پرداختن به قصهٔ زندگى زن‌هایی از نسل خودم که هر کدامشان در جامعه امروز به گونهٔ خاصی زندگی می‌کنند، از دغدغه‌های مهم فیلمسازی‌ام درسینما محسوب می‌شد که همیشه دوست داشتم کسی از جنس و نسل خود آن‌ها شخصیت و وضعیت زندگیشان را قضاوت و بررسی کند.

زمانی این قضیه برایم جدی شد که خودم از نزدیک آن‌ها را مشاهده کردم. احساس کردم تعدادشان در شهر به اندازه‌ای هست که بتوان از آن‌ها به گونه‌ای گفت که دیگران هم حضورشان را در شهر بزرگی مثل تهران، باور و تایید کنند. آن‌ها در جریان اتفاقاتى قرار مى گرفتند که حتى رفتار و عکس العمل هایى هم که نسبت به معضلات زندگى از خودشان نشان مى دادند، برایم مهم و کنجکاو برانگیز بود و من تمایل بیشتری پیدا می‌کردم تا قصه اولین فیلمم (خانوم) را با آن‌ها شروع کنم و به پایان برسانم. قصه‌ای که روایت مدرنی شد از زندگی زن‌هایی که هر یک در قشر خاصی از جامعه قرار گرفته‌اند و به عنوان نماینده نسل خاصی از زنان جامعه امروز محسوب می‌شوند.

آن‌ها سه زن هستند که در سه نقطه مختلف از تهران (از شمال تا جنوب) و در سه خانواده زندگی می‌کنند. این آدم‌ها در زندگی‌هایشان با اتقافات و معضلاتی مواجه می‌شوند که بالطبع هریک هم تحت الشعاع آن قرار می‌گیرند. من سعی کردم واقعیت زندگی این زن‌ها را نشان دهم و از این نظر فیلم به شکل یک کار رئال اجتماعی در آمده. فیلم ساختار اپیزودیک گونه‌ای ندارد و تا جایی که می‌توانستم سعی کردم به مخاطب فیلم خصوصا مخاطب عام توجه بیشتری داشته باشم.