قصه‌ای برای خانواده‌ها
دو سال پیش قصه‌ای بعد از «آفریقا» به ذهنم رسید که مثل «آفریقا» سوژه اجتماعی داشت. قصه در کوچه و بازار همین جا اتفاق می افتاد و برایم ناآشنا نبود. داستانی بود درباره شخصیت های امروز جامعه و با زندگی های مختص به خودشان. وقتی قصه برایم هضم شده تر به نظر رسید، تصمیم گرفتم که این بار فیلم جدیدم را با پرداختن به این قصه شروع کنم و احساس کردم که می توانم با نگاه نو و آموزشی به معضلاتی از زندگی که در جامعه جریان دارد و در خانواده ها اتفاق می افتد بپردازم. زندگی واقعی در داستان، به جریان نامتعادل زندگی پسر سیزده ساله ای تعلق دارد که در مهم ترین و حساس ترین دوران سنش، گرفتار اتفاقات ناخوشایندی می شود و به همین منظور شخصیت او و پرداختن به زندگی او در راس داستان قرار می گیرد.
شاید در نگاه اول، فیلمنامه «سیزده» مثل فیلم قبلی‌ام شخصیت محور باشد، اما من تفاوت‌هایی را در آن نسبت به فیلم قبلی‌ام ایجاد کردم؛ جنس نوشتاری «سیزده» به شکلی است که آن کمدی تلخ «آفریقا» را ندارد و حتی ساختار و نوع دکوپاژ آن هم متفاوت تر از آفریقاست.
بعضی‌ها که فیلم را دیده‌اند، معتقدند جریان هایی از این فیلم می‌تواند شبیه به «آفریقا» باشد. اما با این حال «سیزده» در ادامه فیلم قبلی‌ام نیست و می‌خواهد مسئله دیگری از جامعه را در سینما عنوان کند. این دو فیلم، فیلم‌هایی مجزا از همدیگر هستند که فقط کارگردان‌شان یک نفر است.