درباره فیلم
توضیح درباره فیلمی که هنوز دیده نشده سخت است. مثل این می‌ماند که بخواهی راجع به کتابی که خوانده‌ای حرف بزنی و اجازه نداشته باشی راجع به موضوع و حسی که بعد از خواندنش بهت دست داده حرف بزنی. ملبورن ماحصل تلاشم بود برای نزدیک شدن به رویای داستانگویی. امیر و سارا زوجی جوان‌اند که در آستانه سفر به ملبورنِ استرالیا ناخواسته درگیر ماجرایی پیچیده و عجیب می‌شوند.

درباره بازیگران
در مرحله نگارش فیلمنامه تعمدا به اینکه چه کسی قرار است چه نقشی را بازی کند فکر نمی‌کردم. بعد از اینکه فیلمنامه تمام شد می‌دانستم چه می‌خواهم و فیلمنامه را به بازیگران اصلی دادم. می‌دانستم که چهره بودن بازیگرانم تا حدودی در فروش فیلم موثر است ولی چیزی که برایم مهم بود تواناییشان برای اجرای نقش بود. مذاکرات آغاز شد و بعد از فراهم شدن شرایط تولید کار را شروع کردیم.

درباره فیلمنامه
نگارش فیلمنامه ۱۱ ماه طول کشید. مدتهاست که مسئله فیلمنامه نویسی برایم جدی شده است. نمی‌خواستم هر جوری شده و به هر قیمتی فیلم بسازم. از طرفی می‌دانستم که قانع کردن تهیه کننده و سرمایه گذاری که اعتبار و چند صد میلیون پول بی‌زبانش را خرج فیلم من بکند کار آسانی نیست ولی مطمئن بودم که شدنی است.

درباره مخاطب
به هیچ وجه فیلمم را برای گونه مخاطب خاصی نساختم و اساسا قائل به تفکیک مخاطب به عام و خاص نیستم. مخاطب مخاطب است و معتقدم حتی سخت گیر‌ترین منتقدان سینما هم قبل از اینکه کیفشان را باز کنند و مشغول به کار شوند باآن بخشی از وجودشان بافیلم مواجه می‌شوند که مخاطبان دیگر، یعنی‌‌ همان احساسات مشترک انسانی. چیزی که مدام به خودم یادآوری می‌کنم این است که مخاطب همیشه از آن چیزی که فکرش را می‌کنی باهوش‌تر است و واقعا هم همینطور است.

درباره جشنواره
تا زمانیکه پرده‌ها کنار نرود و فیلم‌ها به نمایش در نیاید نمی‌توان چیزی گفت؛ فقط می‌توان امیدوار بود که سال پر باری داشته باشیم. همه چیز روی کاغذ خوب است. شاید این، همه بضاعت سینمای ایران نباشد ولی بخش بزرگی از آن است. شخصا کنجکاوم بدانم حالا که این امکان فراهم شده و بخش اعظمی از نامهای مطرح سینمای ایران دور هم جمع شده‌اند، چه اتفاقی برای اکران سال بعد می‌افتد؟