مسعود كيميايي كه چهارشنبه شب 17 دي ماه 1392 جزو هنرمنداني بود كه در ديدار با رييس جمهور، حسن روحاني در تالار وحدت حضور پيدا كرد حالا نامه‌اي درباره سخنان آن شب روحاني نوشته است. اين از معدود دفعاتي بود كه كيميايي دعوت يك سياستمدار را قبول مي‌كرد و شايد اولين‌بار در تاريخ ايران بود كه اين همه هنرمند از اقشار و با عقايد مختلف در يك مجلس با حضور سران سياسي مملكت گرد هم مي‌آمدند. نامه مسعود كيميايي را خطاب به رييس جمهوري ايران بخوانيد:
روشنفکر و هنرمند روشنفکر امروز با صدایی خسته و ضرب‌خورده در میان دولت و مردم ایستاده است.روشنفکر دلیل ادواری بودنش و همانقدر در حوزه تضادزیستی، دلیل سرگردانی و تضادی است که میان حرف‌ها، قول‌ها و نظرهایی است که دولت‌های هشت ساله داده‌اند و خود در سرگردانی خود، هنرمند و روشنفکر را به سرگیجه رسانده است.

یکی از علت‌های بزرگ این است که روسای دولت هیچ کدام پیشینه سیاسی در حد رییس‌ دولت نداشته‌اند و سیاست را از عقیده‌های روزنامه‌یی، اخبار و گفت‌وگوهای محفلی و شفاهی یاد گرفته‌اند، تجربه‌های عملی در حوزه‌های سیاست خارجی، توان انتخاب نخبه و دانسته برای اجراها را نداشته و در دایره احساساتی‌گری با مردم برخورد داشته‌اند. از اینکه در سخنرانی آقای دکتر حسن روحانی حتی احساساتی شده‌ام به دلیل حرف‌ها و کتیبه‌هایی بود که یک روشنفکر سیاسی می‌گوید و نوشته می‌دهد. دلیل بزرگ نداشتن آزادی‌های فرهنگی و مدنی، همان است که تازه آمده قول‌های آن را جدی می‌دهد.حرف‌های آقای دکتر حسن روحانی را، با این اقتدار بلندبالا و افراشته که بافت آزادیخواهی در تمام آن با صدایی که خوش‌ترین آوازهاست از سوی هرکسی که بگوید خوش است.

اگر بوی خوش آزادی در هنرها می‌آید، تسری آن به حوزه‌های اجتماعی اجرای مشکلی نیست. به طور قطع، تاریخ سیاسی - اجتماعی هر دوره‌یی را از تاریخ هنر همان دوره می‌پرسند، هنرهای در سکوت مانده قدرت احتراق‌شان زیاد است. خدا عمری را به من بدهد که در این قول‌های سیاسی شما، به ساختن فیلم‌های عقیده‌ام برسم.

آقای دکتر حسن روحانی در سخنرانی تالار وحدت کاملا آزادی هنرها را به جامعه و بافت اجتماعی موجود قول می‌دهد و این است که این بنده را در هیچ یک از سخنرانی‌های رییس دولتی نمی‌بینید، مگر آنجایی که توان روشنفکر هم تکه‌یی از توان‌های تصمیم‌گیر باشد.

آقای روحانی به دلیل شخصیت روحانی و سیاسی، بسیار خود را متعهد به رای مردم می‌داند و به همین جهت آن را در سخنرانی‌های افراشته خودشان تکرار می‌کند و قول می‌دهد حوزه فرهنگ و اقتصاد و معیشت مردم و روابط خارجی و احترام این ملت و سرزمین کهنسال را برگرداند.

آقای روحانی حرف‌های شما در آن شب این بنده را به یاد بسیاری از سخنرانی‌های سیاسی، اجتماعی در جهان که از گلوی زخمی انسان‌های بزرگ که به سوی مردم رودخانه شد، انداخت.هر آن کس که از آزادی، آزادی هنرها و فرهنگ بگوید قلب رنج‌کشیده و در بند ملتی را به شادمانی دعوت کرده است. خدا به شما یاری اجرا بدهد.

من همیشه گفته‌ام خدایا اگر استعداد می‌دهی اجرای آن را هم مرحمت کنید که استعداد بی‌اجرا مکافات بسیاری دارد.