من آن جا نيستم» (تاد هينس) هم كه ديگر از متفاوت ترين موزيكال هاي اين چنيني است؛ يك فيلم زندگي نامه اي داراي فرم روايتي عجيب كه بر اساس حوادث زندگي باب ديلن و رويدادهاي دهه 1960 ساخته شده و كاورهاي بي نظيري از بيش از 30 ترانه ديلن توي آن وجود دارد. «سرتاسر جهان» (جولي تيمر) هم توي همين دسته موزيكال ها (موزيكال هاي جوك باكسي (Jukebox Musical)؛ موزيكال هايي با تم ها و مضمون هاي متفاوت كه توي شان به هر بهانه اي قطعاتي از موزيسين ها و خوانندگان مختلف يا كاورهايي از قطعه هاي آن ها اجرا شود) قرار مي گيرد، كه داستان عاشقانه ساده اي را روايتش گرفته و آن را با «كمي كمك گرفتن از» ترانه هاي بيتلز و وقايع اجتماعي/ سياسي دهه 1960 پرورانده است.پي اين گونه موزيكال ها- موزيكال هاي جوك باكسي- را كه بگيريم، خيلي راحت به مثلا «شب روزي سخت» (ريچارد لستر) و «زيردريايي رزد» و يا «ديوار» (آلن پاركر) مي رسيم كه حدود دو سه دهه پيش همين كارها (گيريم اصلا بدون عنواني خاص يا بسان يك ويدئو كليپ بلند) را انجام داده اند؛ موافق نيستيد كه پاركر نزديك به 25 سال پيش همين ايده به نظر تازه و جديد «سرتاسر جهان» را در نوع روايت اش در «ديوار» به كار برده؟ او ترانه هاي آلبوم «ديوار» پينك فلويد را، كامل، روي روايتي قرار داده كه نگاهي به زندگي شخصي راجر واترز، آهنگساز و نوازنده گروه «پينك فلويد» (و شايد حتي مخلوطي از زندگي هر چهار نفر عضو گروه همراه سيد برت!) در بستري از رويدادها و شورش هاي خياباني انگليس و آمريكا توي همان سال ها دارد. فقط مي شود گفت كه خوشبختانه دوباره به اين گونه موزيكال متفاوت (كه به نظر نگارنده اگر كوئنتين تارانتينو هم در روايت هايش آن قدر دست اش باز بود كه مي توانست ترانه هايي كه براي فيلم هايش در نظر بگيرد را كامل پخش كند، قطعا پنج فيلم او تا همين لحظه، توي همين زير ژانر قرار مي گرفت) بعد از سال ها روي خوش نشان داده شده و از سال پيش تا الان شاهد تجربه هاي موفق و بديعي در اين زمينه بوده ايم. و الان هم بي صبرانه منتظر كمدي/ موزيكال «ماما ميا!» هستيم تا ببينيم چه روايتي با ترانه هاي خاطره برانگيز گروه سوئدي «آبا» براي مان تدارك ديده است؟ و مثلا ترانه دريغ انگيز «برنده همه را مي گيرد» را براي كجاي قصه اش در نظر گرفته است؟اين بار در بخش موسيقي فيلم، براي تان كاور بي نظير ترانه مسحور كننده «براي اين كه» گروه بيتلز، در «سرتاسر جهان» را در نظر گرفته ايم كه توسط بازيگران فيلم (دانا فيوكس، اون ريچل وود، جيم استرجس، مارتين لوتر مك كوي و تي وي كارپيو) كاملا حرفه اي اجرا شده و روي يكي از شاعرانه ترين فصل هاي «سرتاسر جهان» قرار گرفته است.